Had gelezen dat het om een .22 gaat, en dan is het wel mogelijk. Met een 7.65 zou ik het ook niet riskeren, dan kan je er ook meerdere af in je hoofd. Komt daarbij dat deze nogal is durft te haperen. Met 9mm is het waarschijnlijk ook mogelijk maar dan moet je al veel gelu ... euh tegenslag hebben. Eentje schiet hem een .22 door het hoofd ergens in een bos, en is dan naar huis gereden om er een tweede fatale kogel bij in te jagen (had waarschijnlijk maar 1 kogel op zijn lader gestoken). Alles hangt af van het type kogel en de hoeveelheid geluk of tegenslag je die dag hebt. 99,9 % van de gevallen zullen bij de eerste impact wel sterven, maar er zijn reeds andere gevallen gemeld.

Suite - Où l'on reparle de gendarmes et de partouzes

(…) Il est aussi arrivé quelque chose de bizarre au registre dans lequel le gérant, Jean-Marie Y., inscrivait les noms de tous les visiteurs. Début 1997, l'antenne Neufchâteau trouve deux versions de ce registre au greffe de Louvain: un original et une photocopie. La copie a été faite par le juge Decoux lui-même, dans les jours qui ont suivi le crime, pour pouvoir étudier le registre sans devoir manipuler l'original. Il apparaît à présent que Sur cet original, plusieurs noms ont été effacés au Tipp- Ex et remplacés par d'autres. Personne ne sait comment une chose pareille a pu se produire. Il semble que c'est la gendarmerie qui a rendu le registre au gérant avant qu'il soit à nouveau saisi par la police ou la PJ. Decoux ne s'inquiète pas davantage de cet incident.

"Toute cette affaire baignait un peu dans l'énervement de la guerre des polices", se souvient-il. L'énervement a une explication. Un des suspects du double meurtres appelle M.D. et il est gendarme. Plus, c'est un confident du colonel Gérard Lhost. L'enquête révèle que, selon certains témoignages, M.D. doit être le demier- ou l'avant-demier- à avoir vu Maria-Louiza Yanruyskensvelde vivante. Ce soir-là, M.D. est entré au camping vers 20 heures. Plusieurs résidents du camping en témoignent. Mais rares Sont ceux qui l'ont vu repartir. Interrogé, M.D. déclare que c'était à minuit dix et un témoin le confirme. Qu' allait-il faire dans la caravane du Couple? M.D. dit qu'il a répondu à une annonce dans un joumal, mais qu'il a trouvé que la prostituée, qui avait cinquante-sept ans, était "un peu vieille". Apparemment, il lui a fallu plus de quatre heures pour s'en rendre compte.

Un des noms effacés du registre original et toujours présent Sur la copie est celui d'un gendarme, ami de M.D. Il s'agit de M.H.. M.H. a donc été au camping, au moins une fois, et quelqu'un devait avoir intérêt à effacer les traces de son passage. Le nom de M.H. apparaît encore dans ce dossier, pour une autre raison. Il est l'alibi de M.D. pour le double meurtre, qui a eu lieu entre "2 heures et 3 heures du matin". Il affirme en effet que M.D. est arrivé chez lui vers I heure du matin. Les péjistes ont la nette impression que les deux gendarmes ont accordé leurs versions. Une impression encore renforcée par la perquisition à leur domicile respectif.

"En général, les gens sont outrés quand on débarque chez eux et qu'on les emmène pour être entendus", dit un des enquêteurs de l'époque. "Ce n'était pas le cas de ces deux-là. On voyait très clairement qu'ils avaient été prévenus." Un mois après le meurtre, M.H. prend sa retraite. Jusque-là, il faisait partie du Groupe Dyane -lui aussi. Une partie de la collection de photos de Yissers a été retrouvée en 1989 lors d'une perquisition chez l'exploitant du camping, Jean-Marie V. On ne sait pas très bien ce que cette montagne de négatifs faisait là. Tout indique que la collection devait être beaucoup plus importante. (…)

Il ne faut pas beaucoup d'imagination pour replacer le meurtre du vieux couple de partouleurs dans cette zone d'ombre policière du début des années 80, faite de sexe, de chantage et de corruption. Le gardien du camping La Hetraie était un ancien maton de la prison de Saint-Gilles, que dirigeait Jean Bultot à l'époque. Un des chalets était occupé par le frère d'Achille Haemers. Haemers senior lui-même venait souvent au camping. Un des péjistes qui travaillait sur l'enquête a été retrouvé trois ans plus tard avec trois balles dans la tête.

