Uit het boek "De X-dossiers: Wat België niet mocht weten over de zaak-Dutroux":

In de avond van 6 oktober 1986 loopt bij de rijkswacht van Schaarbeek een telefoontje binnen van Torrez. Binnen de militaristische structuur van de rijkswacht is het niet zo gebruikelijk dat een commandant zelf contact opneemt met een van de mannen op het terrein. De verbazing van de Schaarbeekse rijkswachter wordt die avond alleen groter, wanneer hij hoort waar het over gaat. Torrez laat weten dat hij zijn zaak rond een Portugees genaamd Juan Borges moeten laten rusten. De rijkswacht van Schaarbeek is al enkele dagen op zoek naar Borges omdat die een ongedekte cheque ter waarde van 1,2 miljoen frank heeft uitgeschreven. Zoals de normale gang van zaken voorziet, wil men hem oppakken en voor het gerecht brengen. Maar dat mag dus niet.

Op 8 oktober 1986 wordt de Schaarbeekse rijkswachter op het matje geroepen bij de commandant. Die legt hem uit waarom hij deze zaak ter harte heeft genomen. Twee dagen eerder heeft hij een telefoontje heeft gekregen van iemand van het kabinet van minister van Landsverdediging François- Xavier de Donnéa (PRL). De rijkswacht staat in die tijd nog onder de voogdij van defensie, en Torrez meent dat hij de stille wenk niet kan negeren. Pas wanneer het bedrijf Cadreco, van Annie Bouty, in 1989 tegen een faillissement aanloopt en de heleboekhouding in beslag wordt genomen, komt de waarheid aan het licht. Aan de hand van brieven van Bouty kan worden vastgesteld dat zij er achter de schermen voor gezorgd heeft dat Borges niet werd opgepakt.

Er is helemaal geen telefoontje van het kabinet-de Donnéa geweest. De man die aan de telefoon hing, was niemand minder dan Michel Nihoul. De commissie-Verwilghen laat Torrez medio 1997 verhoren door het Comité P Hij zegt dat hij er destijds van overtuigd was dat het telefoontje wel degelijk van het kabinet kwam. "De rijkswachtofficier bestempelt zijn gedrag als naïef en schrijft dit toe aan het feit dat hij nog maar pas tot districtscommandant benoemd was", zo klinkt het begripvol in de conclusie van de commissie-Verwilghen. Verder in het verslag lezen we: "Dit verhaal zegt veel over de wijze waarop Nihoul en mevrouw Bouty hun (illegale) tussenkomsten inpakten en er zelfs in slaagden om doorwinterde politiemensen te misleiden."

Doorwinterde politiemens? Misleiding? Indien de uitleg van Torrez strookt met de werkelijkheid, dan is het hek van de dam. Dan betekent dit dat elke crimineel die een arrestatie vreest, slechts naar een hoge rijkswachtofficier hoeft te laten bellen: "Hallo ik ben mijnheer huppeldepup van het kabinet van Landsverdediging. Mag ik u vragen mijn vriend met rust te laten, ja?" Overigens, wat vrienden betreft: Torrez is goed bevriend met Marnette. Ze zijn allebei supporters van voetbalclub Anderlecht en zijn vaak samen te zien tijdens thuiswedstrijden.

Wat de commissieleden niet verduidelijken, is wie die Juan Borges nu eigenlijk mag wezen. Een toerist? Een ordinaire sjoemelaar? Niet echt. Wie weet wat Borges in diezelfde maand oktober 1986 heeft uitgespookt, wordt vatbaar voor de overtuiging dat de man die aan het hoofd staat van de Brusselse rijkswacht op eenvoudig verzoek van Nihoul hulp heeft verleend aan de georganiseerde misdaad.

Op 12 oktober 1986, zes dagen na de interventie van Torrez, wordt in het Brusselse appartement van de weduwe van een gewezen minister een schilderij gestolen. Het gaat om het doek 'Portret van een vrouw' van de Italiaanse meester Amedeo Modigliani. Het doek heeft een waarde van minstens 50 miljoen frank. De diefstal, zo blijkt later, is het werk van een bende waar behalve Juan Borges onder meer ook de jonge kunstenaar Stéphane Mandelbaum en Jacques Herygers deel van uitmaken. Herygers is een van de leden van de bende rond Frédéric Godfroid, een ex-inspecteur van Brusselse GP die in 1983 de misdaadbestrijding heeft omgeruild voor de misdaad zelf.

