Topic: Theorie van Sebastiaan
Laat ik ook maar eens een poging wagen, waarom ook niet? (Let wel : 99% is gepikt van jullie, lieve forumleden 
) Daar gaan we:
Deel 1
De jaren zeventig
Dat België in de jaren zeventig een van de belangrijkste landen was op het gebied van wapenhandel is algemeen gekend. België als handige producent en leverancier van wapens, een vlotte regeling van valse end-user certificaten, een rol als doorvoerland zonder veel grootmachten voor het hoofd te stoten. Allemaal zaken waar grotere Europese naties wellicht hun pollen niet aan wouden verbranden - toch niet bij politiek gevoelige end-user landen. In of via België daarentegen was het makkelijk geregeld - mits de nodige contacten in de Brusselse beau-monde. Vraag het maar aan twee van 's werelds grootste wapenhandelaars (Victor Bout en Jacques Monsieur). Er waren zelfs vliegtuigmaatschappijtjes waar nooit vragen werden gesteld. Bovendien hadden heel wat geheime diensten vertegenwoordiging in het Brussel van de Nato, wat handig uitkwam.
Maar er werd ook heel wat geld mee verdiend. Het witwassen van de opbrengsten was vlot te regelen - denken we maar aan het Atlas-dossier, de fameuze geldkoeriers en de diamanten. Als je dan als buitenlandse natie - neem nu Israel bijvoorbeeld - ook nog een minister van defensie kunt lijmen - ik kies nu willekeurig Vanden Boeynants als voorbeeld - dan ontstaat er een stevig fundament om zaken te doen. Als je deze graaigrage politicus en zijn hooggeplaatste vrienden ook nog eens in de tang hebt door een filmpje op een Roze Balletten (met complimenten bezorgd door Montaricourt, die op je payroll staat) - of je laat hem wat meeprofiteren van de opbrengst van wat drugs in zijn bevroren vlees, heb je al vlug een zeer solide basis voor business. Niet dat het allemaal van een kant kwam natuurlijk.
VDB was van groot nut voor de Israëli's, hij zat op een sleutelpositie in de regering, kon rekenen op zijn vriendjes bij de CEPIC en was een aangenaam zakenman die zijn hand niet omdraaide voor wat minder koosjere zaken, mon cher ami. Israël lag steeds overhoop met haar buren en was bijna permanent in staat van oorlog of conflict, dus het belang voor hen van controle over en informatie over wapenhandel van en naar het Midden-Oosten kan niet worden overschat. Omgekeerd konden de mensen van de Mossad enkele heikele karweitjes voor VDB uitvoeren en hem informatie leveren over aanbestedingen van legeraankopen en allerhande mogelijke wapendeals. Het waren gouden tijden, ook voor een klein aantal goedgeplaatste magistraten, procureurs, en enkele mensen uit de legertop die mee mochten van de taart eten en naar de feestjes komen - zolang ze er maar voor zorgden dat juridische problemen binnen de perken bleven.
De Mossad zijn clevere kerels met tentakels in allerlei regionen en door de pikante frapatsen tijdens handelscontacten tussen België en Saudi-Arabië kwamen ze onverwachts via een zekere Faez al Ajjaz in het bezit van nogal genante taferelen op de feestjes van de handelsdelegaties in het bijzijn van een zekere kroonprins. Met deze spectaculaire filmpjes was het kinderspel om ook de Belgische staatsveiligheid te overtuigen om een welwillende houding aan te nemen ten opzichte van hun belangen, want anders zou een anonieme bron wel eens een onverwachte onthulling kunnen doen. "Ten allen prijze toedekken die handel", fluisterde de broer van de kroonprins in de oren van Generaal Beaurir, die met rooie wangen gesommeerd werd op het paleis. Staatsbelang, nietwaar? Raison d'état.
Zo kon Israël niet enkel makkelijk wapens kopen voor zichzelf, maar onder licentie (of zonder) produceren en heimelijk via little Belgium exporteren naar andere naties in het Midden-Oosten, Sri Lanka, Zuid-Afrika of andere broeihaarden. Bovendien kon men ook de vrienden in Libanon helpen, al konden deze jongens alleen met drugs betalen voor wapens. Maar ook daar wisten de Brusselaars wel raad mee. Het corrupte Nationaal Bureau voor Drugs, die maar al te graag vriendjes wou zijn met de al even corrupte Amerikaanse DEA deed ironisch genoeg de job bijna voor hen. The sky was the limit en all was well on the western front.
Maar toen kwamen de jaren tachtig.
Zoals alle goeie relaties (we spreken nu over die tussen Israël en de Brusselse incrowd) zijn er al eens up en downs, maar als goede vrienden help je mekaar en kun je mekaar wat diensten bewijzen, niet ?
Vooreerst heb je iemand nodig om het vuile werk op te knappen. Op buitenlandse bodem kun je maar beter niet teveel eigen agenten in de kijker laten lopen. Beter is het om beroep te doen op een private partner, je kunt dan als natie nog steeds alle verantwoordelijkheid ontkennen als het foutloopt. Tenslotte was de rol van Israël op het internationale toneel vrij nieuw en een besmeurd publiek imago zou de uitbouw van de nieuwe staat en de ondersteuning die ze genoten bij de Amerikaantjes comprommiteren. En godzijdank (of Jahwehzijdank) was daar een zekere Madani Bouhouche, die - na jarenlang op schietschijven en bewegend korton te schieten in schietclubs en bossen - wel eens een aantal echte klusjes wou uitvoeren, al dan niet met zijn vriend Robert Beijer.