La justice a conclu au suicide. Après les perquisitions chez M.H. et M.D., un seul enquêteur, le policier Robert Bruelmans, continuait à penser que les deux gendarmes pouvaient être impliqués. Dans les années qui ont suivi, il a eu des ennuis avec ses supérieurs, il a vu ses initiatives systématiquement contrées dans ce dossier. Il a finalement dû quitter la police et prendre un congé de maladie.

Hij heette Edmond Vissers, zij Maria-Louiza Vanruyskensvelde. Hij was geboren in 1928, zij in 1927. Hij kwam occasioneel aan de kost als fotograaf. Zij plaatste als prostituee advertenties in de krant en ontving "aan huis". Dat wilde zeggen: in een gammele caravan op de camping La Hetraie in Sint-Joris-Weert, Oud Heverlee. Het was een toevluchtsoord voor mensen die de snelle stijging van de huurprijzen in Brussel niet konden volgen. Over de koterijen die hier werden bewoond, viel soms moeilijk te zeggen of het nu ging om caravans, chalets of tot chalets verbouwde caravans. Zo'n soort camping.

In de ochtend van 3 februari 1985 werden de lijken van Vissers en Vanruyskensvelde ontdekt. Vissers was afgemaakt met een kogel in zijn linkeroog en een achter een oor. Vanruyskensvelde had drie kogels in haar rug en een achter een oor. In zijn ene hand hield het lijk van Vissers een nog niet aangestoken sigaret vast, in de andere een aansteker. Het leek er sterk op dat hij de dader moest hebben gekend. Tussen de moord op Vissers en die op zijn echtgenote, blijkt later, lag bijna een half uur. Kennelijk werd zij al die tijd onder schot gehouden, werd er gepraat. Op een gegeven ogenblik moest de oude prostituee een stuntelige vluchtpoging ondernomen hebben. Dat leidden de eerst aanwezige Leuvense politiemannen af uit de kogel die door de rug van de prostituee heen ging en de bloedsporen die ze aantroffen op de deur van de caravan. Haar lijk, zo stelden ze vast, was nadien weer binnengesleept.

De manier waarop het paar werd geëxecuteerd, leek sterk op de wijze waarop FN-topman Juan Mendez een jaar later werd omgebracht. Met Mendez zit men opnieuw in Bende van Nijvel-sferen, want tot vandaag zijn er redenen om aan te nemen dat hij wapens leverde aan de Bende van Nijvel. De techniek van het schot in of achter het oor, bij voorkeur met inwendig ontploffende kogels, was enkele extreem-rechtse fanatici in de vroege jaren tachtig aangeleerd in de Practical Shooting-clubs. Ook de ex-BOB'ers Amory, Beijer en Bouhouche waren lid van die clubs en beschikten over dit soort wapens en munitie.

De Leuvense politieman Robert Bruelmans zag nog andere verbanden. Via een kleine rondvraag bij de campingbewoners kwam hij aan de weet dat Vissers tot in 1983 de medeuitbater was van een seksclub aan de Generaal Jacqueslaan in Etterbeek, vlakbij het hoofdkwartier van de rijkswacht dus. Een van zijn taken bestond er daar in stiekem foto's te nemen van deelnemers aan groepsseks. Waarom en in wiens opdracht hij dat deed, had Vissers nooit verteld. Het was ook niet duidelijk waarom hij uit de Brusselse beau monde was verbannen. Wel was geweten dat hij van die foto's een hele collectie negatieven bewaarde. Toen de politie na de moord zijn caravan doorzocht, lag alles daar overhoop.
  
Er was nog iets anders dat deze moord eerder ongewoon maakte, vond Bruelmans. De houding van de overige bewoners. Pas omstreeks 10.00 uur 's ochtends verwittigde campinguitbater Jean-Marie V. de politie. Dit, terwijl hij later zou toegeven dat hij "tussen twee en drie uur 's ochtends" schoten had gehoord. Hoe kon het dat hij toen niets had gemerkt? Zijn chalet stond pal naast die van Vissers en Vanruyskensvelde.

In de chalet zelf vond de politie een adreskaartje. Het verwees naar een wapenbedrijfje in Elsene dat uitgebaat werd door Robert Darville. Darville was in 1985 niet veel meer dan een onderwereldfiguur van dertien in een dozijn. Hij werd pas bekend toen hij in augustus 1989 in de nasleep van het onderzoek naar de ontvoering van oud-premier Vanden Boeynants geïdentificeerd werd als de wapenfreak van de misdaadbende rond topgangsters Patrick Haemers en Philippe Lacroix.

