Alain Moussa en Robert Becker blijven wat mij betreft zwaar verdacht. Vanaf het eerste uur bij alles betrokken, en dat samen met enkele daders die intussen de eeuwige jachtvelden hebben opgezocht (Louvaert, Vandeuren). Bovendien werden ze herhaaldelijk herkend, matchen met robotfoto's en incorporeren levende linken met hun eigen entourage (Gustav Becker) en met andere bendes (De Staerke, Sudisten). Robert Becker lijkt me alleszins incontournable. En zijn neef Gustav heeft zijn geloofwaardigheid als mogelijke dader meer dan onderstreept.

Niet echt, buiten het feit dat hij een taxichauffeur heeft vermoord, een moord die opvallende gelijkenissen vertoonde met de moord op Angelou. Voorts slaagt deze Gustav Becker er ook bijzonder goed in om onder de politieradar te blijven, zoals dat met Tinck het geval was en zoals Zücker het in haar eindrapport heeft aangegeven: de daders slagen erin om uit het blikveld van de politie te blijven. Zelfs bij een groep die eerst zwaar verdacht was, later minder (de Borains) waren de Beckers al present. Dus: van de Bende Farcy, over de Borains en de Sudisten tot finaal de Bende De Staerke: altijd opnieuw Becker. Ook de fysieke linken (wapens, voertuigen) zijn er.

Interview met Alain Moussa uit 2007. Lees hier het hele interview » Nieuws

'Walgelijk, die schietpartij in Lot. Volgens mij gaat het om gasten die al eens in de gevangenis hebben gezeten en liever sterven dan terug te moeten. Je zult zien, er zullen er de komende jaren meer zijn die à fond gaan.’ Een man met ervaring spreekt. Alain Moussa, ex-topgangster, ooit koning onder de Brusselse pooiers, is back in town.

Uitgeleefd, glazige ogen, kettingrokend. Na alles bij elkaar meer dan twintig jaar achter de tralies is Alain Moussa sinds juli vrij op proef. Hij bewoont een petieterig studiootje in Ganshoren en kijkt vooral uit naar de cheque van de ziekenkas. De elektronische enkelband biedt op weekdagen bewegingsruimte van 14 tot 18 uur. In die uren is hij zich maatschappelijk aan het reïntegreren bij de handelaarsbond in Ganshoren.

“Ik koop postzegels en doe brieven op de post. En ik moet voeling houden met de middenstand.” Hij spreidt zijn handen rond de asbak op het cafétafeltje: “Dat kan ik wel zeggen, er zit geen bloed aan. Enfin, toch niet van mensen buiten het milieu.”

Je kon twintig jaar geleden beter geen ruzie hebben met Alain Moussa (56). Hij zat in 1987 mee op de beklaagdenbank op het proces tegen de bende van Philippe De Staerke. Eén keer viel zijn naam in het onderzoek naar die andere bende, met grote B. Bernard Strens, politie-informant, stapte in 1985 naar de rijkswacht en wees Moussa aan als dader van de eerste raids van de Bende van Nijvel. Strens had het over een kogelhuls die dat zou bewijzen. Een paar dagen later werd zijn lichaam gevonden, bengelend aan een opmerkelijk kort touw.

De Albanees Ramadan Dodack stuurde eens een paar mannetjes op Moussa af, om een kogel in zijn rug te schieten. Kort daarna kreeg Dodack er één in zijn hart. “Da’s niet om te lachen, zo’n kogel”, zucht hij. “Ik voel dat nog. Zeker nu het weer kouder wordt.”

Léopold Van Esbroeck heeft geen al te hoge pet op met Alain Moussa, meer zelfs: Van Esbroeck acht Moussa niet tot bendefeiten in staat.