Uit De Bende van Nijvel en de CIA van Guy Bouten:

Het staat vast dat Ciolini beschermd werd, wat ongetwijfeld te danken was een zijn lidmaatschap van de vrijmetselaarsloge P2 die met haar meer dan negenhonderd leden in het gerecht, de politiek, het leger en de politie veel potjes kon toedekken. Zo vluchtte hij naar Zwitserland na de moord op journalisten De Palo en Itala. Dit land leverde hem ondanks een internationaal arrestatiebevel niet uit.

Eind 1985 werd hij opgepakt in Miami, maar al snel volgde de aanmaning van het FBI: 'Don't arrest Ciolini.' Na de aanslag in Bologna verspreidde hij valse informatie waardoor het gerechtelijk onderzoek twee jaar vertraging opliep en talrijke sporen en aanwijzingen werden gewist. In België dook hij plots op bij de grootmoeder van Thierry Smars van wie hij een appartement huurde in Sint-Lambrechts-Woluwe.

Hij stelde zich voor als Roland Bastiani, Frans officier van de DGSE belast met de observatie van de Baskische terroristen van de ETA, en kon het vertrouwen winnen van Thierry Smars, een junk en chauffeur-passeur van zwart geld naar buitenlandse belastingsparadijzen in opdracht van zijn veel oudere vriend, Guy Cruysmans, bankier van de Caisse Privée.

Maar hoe kwam Ciolini eigenlijk bij Smars terecht en wat was het doel van zijn infiltratie? Ciolini en Smars konden het opperbest met elkaar stellen. De jonge Belg geraakte helemaal in de ban van de Italiaan, liet zijn haar kort knippen, droeg voortaan combat shoes en volgde trainingskampen in het zuiden van Frankrijk en Spanje. Hij gaf Ciolini zelfs vier miljoen frank, een deel van de buit van de overvallen op de geldtransporten. Waarvoor diende die geld?

Na de dood van Smars verdween Ciolini spoorloos. Toen de Bende-Haemers voor de rechter moest verschijnen, stond er niets van de geldafdracht door Smars in het gerechtelijk dossier, en ook niets over de extreemrechtse organisatie waarvoor Ciolini ijverde.