Freddo Godfroid pleegde overvallen en deed zich in het milieu opvallen als een niet in te tomen partouzeur. Mede daardoor was hij goed bevriend met een ander berucht feestvarken: de gewezen gevangenisdirecteur Jean Bultot, wiens naam al jaren in verband wordt gebracht met de Bende van Nijvel. Tijdens het onderzoek naar het gestolen schilderij valt de naam van Bultot. Het is een van zijn beste vrienden die geholpen heeft bij het verbergen en doorverkopen ervan. Bultot en Godfroid waren vaste klanten in de Brusselse club Jonathan, het nest waar gangsters en politiemensen tegen de achtergrond van een breed scala aan onopgeloste misdrijven verbroederden aan de toog of tijdens seksfuiven-in-confituur. Die sferen dus.

Op 3 januari 1987 wordt in een grot in Beez, bij Namen, het lijk teruggevonden van Stéphane Mandelbaum. Met de kunstenaar zou een dispuut zijn ontstaan over de verdeling van de buit, waarop hij een kogel door het hoofd kreeg en zijn lichaam bewerkt werd met zuur. Juan Borges wordt in 1992 wel veroordeeld voor de diefstal van het schilderij, maar niet voor de moord. Dat wordt trouwens niemand. Nadat het Naamse parket zich er vier jaar lang in heeft vastgereden, wordt het onderzoek in 1990 zonder gevolg afgesloten.

De rijkswachter die Juan Borges in oktober 1986 wou oppakken vanwege de ongedekte cheque, krijgt problemen met zijn oversten en moet korte tijd later de rijkswacht verlaten. Kon Torrez dan niet weten wat voor vlees hij in de kuip had? Vast en zeker wel. Her en der in de wereld zijn aanhoudingsmandaten tegen Borges uitgeschreven. Hij wordt door de Italiaanse justitie gezocht wegens een goudsmokkel en in zijn eigen land wegens een moord. Wanneer Borges in 1992 in Brussel samen met vijf anderen veroordeeld wordt voor de diefstal van de Modigliani, is de vogel al gaan vliegen. Borges neemt de wijk naar Canada.

Alleen in België kan de Portugese topgangster jarenlang op beide oren slapen. Hij doet dat onder meer in het bed van Annie Bouty, en ook in dat van Brigitte Jenart. Zij is tandarts. Ze had haar praktijk in een huis in de Raadstraat 35 te Elsene. Dat huis zal in september 1996 gedurende enkele weken in het middelpunt van de belangstelling staan omdat Neufchâteau er begint te graven naar het lichaam van Loubna Benaïssa. Er zijn redenen om dit adres te aanzien als verdacht. Een taxichauffeur beweert dat hij er zowel Dutroux als Nihoul meermaals liet uitstappen. Het is tevens het thuisadres van de pedofiel Roland Corvillain, over wie in die tijd getuigenissen circuleren als zou hij zich op het tijdstip van de verdwijning van Loubna verdacht hebben gedragen.

Corvillain is een zakelijke vennoot van ene Serge Frantsevitch die zich via zijn bedrijfje Logitel in allerlei betwistbare zakelijke avonturen stortte. Corvillain zal altijd elke betrokkenheid bij de zaak-Dutroux ontkennen - er zal ook nooit iets in die zin bewezen worden - maar de namen die hij tijdens zijn eerste verhoor in verband brengt met het huis in de Raadstraat doen de oren flapperen. Hij heeft het onder meer over Robert Darville, de wapengek van de bende rond Patrick Haemers, die we ook al ontmoetten in het dossier over de campingmoord in Oud-Heverlee. De vader van Haemers zelf zag hij er vaak. Een hoge piet van het elektronicabedrijf Sabca had er blijkbaar ook iets te zoeken, en voorts natuurlijk ook Frantsevitch, Nihoul, Bouty, ...

Het lijstje wordt verder vervolledigd door Brigitte Jenart, de tandarts. In 1983 heeft ze kennis gemaakt met Juan Borges. Ze begon een vluchtige relatie met hem, en raakte verwikkeld in de constructies die hij opzette met zijn andere vriendin, Annie Bouty. Het werd haar gaandeweg duidelijk dat dit niet echt een kosjer milieu was. Bouty deed haar veertig attesten ondertekenen waarmee ze het hoederecht over ongeveer evenveel illegaal in het land verblijvende Zaïrezen en Nigerianen op zich nam.

Op zekere dag kwam Borges langs met een of andere peetvader van de Italiaanse maffia. Er werd gesproken over gestolen goud, valse dollars en drugs. Ook Borges deed haar formulieren ondertekenen. Daarmee stak ze zich, voor ze er erg in had, a rato van 7 miljoen frank in de schulden. Wanneer Bouty wilde weten hoe dicht justitie Borges op de hielen zat, kostte haar dat één telefoontje, herinnert Jenart zich nog. "Nu en dan liet ze natrekken of hij in het Centraal Signalementenblad van de Belgische politiediensten geseind stond."

