Re: Albert Raes
Ik kan mij vinden in wat noorderling zegt en trek een parallel met hoe parlementaire onschendbaarheid werkt.
You are not logged in. Please login or register.
Bende van Nijvel → Gladio - Staatsveiligheid → Albert Raes
Ik kan mij vinden in wat noorderling zegt en trek een parallel met hoe parlementaire onschendbaarheid werkt.
Bijvoorbeeld door te weigeren de namen van de agenten te noemen zodat de politie niet kan onderzoeken of de mannen in kwestie iets te maken hebben met het onderzoek?
Men kan het ook omdraaien. Als Raes de namen zou geven kon hij onmogelijk die informatie opvolgen met de nadruk dat de bezitters de namenlijst moeten geheim houden. Deze lijst zou altijd bekent geraken voorbij de grenzen van de mensen die hierover bevoegd waren. Kijk maar naar de archieven van de STASI hoe zij hun eigen bevolking bespioneerde.
Als Raes de namen van de stay-behind leden zou bekendgemaakt hebben verloor hij niet alleen het vertrouwen van zijn medewerkers maar ook dat van de (bevriende en onbevriende) spionnenwereld. Hij zou bekend staan als de spionnenchef die geen geheim kan bewaren. En juist daarom draait het in dat wereldje, geheimen bewaren!
Laden van de Belgische BVD gelicht
BRUSSEL — Het was een opmerkelijk gezicht. Maandagmorgen drongen in het gebouw aan het Brusselse De Meeusplein waar de Belgische inlichtingendienst zetelt enkele tientallen mannen naar binnen. Een heuse politie-inval bij de Belgische BVD. Met een opdracht van minister van Justitie, Wathelet, de baas van de BBVD. Een huiszoeking in eigen huis dus.
In Nederland werken politie en BVD met elkaar samen. Hier in België is eerder sprake van actieve tegenwerking tussen de diverse opsporingsdiensten.
Geen wonder dat het aantal opgeloste misdaden in België zo laag ligt. Bovendien is het land zo langzamerhand gewend geraakt aan berichten over politiemensen en rijkswachters die betrokken zijn bij louche zaken.
De inval was bedoeld om er achter te komen of de dienst betrokken is bij de moord begin '86 op de wapenhandelaar Juan Mendez. Van die moord werd Madani Bouhouche verdacht, een voormalige rijkswachter. Zijn maatje was de privé-detective Robert Beijer, ook ex-rijkswachter. Beide verkeren in extreem-rechtse kringen. Bouhouche werd twee jaar geleden opgepakt, maar moest weer worden vrijgelaten. Beijer zei dat beiden na hun ontslag bij de politie hadden gewerkt voor de Belgische BVD. Gesuggereerd werd dat die ook achter Mendez-moord zat.
Het was niet de eerste keer dat de dienst in opspraak kwam. In 1984 werden de activiteiten van baron Benoit de Bonvoison, toen lid van de Waalse christendemocraten, bekend gemaakt. De baron zou er extreem-rechtse contacten op nahouden. De Bonvoison werd woedend en begon een campagne tegen BVD-baas Albert Raes. Duidelijk werd dat de dienst was binnengedrongen in de neonazi organisatie Westland New Post.
Een van die "spionnen" was ene commissaris Smets. Die maakte er tegenover de WNP geen geheim van dat hij BVD'er was. Hij ging zo in zijn rol op dat hij de WNP-militanten les gaf in schieten en het uitvoeren van allerlei acties. De WNP maakte van zijn tips dankbaar gebruik. Al gauw rees de verdenking dat figuren bij de Belgische BVD met extreem-rechts onder een hoedje speelden. Een beschuldiging die later door Bouhouche werd herhaald.
Dan is er de nooit opgehelderde dood van WNP-leider Paul Latinus in 1984, die opgehangen werd gevonden. Vermoord door de inlichtingendienst, denken velen.
De wapenhandelaar Mendez, ook al een bekende in extreem-rechtse kring, zou zijn vermoord omdat hij teveel wist. Pijnlijker is dat de naam van Bouhouche ook herhaaldelijk is genoemd in verband met de beruchte moordenaars van de Bende van Nijvel, mogelijk ultra-rechtse figuren die de democratie in België om zeep wilden helpen, met als doel het vestigen van een rechtse dictatuur.
Maandag onderzocht men laden en kasten van BVD-baas Raes. De vraag is of de inlichtingendienst bewijsmateriaal van moorden en aanslagen door extreem-rechts, gewoon in laden en kasten bewaart.
