Re: Christian Smets
Codenaam van Christian Smets binnen WNP zijnde "le canard" had beter "le taupe" (de mol) geweest, want zelfs zijn eigen baas (Raes) was verbaasd en onwetend over zijn "ondergrondse" activiteiten.
You are not logged in. Please login or register.
Bende van Nijvel → Gladio - Staatsveiligheid → Christian Smets
Codenaam van Christian Smets binnen WNP zijnde "le canard" had beter "le taupe" (de mol) geweest, want zelfs zijn eigen baas (Raes) was verbaasd en onwetend over zijn "ondergrondse" activiteiten.
In januari 1988 verklaarde Robert Beijer dat de Staatsveiligheid veel zaken weet, zoals onder meer de Bendewapens. Volgens Beijer waren deze wapens in handen van agenten van de Staatsveiligheid. Op de vraag welke agenten antwoordde en bevestigde Beijer dat er moest gezocht worden in de buurt van de personen die de WNP manipuleerden, zijnde Christian Smets.
Bron: La Lanteren | 26 januari 1988
Tijdens een huiszoeking bij de Staatsveiligheid op 24 april 1989 vond men in het bureau van Smets vertrouwelijke info over Calmette, Beijer en ARI, maar ook een adreskaartje van het detectivebureau van Beijer. Toen men Smets om uitleg vroeg, repliceerde hij met: "Iedereen kan dat in mijn bureau hebben gelegd." Smets kreeg het moeilijk, maar beet van zich af door collega Gerald Damseaux ervan te beschuldigen dat hij de voorwerpen in zijn bureau had verborgen om hem te compromitteren.
Bron: De Bende van Nijvel - verraad, manipulatie, geheime diensten | Guy Bouten
In oktober 1994 kwamen op het proces Bouhouche-Beijer de eventuele relatie tussen Christian Smets en Robert Beijer evenals de zaak WNP versus Staatsveiligheid ter sprake.
Christian Smets verklaarde dat, naar aanleiding van de verklaringen van Robert Beijer over de betrokkenheid van de Staatsveiligheid in de huur van garageboxen, de Staatsveiligheid zelf onderzoek verricht heeft naar Beijer. Volgens Smets is het in het kader van dat onderzoek dat zijn collega, de heer Van Doorselaer, eind 1988 begin 1989 een visitekaart van ARI van Robert Beijer meegebracht heeft naar het kantoor van Smets. Deze kaart werd in april 1989 bij een huiszoeking door onderzoeksrechter Hennart teruggevonden op het bureau van Smets.
Smets werd ook ondervraagd over zijn contacten met de WNP en zijn 'infiltratie' van deze groepering. Volgens Smets hebben deze contacten hem nooit toegelaten te ontdekken of de WNP over schuilplaatsen voor wapens beschikte. Ook heeft hij nooit de namen van Bouhouche en Beijer gehoord in deze context. Volgens Smets bestonden zijn enige contacten met de WNP in het tweemaal lesgeven van schaduwoefeningen. Deze hadden enkel tot doel om het bestaan van de groep en haar leden na te gaan.
Daarna werd commissaris Massart, collega van Christian Smets bij de Staatsveiligheid, gehoord op het proces. Massart betwiste de infiltratieversie van de WNP door zijn collega Smets. Massart werd immers pas in 1983 door twee van zijn informanten [Latinus en Libert] op de hoogte gebracht van het bestaan van de WNP, dus lange tijd nadat Smets over het bestaand wist. Nadat hij beetje bij beetje informatie over deze groepering gebundeld had, is Massart er van overtuigd geraakt dat Smets wel degelijk deel uitmaakte van de WNP. Dit echter zonder zijn vermoedens te kunnen bewijzen. "Ik geloof niet in de thesis van de infiltratie" verklaarde Massart op het proces.
Bron: Belga-telex | 3 oktober 1994
Was de infiltratie van "Le Canard" een echte infiltratie van het nieuwe rechtse extremisme in België na het buiten de wet stellen van Front de la Jeunesse of was de echte reden het verhinderen van of het vermijden van mogelijke chantage? Zijn houding in de zin van "er zijn geen bewijzen", kan dit een motief zijn voor de "overlijdens" van de personen die iets konden openbaren: Latinus, Louvaert, Vandeuren, Asterix, Van Camp, Finné, ...?