Juan Borges was een Portugees die werkte voor de Mossad en opereerde als witwasser en wapenhandelaar in samenwerking met de internationale georganiseerde misdaad. Borges zou actief geweest zijn in de illegale wapenhandel met Libanon, Lybië en Iran, samen met ondermeer Jacques Monsieur, Hage Maroun, Sylvain Alalouf, Nouriel Nourielli en Georges Drouviotis. 

Zo was Nourielli een zaakvoerder van een kledingszaak in Elsene met een verleden als drugshandelaar en werkte hij voor de veiligheidsdienst van de Israëlische ambassade in Brussel. Alalouf was eind jaren '80 gedomicilieerd in de woning van dr. Joseph Wybran in Ukkel. Dr. Wybran werd vermoord op 3 oktober 1989 op de parking van het Erasmusziekenhuis, waar een uitgebrande VW Golf werd teruggevonden. De moordenaars zouden Abdelkader Belliraj, die in 2000 informant van de Staatsveiligheid zou worden, en een zekere Ahmed Moukhlis geweest zijn.

Als dekmantel voor de wapenhandel had Juan Borges samen met Sylvain Alalouf het import/export-bedrijf voor medisch materiaal Candy Médical opgericht in het tandartsencabinet van zijn ex-vriendin Brigitte Jenart in de rue du Conseil 35 in Elsene. Op hetzelfde adres was ook de zetel van het bedrijf Logitel van Serge Frantsevitch, die ook bij de wapenhandel van Monsieur zou betrokken zijn geweest.

Ook Monsieur werkte met een bedrijf in medisch materiaal als dekmantel, namelijk Mides. Bedrijven voor verhandeling van medisch materiaal lijken ideale dekmantels: er is in dezelfde branche ook nog de firma Dollon beheerd door baron René Paulus de Châtelet en Elio Ciolini.

Candy Médical van Juan Borges maakte voor haar commerciële communicatie gebruik van de telex van het bedrijf Italtrade, gevestigd op de Place Stéphanie 10 te Brussel, ook een dekmantel voor de handel in wapens.

In maart 1986 had de rijkswacht reeds onderzoek gedaan naar Borges en zijn bedrijf Candy Médicaldat zich toen in de Avenue Tervueren in Sint-Pieters-Woluwe bevond. In 2002 kwam aan het licht, in het kader van het onderzoek naar Jacques Monsieur, dat Borges betrokken was bij de levering van 6000 TOW-raketten aan de Iraanse Ayatollahs, met een waarde van 83 miljoen dollar.

Juan Borges stond duidelijk in contact met maffiose organisaties. Hij werkte ondermeer samen met de Pakistaanse broers Salahud en Zahirud Din die in 1986 werden aangehouden door onderzoeksrechter Jean-Claude Van Espen voor transport van goud, diamant (via Antwerpen) en uranium. De broers Din woonden in Ukkel en werkten via het wisselkantoor Kirschen, waarvan de beheerder Hilaire Beelen in januari 1986 werd aangehouden in een gigantische fraudezaak.

Op 12 oktober 1986 werd een Modigliani gestolen in een appartement van een weduwe in hetzelfde gebouw op de Place Stéphanie 10 waarin ook Italtrade was gevestigd. De daders waren criminelen onder leiding van Juan Borges en zijn Mossad- en wapenhandelkompanen Sylvain Alalouf en Nouriel Nourielli.

Het gestolen werk werd ingewisseld voor een vervalsing gemaakt door de Brusselse artiest Stéphane Mandelbaum die op 3 januari 1987 met een kogel in het hoofd en bewerkt met zuur terug gevonden werd in een grot in Beez bij Namen. Op dezelfde plaats ongeveer werd in 1983 al eens een lijk ontdekt waarover straks meer.

Het gestolen schilderij werd teruggevonden bij een huiszoeking in Vorst in de woning van Rami Weinbaum, ook verbonden aan de Mossad als topman bij Leumi Bank en betrokken bij handel in textiel, goud en ivoor tussen Afrika en Azië. Kort voor de moord op Mandelbaum hadden Weinbaum en Nourielli tien liter bijtend zuur gekocht bij een Brusselse drogist.

Weinbaum werd opgepakt maar pleegde zelfmoord in zijn cel. Ook Nourielli werd aangehouden maar omwille van een procedurefout moest hij worden vrijgelaten. In 1992 werd Borges, intussen naar Montréal gevlucht, bij verstek veroordeeld voor de diefstal maar niet voor de moord. 

Bron: Het Rattenkwartier, een blik in het nest van de Bende van Nijvel | Charlie Hédo

Voor zover ik weet gaat het effectief over dezelde Guido Torrez. Een persoon met een nogal opmerkelijke rol in de "dossiers".

