Op 27 januari 1969 organiseerde Florimond Damman in de salons van het Metropole hotel te Brussel zijn 12de Charlemagne diner. De 300 genodigden uit rechts België en Europa ontmoetten er elkaar in de grootse luxe die zo eigen was aan Dammans "journées européennes". Eén genodigde maakte echter bij die gelegenheid zijn eerste entrée in dit gezelschap. Hij behoorde trouwens tot de 38 gelukkigen die op persoonlijke uitnodiging van Damman het diner gratis mochten bijwonen.

Anderen die van dit privilege konden genieten waren onder meer Gaston Eyskens en Otto von Habsburg. De nieuweling in dit gezelschap was niemand minder dan Yves Guérin-Serac van het obscure Portugese Aginter Presse. Guérin-Serac nam plaats aan tafel G en bracht de avond door in het gezelschap van onder meer Jack de Spirlet, de prins en prinses de Merode, Emile Lecerf en Adelin van Ypersele de Strihou.

Zowel in de maanden maart als mei van datzelfde jaar vonden diverse ontmoetingen plaats tussen Yves Guérin-Serac en Florimond Damman, alwaar ze aan de creatie werkten van een grote Europese federalistische en anticommunistische beweging, het CREC. Op 19 mei 1969 stelde Guérin-Serac (via wie de contacten met extreem-rechts moesten verlopen) hieromtrent een vertrouwelijk rapport op dat hij aan Damman overmaakte. Het was de bedoeling om met CREC de standpunten van het "klassieke" rechts met die van extreem-rechts te verzoenen. De organisatie leek echter niet goed van de grond te komen omwille van:

"Les difficultés dans lesquelles est plongé le groupe ami Italien [waarmee verwezen wordt naar de neofascistische terroristen onder leiding van Stefano Delle Chiaie] du fait de la situation chaotique et révolutionnaire de leur pays; et les tendances centrifuges du groupe français dont la reconversion n’est pas encore terminée ..."

Vast staat dat al een eerste voorbereidende vergadering plaats vond tussen de Fransen en de Belgen te Brussel in maart 1969, waarin de gezamenlijke standpunten voor een eengemaakt Europa werden geformuleerd. Maar Guérin-Serac verdween nadien volledig uit de dagboeknotities van Damman. Het vermoeden rijst dan ook dat CREC nooit officieel werd opgericht. We kwamen die organisatie in ieder geval niet meer tegen.

Wat we wel weten uit diverse briefwisseling tussen Otto von Habsburg en Florimond Damman, is dat beiden de Portugese zaak nauw aan het hart lag. Wel te verstaan het Portugal van Salazar. Naar aanleiding van de Anjerrevolutie en het omverwerpen van de dictatuur zette Otto von Habsburg in een brief aan Damman zijn plannen uiteen voor het oprichten van een Portugees hulpcomité ter ondersteuning van de reactionaire strijdmachten. Hij voegde hier aan toe om financiële steun bij Franz Josef Strauss te hebben gevraagd.

"Je ne vois pas pourquoi les communistes soient les seuls à pouvoir soutenir leurs amis et que nous devions pratiquer la non-intervention."

De naam Guérin-Serac valt evenwel niet in die briefwisseling, maar ook in het vermelden van andere personen wordt met betrekking tot de Portugese zaak opvallend omzichtig omgesprongen.

In ieder geval is het duidelijk dat Guérin-Serac zich van Damman en andere personaliteiten uit het rechts Europa bediende om een eigen netwerk uit te bouwen. De vraag rijst in hoeverre de meeste mensen die hij ontmoette op de door Damman georganiseerde congressen en reünies op de hoogte waren van de werkelijke activiteiten van Aginter Presse. Met Aginter Presse bevinden we ons immers in het hart van Gladio.

Bron: De netwerking van een neo-aristocratische elite in de korte 20ste eeuw | Klaartje Schrijvers