En dan volgt het dramatische verhaal van de overval:

Jos Broeders, de man van conciërge Linda Van Huffelen, hoorde lawaai en liep naar het bedrijf. Het jonge stel had de verjaardag van een zwager gevierd en het was laat geworden. Ze lagen pas in bed. Jos was schilder van beroep, maar bokser van hobby, en vermoedelijk is hij de daders met blote vuist te lijf gegaan, want later vonden de speurders een pluk haar die niet van het slachtoffer was.

De gangsters beschoten de ongewapende man, maar misten en achtervolgden hem tot aan zijn woning. Hij ging naar binnen en gooide zich tegen de deur om ze buiten te houden. Ze schoten dwars door de massieve voordeur. De zwaargewonde man kon door de woonkamer naar de keuken vluchten. Hij viel tegen de koelkast en toen met zijn rug tegen de muur. Hij zat daar met zijn hoofd omlaag te sterven toen de schutter vier keer richtte op zijn kruin met hetzelfde pistool waarmee Vanden Eynde en Angelou om het leven waren gebracht. Jos' profiel stond in bloed getekend op de koelkast.

Zijn vrouw Linda was waarschijnlijk opgestaan en werd onder vuur genomen. Sharon, hun dochtertje van drie, was naar het lawaai getrippeld. Een gangster pakte haar op en droeg haar in het donker naar bed en legde haar er verkeerd in met haar voetjes op het hoofdkussen. Later vertelde ze dat "die meneer met de karamellen lief was". (...)

Uit het lab stalen de daders maximaal twee blauwe en vijf kaki kogelwerende vesten, het precieze aantal kon niemand zeggen. Het waren prototypes van de zogenaamde "jurk met bretellen". Verder namen ze kogelwerende kragen mee, een camouflagevest en -overall. De vesten waren lichter dan andere types die toen op de markt waren, en toch waren de blauwe sterker dan vesten in wapenwinkels, die soms 25 kilo wogen. Ze waren bijzonder aantrekkelijk voor een beetje commandogroep, maar ze waren niet in de handel te koop, want het bedrijf leverde alleen aan overheidsinstellingen. Dus moest dat beetje commandogroep zijn verbeelding gebruiken.

Commissiaris Willy Meurillon, die van de gerechtelijke politie van Brussel overgestapt was naar de dienst in Aalst en daar te maken kreeg met het onderzoek, vertelde me [Hilde Geens] dat de daders wisten wat ze wilden en waar ze dat moesten zoeken. "Ze zijn gepasseerd via het kantoor, waar de kluis stond, en daar lag zeer veel geld in. Ze zijn er niet eens binnengegaan, laat staan dat ze geprobeerd hebben de safe te kraken. Ze gingen meteen naar de kast waar de vesten lagen."

In de fabriek scheurden de gangsters dozen open, maar ze namen niks mee. Op het parkeerterrein schoten ze de verlichting stuk. Ze gebruikten een riot gun. Op straat kwamen de buren kijken aan hun ramen. Ze hoorden dat de overvallers "een soort Slavisch" spraken, en werden beschoten. De daders stoven weg in hun gestolen Saab met gedoofde lichten. Onmiddellijk daarna reden ze nog eens voorbij de fabriek, deze keer met de lichten aan en een man minder aan boord. Een getuige zag de wagen wegscheuren langs een absurde vluchtweg, namelijk door een nieuwgebouwde volkswijk die je heel goed moet kennen om aansluiting te krijgen op de wegen naar Gent, Antwerpen of Brussel.

De rijkswacht kwam pas een kwartier na de moord ter plaatse. Een getuige beweerde dat een van de rijkswachters zich had laten ontvallen dat ze eerst een rondje hadden gereden. "Want wij schieten maar twee keer per jaar en die mannen schieten elke dag."

Bron: Beetgenomen | Hilde Geens