In een artikel in Pourquoi Pas van 20 oktober 1988 gaat Christian Souris er vanuit dat er één bende witte boordkriminelen achter een aantal feiten zit die nu nog steeds niet opgelost zijn. Ik geef hier een samenvatting van het artikel in vertaling.

Hij vertrekt vanuit de bende waarvan ook de vermoorde schilder Mandelbaum deel uitmaakte en hij merkt op dat deze bende zich niet alleen met kunstzwendel bezig houdt maar ook actief is in de wapenhandel. Hij verwijst naar de verkoop van 32 Argentijnse Mirages aan Kadhafi. Waarvoor nog steeds (in 1988) een onderzoek loopt in Nederland.

Vervolgens komen er een aantal interessante initialen aan bod met verwijzingen.

In het hart van deze bende een zekere W.V.: oud academie professor, specialist in het vervaardigen van valse documenten zoals bijvoorbeeld goudcertificaten (eigendomsakte van fysiek goud) die zelfs de grootbanken konden misleiden, hij zou ook de valse cheques gemaakt hebben die gebruikt werden inde affaire Feluy, een Nederlandse "kennis" ("associé") van deze V.W. (omgedraaide initialen in artikel) zou in verdachte omstandigheden vermorzeld zijn door een voertuig in Nederland.

Vervolgens krijgen we de heer A.: van libanese origine, gespecialiseerd in import-export van oorlogswapens, in direct contact met Pierre Attala (oa connectie met Dekaise), deze A. zou nooit lastig gevallen zijn door het gerecht ondanks het feit dat hij in een aantal louche zaakjes genoemd wordt.

Van deze internationale maffia zou ook Ch. M. deel uit maken: hij werd ondervraagd in de affaire Mendez waar hij nogal rare verklaringen aflegde, hij deed ook goudtransacties met Kirschen & co, Ch. M. stond trouwens ook in contact met 2 gekende trafikanten die in het dossier van de bende van Nijvel voorkomen in verband met de smokkel van uranium en rood mercurium...

Dan komt Marcel W. uit Enschede aan de beurt: deze zou de ochtend van de moord op Mendez met hem een afspraak hebben om aan Mendez een grote som te betalen in verband met een wapentransactie. Souris zegt niet duidelijk of deze Nederlander ook lid is van de bende die hij beschrijft.

Maar er is meer diezelfde Marcel W. had relaties met een zekere J.M. die verpletterd zou zijn op de Louisalaan in Brussel door een voertuig van de Rijkswacht dat zou bestuurd geweest zijn door Madani Bouhouche. Deze J.M. zou op de hoogte geweest zijn van de wapenroof bij het ESI/SIE en hij zou zelfs wapens van deze roof te koop aangeboden hebben.

En er is nog meer: deze J.M. zou bevriend geweest zijn met de zoon van een belangrijk Brugs personage. Die zoon is niemand minder dan de pooier die bij Sabena werkte en die na de diefstal/liquidatie in Nijvel doodleuk met een imitatie rijkswachtvoertuig rondreed in de buurt. (We kennen ondertussen zijn naam.)

Souris legt nog een verband met de zaak Zwarts maar zonder bewijs. (Sabena = Zaventem)

Souris vermeldt dan nog de affaire Bauloye waarin 3 koffers (en 3 sleutels) zouden figureren waarin men grote sommen geld vond maar ook documenten over bepaalde louche zaken die een aantal politici in verlegenheid zouden brengen.

Verder onderzoek zou ondermeer leiden tot de huiszoeking in het liberale Centre Paul Heymans. (Zonder gekend resultaat.)

Dit soort zaken zou kunnen verklaren waarom een aantal onderzoekers liet verstaan dat hun onderzoeken een aantal mensen (uit alle lagen van de bevolking) zou kunnen generen en dat deze zo onderwerp zouden kunnen uitmaken van chantage tot zelfs doodsbedreigingen.

Souris betrekt er ook nog de zaak Latinus bij die gezelfmoord zou zijn omdat hij te veel wist en te gevaarlijk werd.

Zijn conclusie: achter de zaak Mendez, Feluy, Bende van Nijvel (bepaalde feiten?), Mandelbaum, wapenhandel, edelmetalen, enzovoort zit een (internationaal vertakte) bende witteboordcriminelen die ongestoord kunnen opereren omdat ze bepaalde politici (en andere machtshebbers) in hun macht hebben.

RED: een aantal initialen zijn makkelijk te vinden (John Muller/Christian Moeris/andere niet (toch niet voor mij)).

Wat denken jullie amalgaam of toch interessant? En wie kan de andere initialen invullen? Rapport Godbille is in elk geval niet veraf.