In 'Verdacht' (Barre Weldaad) geeft Peter Terrin straffe woorden aan een gebroken speurdersziel, imposant vertolkt door Tom Van Bauwel

Regisseur Barbara Vandendriessche poot Van Bauwel als geschorste politie-inspecteur neer in een nachtdonker decor, even ondoordringbaar als het onderzoek naar de zogeheten Bende van Nijvel waar de speurder niet langer aan mag meewerken van zijn oversten. Omdat hij te veel vermoedt?

• The Play = Verdacht

• Gezelschap = Barre Weldaad

• In een zin = Een potige voorstelling die gedragen wordt door de magistrale vertolking van Van Bauwel en de sterke tekst van Terrin. Toch mist het stuk wat vuur en ritme, te wijten aan een terughoudende regie.

• Hoogtepunt = De voorstelling bouwt heel gestaag naar de apotheose toe waar niet alleen de inspecteur maar ook de toeschouwer tot een verrassend en akelig inzicht komt over de verdachte die hij moet verhoren.

• Quote = 'Nooit vertelt een mens alles. Dat is onmogelijk. Al hebben we de beste intenties, het vaste voornemen om volledig te zijn. Vaak is er geen aanwijsbare reden waarom we niet alles vertellen. Doelbewust is het niet, we hebben niet iets verzwegen, we hebben het gewoon niet verteld.'

• Meer info: www.barreweldaad.be

Het decor oogt als een nachtelijk politiekantoor. Alles is stil, donker en dicht. Er brandt slechts een bureaulampje op een tafeltje. Hier moet Van Bauwels personage na twee jaar 'verplicht verlof' op verzoek van zijn oversten een verdachte verhoren. Een mysterieuze verdachte die op het einde misschien wel veel minder mysterieus zal blijken dan gedacht... Dat moet 's nachts gebeuren, omdat verdachten dan vaak net iets loslippiger zijn. Terwijl de man wacht op de verdachte, mijmert hij en kronkelt de poetsvrouw over de tafel...

Peter Terrin schreef de tekst, op verzoek van Vandendriessche. Terrin laat ook als theaterauteur zijn talent zien om met zo sober mogelijke zinnen zoveel mogelijk zinderende onzekerheid, angst en twijfels te suggereren. Je hoort dat de tekst geschreven is door iemand die literatuur uitademt. Maar dat maakt de tekst allerminst literair. Deze monologue intérieur van een gebroken man is op maat gesneden van het theater. En hoe verleidelijk het wellicht ook was om een snedig politiek statement te maken met een stuk over het dertig jaar oude onderzoek naar de Bende van Nijvel, Terrin trapt niet in die val.

Zijn Verdacht is geen politieke theatertekst over hoe het politiek gesjoemel tot moord (en het niet opgelost raken van die moorden) lijdt. Hij focust op wat al dat gesjoemel doet met rechtgeaarde zielen die naar gerechtigheid streven. Op die manier maakt hij zijn 'tekst over de Bende van Nijvel' bovenal tot een theaterportret van een mens met wie het leven gesold heeft. Terrin toont hoe het noodlot en bedrog een mens onzeker, donker en bijna kapot krijgen. Al blijft er altijd wel een (bureau)lampje hoop branden...

Terrin schreef zijn tekst op maat van het theater én van Tom Van Bauwel. Van Bauwel speelt de tekst majestueus. Hij weet de tekst zo helder en organisch te brengen dat het lijkt alsof je de woorden een na een leest en proeft. Hij moét ook alles inzetten op die dictie wat zijn gezicht is amper meer dan een schaduw in het schemerig belichte decor (dat ook nog eens achter een gaasgordijn staat). Zijn spel wordt subtiel ondersteund door de zachte maar dreigende soundscape die Nicolas Rombouts (Dez Mona) componeerde.

En ondanks al het schoons dat dit mannentrio levert, mist Verdacht wat ritme en vuur. Het lijkt alsof regisseur Barbara Vandendriessche te veel respect heeft voor het talent van haar medestanders om er haar talent tegenaan te zwieren. Tekst, muziek, decor en spel vormen een homogeen maar te statisch geheel. Vandendriessche blijft als regisseur opvallend bescheiden, te bescheiden. Dat ze actrice Katarina Antunovic als de stille, Poolse poetsvrouw door het decor laat sluipen, voegt weinig toe aan het geheel. Behalve wat ruis. Overbodige ruis. Jammer.

De première vond op vrijdag 25 september 2015 plaats in Aalst, waar de Bende van Nijvel op 9 november 1985 in Delhaize het zwaarst toesloeg. In de zaal zaten verschillende nabestaanden van slachtoffers. Met grote ogen en oren en geschonden hart, keken en luisterden ze naar Van Bauwel. Hopend op wat troost waarvan ze nooit genoeg zullen ontvangen. Omdat ze nog steeds niet weten waarom hun geliefde moest sterven. Net zoals Van Bauwels personage niet weet waarom hij dat sterven niet mee mocht helpen verklaren. De zaal was tijdens de première eventjes verenigd in die ontroostbare onzekerheid. Muisstil, pijnlijk, donker maar toch, met een lichtstreep hoop. Letterlijk en figuurlijk.

Bron: Knack | 1 oktober 2015