Op de avond van 9 oktober 1981, toen het onderzoek naar het Nationaal Drugsbureau zo goed als rond was, liep er een anoniem telefoontje binnen bij de Brusselse BOB. Een informant beloofde een tip over een moordzaak en sprak af op de eerste verdieping van de Drug Opera, een café in de buurt van de Beurs. Boven de Drug Opera lag een privé-club waar de DEA-agenten kind aan huis waren. De BOB’ers reden ernaartoe in een Peugeot 404, maar de informant kwam niet opdagen. De dag nadien ontplofte een bom die in de koffer van de auto was gelegd. Charles Toumpsin, een gepensioneerd BOB’er, onderzocht destijds de aanslag.

Charles Toumpsin: "In het begin dacht iedereen - ik ook - dat drugssmokkelaars onze collega’s naar het café hadden gelokt om de bom in de auto te plaatsen en zo het speurdersteam te treffen dat de drugszaak rond het Nationaal Drugsbureau en commandant François moest uitmesten. Dat vermoeden werd nog sterker toen even later ook de chef van het onderzoek, majoor Herman Vernaillen, en zijn vrouw in hun huis onder vuur werden genomen en zwaar gewond raakten. Maar al snel bleek dat de batterijen die voor de bom gebruikt waren, pas na het anonieme telefoontje gekocht waren. Dat telefoontje vanuit en het ritje naar de Drug Opera waren dus bedoeld om iedereen op het verkeerde been te zetten. Ik ben ervan overtuigd dat het geen drugssmokkelaars maar rijkswachters waren die de bom in de BOB-auto hebben verborgen en de aanslag op Herman Vernaillen hebben uitgevoerd."

(...) Rijkswachter Bouhouche deed zelf het onderzoek naar de bom in de BOB-auto. Hij zat in het team van rijkswachtadjudant Guy Goffinon, die de leiding had over dat onderzoek. De ondertussen overleden Goffinon had zijn team in twee ploegen opgedeeld. De ene ploeg werkte op de springstoffen, de andere - waar Bouhouche in zat - op het ontstekingsmechanisme. Voor het maken van de bom waren 24 batterijen van het merk Tandy gebruikt. De uitbater van de Tandy-winkel in de Willemsstraat in Sint-Joost kende de naam van de koper niet, maar kon hem wel beschrijven. In die beschrijving herkende rijkswachter Bouhouche - tot zijn grote verrassing - zijn vriend Buslik.

Twee weken na de aanslag werd Buslik gearresteerd. Busliks toenmalige vriendin begreep niet dat Bouhouche zijn boezemvriend zoiets kon aandoen. Ze werd nijdig en sprak er Bouhouche over aan, maar die weigerde iets te zeggen. Buslik gaf Bouhouche meteen een koekje van eigen deeg. Hij gaf toe dat hij het mechanisme in elkaar had gezet, maar hij had dat gedaan op verzoek van een ex-klant van de winkels van zijn ouders, beweerde hij. Die had hem wijsgemaakt dat het tuig moest dienen voor de afstandsbediening van een garagepoort. Jammer genoeg kende hij de man niet, maar hij had diens trekken zo goed ingeprent dat hij graag wilde helpen bij het samenstellen van een robotfoto. De figuur op de robotfoto leek verdacht veel op ... Madani Bouhouche.

Bouhouche mocht het komen uitleggen, maar hij praatte zich eruit. Hij had van Buslik geleerd hoe je tijdens een verhoor altijd mensen moet beschrijven die je kent - familie of bekende tv-figuren - zodat je ze bij de volgende ondervraging op dezelfde manier kunt beschrijven.

Ondertussen stapelden de bewijzen tegen Buslik zich op. Al een half jaar voor de aanslag was hij bij een schoolkameraad die bij de Staatsveiligheid werkte, gaan zeuren om een handleiding om bommen te maken. Eind september 1981 bezorgde de man hem er één. De ontmijningsdienst van de landmacht kwam tot de conclusie dat de Peugeot-bom bijna zeker met behulp van die handleiding was gemaakt.

Bron: Humo | Hilde Geens | Oktober 2001

Uit de getuigenis van François Raes voor de Eerste Bendecommissie:

"(…) Je ne sais donc bous dire que cela. Les attentats s’enchaînent et s’arrêtent ensuite brusquement. A présent, je comprends mieux, je ne savais pas que Bouhouche travaillait avec Goffinon. Pour moi, il était toujours aux stupéfiants. Or, il entre-temps avait été détaché chez Goffinon. Il a donc pu connaître le nom du civil. Par la suite, lorsque le juge Bellemans a envoyé deux gendarmes chez Tandy, à Naninnes, pour y retirer la facture concernant les deux batteries, on a appris par le directeur du magasin que quelqu’un était déjà venu le chercher. C’était en fait Bouhouche qui était allé la prendre sans rien dire à personne. A mon avis, s’il a agi ainsi, c’est qu’il avait intérêt à tout effacer. Si le juge Bellemans n’avait pas envoyé les gendarmes chez Tandy, on n’aurait sûrement jamais su que Bouhouche avait été chercher cette facture et elle aurait sans doute disparu."

