Over die Edmont Bajart vind ik nog het volgende:

Leopold III had een onechte dochter met een Zweedse gezelschapsdame. De dochter zou een zestiger zijn, die nu ergens in Scandinavië woont. Tot die ontdekking kwamen Franse politiemensen bij een huiszoeking in de villa Orphée aan de Côte d'Azur.

De opdracht voor de huiszoeking ging uit van de Brusselse BOB. Die werkte samen met de Fransen om de papieren van Edmont Bajart, de voorzitter van Veeweyde, te doorzoeken. Bajart wordt ervan verdacht schenkingen voor de dierenbescherming te hebben verduisterd. Graaf Weemaes, destijds privé-secretaris van Leopold III, liet Bajart ook een erfenis na. Die verkocht de geschonken schilderijen ten bate van Veeweyde, maar de documenten hield hij bij.

Uit de papieren blijkt dat koning Leopold III na de dood van koningin Astrid een geheime relatie had met een van haar vroegere gezelschapsdames. Daaruit kwam een dochter voort, maar de moeder trouwde met een Zweed van Belgische afkomst en keerde terug naar haar vaderland. Ondertussen was de koning hertrouwd met Lilian Baels.

Bron: www.gva.be | 6 Juni 2000

Met zulke documenten kan het vorstenhuis inderdaad gechanteerd worden.

Tot het allerlaatste moment, tot ze hun dossier kwijtspelen, blijven Acke en Troch geloven in hun zaak. Na een helse polemiek met, alweer, het Gentse Hof van Beroep, krijgen ze in juli 1989 te horen dat België niet om de uitlevering van Lekeu zal vragen. het enige wat kan, is hem beleefd vragen of hij zich op 31 augustus 1989 naar het Belgische consulaat te Atlanta wil begeven om er zich te laten ondervragen door een delegatie, bestaande uit onder meer Troch, Acke en onderzoeksrechter Jean-Claude Lacroix uit Charleroi.

Collega-magistraat: "De aanwezigheid van Lacroix, heeft Willy Acke me nog gezegd, is de sfeer daar niet echt ten goede gekomen."

Hele stapels nota's en boze brieven van de hand van Acke geven een idee waarom. Om de haverklap is er hommeles tussen de parketten van Dendermonde en Charleroi, waar men ook naar de Bende zoekt. Dendermonde deelt alle informatie met Charleroi, maar van de andere kant komt, tegen de afspraken in, nog geen snipper van een proces-verbaal.

Acke ontdekt dat Lacroix alle in Dendermonde vergaarde informatie over Lekeu doorspeelt aan een Luikse politiecommissaris die bevriend is met Lekeu, en hem in 1988 meer dan eens opbelt in Orlando. Eerder heeft Dendermonde moeten vernemen dat Didier Miévis, van de Groep G, in Nijvel doodleuk bij het Bende-speurdersteam is ingedeeld.

In die sfeer trekken de magistraten dus naar Atlanta, waar Lekeu hen uiteindelijk bereidwillig te woord zal staan. Hij heeft eerder al een interview gegeven aan een journalist van La Dernière Heure, die hem op de man af heeft gevraagd of hij betrokken was bij de feiten in Temse.

Martial Lekeu (toen): "Ik zeg niet nee. Ik heb dingen gedaan waar ik spijt van heb. Ik ga niet helemaal vrijuit, maar er kleeft geen bloed aan mijn handen."

Daar gaat het Acke en Troch ook niet om. Voor hen staat het zo goed als vast dat Lekeu de heler is van de kevlar-vesten. Bijgevolg moet hij de daders kennen, of hun entourage. Eindelijk, na al die jaren, leek er een oplossing in het onderzoek te zijn.

In een nota aan zijn oversten legt Willy Acke op 8 juni 1989 uit waarom een vrijblijvend gesprek met Lekeu volgens hem niet veel zal uithalen:

'Het enige dat men zal kunnen doen is het acteren van de gezegdes van Lekeu, zonder dat de onderzoekers de mogelijkheid zullen hebben om hem in het nauw te drijven, door hem bijvoorbeeld prompt te confronteren met de personen, die bepaalde voor hem nadelige verklaringen hebben afgelegd. Evenmin beschikken de onderzoekers over de mogelijkheid om bepaalde van zijn verklaringen dadelijk na te checken door bijvoorbeeld onderzoek ter plaatse, nieuwe verhoren, herverhoor of confrontaties.'

Het haalde inderdaad niks uit. Als Freddy Troch op 25 april 1997 wordt ondervraagd door de Bendecommissie-bis in het parlement, kan hij er zich alleen maar over verbazen dat er geen verdere pogingen zijn gedaan om Lekeu op een degelijke manier te ondervragen.