Volgens mij was Le Canard er alleen maar om de cellen te activeren in naam van de Mossad. Voorbereiden en opvolgen.
Frédéric Saucez: "In die tijd leek alles ons echter in orde, de 'kolonel' was er immers. De man, die ons voorgesteld werd als 'kolonel Canard', had een bivakmuts voor zijn gezicht. Zijn lijfwacht droeg dat ook. Hij gaf ons onderricht in schaduwtechnieken. Hoe we omkeerbare jassen moesten dragen, in publieke gelegenheden op de verschillende uitgangen letten, een achtervolging op de autosnelweg organiseren, enzovoort. Canard was een goede instructeur. Bij de 'Operatie Esperanza' hebben we hem ook zonder bivakmuts op straat gezien. Wij wisten dat hij van de Sûreté was."
Die vreemde eend in de bijt was inderdaad commissaris Christian Smets van de Staatsveiligheid. Zijn lijfwacht, zo vernam De Post, was Jean-Francis Calmette, een bekend figuur van vechtssporten en bewakingsfirma's.
Bron: De Post | Februari 1988
Andere ambtenaren van de Staatsveiligheid gaan zelfs nog verder. Zij stellen dat de topmedewerkers van de dienst heuse politieke figuren zijn geworden, dat zij zich gemengd hebben in het leven van de politieke partijen, wat niet het doel is van de Staatsveiligheid, en dat zij daarbij gebruik hebben gemaakt van die commissaris Canard. Hij weet veel te veel, zegt men. Men kan hem niets doen, zonder het risico te lopen dat hij het één en ander in de openbaarheid brengt. Hij heeft dus de vrije hand.
Men bevestigt bovendien dat hij extremistische groepen heeft gemanipuleerd. Hij lanceerde een gerucht bij links tegen rechts en omgekeerd, met als doel tussen beide een klimaat van spanning te scheppen. Sommigen verdenken hem er zelfs van dat hij de geheime leider van een subversieve groep wou worden, een groepering, die goed opgeleid en onstrafbaar doet denken aan de Italiaanse terreurgroepen of de doodseskaders in Zuid-Amerika. Als dat waar is, dan infiltreert niet de Staatsveiligheid het extreem-rechtse milieu, maar dan is het andersom, dan is de Staatsveiligheid zelf geïnfiltreerd.
Bron: Operatie Staatsveiligheid | René Haquin
Uit één van de brieven van Marcel Barbier aan René Haquin:
De contacten met Smets verminderden, waarom weet ik niet, maar Paul [Latinus] kwam plots met het nieuws dat Smets voor het Oostblok werkte. Ik stond perplex. Hij beweerde een dossier in handen te hebben, 'un dossier rouge', waarin de rol van Christian onherroepelijk vaststond. We moesten de steven wenden en commissaris Kausse ('lapin') en inspecteur Estievenart (codenaam 'chien'), allebei van de Staatsveiligheid, ons vertrouwen geven. We kregen van hem diverse opdrachten: het lokaliseren van woningen, het identificeren en de gewoontes nagaan van bepaalde individuen.
Kolonel Canard heeft in werkelijkheid Christian Smets [in het boek wordt nergens de volledige naam gegeven]. Geboren in 1944, studeerde hij Romaanse filologie aan de Université Catholique de Louvain. Tijdens zijn studieloopbaan is hij actief in de syndicalistische beweging MUBEF (*). Hij noemt zichzelf, niet zonder enige ironie, een mislukt historicus. Na zijn legerdienst blijft hij reserve-officier bij de Luchtmacht. In 1972 wordt hij aangenomen bij de Staatsveiligheid. Na een korte periode op de dienst 'enquêtes' komt hij terecht bij de afdeling toezicht op de vreemde kolonies. Van 1973 tot 1975 houdt hij zich voornamelijk bezig met het verzamelen van inlichtingen over Arabische onderdanen die in België gevestigd zijn. Zijn taak bestaat erin mogelijke steunpunten van het Palestijns terrorisme op te sporen.
