Zou kunnen, hierboven lezen we in ieder geval dit :

In Humo van deze week staat een interview met Christine Mussche, advocate en vennoot van Walter Van Steenbrugge. In dat interview gaat het kort over de moord op Peter De Vleeschauwer:

Onlangs kwam er een nieuwe wending in de zaak rond de Bende van Nijvel (*): de beruchte Reus zou een ex-rijkswachter geweest zijn, en veel wijst op een interne afrekening. Samen met uw vennoot Walter Van Steenbrugge vertegenwoordigt u de broer van de vermoorde rijkswachter Peter De Vleeschauwer. Ook daar is de best onderbouwde hypothese die van een afrekening in het rijkswachtmilieu.

Mussche: "De parallellen zijn inderdaad opvallend om ze niet te zien. In april 1999 zijn Walter en ik onafhankelijk van elkaar dat dossier gaan inkijken, net om elkaar niet te beïnvloeden, drie weken aan een stuk. Uiteindelijk kwamen we allebei uit bij hetzelfde scenario: dat het meer dan waarschijnlijk een interne afrekening was. We zijn daarmee tegen de muur gelopen, net als die broer, die van die zaak zijn levenswerk heeft gemaakt: hij heeft zelf een proces aan zijn broek gekregen. Een zuur verhaal, hopelijk komt er in de zaak van de Bende nu een kentering. Hopelijk leren we als samenleving eindelijk een belangrijke les: het is niet omdat we het niet graag horen, dat het niet waar is. De ogen sluiten en het negeren blijft helaas de gemakkelijkste oplossing."

Bron: Humo | 26 december 2017

(*) De verklaringen van Christiaan Bonkoffsky.

Vergeet niet dat Baasrode een deelgemeente van Dendermonde is. Er waren (en zijn) café's in Baasrode waar je niet zomaar een pintje gaat drinken als ze je niet kennen. Baasrode had een héél slechte reputatie in de streek vroeger. Vooral 'den broekkant'. De familie De Staerke zal er zich wel thuis gevoeld hebben.

Om iets over de 'onderlaag' van Baasrode te weten te komen moet je echt wel de juiste mensen kennen. En dan nog heerst daar een omerta die ze zelfs onderling niet doorbreken. Er zijn natuurlijk af en toe lekken en dingen die ze écht niet kunnen verbergen. Sporen (kogels) in het onderzoek naar Peter De Vleeschauwer (of deze officieel zijn weet ik niet) wijzen naar een cocaïnedealer (niet uit Baasrode zelf) maar wel met 'kennissen/familie' uit die omgeving.

Vergeet ook niet dat Lebbeke dicht bij Dendermonde ligt.

Ter info:

De zaak-Peter De Vleeschauwer

15 jaar geleden werd rijkswachter Peter De Vleeschauwer vermoord. Het parket-generaal van Gent is nog steeds op zoek naar de daders. De familie vraagt om het onderzoek officiëel te beëindigen omdat ze met eigen informatie naar buiten wil komen. Het parket wil niet op die vraag ingaan.

'Bel de rijkwacht! Of nee, laat ook maar'

In 2006 reikte Humo de onderzoekers een nieuw spoor aan in de moord op rijkswachter Peter De Vleeschauwer.  Enkele maanden later vroegen wij ons af hoe het ging met dat nieuwe spoor. Niet zo best, bleek. Het gerecht beet zich wel even vast in de door ons aangebrachte elementen tegen de Lokerse rijkswachter Willy P. en een familielid van hem, misdadiger Luciaan D.B., maar liet ze na een rondje verhoren en huiszoekingen alweer rusten.

Vandaag kan Humo, bewijzen en dossierstukken in de hand, onthullen hoe de rijkswacht sinds 1998 het enige concrete spoor consequent voor de magistratuur bleef afschermen met valse processen-verbaal en het wegmoffelen van getuigenissen. De gestolen Porsche, het gegijzelde kind en de takelfraude bij de rijkswacht in Berlare. Hier en nu onthuld: het geheim van Peter De Vleeschauwer.

Even recapituleren. In de avond van donderdag 14 november 1996 wordt rijkswachter Peter De Vleeschauwer (37) ontvoerd uit zijn eigen kazerne in Sint-Niklaas. Op 26 december wordt zijn lijk opgevist uit de Schelde. Nekschot. Professioneel geëxecuteerd. Al tien jaar lang neemt zijn familie het justitie in Dendermonde kwalijk dat die het onderzoek heeft toevertrouwd aan toenmalige rijkswachters. Terwijl veel, zoniet alles, volgens de familie wijst in de richting van een inside job.

