(...) Even later, toen Roland vertrokken was, riep Patrick [Haemers] me bij zich. "Er is nog iets, Sabrina. Deze keer vind ik wel dat je het moet weten", zo begon hij en deed teken dat ik moest gaan zitten. "Het is Thierry. Na Verviers [een overval op een postwagen op 4 november 1985 waarbij twee mensen om het leven kwamen] lijkt het wel of hij compleet gek geworden is. Hij heeft blijkbaar iemand leren kennen uit Italië over wie hij nogal enthousiast is."

"Hoezo? En zijn vrouw dan?" vroeg ik verbaasd. "Het is geen liefdeshistorie. Was het dat maar. 't Is politiek, de domkop! Een zekere Ciolini. Thierry laat zich helemaal het hoofd op hol brengen door die vent. Hij heeft hem zelfs geld gegeven! Vier miljoen, verdomme! Philippe [Lacroix] en ik zijn bang dat hij zijn mond voorbijpraat."

Elio Ciolini was, zo bleek later, een agent van de CIA die van 1985 tot 1991 in België in een aantal duistere zaken betrokken was. Hij is hier opgedoken net toen de Bende van Nijvel hun bloedigste aanslagen pleegden in Overijse, Eigenbrakel en Aalst, waarbij in totaal zestien doden vielen. Via een Belgische stroman richtte hij de firma SIS op, La Société Belge d'Interventions Spéciales. Uit de oprichting van SIS, die in het Staatsblad verscheen exact twee weken na de Bendeoverval op de Delhaize van Aalst, valt op te maken dat de activiteiten van SIS zich toespitsen op handel in wapens, verkoop van beveiligingsmateriaal tegen aanslagen, het leveren van bodyguards en politiebewaking voor handelsgebouwen, organisatie van geldtransporten, beveiliging tegen het kidnappen van kinderen en allerlei detectivewerk. Een hele boterham dus. Ciolini gaf zich ook uit voor medewerker van de Franse veiligheidsdienst DST en bediende zich daarbij van een valse naam: kolonel Bastiani.

We hebben nooit geweten waar of hoe Thierry 'de kolonel' ontmoet heeft. Na de overval in Verviers had Thierry zijn gemoed gelucht bij Ciolini alias Bastiani en die had aan Thierry beloofd dat hij de bende zou kunnen helpen als ze voor hem zouden komen werken. Hij zou hen bescherming kunnen bieden. Thierry liep met open ogen in de val. Ciolini profiteerde daar meteen vanop hem ook een 'zakelijk' voorstel te doen. Hij vroeg aan Thierry of hij een operatie van SIS tegen de Baskische afscheidingsbeweging aan de Spaanse grens zou willen helpen financieren en Thierry betaalde hem warempel vier miljoen frank. Te gek om los te lopen. En vooral heel gevaarlijk voor ons, want Thierry had zijn mond voorbijgepraat. Hij had de code van de groep verbroken door met een buitenstaander over de activiteiten van de bende te spreken.

"Patrick, dat stinkt", zuchtte ik. "Misschien moeten we iedereen nog eens uitnodigen? Het is al een tijd geleden. Dan kunnen jullie de boel uitpraten en misschien nog rechttrekken." Patrick staarde voor zich uit. Hij zweeg. "Na Verviers is alles toch veranderd, vind je niet?" zei ik. "Ik weet het", zei hij gelaten. "En de weekendjes Ardennen, dat komt er blijkbaar ook niet meer van. Er is ruzie in de club."

Enkele dagen later, op 21 mei, kwam Patrick in zijn Mercedes de oprit van onze villa opgestoven. Ik hoorde aan zijn nijdige stappen dat er iets gebeurd was. Hij kwam binnen en keek me een poos zwijgend aan. Dan liet hij zich met een zucht in de zetel zakken. "Thierry is dood", zei hij. "Zelfmoord naar 't schijnt. Ofwel heeft iemand hem door zijn kop geknald." "Wat? Thierry dood? Hoe is dat mogelijk?" Ik kon het niet geloven. "Ik weet het van Philippe. Hij lag op zijn bed met zijn handen op zijn buik. In zijn rechterhand een Smith & Wesson .38 met nog vier kogels in het magazijn. Eén kogel doorboorde zijn rechterslaap."

"Thierry dood", stelde ik droog vast. "Dus nu zijn jullie nog met z'n tweeën. Wanneer wordt hij begraven?" "Daar ga ik me niet laten zien", zei Patrick vastbesloten. Ik wist dat Thierry zelfs op een bepaald moment was uitgevlogen tegen Patrick. Waarover ze ruzie hadden, wist ik niet, maar het leek in elk geval heftig. "Ik praat met wie ik wil. Laat het vallen, oké? En bemoei je met je eigen zaken!" hoorde ik Thierry roepen. Ik wist dat Patrick niet iemand was die je zomaar ongestraft kon bedreigen. Een gedachte drong zich aan me op, maar ik durfde ze niet onder ogen zin. Was het wel zelfmoord? Nee, Thierry was gewoon depressief geworden na Verviers. Maar dat gedoe dan met die Italiaan?

De politie van Woluwe klasseerde de zaak als zelfmoord. Er werd slechts een oppervlakkig onderzoek gevoerd naar de omstandigheden van zijn dood. Later zouden de speurders van de Gammacel de dood van Thierry Smars opnieuw onder de loep nemen. Ze concludeerden dat het destijds gevoerde onderzoek aan alle kanten rammelde. De positie van het lijk, de plaats van het wapen losjes in zijn rechterhand op zijn borstkas, niets wees erop dat hij zich zelf door het hoofd had geschoten. Op de koop toe vonden ze op de handen van het slachtoffer geen enkel spoor van antimoon, een stof in het kruit die altijd sporen nalaat bij degene die de trekker overhaalt. En Niemand die iets gehoord of gezien had, ook al woonde Thierry samen met zijn vrouw bij zijn ouders in dezelfde woning.

Ik ging er toch van uit dat het hem waarschijnlijk allemaal te veel geworden was. Maar ergens wist ik dat er iets niet klopte. Later bleek dat het wapen dat op zijn lijk gevonden werd, een Smith & Wesson, van Robert Darville kwam. De vrouw van Thierry stond in de douche terwijl het allemaal gebeurde. Ze had dus niets gehoord of gezien.

Bron: Mijn leven met Patrick Haemers | Denise Tyack