In Antwerpen verkopen ze blijkbaar nergens Het Belang van Limburg dus heb het artikel niet kunnen lezen. Welke argumenten heeft deze man voor zijn theorie? Misschien kan Douglas De Coninck hier ook zijn mening over geven? Hij heeft namelijk een hoofdstuk geschreven over de dood van Michel Piro in zijn boek 'Dode getuigen, dertig mensen die niet zullen spreken op het proces Dutroux'.

Het is een van die telefoontjes zoals er in die hectische nadagen van 1996 meerdere per dag binnenlopen bij het steuncomité voor Julie en Mélissa. De neef van Jean-Denis Lejeune, vader van de vermoorde Julie, ziet aanvankelijk geen reden om er bijzondere aandacht aan te besteden aan dit ene telefoontje. ‘De uitbater van restaurant L’Arche de Noë in Nalinnes’, noteert hij op 8 november, ‘biedt aan om in zijn zaak een groot eetfestijn te houden waarvan de opbrengst naar het steuncomité zal gaan.’ Lejeune krijgt de man nadien nog tweemaal aan de lijn, de laatste keer eind november, om het menu te overlopen. ‘Tijdens deze conversatie zei hij me dat hij me vooraf wou ontmoeten’, zegt Roland Lejeune. ‘Hij zei dat hij informatie had over Julie en Mélissa en ik begreep, ik voelde dat op dat moment zo toch aan, dat hij bepaalde inlichtingen had.’

In de vroege ochtend van 5 december 1996, omstreeks 3.50 uur, weerklinken twee schoten op de parking langs de A54 te Luttre, nabij Pont-à-Celles. Wat later wordt het lijk van Michel Piro uit de passagierszetel van zijn rode Mazda-bestelwagentje gehesen. De uitbater van L’Arche de Noë uit Nalinnes is van dichtbij neergeknald. Een executie, zo lijkt het. Michel Piro, nachtmens, is iets na drieën vertrokken uit Nalinnes om samen met zijn echtgenote Véronique Laurent op de Brusselse vroegmarkt verse eetwaren in te slaan. Ter hoogte van Luttre had zij halt gehouden vanwege een opgezwollen blaas. ‘Ik heb nog twee mannen zien wegduiken in een Audi’, zegt Veronique Laurent. ‘ Ze zijn weggereden met een Audi 100.’

Piro geniet naam en faam als pooier. Hij is kind aan huis in elke bar, zo ook in Le Sapin Vert, een van die luxebordelen op een van die grauwe invalswegen rond Charleroi. Daar mengt hij zich onder een cliëntèle van zakenlui, politici en gangsters die wat te vieren hebben. Daar leert hij in 1989 ook zijn vrouw, Véronique, kennen. Wat Michel Piro de families Russo en Lejeune op het eind 1996 voorziene etentje wou vertellen, is nooit geweten. De man is al tien dagen dood wanneer een speurder van de BOB Charleroi op 16 december 1996 een rapport opstelt over wat hij van een informant heeft vernomen. Piro zou op de parking van zijn zaak gestolen auto’s te koop hebben uitgestald. Auto’s die werden aangeleverd door Marc Dutroux, Bernard Weinstein en ‘de Griek’ Michael Diakostavrianos.

Het rapport vervolgt: ‘Omtrent de dood op Michel Piro signaleert onze informant dat deze enkele dagen voor zijn dood zou hebben gezegd dat hij alles wat hij wist over het dossier Julie en Mélissa zou verklikken tijdens een maaltijd die hij zou organiseren.’ Ook al is Michel Piro dood, toch kan procureur Bourlet zich na enkele maanden wel een beeld vormen over hoe de toespraak die hij in gedachten had. Julie en Mélissa, zo leert hem een van de vele aangiften, zijn in oktober 1995, enkele maanden na hun ontvoering, door getuige Hélène F. opgemerkt nabij het bordeel van ene R.D. in het centrum van Charleroi.

‘Ik zag hen daar aan de hand van een jongeman binnengaan’, zegt Hélène F., die aanvankelijk niemand informeerde over wat ze zag. Het idee dat Julie en Mélissa daar terecht konden zijn gekomen, leek haar absurd. R.D. was een goede kennis van Michel Piro en wordt beschouwd als een van de koningen van het nachtleven in Charleroi. Ook zijn naam springt in het oog in de Belgacom-lijsten. Eind 1996 hangt R.D. achtenveertig keer bij Piro aan de lijn, in omgekeerde richting belt Piro twintig keer naar hem. De bar van R.D., die na het uitbreken van de zaak-Dutroux de deuren sloot, bevond zich aan de Quai de Brabant, op slechts enkele minuten stappen van het gruwelhuis in Marcinelle.