Bron: Nieuwsblad van het Noorden | 27.04.1989
Uit het verslag van de Tweede Bendecommissie (bijlage 5):
Waarbij ook [onderzoeksrechter] Lacroix niet verhulde dat hij in dit verband [het onderzoek naar extreem-rechts] enkele keren contact had gehad met Albert Raes:
"Ja. Ik heb meerdere contacten gehad met de heer Raes. Het ging om officiële contacten inzake het onderzoek. We hebben eerst aan de heer Raes gevraagd of hij documentatie had over extreem-rechts en de leden van de Bende van Nijvel. (...) Maar opgelet: met contacten met de heer Raes, bedoel ik contacten die verliepen in het bijzijn van het parket, mijn griffier of deze of gene onderzoeker. Er waren nooit geheime vergaderingen met wie dan ook. De contacten waren steeds officieel in het kader van de door ons gevraagde inlichtingen. Hierover wil ik wel duidelijk zijn."
Deze contacten hadden echter niet zoveel opgeleverd. Mede hierom was het onderzoek tot in 1994 voortgezet:
"Wij waren niet tevreden met de antwoorden die we op onze vragen kregen. We hebben ze dus beschouwd als een element in het onderzoek en we zijn op die weg verder gegaan. (...)"
Over de zwarte kas van Albert Raes:
Luc Parewijk, boekhouder bij de Staatsveiligheid, bevestigde dat Albert Raes wekelijks een kostenstaat van 1.250 euro declareerde, zonder de minste verantwoording. Jaarlijks dus 60.000 euro. De Section Spéciale die belast was met de Stay Behindoperaties, kreeg dan weer jaarlijks 250.000 euro. Ook die som werd door Raes beheerd.
Voeg daarbij het beschermgeld van Mobutu en de Marokkaanse koning Hassan, want Raes waakte over de bescherming van zijn oudste zoon, de latere koning Mohammed VI die hier studeerde, en de baas van de Staatsveiligheid beschikte over een serieuze zwarte kas waarmee 'clandestiene operaties' uitgevoerd konden worden.
Bron: De Bende van Nijvel - verraad, manipulatie, geheime diensten | Guy Bouten
Albert Raes heeft naar eigen zeggen een boek klaar dat wschl. in het najaar zal uitkomen.
Albert Raes gedroeg zich als een Janus, enerzijds de commis de l'état die de staat en de democratie openlijk liefhad, anderzijds de tiran die zijn personeel behandelde als pionnen op een schaakbord en de agenten die hem tegenwerkten onverbiddelijk op een zijspoor deed belanden. Dat laatste leverde hem de bijnaam le roi Albert op. Hij werd gehaat door extreemrechts, dat hem brandmerkte als een agent van de KGB, en door extreemlinks vanwege zijn nauwe banden met Opus Dei en het koningshuis.
Raes had veel vijanden. Een van hen was Vanden Boeynants, met wie hij in 1978 in een zwaar conflict verzeilde nadat hij verzuimd had de minister van Defensie in te lichten over de aanwerving van huurlingen door vijanden van het Mobuturegime. Kabinetschef Nicolas de Kerchove d'Ousselghem was getuige van de woedende uitval van zijn baas tegen de meesterspion. Raes zou het affront nooit vergeten en zwoer op wraak.
Dat verklaarde waarom commissaris Smets baron de Bonvoisin ging zwartmaken bij Raes, want daardoor kon hij VDB onrechtstreeks treffen en tegelijk bij zijn baas in een goed blaadje staan. De beruchte CEPIC-nota van 19 mei 1981 was er mogelijkerwijs het gevolg van. Daarin werd het politieke vehikel van VDB en baron de Bonvoisin gelinkt aan de financiering van extreemrechts en het Front de la Jeunesse. Dat betekende de politieke defenestratie van VDB, want een groot deel van de rechtervleugel van de PSC liep over naar de PRL van Gol. Christian Smets en zijn informanten, de journalisten Offergeld en Dumont, hadden een grote invloed op de redactie van het rapport.
Bron: De Bende van Nijvel - verraad, manipulatie, geheime diensten | Guy Bouten
Albert Raes, de ex-baas van de Staatsveiligheid, deed op 6 februari 1995 in de VTM-uitzending Telefacts enkele onthullende uitspraken over het milieu van Vanden Boeynants en de Bonvoisin en de aanhoudende aanvallen op de Staatsveiligheid:
"De oorzaak zou kunnen liggen bij inlichtingen door de dienst verzameld in verband met iets veel omvangrijker, en dat omvangrijker iets zou volgens sommige deskundigen kunnen te maken hebben met wapenhandel, wapentrafiek, wapendiefstal, wapensmokkel en het hele zootje ongeregeld dat te vinden is rond wapens. Ik herhaal dat deskundigen, waaronder medewerkers van mij, maar ook anderen, het gevoel hadden dat wij te dicht naderden bij een netwerk van handelaars, smokkelaars, trafikanten van wapens, die hun belangen goed zagen behartigd door het gezelschap dat u vernoemt."
