Zelfmoord: 24 April 1984

Begin 1984 komt 'de maarschalk' van Westland New Post in troebele omstandigheden om het leven. 24 april 1984 is een zonnige lentedag. In de tuintjes van de Rue des Limauges in Court-Saint-Etienne wordt hier en daar nog gewerkt. Omstreeks negen uur arriveert Paul Latinus met een taxi bij de woning van zijn vriendin Mireille van Houtvinck. In het voorbijgaan groet hij de buurvrouw. Twee uur later belt een dronken en hysterische Mireille van Houtvinck bij diezelfde buurvrouw aan.

Latinus heeft zichzelf verhangen en Mireille wil de hulpdiensten bellen. De rijkswacht vindt in de kelder van de woning van Mireille het levenloze lichaam van Paul Latinus. Mireille heeft de telefoonsnoer waaraan hij was opgehangen met een schaar doorgeknipt. Zeer snel komt de geruchtenstroom op gang. Latinus heeft geen zelfmoord gepleegd, maar werd gezelfmoord. Het onderzoek naar de dood van Latinus sleept drie jaar aan maar levert voor geen van beide versies een bewijs op.

Daders » Westland New Post

En niet vergeten dat bij een huiszoeking bij Bouhouche een stafkaart van Court-Saint-Etienne en een rol telefoondraad gevonden is. Bouhouche kwam heel goed overeen met de familie Lammers. Lammers werd door Latinus aan de galg gepraat, enkel Barbier bekende de dubbele moord in de Herdersliedstraat te Anderlecht.

Er bestaat een stelling waarin wordt verklaard dat alles wat Latinus verklaarde de vrucht was een zieke geest. De beweringen en acties van Latinus zijn inderdaad doorspekt met weinig geloofwaardige elementen. Latinus beweerde dat hij na de onthullingen van Pour verplicht was naar Chili te vluchten en daar van januari tot maart 1981 te blijven. Het is echter vreemd dat hij na amper twee maanden, schijnbaar zonder vrees voor zijn leven, naar België terugkeerde terwijl de situatie onveranderd was en de onthullingen over hem nog steeds van kracht waren. Als zijn leven in januari 1981 werkelijk in gevaar was, dan kon dit in maar van hetzelfde jaar niet echt veranderd zijn.

Bovendien had de tweede proef van de wervingsexamens van de Staatsveiligheid plaats in februari 1981. Als Latinus inderdaad het bevel had van zijn 'Amerikaanse opdrachtgevers' om in de Staatsveiligheid te infiltreren, was het afwerken van deze tests dan geen voldoende reden geweest om op dat tijdstip naar België terug te komen?

Deze twee feiten versterken de ongeloofwaardigheid van Latinus' scenario. Die nam nog toe toen werd vastgesteld hoe weinig discreet Latinus over zijn missie was. Zelfs een beginneling weet dat dergelijke missies in het grootste geheim moeten gebeuren. Latinus was daar blijkbaar niet van op de hoogte, want hij vertelde lang voor hij bekentenissen bij de rijkswacht aflegde, aan wie het horen wou dat hij voor de Verenigde Staten werkte. Zijn moeder verklaarde : 'Mijn zoon heeft mij herhaaldelijk gezegd dat hij voor generaal Haig werkte, de commandant van de Navo-troepen. (...) Ik herinner mij dat hij eens gezegd heeft dat Amerikanen beloofd hadden het Pinon-dossier in het buitenland en in vijf landen te publiceren in het geval dat er hem iets zou overkomen.' Datzelfde verhaal vertelde Latinus ook in de kroegen van Ottignies aan verscheidene 'kroegmaats'.

Verschillende WNP-leden denken dat Latinus er in slaagde om heel zijn omgeving te manipuleren. Zij stellen zich bovendien vragen over ede reële omvang van van de groepering.  Latinus beweerde zelf geen ledenaantallen te kunnen noemen. Maar tijdens het onderzoek verklaarde Marcel Barbier: 'De werkingskosten werden vooral gedekt door de bijdragen van de leden. (...)' Maar hoe kon dit geld ingezameld worden als er niet eens een ledenlijst bestond? Dit element, in combinatie met enkele andere, bracht Eric Lammers ertoe te zeggen : 'Ik heb de indruk dat ik gemanipuleerd werd. Al met al heb ik geen andere leden ontmoet dan degenen die samen met mij de twee cursusreeksen volgden.'

Een constante komt bovendrijven bij de voorbeelden die we zojuist noemden, de WNP-leden kenden de beweging waarbij ze zich hadden aangesloten heel slecht. Het merendeel van de informatie hadden ze 'van horen zeggen', en alle informatie liep telkens via een persoon : Paul Latinus. De theorie volgens welke de WNP een organisatie zou zijn die slechts uit een vijftiental personen bestond maar die in de fantasie van Latinus gigantische proporties aangenomen had, houdt dus steek.

Gebaseerd op: De staatsveiligheid van Christian Carpentier en Frédéric Moser.

Het staat als een paal boven water dat Latinus gezelfmoord werd, een nucleair ingenieur zou nooit zulke berekeningsfouten maken als hij zich zou willen verhangen. Of kwam hij om het leven bij een partijtje wurgseks?

Men mag ook niet uit het oog verliezen dat Latinus buiten het WNP nog aan tal van schimmige organisaties gelieerd werd.