Ben wrote:Ik was zonet aan het lezen over de moord op Angelou toen ik deze zin tegen kwam:
Het was een publiek geheim dat je toen [begin jaren '80] bij de diensten van het ministerie van Verkeer eender wat gedaan kreeg als je geld op tafel legde.
Er wordt vaak gezegd dat de Bende van Nijvel de kopieën van hun nummerplaten vonden door zelf op zoek te gaan naar hetzelfde type wagen (in de buurt van hun woonplaats, plaatsen waar ze vaak kwamen, ...). Er zijn argumenten voor die theorie maar zou het niet logischer geweest zijn als ze de nummerplaten konden opzoeken bij het DIV of de politie/rijkswacht?
Als je de juiste mensen kent, hoef je gewoon wat geld op tafel te leggen en je krijgt de info die je nodig hebt of een corrupte agent helpt je om de juiste nummerplaat voor je op te zoeken.
Hieronder nog een voorbeeld hoe het kan mislopen met de databanken bij het DIV:
(...) Er brandt toch nog een vraag op mijn lippen. Wordt diezelfde achterpoot ook gebruikt om andere informatie te achterhalen, zoals bijvoorbeeld bankgegevens of post? Heeft de Staatsveiligheid ook bij organisaties mollen zitten?
"Het gaat niet alleen om informanten bij de telecomoperatoren", beaamt de inspecteur.
Waar bevinden zich dan nog allemaal achterpoorten, dring ik aan. Hij aarzelt.
"Bijvoorbeeld bij de Dienst voor Inschrijving van Voertuigen (DIV). Op die manier krijgen we meer informatie dan we officieel mogen opvragen. Maar als we meer willen te weten komen, zoals alle voertuigen op naam van die persoon of al zijn betalingen, dan doen we dat informeel, via informanten bij de DIV."
Dat is toch de deur openzetten voor misbruiken?
"Het gebeurt jammer genoeg weleens dat een inspecteur die informele kanalen misbruikt om voor zichzelf informatie op te vragen. Ze zien een mooie dame en laten hun nummerplaat natrekken, dat soort dingen. Dat zou natuurlijk niet mogen Het brengt bovendien die officieuze kanalen in gevaar. Het is verleidelijk als je zo een opzoeking kunt doen. Ik vrees dat iedereen wel eens een scheve schaats rijdt."
Maar het gaat nog verder dan dat. Mensen van de Staatsveiligheid kunnen ook illegaal informatie doorspelen aan buitenstaanders. Soms doen ze dat tegen betaling. Een privédetective heeft zo jarenlang via een contactpersoon bij de Staatsveiligheid gegevens gekregen die hij nooit had mogen krijgen. Die kwamen zowel uit het Rijksregister als uit andere databanken, zoals die van de Dienst voor Inschrijving van Voertuigen (DIV). Zo kon de privédetective voor zijn klanten onder andere nummerplaten traceren.
Dat was een lucratief systeem voor hem. In sommige gevallen was dat zelfs het enige waar zijn klanten om vroegen. Voor de gegevens van de Staatsveiligheid vroeg de privédetective dan bijvoorbeeld 50 euro van een klant. De privédetective was ook allebehalve betrouwbaar en deinsde er zelfs niet voor terug om een crimineel te helpen. Hij had voor die klant vertrouwelijke informatie achterhaald over de magistraten en politiemensen die hem op de hielen zaten. Dat iemand van de Staatsveiligheid hand- en spandiensten leverde aan zo een dubieuze privédetective, maakt het alleen maar hallucinanter.
Bron: De geheimen van de Staatsveiligheid | Lars Bové
"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via »
Facebook |
twitter |
YouTube
