Over procureur Deprêtre had Cruysmans tegenover de Eerste Bendecommissie het volgende te zeggen:

"De procureur heeft geprobeerd tal van magistraten te beïnvloeden. Dat was mogelijk zowel door zijn eigen temperament als door het grote vertrouwen dat hij genoot bij het parket-generaal te Brussel en bij de hogere hiërarchie van de zetel zelf."

In het boek De namen uit de doofpot komt deze getuigenis ook aan bod:

(...) De Nijvelse onderzoeksrechter Cruysmans heeft dit aan de hand van vier concrete voorbeelden tijdens de vorige Bendecommissie van 1988-'90 duidelijk tegengesproken. Deze onderzoeksrechter, die niets met het Bende van Nijvel-onderzoek te maken had, getuigde dat Deprêtre bij alle relevante gerechtelijke onderzoeken de procedurele verhoudingen tussen het parket en de onderzoeksrechter aan zijn laars gelapt heeft.

Cruysmans: "Getuige wijst nog op een institutionele wantoestand. Mettertijd was het evenwicht tussen parket en onderzoek immers onbestaande geworden. Getuige is van oordeel dat de vooraanstaande rol die de procureur des konings te Nijvel heeft gespeeld aan zijn persoonlijkheid te wijten is. De procureur heeft geprobeerd tal van magistraten van Nijvel te beïnvloeden. Dat was mogelijk zowel door zijn eigen temperament als door het grote vertrouwen dat hij genoot bij het parket-generaal te Brussel en bij de hogere hiërarchie van de zetel zelf." (Eerste Benderapport 1990, Deel IV: Getuigenverhoren, blz. 452)