Guy Cruysmans, die in december 1985 overleed, was een belangrijk man in Sint-Lambrechts-Woluwe: ex-scoutsleider, PSC-gemeenteraadslid, van 1971 tot 1985 raadslid van het plaatselijke OCMW, medestander van de rechtse vleugel van de PSC - het CEPIC van Paul Vanden Boeynants, waarin en waarrond zich een aantal Brusselse politieke extremisten en financiële oplichters had genesteld onder leiding van de Zwarte Baron Benoît de Bonvoisin - en een grote vriend van Vanden Boeynants.

Jonkheer Cruysmans legde een opvallende aandacht voor de jeugd van Sint-Lambrechts-Woluwe aan de dag. Hij werkte mee in een organisatie voor de jeugd van Sint-Lambrechts-Woluwe, die was opgericht door de vroegere burgemeester Donald Fallon, ook een CEPIC-bestuurslid en een vriend van Vanden Boeynants, en door CEPIC'er Pierre Jonnart en door Guy Cruysmans zelf. Maar uit een politierapport blijkt dat Cruysmans ook geregeld werd opgemerkt in kroegen als Les Carisiers en de Clochemerle, de vaste stek van criminelen als Francis Van Binst en Leo 'Snaas' Davignon uit de entourage van de Noord Franse drugstrafikant Bruno Farcy. In die tenten verzamelden het marginale tuig en de zonen van de betere burgers van Sint-Lambrechts-Woluwe. En later zou, zo beweren politie-informanten, Cruysmans ook een goeie klant worden van de nachtclub Happy Few van de familie Haemers.

Vermoedelijk hebben Smars en Lacroix Guy Cruysmans ergens in 1979 leren kennen. Cruysmans was duidelijk een en ander van plan met hen. Philippe Lacroix heeft aan de politie verklaard dat Cruysmans avonden organiseerde waarbij hij en gelijkgestemden zoals de Brusselse advocaat Jean Paul Dumont, nog een CEPIC-bestuurslid, de snelle jongens van Sint-Lambrechts-Woluwe enige politieke vorming probeerden bij te brengen. Lacroix zei dat hij en Smars geregeld naar die politieke avonden gingen. Patrick Haemers, die ook een vriend van Cruysmans was, kwam er niet naartoe. Hij zag dat politieke gedoe niet zitten. Haemers was toen al zoals hij altijd gebleven is, een jongen die het alleen voor het geld deed. Vermoedelijk kon dat Guy Cruysmans ook niet zo heel veel schelen. Haemers zag er wel goed uit, maar hij was al te oud.

Guy Cruysmans richtte zijn aandacht in de eerste plaats op jongere jongens zoals Philippe Lacroix, Thierry Smars, Georges Lacroix, de jongere broer van Philippe, Serge Nenin of Jean-François Collet. Allemaal kereltjes die rond de Bende van Woluwe draaiden. De broer van Philippe, Georges Lacroix, vertelde op zijn beurt aan de politie dat Guy Cruysmans thuis een fichebak bijhield van al dat jeugdige grut. Op die fiches stonden alle gegevens die Cruysmans tijdens vraaggesprekken met die jongens verzamelde over hun opvoeding en hun interesses, maar hij besteedde vooral aandacht aan het in kaart brengen van hun seksuele geaardheid en voorkeur.

Guy Cruysmans was in Brussel een zeer belangrijk man. Hij was de grote baas van de Brusselse bank Caisse Privé Banque SA, nu op het Marsveldplein, toen nog in de Edinburghstraat. Jonkheer Cruysmans, die de bank nogal eigengereid bestuurde en niet te veel tegenspraak duldde, nam een paar van zijn jonge vrienden in dienst, Georges Lacroix, Serge Nenin en Jean-François Collet. Zij werden ingeschakeld in de dienst Transit, waar het in- en uitgaande geld werd geteld en verpakt.

Bron: Humo | Raf Sauviller en Hilde Geens