François Raes tegenover Guy Bouten:

"Zeg nu zelf, wat bouten in een zeepdoos en een ontstekingsmechanisme gekocht in de Tandy door Francis Buslik, de boezemvriend van Bouhouche. Een commissaris van de Staatsveiligheid adviseerde hem zelfs hoe hij het springtuig moest fabriceren. Zijn naam weet ik niet meer."

Bron: De Bende van Nijvel | Guy Bouten

Niemand enig idee hierover?

Het toeval wil dat er een jaar voordien ook al een bomaanslag werd gepleegd op een auto, dit keer van een advocaat, en dat deze bomaanslag mogelijk ook verbonden is met een groot drugsdossier:

Er zijn geruchten zowel in Antwerpen als in Brussel volgens dewelke de dynamisering van de auto van de Antwerpse advocaat Werner Lens verband houdt met de omvangrijke drughandelszaak waarin begin november zeven mannen werden gearresteerd, drie BIC-inspecteurs, en rijkswachter en drie anderen.

Het betreft hier een uitloper van die andere drugzaak waarin commandant Leon François werd betrokken. Het aangehouden zevental had een eigen firma opgericht in Zwitserland, die moest dienen als dekmantel voor andere activiteiten. Heel dit tweede drugsdossier kwam aan het licht bij het uitrafelen van de zaak-François zelf.

Het eventueel verband tussen dit drugdossier en de sabotage van de auto van Mr. Lens is nog lang niet duidelijk. Mr. Lens zelf hield het altijd bij een - zij het ook voor hem onbegrijpelijk - technisch defect. Die stelling was natuurlijk niet langer houdbaar toen het onomstootbaar kwam vast te staan dat het wel degelijk dynamitering was en dat het ontstekingsmechanisme in werking werd gesteld door het rechter pinklicht.

Maar ook dan had Mr. Lens er geen enkel idee van wie het op zijn auto - zo niet op zijn leven - zou kunnen gemunt hebben. Hij ontkende verder dat hij als verdediger ook maar iets zou te maken hebben met de verdachten in het hierboven aangehaalde drugdossier.

Een hooggeplaatst magistraat te Brussel ontkende eveneens dat er enig verband zou zijn tussen de twee dossiers. Toen we bij de familie van een der betrokkenen ook informeerden naar mogelijke banden met Mr. Lens kregen we driemaal te horen “geen commentaar” alvorens het toestel “klik” zegde.

Bron: Gazet van Antwerpen | 20 november 1980

Post van 5 jaar geleden maar toch: ik betwijfel dat van dat afluisteren van tafeltjes en die camera's in de Drug Opéra zéér sterk. Ik kende namelijk die plek toen en ging er in de periode 1988-1992 regelmatig iets drinken met toenmalige vriendinnetjes die iets meer upscale wilden dan de plek waar ik zelf liefst zat. Het café is overigens afgefikt ergens rond die periode en lang dicht geweest. Ik zie nog altijd dat bordeauxrode tapijt voor me dat overal lag. Het was daar meestal pokke lawaaierig en druk op het gelijkvloers (ik zeg nog niks over de arrogante bediening en de te hoge prijzen).

Via een trap raakte je op de verdieping, die kon inderdaad afgehuurd worden voor privé-evenementen, anders was het gewoon open voor alle klanten. Daar had je ook een soort van 'booths' met wat meer privacy tussen de tafels, wat een reden was voor mijn aanwezigheid in die tijd en niet omdat ik drug- of wapendeals aan het bekokstoven was, mijn interesses lagen elders.

Er kwamen ook en vooral veel toeristen, ligt vlakbij het Muntplein, niet ver van grote markt etc. Het is niet zo dat het een stamkroeg was van politie, politici of diplomaten. Die zaten elders (voor de politici was er een 'champagnebar' pal tegenover de achterkant van het parlement, 't kon maar zo makkelijk zijn en de crême fraîche diende niet om hun Irish coffee te garneren). Daar en in het café ernaast kwam trouwens wel veel BOB. Als de Drug Opéra onder surveillance stond dan mochten nog ongeveer 200 andere plekken ook beginnen, met meer kans op succes.