Een beperkt aantal politiemensen kende Darville in 1985 reeds als een van de vaste bezoekers van de club Jonathan, die z'n roem dan weer dankte aan de veelbesproken seksfuiven-in-confituur. Naast de fine fleur van de Brusselse onderwereld mocht de club ook figuren als de adjunct-gevangenisdirecteur van Sint-Gillis Jean Bultot, BOB'er Martial Lekeu, FJ-leider Francis Dossogne en de Brusselse GP'er Feddo Godfroid tot haar klantenkring rekenen. Voor zowel Bultot, Lekeu als Godfroid was de Jonathan een tussenstap in hun metamorfose. Darville was ook een zeer goede kennis van Juan Mendez. Tijdens een huiszoeking werd bij hem ooit een plannetje teruggevonden waarop de route stond aangeduid om naar de woning van Mendez te rijden.

Bruelmans kende Darville op dat ogenblik nog niet, maar ook zonder het adreskaartje was het hem al duidelijk dat het motief voor deze moord wel eens gezocht zou moeten worden in Brusselse seksorgieën. Jean-Marie V, zoon van een schatrijke notaris en mislukt als rechterstudent, was een verwoed échangist. In hun gloriedagen waren Vissers en Vanruyskensvelde elk weekend van de partij op seksfuiven in diverse Brusselse etablissementen, meestal om en rond het Ter Kamerenbos. Ze werkten vooral voor Robert M.

Vissers werd door deze man belast met het huren van appartementen waar de klanten ongestoord hun gangetje konden gaan. M. was van dezelfde generatie als de twee slachtoffers. Hij had in 1985 al de gezegende leeftijd van 65 bereikt. Kort na de dubbele moord verrichtte de Leuvense GP een huiszoeking bij M. De aandacht ging vooral naar zijn agenda, en al bladerend nam de interesse alleen toe. De speurders stootten op de namen van allerlei hoge pieten uit het bank- en financiewezen, enkele kopstukken uit de Antwerpse diamantwereld, diplomaten, functionarissen van de Europese Gemeenschap en enkele bekende Belgische edellieden. Misschien, dacht Bruelmans, had het aan lager wal geraakte koppel wel het malle plan opgevat om een van de klanten te chanteren.

In de agenda van M. staan onder de D twee opvallende telefoonnummers genoteerd, al zeggen ook die de GP'ers op dat ogenblik niets. Er staat: Dolo Michel 734.43.78, 145 rue des Atrébates en Dolo 649.22.09. De twee nummers verwijzen naar de ons inmiddels welbekende bar, en vermoedelijk meer bepaald naar uitbater Michel Forgeot. Wanneer de speurders van de antenne Neufchâteau begin 1997 een kopie van het dossier 55/85 van de Leuvense onderzoeksrechter Raymond Decoux in handen krijgen, wachten hen nog meer verrassingen. Zoals kon worden gevreesd, is de moord nooit opgehelderd. En te oordelen aan wat er met de in beslag genomen overtuigingsstukken gebeurde, hoeft dat ook niet te verwonderen.

De met bloed besmeurde deur van de caravan is zoek. Volgens het Leuvense parket is deze goudmijn van sporen destijds wel degelijk onderzocht, maar heeft dat niets opgeleverd. Voor het feit dat de deur kwijt is, heeft men niet direct een verklaring. Onderzoeksrechter Decoux tilt niet zo zwaar aan het verdwijnen van de deur. "Als we er toen geen sporen op konden vinden, dan zal dat nu ook wel niet meer kunnen." Bij de antenne-Neufchâteau is men daar begin 1997 niet zo zeker van. In 1985 was DNA-onderzoek nog niet mogelijk. Vandaag wel.

Er is ook iets eigenaardigs gebeurd met het register waar de uitbater de namen van alle bezoekers inschreef. Op de griffie te Leuven treft de antenne-Neufchâteau begin 1997 twee versies aan van dit register: een origineel en een fotokopie. De kopie is in de eerste dagen na de moord gemaakt door Decoux zelf. Zo kon hij het document rustig bestuderen zonder zich te hoeven bekommeren over vlekken. Op het origineel, zo blijkt nu, zijn verschillende namen met Tippex uitgewist en vervangen door andere. Hoe zoiets kon gebeuren, weet niemand. Vermoedelijk heeft de rijkswacht het register teruggegeven aan de uitbater en is het na door hem te zijn beklad weer in beslag genomen door politie of GP Ook van dit voorval ligt Decoux niet wakker. "Die hele zaak baadde een beetje in de sfeer van de politieoorlog", herinnert hij zich.

