Ik heb het zelf niet maar ik zal eens rondhoren of ik het ergens op de kop kan tikken of lenen.

Voor degene die mee willen zoeken, zo ziet de cover eruit:

Op de website van De Tijd staat ook een artikel over dit boek:

Brussel en vastgoed: dan kom je onvermijdelijk terecht in de wereld van Paul Vanden Boeynants, callgirls, Charly De Pauw, megalomanie en "duister' kapitaal. Over een dergelijk onderwerp met enige afstand schrijven, is geen makkelijke opgave, zoals duidelijk blijkt uit het jongste boekje van freelance-journalist Georges Timmerman "In Brussel mag alles. Geld, macht en beton'.

Lees hier het hele artikel » www.tijd.be (betalend)

bol.com, tweede hands.

Politici gegijzeld door euro-forie

"Een handvol Franse bouwbedrijven en Belgische families heeft de voorbije decennia de Brusselse vastgoedmarkt nauwkeurig verkaveld in exclusieve territoria', stelt Georges Timmerman, auteur van het pas verschenen boekje "In Brussel mag alles. Geld, macht en beton'. "Daarbij is het merkwaardig dat geen enkele politieke partij daar ooit tegen opgetreden is, niettegenstaande de politieke overheden over voldoende verweerinstrumenten beschikken', vult Timmerman aan.

Georges Timmerman: "1987 is een breekpunt in de Brusselse vastgoedgeschiedenis. Tot dan toe was Brussel verkaveld tussen de twee families De Pauw en Blatton. De familie Blatton speelde de eerste viool in de Europese wijk rond het Berlaymont-gebouw, de familie De Pauw kreeg als voornaamste territorium de Noordwijk naast het Noordstation toegewezen, evenals de bouw van talrijke parkeergarages.'

Het te grootse bouwprojekt van "King Parking' Charly De Pauw in de Noordwijk, het Manhattan-projekt, ontwrichtte echter in zodanige mate de Brusselse vastgoedmarkt dat verkavelingen, onteigeningen, fantastische bouwprojekten en ronddraaiende betonmolens tijdelijk werden stilgelegd. Bovendien was er natuurlijk de ekonomische krisis in de jaren 70 en het begin van de jaren 80. Timmerman: "Toen in de tweede helft van de jaren 80 de Brusselse kantorenmarkt een forse heropleving kende, in het bijzonder door een vernieuwde interesse voor Brussel als hoofdstad van Europa, verraste dit de families Blatton en De Pauw kompleet. Bovendien werden voor de nieuwe projekten toen dermate hoge middelen vereist, dat het financiële draagvlak van beide families onvermijdelijk te kort schoot.

Beide families verkochten dan ook het grootste deel van hun patrimonium, Blatton aan de Franse Compagnie Générale des Eaux en De Pauw aan Tractebel-dochter Immobel. Tevens verkocht de familie De Pauw in twee fazen het grootste deel van haar participatie in EII.'
De achterliggende reden voor de bouweuforie vanaf '85 was het witboek van Delors uit 1985 over de uitbouw van de Europese eengemaakte markt. Hierdoor stond het vergeten Brussel opnieuw midden in de schijnwerpers. Wel was er daarbij een hinderpaal. In 1984 hadden de EG-staatshoofden besloten dat de zetelkwestie bevroren bleef.

Daar vond echter de NV België een oplossing voor: de NV Leopoldruimte. Timmerman: "Politici, bouwpromotoren en financiers sloegen de handen in elkaar. Een determinerende rol daarbij speelden Etienne Davignon, voorzitter van de Generale Maatschappij, en Hubert Detremmerie, voorzitter van BAC. De Generale Maatschappij, Tractebel, Immobel, de BAC, BACOB Invest en De Volksverzekering richten samen de NV Leopoldruimte op met het oog op de realizatie van een gigantisch halfrond, waar in maart '92 de eerste bijzondere plenaire zitting van het Europese Parlement zal worden gehouden. Dat hiertoe een bedrag van 20 tot 40 miljard in het spel is, verklaart dat families als Blatton en De Pauw de plaats hebben moeten ruimen voor financiers als de Generale Maatschappij en de BAC.'

De EG-euforie brengt ook indirekt de Noordwijk opnieuw in de aandacht. Zo zijn de plannen voor een vierde WTC-building ver gevorderd. En in de Noordwijk huisvest het Boudewijncomplex sinds kort een deel van de Vlaamse administraties. Timmerman: "Dit gebeurt trouwens bij een opmerkelijke huurprijs. Enkele berekeningen leren dat de verhuurder van de Boudewijn na 7 jaar zijn investering er terug uitheeft, terwijl de huurtijd maar liefst 27 jaar bedraagt.'

En Timmerman geeft nog zo enkele voorbeelden in zijn boek. "Ik wil niet bestrijden dat bouwpromotoren aan winstmaximalizatie doen. Dat is hun job. Wel dat de overheid onvoldoende superviseert en dit niettegenstaande zij over alle noodzakelijke wettelijke kontrole-instrumenten beschikt. Opmerkelijk hierbij is dat geen enkele grote politieke partij hier kritische vragen over gesteld heeft.'

De politici hebben het natuurlijk niet gemakkelijk, geeft ook Timmerman toe. "Zij willen zo graag Brussel klaarmaken als Europese hoofdstad, waardoor zij feitelijk gegijzeld worden. En er is natuurlijk ook de versplintering in de negentien gemeenten, evenals het aanslepen van de staatshervorming dat tien jaar lang een politiek vacuüm heeft nagelaten.'

Bron: De Tijd | 3 december 1991