Luc Beyer de Rycke werd geboren in 1933 te Gent als Franssprekende Vlaming. Hij was (is) van onverholen extreem-rechtse signatuur. In 1961 werd hij lid van de Parti Indépendant van Sneyers d'Attenhoven, samen met Piron, Valentijn, Georges de Lovinfosse… en Damman. In 1970 werd hij lid van het erecomité van de Cercle des Nations. In 1971 was hij beheerder van de vzw Société Pierre Teilhard de Chardin, en volgde hiermee Marcel De Roover op.

Luc Beyer de Rycke laveerde tussen zijn politieke activiteiten en zijn journalistieke werk voor de RTBF. Daarnaast was hij ook redactielid van L'Eventail, het blad van de Cercle des Nations. In 1979 nam hij ontslag bij de RTBF (hij hield in 1975 onder meer een toespraak voor CEPIC over de bedenkelijke objectiviteit van de RTBF-verslaggeving), maar bleef actief in de geschreven pers: Le Courrier de Gand, La Semaine de Bruxelles en La Dernière Heure.

Dat hij een uitgesproken Gaullist was, wordt geïllustreerd door het feit dat hij stichter en beheerder was van het in 1976 opgerichte Cercle d'Etudes Charles de Gaulle. Zoals zovele leden van het eerste uur van de Parti Indépendant, stapte ook Luc Beyer de Rycke later over naar de liberale PRL. Dat hij echter ook als katholiek kan bestempeld worden, getuigde dan weer zijn functie als beheerder van de vzw Internationaal Hulpbetoon van Caritas Catholica, van 1977 tot 1992.

Het hoeft niet te verbazen dat een dergelijk figuur ook opdook in de Europese organisaties zoals MAUE (als ondervoorzitter tezamen met Paul Vankerkhoven en generaal Robert Close) en als lid van de Presidentiële raad van de internationale Paneuropese Unie (dit vanaf 1981, toen reeds enkele jaren onder het voorzitterschap van Otto von Habsburg).

Tot slot willen we hier nog vermelden dat Luc Beyer de Rycke van 1980 tot 1986 Europarlementslid was voor de PRL, alwaar hij zich in die functie in maart 1981 liet opmerken, toen hij in het Europees Parlement weigerde één minuut stilte in acht te nemen voor de slachtoffers van de dictatuur van generaal Pinochet in Chili.

Bron: De netwerking van een neo-aristocratische elite | Klaartje Schrijvers