Paul Vankerkhoven is één van de figuren bij uitstek die het Europese perspectief, het Atlantische (de wereld) en de Belgische scène in z'n geheel omvat. Hij was op alle fronten thuis en speelde steeds een vooraanstaande rol. Net als Damman is Paul Vankerkhoven echter een voor het grote publiek quasi onbekende.

Hij werd in 1941 te Brussel geboren en stierf in 1998 op 57-jarige leeftijd te Sint-Lambrechts-Woluwe. Zijn palmares is evenwel indrukwekkend. In 1965 behaalde hij het diploma licentiaat in de journalistiek aan de ULB. Intussen was hij al hoofdredacteur van het katholieke universitaire blad Chantiers Occident. Hij trad hiermee in de voetsporen van Jo Gérard, die deze functie vele jaren eerder had bekleed. Eenmaal afgestudeerd kwam zijn leven in een immense stroomversnelling. Wat dan volgde was een wervelwind doorheen het hele netwerk rondom de Europese constructie.

Nog in het jaar 1965 bracht Emile Lecerf hem in contact met de Europese en Atlantische milieus en schreef voor hem een aanbevelingsbrief aan Florimond Damman. Zo leerde hij algauw Richard van Wijck en Jacques Jonet kennen. Richard van Wijck werd zijn mentor in het Brusselse establishment. Paul Vankerhoven werd lid van MAUE, maar vertoefde tegelijkertijd ook in de kringen rond het Centre Etudiants Nationaux (CEN). Hij was daarnaast ook regelmatig medewerker aan Belgique-Europe, het blad van de Cercle National/Nationale Kring (CNK).

In 1967 richtte hij samen met Marcel De Roover de Ligue Internationale de la Liberté (LIL) op, de Belgische sectie van WACL. Daarnaast verwierf hij actieve steun van de groep Révolution Européenne van Emile Lecerf, en vooral de actieve kern daarvan, het CEN. In het beschermingscomité van LIL zaten onder meer Florimond Damman, Paul Rohr, Paul Delforge, prins François de Merode, baron Paul Kronacker en Florent Peeters. LIL stond rechtstreeks in contact met de Franse zusterorganisatie van Suzanne Labin, de Union pour la défense des Peuples opprimés.

In 1967 werd Paul Vankerkhoven tot ridder in de Ordre de Rouvre van Richard van Wijck geslagen. Twee jaar later stichtten beiden de Cercle des Nations. In 1971 werd hij secretaris-generaal van CEDI België, waarvan de zetel verhuisde naar de avenue Franklin Roosevelt n° 25, het adres van de Cercle des Nations. In 1969 was hij trouwens lid geworden van het in dat jaar opgerichte AESP van Florimond Damman. In 1972 vertegenwoordigde hij België in de internationale raad van CEDI, en volgde hiermee Marcel De Roover op.

In 1975 publiceerde Paul Vankerkhoven in het blad van de Cercle des Nations, l'Eventail, nog een interview met generaal Pinochet. Datzelfde jaar werd hij voorzitter van de ideologische afdeling van de CEPIC. Hij vervulde die functie tot in 1982. Naast die functie was hij ook voorzitter van de commissie internationale relaties van de CEPIC. Ook in 1975 werd hij lid van de European Freedom Council, tezamen met onder meer Yaroslav Stetsko, Ivan Matteo Lombardo en Suzanne Labin.

In 1979 organiseerde Paul Vankerkhoven het 11de congres van de Association St-Benoit de l'Europe, een op vraag van het Vaticaan opgerichte organisatie ter bevordering van de christelijke beschaving in een spiritueel eengemaakt Europa. Sprekers waren onder meer Mark Eyskens, Etienne Davignon en Paul Vankerkhoven zelf. Zijn uitgesproken katholicisme zou zich ook uiten in het lidmaatschap van de Christian Solidarity International (CSI), met hoofdzetel in Zürich.

In 1982 was hij Europees parlementslid voor de PSC, lid van de Association Atlantique Belge en voorzitter van het Centre Sun Yat Sen (Formosa) te Brussel. Hij bleef nog actief in de diverse hoger vermelde organisaties tot in 1988. Tien jaar later stierf hij na een langdurige ziekte.

Ter info: Zijn doodsprentje vermeldde een indrukwekkende lijst van organisaties waarvan hij lid of voorzitter was geweest. Naast de hoger aangehaalde organisaties lezen we ook:

• Délégué général de la Communauté française de Belgique auprès de l’Union Européenne

• Ancien inspecteur général aux relations internationales de la Communauté française de Belgique

• président du Comité international pour un Vietnam Libre

• Membre du Comité de direction de l'Association Saint-Benoit Patron de l'Europe

• Administrateur de l'Institut Européen pour la Paix et la Sécurité

• Administrateur de la Revue Générale

• Administrateur et ancien président de l'Office économique et culturel de Taipei

• Membre fondateur de l'Association pour la Coopération et de Développement en Afrique australe

• Officier de reserve honoraire de Cavalerie Blindée