In 1970 was er een grondwetswijziging (zonder akkoord van de koning) ivm decentralisatie voor de nieuwe gewesten. Op 20.01.1972 werd VDB minister van landsverdediging. In de zomer van 1973 zegt hij neen om de rol van leider bij de staatsgreep waar te nemen, maar in 1974 is hij wel bij de oprichting betrokken van PIO waar ook de mensen present tekenen die bij de eerdere staatsgreep betrokken waren.

PIO was voorzien om kandidaten te lokken voor een beroepsleger, maar was evenzo een inlichtingsdienst die niet alleen het leger dienstig was, maar ik vermoed ook en vooral voor VDB en diens tegenstanders (politiek en zakelijk). Zie quote Bougerol: "we moesten weten wie onze politieke tegenstanders waren".

Op 13 december noteerde Florimond Damman in zijn agendaboekje het volgende:

"Inforep", périodique publié par le Public Information Office, dirigé par Legon (?) et un mystérieux Hugues Miller. Hugues Miller avait le pseudonyme du Major Jean Bougerol (SDRA)."

Wat was er nu gebeurd opdat Damman geïnteresseerd geraakte in het blad Inforep en de figuur majoor Jean Bougerol? Het antwoord vinden we in het 25ste congres van CEDI te Madrid dat in december 1976 had plaatsgevonden en waaraan Jean Bougerol had deelgenomen. Op diezelfde meeting waren ook Jean Violet, François Vallet, Antoine Pinay, Carlo Pesenti, Alfredo Sanchez-Bella en Florimond Damman aanwezig. Bougerol had zich bij die gelegenheid voorgesteld als Chef van het Public Information Office (PIO) en als SDRA-agent.

Het PIO werd opgericht in 1974 door majoor Bougerol in opdracht van de toenmalige minister van defensie Paul Vanden Boeynants en Benoit de Bonvoisin. Het werd gefinancierd door de firma PDG die resideerde in dezelfde lokalen waar ook de CEPIC gevestigd was, rue Belliard 39 te Brussel. PIO gaf een revue uit Inforep die naar de toenmalige opinieleiders werd gestuurd, en waarin doortastend de zogenaamde "ware" toedracht werd beschreven aan de hand van tot dan toe ongekende informatie.

Met Bougerol had Damman er een nieuwe connectie bij, die we echter moeten situeren bij de militaire elite in het Europeïstische verhaal. Met PIO zitten we stevig verankerd in de militaristische tegenbeweging als reactie op de flower power en de vredesbeweging van de jaren 1960. De studentenrevoltes van mei 1968, de contestatie van de gevestigde orde en de Vietnamoorlog, beïnvloedden aanzienlijk de publieke opinie ten aanzien van het leger en alles wat militair was. In die context groeide de idee van een tegenoffensief, dat moest gerealiseerd worden via militaire conferenciers. Militairen met een redenaarstalent werden uitgekozen om via lezingen en debatten het standpunt van het leger over te brengen naar een brede laag in de bevolking. Algauw kregen die militaire conferenciers de benaming Speaker's Bureau.

Het initiatief werd gesteund door de Service Général du Renseignement de la sécurité (SGR) en de Service de Documentation, de Renseignements et d'Action (SDRA). In 1973 kwamen een aantal verantwoordelijken binnen het leger tot de bevinding dat er dringend iets moest gedaan worden aan de verdediging van het leger tegen de subversieve actie die door sommige massamedia werd gevoerd. Het kwam erop aan niet alleen buiten het leger te reageren naar de publieke opinie toe, met het oog op het aanwerven van toekomstige dienstplichtigen, maar ook binnen het leger zelf, om te vermijden dat ook de militairen zelf door de subversie zouden worden aangetast. De leiding van het PIO werd toevertrouwd aan majoor Jean Bougerol, die bekend stond als getalenteerd militair conferencier en een te geduchten verwoorder van de antisubversie gedachte.

Er waren twee takken binnen PIO, een militaire en civiele. De militaire branche omvatte zowel de militaire conferenciers als een actiegroep, die op vergaderingen zoveel mogelijk tegendraadse stellingen moesten innemen. Met dit laatste deed PIO duidelijk aan activisme: georganiseerde sabotage van conferenties, infiltratie van verenigingen en groepen die geacht waren de stellingen van het leger genegen te zijn zoals de NEM-clubs en CEPIC. Soms werd van de leden van PIO verwacht ook aan de stemmingen op vergaderingen deel te nemen, met als doel een aantal personen in de minderheid terug te dringen. In andere gevallen werden colleges in de vorm van lezingen gehouden voor extreem-rechtse groeperingen zoals de Forces Nouvelles.

De burgerlijke branche ging vanaf september 1977 over tot de publicatie van het bulletin Inforep, een op anticommunisme en antisovjetisme toegespitst persoverzicht, met een oplage van 200 exemplaren. Dit blad was zowel bestemd voor de militaire conferenciers als diverse diensten van het leger, de rijkswacht, de staatsveiligheid en een aantal ministerkabinetten. Diverse leden van SGR en SDRA werken op permanente wijze nauw samen met PIO.