De nervositeit heeft een oorzaak. Een van de verdachten heet M.D. en is rijkswachter. Hij is meer bepaald een vertrouweling van kolonel Gérard Lhost. Volgens enkele campingbewoners moet M.D. de laatste - of de op een na laatste - zijn geweest die Maria-Louiza Vanruyskensvelde in leven heeft gezien. Hij is die avond de camping binnengekomen om 20.00 uur. Verschillende bewoners kunnen daarover getuigen. Weinigen hebben hem echter zien vertrekken. Hierover aan de tand gevoeld, zegt M. D. dat hij om 00.10 uur is vertrokken, één van de getuigen bevestigt dat ook. Wat had hij op dat late uur te zoeken in de caravan van de 57-jarige prostituee? M.D. zegt dat hij reageerde op een advertentie ineen krant, maar dat hij haar "iets te oud" vond. M.D. had blijkbaar meer dan vier uur nodig om tot die bevinding te komen.

Een van de in het register uitgewiste namen verwijst naar een collega-rijkswachter en goede vriend van M.D., de elf jaar later door X1 op foto herkende M.H. Hij moet minstens één keer op de camping zijn geweest, en iemand moet er belang bij hebben gehad om daar de sporen van uit te wissen. De naam van M.H. duikt nog om een andere reden op in dit dossier. Het is hij die M.D. een alibi heeft bezorgd voor diens tijdsgebruik in de nacht van de moord. M.H. zweert dat M.D. rond een uur of één 's nachts bij hem is aangekomen. Daardoor kan hij met de tussen twee en drie gepleegde moord niets te maken hebben...

De GP'ers die in die tijd aan het onderzoek werken, voelen aan hun kleine pink dat de twee rijkswachters hun verklaringen op elkaar hebben afgestemd. Die indruk wordt bevestigd wanneer later bij beiden huiszoekingen worden verricht. "Normaal zijn mensen verontwaardigd wanneer je bij hen binnenvalt en ze meeneemt voor een verhoor", zegt een speurder van toen. "Niet zo bij dit duo. Je merkte duidelijk dat ze getipt waren." Een maand na de moord gaat M.H. met pensioen. Hij was tot dan toe - hij ook al - actief bij de Groep Dyane.

In 1989 is nog een deel van Vissers' fotoarchief teruggevonden tijdens eenhuiszoeking bij Jean-Marie V. Het blijft onduidelijk wat de berg negatieven daar lag te doen. Uit alles blijkt dat het slechts het restant is van een veel omvangrijker collectie. In elk geval is op geen enkele van de beelden een minderjarige te zien. Het onderzoek naar de brutale dubbele moord is officieel nooit afgesloten, maar Decoux is zovele jaren later bijzonder pessimistisch. Na de kortstondige opwinding over een mogelijk verband met het X1-onderzoek en het elimineren van de ploeg-De Baets, gaat het hele dossier terug in de lade en gebeurt er niets meer.

Er is heus niet veel verbeelding nodig om de moord op het oude partouze-koppel te kaderen in de politionele schemerzone van seks, chantage en corruptie van het begin van de jaren tachtig. De bewaker op camping La Hetraie was een gewezen cipier van de gevangenis in Sint-Gillis, waar Jean Bultot in die tijd de plak zwaaide. Een van de chalets werd bewoond door de broer van Achille Haemers. Haemers senior werd zelf heel vaak gezien op de camping. Een van de bij het onderzoek betrokken GP'ers wordt enkele jaren later dood aangetroffen met drie kogels in het hoofd. Zelfmoord, besloot justitie.

De enige die na de mislukte huiszoekingen bij H. en D. nog in hun betrokkenheid bleef geloven, was politieman Robert Bruelmans. In de jaren die volgden, kreeg hij echter problemen met zijn hiërarchie, voelde hij zich systematisch tegengewerkt in al wat hij in dit dossier nog wou ondernemen en werd hij uiteindelijk gedwongen om het politiekorps te verlaten en met ziekteverlof te gaan.

Bron: X-dossiers: wat België niet mocht weten van de zaak Dutroux | Annemie Bulté, Douglas De Coninck en Marie-Jeanne Van Heeswyck

Coup de gràce = genadeschot.