In de archieven van de Staatsveiligheid bevinden zich tal van documenten over André Moyen en zijn agenten. Zij zijn te vinden in dossiers over Service 8, Milpol, Athos en diverse persoonlijke dossiers, waaronder het volumineuze dossier van Moyen zelf. De vroegste stukken hebben echter alle betrekking op zijn oorlogsactiviteiten en meer bepaald op de onderzoeken van het krijgsauditoraat. Dat heeft te maken met de specifieke taken van de Staatsveiligheid in die jaren, namelijk als gerechtelijke politie hulp verlenen aan het militaire gerecht in het kader van de repressie. Het valt op dat Moyen in die documenten veeleer negatief wordt afgeschilderd. Als gevolg van bepaalde acties onder de bezetting wordt zijn burgertrouw in vraag gesteld. Maar zoals we weten, heeft geen enkel strafonderzoek voor feiten tijdens de bezetting tot een veroordeling geleid. Toch zal dat stigma op hem blijven kleven.

De eerste sporen van Moyens inlichtingendienst die de Staatsveiligheid ontdekt dateren van december 1946. De commissaris van Dinant verneemt dat Moyen - steevast Kapitein Freddy genoemd - in de streek van Namen en Dinant over een groeiend aantal informanten zou beschikken, die hem inlichtingen verschaffen over communistische activiteit. Hij weet de instructies van Moyen in handen te krijgen. Daarin is sprake van opsporingen van militaire en politieke aard: militaire oefeningen en parachutages, lijsten van leden en sympathisanten enzovoort. Voor het eerst duikt de term Milpol op. In de loop van 1947 zal de Staatsveiligheid verschillende boodschappen van dat netwerk onderscheppen. Om een onbekende reden komt Moyen begin 1947 ook in het vizier van de Rijkswacht. Zij stelt over hem een bijzonder kritisch rapport op dat eveneens aan de Staatsveiligheid wordt bezorgd. Moyen wordt er afgeschilderd als een gevaarlijk individu, een agent van het Tweede Bureau, maar van een inlichtingennet is in het rapport geen sprake.

Wanneer het parket van Dinant in het voorjaar van 1947 een zaak van wapenbezit op het spoor is en er bij een van de personen in kwestie ook documenten van Milpol worden gevonden, beslist de administrateur van de Staatsveiligheid, kolonel Paul Bihin, op eigen initiatief de procureur-generaal van Luik in te lichten over de figuur van Moyen en zijn inlichtingennet Milpol. er is echter, zo laat het Luikse parket weten, geen verband tussen het netwerk van Moyen en de wapens. Kort daarop komt Moyen in conflict met de Staatsveiligheid, die een positief advies weigert te geven bij zijn aanvraag voor een paspoort in het kader van een reis naar de Belgische bezettingszone in Duitsland voor rekening van de bladen Vrai en Septembre. Dat levert de Staatsveiligheid een scherp artikel op van André de Saint-Michel, alias Moyen, in het weekblad Vrai.

Een nieuwe fase breekt aan in 1948. Dan is er, te oordelen naar de informatie die de Staatsveiligheid weet te bemachtigen, een uitbreiding van Moyens activiteiten waar te nemen. In de streek van Charleroi vangt de Staatsveiligheid informatie op over een inlichtingendienst die door Moyen zou zijn georganiseerd met ex-agenten van Athos. De commissaris daar beschikt over een informant, die overvloedig rapporten van Moyens agenten zal doorsturen. Ook in Luxemburg is er activiteit te bespeuren en ook daar gaat het om gewezen agenten van Athos. In de loop van de maanden die volgen slaagt de Staatsveiligheid erin een aantal agenten van Moyen te identificeren. In een syntheserapport van 27 mei 1948: 

"André Moyen heeft sinds enkele maanden een inlichtingendienst hervat die de voortzetting is van de Dienst Athos en Service 8, waarvan hij tijdens de Duitse bezetting respectievelijk de adjunct-chef en de chef was. Het hervatten van de dienst werd vergemakkelijkt door het opstarten, op regionale basis, van een Verbroedering van de Dienst Athos."

Dat strookt met de informatie die de gerechtelijke politie van Brussel omstreeks diezelfde tijd in een proces-verbaal consigneert. Nieuwe rapporten uit 1948 vermelden financiering door Brufina en de Société Générale. Moyen laat zich doorgaan, aldus nog een van die rapporten, voor een agent van kolonel Mampuys, "die deze diensten voor het ogenblik niet langer zou gebruiken". De Staatsveiligheid kent ook al de codenaam van Moyen, Richard, en weet dat hij contacten onderhoudt met de Franse veiligheidsdiensten.

Wie zich door al die dossiers worstelt, krijgt een vrij indringend beeld van Moyens activiteiten, van zijn netwerk en zijn agenten. Zo zijn er in de verschillende persoonlijke dossiers interessante gegevens te vinden. Men zal echter tevergeefs zoeken naar een overzicht van al die elementen, naar een echte analyse van de beschikbare informatie. De zogenaamde syntheserapporten van de Staatsveiligheid zijn altijd zeer summier en herhalen meestal dezelfde zaken. Bovendien ontbreekt er merkwaardig genoeg een belangrijke schakel: het BACB.

Bron: Wie heeft Lahaut Vermoord? | Gerard Emmanuel, De Ridder Widukind, Muller Françoise