Beide heren waren joods gezind, en droomden er als kind reeds van om (samen met hun vriendjes Buslik en Amory) James Bond te worden en als geheim agent aan de slag te gaan. Hun vuurproef was een klusje voor de Mossad in Zaventem waarbij die arme man Zwarts het leven liet. Ze kwamen dus niet onbeslagen op het ijs. Omdat er geen linken mochten bestaan tussen de uitvoerders van de misdaden en de instellingen van de Belgische staat moest men een beroep doen op een aantal mensen uit het gangstermilieu, barbouzes en huurlingen voor de uitvoering van hun opdrachten. Hierdoor liepen deze operaties niet altijd van een leien dakje... De Belgische staatsveiligheid moest dan weer haar logistiek ter beschikking stellen in de vorm van safehouses, appartementen en garageboxen.
Welke klusjes moesten er worden opgeknapt?
Toen het NBD als een kaartenhuisje ineenstuikte door een pientere speurneus als Vernaillen, dan moest er toch een duidelijke boodschap vanuit de combine komen bijvoorbeeld. Het klusje werd bij Bouhouche en Co besteld door Faez, die zo slim was zijn eigen auto mee te geven.
Als een wapenhandelaar in Waver zijn afspraken niet nakomt, dan moet je hem wel een lesje leren - of moesten ze hier een of ander nieuw technisch snufje meegraaien uit het laboratorium van de wapensmid? Wel best om je dan niet klem te laten rijden door een combi in een smalle eenrichtingsstraat.
Of als je als geheime dienst weet hebt van nieuwe prototypes van kogelvrije vesten in Temse, dan ga je die toch verdonkeremanen, niet ? Zo kun je ze in het thuisland namaken in de kibboets. Bijzonder nuttig in een land in staat van bijna permanent beleg. Ook hier eindigde de operatie met teveel zinloos en bloederig geweld.
Anderzijds als er wat problemen waren in het louchezakenmilieu rond VDB en zijn goeie vrienden Aldo en Charly bijvoorbeeld mocht de Mossad dan ook wel eens een wederdienst bewijzen. Een restauranteigenaar met een zeer goed gehoor uit Ohain bijvoorbeeld. Of een voormalige taxichauffeur uit Beersel, die zijn gokschulden wou inlossen door een chantagepoging van iets wat hij had opgevangen, en wat hij ook had verteld aan die Griekse taxichauffer tijdens het kaartspelen in Brussel-zuid? Informatie die ontfutseld werd op een gruwelijke manier.
Om deze klusjes te financieren en om politie en gerecht te doen geloven dat al deze misdaden het werk waren van één groepje gewetensloze ordinaire gangsters, overvielen ze tussenin drie warenhuizen in Genval, Ukkel en Halle, niet toevallig in het arrondissement waar de corrumpeerbare procureur Deprêtre verantwoordelijk voor was. Een zeer perfide idee, maar toch vrij efficiënt zo blijkt na 30 jaar onderzoek.
Men legde sporen zodat al deze misdaden aan mekaar gelinkt konden worden, door het gebruik van dezelfde wapens, wagens, zelfde werkwijze en soms zelfs door het dumpen van een achterbank op het plaats delict van een vorig misdrijf.
Bijna dreigde het echt fout te lopen toen een koppel beweerde over het fameuze filmpje te beschikken - waarop de 'goeie verstandhouding' tussen onze partners gebaseerd was. Mits een fiks bedrag zou de zaak wel kunnen geregeld worden. Probleem. Want met een filmpje dat publiek wordt kun je niemand meer mee in de tang houden en valt het systeem in duigen. Maar niets wat door middel van een weliswaar knullige operatie - een liquidatie vermomd als warenhuisoverval in Nijvel - kon opgelost worden. Beter het zekere voor het onzekere nemen.
Een juwelenhandelaar in Anderlues die de regels van de maffia niet naleeft? Kan niet hoor. Nog een klusje.
Toch kwamen er een paar kreuken in het systeem. Er waren de witte ridders B&B van de BOB in Waver, Deprêtre begon zenuwachtig te worden, en bovendien had het systeem van de ingehuurde criminelen ook nadelen: sommigen konden van de drugs niet afblijven maar vooral ze konden niet zwijgen. Dat heeft Louvaert bijvoorbeeld het leven gekost. Maar vooral: de Mossad verloor zijn politieke greep : het premierschap van VDB was maar van korte duur geweest en de hele CEPIC zwik kwam in opspraak. Tijd dus om de hele handel op een waakvlammetje te zetten en de zaken te laten bekoelen. In 1983 was de vraag naar wapens ook fel verminderd vanuit Israel, dat door de avonturen met de Falangisten internationaal een blaam kreeg en op militair gebied een periode van sabbatical begon.
Einde van deel één.