Vanaf het begin zorgde PIO ervoor dat naast de antisubversie-actie ook een dekmantel bestond voor het uitwerken van inlichtingenrecherche en contra-informatie. In verband met die activiteiten maakte majoor Bougerol verscheidene reizen naar het buitenland, onder meer naar Taiwan in 1976, Libanon in 1979, maar ook Spanje, Ierland, Portugal, Italië, Nederland en Frankrijk.

In het kader van die opdracht wist Bougerol een heel netwerk uit te bouwen dat door de ingewijden de "Miller-groep" werd genoemd. Miller was zoals uit de notitie van Damman al bleek de schuilnaam van Bougerol. Antisubversieteams werden samengesteld in verscheidene groepen, verspreid over een aantal streken. In november 1978 waren bij de activiteiten van PIO in totaal 445 personen betrokken, waarvan militairen, reserve-officieren en burgers. Maar PIO kostte handenvol geld, en was bovendien financieel erg afhankelijk van de actiedienst van het Ministerie van Landsverdediging en dus van Paul Vanden Boeynants.

De uitgewerkte structuur ontving maandelijks 600.000 Bfr. en op het einde van 1978 was de schuld ten aanzien van de Miller-groep meer dan twee miljoen. De militaire gezagsdragers besloten dan ook om PIO te ontbinden. In 1979 werd PIO definitief opgedoekt. Er waren ook problemen rond de figuur Bougerol, die indiscretie werd verweten en het feit dat hij onmogelijk de clandestiniteit kon vrijwaren. We herinneren eraan dat hij zich inderdaad openlijk op een meeting van CEDI te Madrid had voorgesteld als chef van PIO en als SDRA-agent. Ten eerste bestaan twijfels over het waarheidsgehalte van die laatste claim, ten tweede behoorde een SDRA-agent zijn functie niet te openbaren.

Maar er was meer aan de hand. Van bij de oorsprong van PIO was echter ook de NV Promotion et Distribution générales (PDG) betrokken bij de financiering van een aantal PIO-activiteiten en van Inforep. PDG werd opgericht in 1971 en stond onder leiding van Jean-Marie Detournay, maar werd in werkelijkheid volledig gecontroleerd door Benoit de Bonvoisin, goede vriend en geestesgenoot van Paul Vanden Boeynants. De NV had als doel het voeren van internationale industriële promotie en public relations in Afrika, Latijns-Amerika en het Midden Oosten. De vennootschap verzorgde ook de promotie en commercialisering van een brandstofbesparingsoctrooi, de SVB 3, eigendom van een Panamese vennootschap.

Vooral belangrijk is dat PIO misschien wel werd ontbonden, maar dat Inforep bleef voortbestaan en wel dankzij de financiële steun van PDG. Ook Bougerol bleef achter de schermen zich bezighouden met inlichtingenwerk en contra-informatie, en zijn bindingen met extreem-rechts zoals de NEM-clubs en Front de la Jeunesse werden steeds intenser. Pas in 1981 vertrok Bougerol definitief uit de dienst. PDG zelf ging failliet in 1984.

Bron: De netwerking van een neo-aristocratische elite in de korte 20ste eeuw | Klaartje Schrijvers

Een interview met Bougerol over PIO » YouTube

Deze zogenaamde Gladiocommissie werd eind 1990 ingesteld om duidelijkheid te krijgen over het stay behind-netwerk in België dat hier na de Tweede Wereldoorlog net als in een serie andere landen van Europa opgericht werd om het verzet te organiseren in geval van een eventuele buitenlandse invasie. Deze clandestiene maar officiële verzetscellen vielen onder de verantwoordelijkheid van de militaire inlichtingendienst en de Staatsveiligheid, maar het was de vraag of er net als in Italië ook parallelle, extreemrechtse kopieën van bestonden, en of het PlO er zo een kon zijn.

Echt uitgebeend werd dat niet. Volgens het verslag van de commissie maakte Bougerol een aantal buitenlandse reizen, onder meer naar Taiwan,'waar er een school voor psychologische oorlogsvoering bestaat' en richtte hij in een aantal steden kleine antisubversieteams op, en een inlichtingenbranche. Krijtlijnen waren voor de anderen, en zelfs zijn vrienden riepen hem op het matje. De toenmalige administrateur-generaal van de Staatsveiligheid Albert Raes zei in een interview eind 1993 tegen mij [Hilde Geens] dat hij een brief aan de militaire overheid geschreven had dat Bougerol daar weg moest. "Geen reactie. Ze hebben me beetgenomen, sommige militaire collega's van mij."

Binnen het leger was men nochtans ongemakkelijk over het PlO en de leiding schafte de dienst af, maar hij bleef met privéfondsen heimelijk verder bestaan. Dery en andere kopstukken werden daarover aan de tand gevoeld in het parlement. Het PlO was sinds het leger er afstand van nam een privé-inlichtingendienst geworden die concurreerde met de officiële inlichtingendienst, maar ten dienste van wie of wat, is ook door de Gladio-commissie niet opgehelderd.

Bron: Beetgenomen | Hilde Geens