Freddy Troch: "Mijnheer de voorzitter, op dat ogenblik beschikten we over voldoende elementen om een uitlevering te vragen. De man beweerde iets met Temse te maken te hebben, maar ontkende dat er bloed aan zijn handen kleefde."

Volgens de rapporten spreekt Lekeu die vier dagen in Atlanta vooral over zichzelf, en zijn angst om terug te keren naar België, waar de nog volop in politiekringen geïnfiltreerde Groep G hem opwacht. Hij geeft voorbeelden van anderen, uit dezelfde kringen, die zijn omgebracht of 'gezelfmoord': Paul Latinus, Juan Mendez, ...

Lekeu legt de magistraten uit hoe Groep G, zoals hij die heeft gekend, gestructureerd was. Naast Miévis maakten onder meer oud-rijkswachters Madani Bouhouche, Robert Beijer, Christian Amory en FJ-leider Dossogne er deel van uit. Wie de leiding had, is hem nooit helemaal duidelijk geworden, maar in zijn getuigenissen noemt Lekeu vaak baron Benoît de Bonvoisin. In zijn rapporten voegt Acke daar op een gegeven moment de naam aan toe van toenmalig rijkswachtkolonel L.

Linda Acke (de weduwe van Willy): "Na zijn terugkeer uit Atlanta mocht Willy niks zeggen en niks op papier zetten over zaken die Lekeu had verteld. Hij was, dat weet ik nog, zwaar aangeslagen door wat hij had gehoord. Hij had wel een schriftje, en daar stonden allemaal notities in."

Wie verbood uw man om daarover te praten?

Linda Acke: "De mensen die hem voortdurend stokken in de wielen staken. Altijd dezelfden. Na zijn dood is het parket-generaal in onze villa komen zoeken naar de schriftjes van Willy. Ik was inmiddels oud en wijs genoeg. Ik heb ze verstopt, en ze hebben ze niet gevonden."

Het onderzoek naar Martial Lekeu is een stille dood gestorven. Op 8 juni 1997 overleed de man in Florida, getroffen door een beroerte.

Bron: Humo | Douglas De Coninck | Juni 2006

Inspelend op post 54.

Ik denk dat Lekeu iets gemeen heeft met Latinus en met Mendez. Alle drie hebben ze pas gaandeweg beseft voor welke organisatie ze aan het werken waren. De dag dat Lekeu het besefte, is hij hals over kop gevlucht. Mendez sloeg ook bleek uit en lang heeft hij niet meer geleefd nadien. Idem Latinus. Of zelfmoord omdat hij plots inzag dat hij helemaal niet voor Haig werkte, maar voor een organisatie van een andere signatuur en met als specialiteit: zich infiltreren in alle denkbare organisaties, tot op het hoogste niveau. Of vermoord omdat men wist dat hij teveel wist, teveel verbanden kon leggen en uit moreel besef ook zou gaan spreken.

Als ik Wolf goed heb gelezen op het Franstalig forum, dan heeft hij dezelfde organisatie in gedachten, wanneer hij het heeft over een organisatie die nog boven de CIA staat.

Raar dat tot op vandaag deze organisatie geen eigen topic heeft op dit forum.

Martial Lekeu werd op 30 en 31 augustus en 1 september 1989 in Atlanta verhoord door de onderzoeksrechters Lacroix en Troch, in het bijzijn van substituut Acke. Lekeu maakte daar toen o.a. de volgende opmerkelijke uitspraak:

In het raam van mijn extreemrechtse ideeën had ik meermaals een ontmoeting met drukker (...). Hij woonde in Schaarbeek. Ik vergezelde hem naar een hotel waar een vergadering van gewezen SS'ers plaatsvond. (...) introduceerde mij in 1977 bij Degrelle in Spanje. Ik ontmoette hem tweemaal tijdens eenzelfde verblijf. Veel jongeren van het Front de la Jeunesse gingen hem opzoeken. Persoonlijk heb ik niemand gezien die hem kende.

Tijdens de vergaderingen van het Front werd bekeken hoe de toepassing van de wet en de bevoegdheden van de rijkswacht konden worden versterkt. Men had twee soorten actievoering voor ogen:

1. Oprichting van een extreemlinkse groepering die aanslagen zou plegen.

2. Gangsters zover krijgen dat ze gewelddaden zouden plegen.

Momenteel leid ik daaruit af dat de wandaden van de CCC en van de bende van Nijvel de doelstellingen van het Front verwezenlijkten. Alles wat ik deed, deed ik om mijn extreemrechtse ideeën uit te voeren, en in het raam van mijn lidmaatschap van het Front. Van de DEA, de Mossad, noch van enige andere geheime dienst onderging ik enige beïnvloeding of kreeg ik enige richtlijn. 

Bron: Verslag Tweede Bendecommissie