"l'Athéna" lijkt ook weer een Griekse kroeg te zijn, al dan niet toevallig.

Zo te zien was de maarschalk in april 1984 moederziel alleen, een bijklussende geheim agent op drift. Die maand verzoende hij zich met Mireille en trok op 10 april weer bij haar in. Vanaf dat moment waren er in de straat waar het stel woonde haast dagelijks stroomonderbrekingen, zei een buurvrouw later. Technici herstelden de panne, maar het scenario herhaalde zich.

Als Latinus niet thuis was, kreeg Mireille bezoek van andere mannen, vertelde de buurvrouw. "Ze hadden allebei een vreemd beroep." Cafébazen bevestigden dat Mireille een andere vriend had: een "gedistingeerde" slanke man die Bernard heette en net als Latinus en Mireille alle kroegen uit de streek aandeed, en de verwarmingsinstallateur Pierrrot.

Moeder Latinus gaf andere namen: Michel Libert en commissaris Smets van de Staatsveiligheid. Ze baseerde zich op wat haar zoon verteld had, en die had dat laatste van een Marokkaan die Mireille geobserveerd had bij het stempellokaal. Je moest in die jaren elke dag je kaart laten afstempelen als je werkloos was, en de Marokkaanse stempelaar zou de man beschreven hebben die Mireille daarbij geregeld ontmoette.

De maarschalk had daarin de gehate commissaris herkend. De stempelaar werd verhoord, maar hij had geen onbekende gezien bij Mireille, alleen Paul zelf. De radeloze moeder kwam met een andere nieuwe vriend van Mireille, een dubbelganger van de Franse acteur Bernard Blier. Een WNP'er zei dat de nieuwe vriend iemand van de gerechtelijke politie was.

Latinus brak niet met Mireille om haar valse informatie te voeren, zei hij tegen zijn moeder.

Bron: Beetgenomen | Hilde Geens

's Morgens hoorden de speurders Gérard Bihay en Franz Balfroid van de BOB van Waver dat Latinus zich opgehangen had in de kelder bij Mireille. Ze reden ernaartoe, maar er was niemand thuis. Een uur later werd de vrijgave van het lijk opgeschort. Onderzoeksrechter Schlicker werd belast met een onderzoek. De twee speurders die ook in het dossier-Dekaise werkten, trokken met Schlicker, collega Marnette uit Brussel en de commandant van de plaatselijke rijkswacht, naar de moeder van Latinus in Ottignies en deden daar een huiszoeking. Karl Delombaerde was erbij.

De commissaris wees aan wat interessant kon zijn. Zo staat op proces-verbaal, maar substituut Willy Acke noteerde dat een van de BOB'ers van Waver in Dendermonde vertelde dat Marnette "ongezien" een document op zak stak. Ongezien? Hoe kon hij het dan zelf weten?

De oogst was weer zeer mager. In de slaapkamer namen ze een plastic zak mee met het persoonlijk archief van de WNP-stichter: een aangetekende brief van de Staatsveiligheid met het goede nieuws dat hij geslaagd was voor de eerste proef als kandidaat-inspecteur met 40,5 van de 60 punten, een oude uitnodiging voor die test, een brief dat hij bevoegd was om documenten van de ecologische Franz Weber Stichting te ondertekenen, een paar krantenknipsel over de ETA, een lidmaatschapskaart van een club in de Mechelsestraat in Brussel, Le Monsieur, en een handgeschreven beschrijving van een man in het kantoor naast commissaris Christian De Vroom bij de gerechtelijke politie van Brussel. Dat was alles.

Nog voor de middag gingen de speurders naar de woning van Mireille. Gérard Bihay en Franz Balfroid zochten twee getuigen in de buurt en klommen via een niet goed gesloten raam naar binnen voor een nieuwe huiszoeking. Beneden kamden ze de woonkamer en keuken uit, boven de twee slaapkamers en badkamer. Commissaris Marnette beschreef de woning: er was geen spoor van wanorde of van een gevecht, en ook geen afscheidsbriefje.

Ze vonden alleen een metalen doos met foto's en een getypte rondzendbrief van een zekere Christian, die veel later werd geïdentificeerd als Christian Elnikoff, een oudere WNP'er die aandrong op een vergadering in een café om alles op te helderen, volgens Libert een zot die enkel dacht aan "taktakboemboem". Mireille gaf Marnette ook een tekstje mee van de hand van Latinus over leden van Staatsveiligheid. Ze vertelde dat haar vriend geen zelfmoordplannen had, maar wilde leren orgelspelen en dat hij het de laatste tijd opnieuw zag zitten.

"Hij wachtte het einde van het proces af [dat pas drie jaar later zou plaatsvinden] en wilde daarna naar het buitenland. Hij zou een winkel of restaurantje beginnen in Zuid-Afrika, hoopte hij. Zijn moeder vond dat verschrikkelijk. Ze was woedend over dat plan omdat ze niet kon verdragen dat hij weg zou gaan." Er was de voorbije weken niets speciaals gebeurd.

Andere documenten werden er bij de drie huiszoekingen niet aangetroffen. Kon het dat een stichter van een geheime organisatie zelfs geen schijn van archief bewaard?

Bron: Beetgenomen | Hilde Geens

De speurders in Nijvel hebben aan Bouhouche gevraagd waarom hij twee stafkaarten van de regio Waver, waar Latinus woonde, met plakband had aaneengeplakt. Hij wist het niet meer, zei hij.

Hij zou in 1967 door DIA gerecruteerd zijn in Glons, waar hij zijn legerdienst deed. Hij was toen 17 jaar. Het toeval wil dat Tinck - dat beweert hij althans zelf - tijdens zijn legerdienst werd gerecruteerd door een onbekende organisatie. Dat zou in 1966 geweest zijn.