VTM-journaliste Rosanne Germonprez vernoemt in dit verband 'baron de Bonvoisin, Paul Vanden Boeynants', waarop Raes volmondig antwoordt: "en tutti quanti". Raes vervolgt: "Het gedruis na de verklaringen van de heer Vanden Boeynants voor de onderzoekscommissie antiterrorisme (de eerste Bendecommissie) heeft als resultaat gehad dat in elk geval de medewerkers van de veiligheid van de staat niet werden aangemoedigd om verder in deze richting verkenningen te doen in het veld van extreem-rechts met het oog op onder andere wapenleveranties aan sommige buitenlandse bevriende verantwoordelijke personen. Dat ging niet verder in de Staatsveiligheid. Dat werd in de koelkast geplaatst. Spijtig genoeg. Dat was een resultaat dat in elk geval werd behaald door dit milieu."
Enkele jaren later bevestigde Raes deze analyse: "We hebben dus onrust, om niet te zeggen paniek veroorzaakt in de milieus van wapenhandelaars, wapendieven en wapensmokkelaars. We waren naar de mening van sommige betrokkenen te dicht bij hun filières en financieringskanalen geraakt."
Voor de Bendecommissie bis verwees Raes expliciet naar het VTM-interview van 1995 en getuigde onder eed: "Voor de allusie op het milieu van, zoals ik het altijd noem, de wapenhandelaars, de trafikanten, de dieven en de smokkelaars, steun ik mij op fragmentaire gegevens, door de Staatsveiligheid gedurende al die tijd ingewonnen, omtrent connecties tussen het milieu dat ik zo wens aan te duiden. Men kan mij vragen of ik niet te gemakkelijk 'amalgameer'. Ik denk het niet. Wij hebben de fragmentaire gegevens die wij in de loop der jaren konden verzamelen steeds overgemaakt aan de gerechtelijke overheden, in elk geval, en aan de minister van Justitie, en soms aan de minister van Landsverdediging, omdat er een afspraak was tussen de militaire inlichtingendienst en de Veiligheid van de Staat dat het observeren van wapenexport en alles wat ermee samengaat tot de exclusieve bevoegdheid behoorde van de militaire dienst."
"Inderdaad, zij stellen onderzoeken in naar firma's en naar de handelaars en/of trafikanten die zich daarmee bezighouden. Maar telkens in dergelijke filière sprake is, of zou kunnen zijn, van de aanwezigheid van terroristische groepen of terroristen, sprak het voor zich dat wij ofwel aan de militaire dienst vroegen om meer inlichtingen te krijgen ofwel deze zelf inwonnen, hetzij door eigen vaststelling in het land of via de buitenlandse correspondenten van onze dienst. Deze informatie werd steeds zeer stipt bezorgd aan wie daar recht op had. Als ik zeg dat ik het gevoel had dat wij te dicht naderden bij, wat ik in andere vraaggesprekken 'dit zootje ongeregeld' noem, dan weet ik wat ik zeg maar ik vrees dat dit een andere parlementaire onderzoekscommissie zou vergen."
Bron: De namen uit de doofpot | Stef Janssens
(...) Toch kende de Staatsveiligheid pas onder Albert Raes, een magistraat uit Brugge, haar donkerste jaren. Raes leidde de dienst van 1977 tot 1990 en in die periode volgden de schandalen elkaar op. De dienst boekte in deze periode ook wel belangrijke successen, zoals cruciale informatie over de aanslagen van de Cellules Communistes Combattantes. Maar Raes, die voor zijn carrière bij de Staatsveiligheid openbaar aanklager was in Kortrijk en Brugge, ontpopte zich bij de geheime dienst tot een mysterieuze intrigant. Zo hield hij in zijn persoonlijke kast geheime dossiers bij over belangrijke figuren in België, zoals zakenlui en politici.
Ook de affaire in de jaren 1980 rond een commissaris van de Staatsveiligheid die betrokken was bij de extreemrechtse, paramilitaire groepering Westland New Post, veroorzaakte een regelrechte ravage bij de dienst. De commissaris [Christian Smets] was in de organisatie binnengedrongen en zou zelfs nuttige lessen hebben gegeven om geheime databanken samen te stellen en doelwitten te schaduwen. Leden van de organisatie hadden daarna een 'oefenaanslag' gepleegd op een toevallig gekozen doelwit, een koppel.
Ze voelden zich gerugsteund door de Staatsveiligheid. De officiële versie is altijd geweest dat alles kaderde in het undercoverwerk van de geheime agent. Maar toen de betrokkenheid van de Staatsveiligheid bekend raakte, kwam de inlichtingendienst zwaar onder vuur te liggen. In 1990 moest Raes, bedolven onder affaire en kritiek, eindelijk opstappen.
Bron: De geheimen van de Staatsveiligheid | Lars Bové
Bende van Nijvel → Gladio - Staatsveiligheid → Albert Raes
Powered by PunBB, supported by Informer Technologies, Inc.