In 1975 wordt hij bevorderd tot inspecteur bij de sectie extremisme van Brabant. Deze afdeling is belast met het verzamelen van inlichtingen over extremistische splintergroepen zowel van links als van rechts. Vanaf eind 1976 staat hij aan het hoofd van een ploeg die zich speciaal toelegt op de infiltratie van extreem-rechts. Zijn collega 'Petit Christian' [Christian De Roock], die zoals we weten nauwe relaties heeft met het Front de la Jeunesse, behoort eveneens tot die groep.
De eerste ontmoeting tusen Canard en Latinus dateert van augustus 1978. Aanvankelijk zien ze mekaar vaak. Latinus verkoopt inlichtingen van zowel linkse als rechtse bewegingen. Het jaar erop zijn de contacten tussen de inspecteur en de tipgever heel wat minder frequent.
In november 1979 verlaat Christian Smets de afdeling in Brussel. Hij slaagt in zijn examen voor commissaris en op 1 december 1979 neemt hij de leiding van de sectie extremisme van Charleroi. Het grootste deel van het werk dat hij vroeger persoonlijk uitvoerde, wordt nu toevertrouwd aan andere inspecteurs. In de omgeving van Charleroi stelt hij zich in verbinding met een reeks extreem-rechtse organisaties zoals de Milices de Jésus-Christ en de beweging Occident. Deze groepen staan eveneens in contact met extreem-rechts in Brussel. Verder maakt hij kennis met Bernard Mercier, een figuur die telkens weer opduikt in alle grote schandalen van extreem-rechts en vooral in het WNP-dossier. Ondertussen blijft hij tot het einde van de zomer van 1981 vaak extreem-rechtse figuren uit het Brusselse ontmoeten. Een van hen is Paul Latinus.
Sinds december 1980 wordt de afdeling extremisme van Brabant geleid door een zekere André. Bij de Staatsveiligheid wordt alle informatie met betrekking tot een bepaalde dienst altijd doorgegeven aan de verantwoordelijke, ook al komt de informatie van een andere bron. Maar nu doet er zich een eigenaardig feit voor. André wordt niet op de hoogte gebracht van de contacten tussen Christian Smets en zijn tipgever Paul Latinus. Waarschijnlijk weet André ook niet dat dezelfde Paul Latinus officieel zijn kandidatuur gesteld heeft voor een betrekking als ambtenaar bij de Staatsveiligheid, en trouwens voor het eerste examen in november 1980 geslaagd is. Hij zal dan ook opgeroepen worden voor de tweede proef in februari 1981.
Bron: Operatie Staatsveiligheid | René Haquin
(*) Iets meer info over MUBEF (puur informatief):
Le MUBEF, le syndicat étudiant francophone, se divise lui aussi sur la question. Le 17 mars1968, son Congrès approuve à Liège une motion dans laquelle il est acté que "la Belgique est un Etat binational composé de deux communautés nationales et d’une entité, Bruxelles, à traditions socioculturelles et à situations économiques différentes". Visiblement inspirés par le mouvement régionaliste wallon, les étudiants liégeois parviennent à faire approuver par le syndicat que "l’autonomie communautaire est (…) indispensable à toute politique de démocratisation de l’enseignement".
C’en est trop pour la délégation des étudiants louvanistesqui le soir même décident de se retirer du MUBEF. Les enfants de la bourgeoisie catholique francophone ont beaucoup de mal à accepter le fédéralisme, notamment parce qu’il implique l’acceptation de la scission de leur université. Une fois la décision prise par le gouvernement qui sort des élections du 31 mars, ceux-ci vont se mobiliser pour obtenir du gouvernement les moyens nécessaires au transfert de la section francophone en terre wallonne. Ils apportent leur appui à tous ceux qui au sein de l’establishment catholique francophone font pression pour obtenir le financement de ce transfert et le préparent par ailleurs dans la plus grande discrétion.
Bron » www.etopia.be (PDF-bestand)
Bende van Nijvel → Gladio - Staatsveiligheid → Christian Smets
Powered by PunBB, supported by Informer Technologies, Inc.