De Vleeschauwer was verwikkeld in een hoogoplopende ruzie met leden van de brigade-Lokeren, die hij corruptie en extreem-rechtse sympathieën verweet. Hij diende twee dagen voor zijn dood nog een klacht in wegens 'doodsbedreigingen'.

Wie anders dan zijn collega's konden weten dat hij die avond alleen in de kazerne zou zitten? Wat voor crimineel, tenzij een impulsieve gek, zou het risico lopen een rijkswachter te ontvoeren uit zijn eigen kazerne? En wat voor crimineel kon er zo gerust op zijn dat de zaak nooit echt tot op het bot zou worden onderzocht?

De zaak-Peter De Vleeschauwer: Kast vol munitie

In december publiceerde Humo de getuigenis van Koenraad Dierick. Hij is de ex-levensgezel van Simona D.B. Zij is de zus van Fabiana D.B., en zij is op haar beurt de schoonmoeder van de Lokerse rijkswachter Willy P. Onze excuses: dat was even ingewikkeld, maar zonder deze ministamboom in het achterhoofd is het moeilijk te volgen.

De familie De Vleeschauwer zag Willy P. vanaf de eerste dag al als een mogelijke verdachte. Het was P. die mee aan de basis lag van een dubieus tuchtdossier, dat zes weken voor De Vleeschauwers dood leidde tot diens tijdelijke mutatie van Lokeren naar Sint-Niklaas. Willy P. leek zijn collega te 'zoeken'.

De familie vermoedt dat Peter De Vleeschauwer, zoals hij zich in die laatste dagen tegenover enkele kennissen liet ontvallen, één of ander compromitterend 'dossiertje' had opgesteld tegen zijn collega's in Lokeren.

Het lijk lag in de Schelde. De familie denkt nog altijd dat de daders erop speculeerden dat de stroming het naar de zee zou stuwen en dat er zo tot in de eeuwigheid twijfel zou blijven bestaan: moord of een wegloopscenario? Kort na de ontdekking van het lijk belandde P. in een maandenlange depressie en bleef hij thuis.

Met een kopie van zijn proces-verbaal van verhoor in de hand legde Dierick in Humo 3457 uit hoe hij eind 2003 naar de lokale politie van Dendermonde was getrokken om Simona D.B. te verlinken. Kort na de moord, eind 1996 dus, had Dierick in haar kleerkast tot zijn grote verbazing een Browning, een Beretta en twee jampotten vol 9 mm-munitie ontdekt.

Koenraad Dierick: "Die wapens, zo werd mij gezegd, waren daar verstopt op verzoek van tante Fabiana, die ze had gebracht op verzoek van haar schoonzoon (Willy P. dus, red.). Ze moesten daar tijdelijk worden verborgen. Uiteraard vond ik dat verre van plezant, want ik vermoedde een verband met de moord op De Vleeschauwer. Ik heb dan jarenlang gezwegen en ben het pas aan de politie gaan vertellen na mijn breuk met Simona."

Wat deden de speurders in 2003 met die informatie? Niets, nada. Het is zelfs hoogst twijfelachtig of de aangifte ooit aan het strafdossier is toegevoegd. Pas nadat Humo had gewezen op de band tussen Simona D.B. en Willy P. - tot dan toe was die band door niemand opgemerkt - kwam het gerecht in actie.

Een aantal betrokkenen werd ondervraagd door het Comité P, en Simona D.B. bekende dat ze eind 1996 inderdaad wapens en munitie verstopt hield op de eerste verdieping van haar flat in de Onze-Lieve-Vrouwstraat 19 in Lebbeke. (Klein detail: op de tweede verdieping van datzelfde gebouw woonde in die tijd de Dendermondse procureur Guido De Saeger. Leuke plek, eigenlijk, om eventuele bewijsstukken van een misdrijf te verstoppen.)

Op 24 januari dit jaar gingen speurders en ballistische experts de tuin achter het gebouw uitkammen. Dierick had beweerd dat hij destijds 'voor de lol' eens met één van de pistolen naar een muur had geschoten. En kijk eens aan: na een dagje zoeken vonden de speurders onder wat aarde een compleet aan zijn beschrijving beantwoordende 9 mm-kogel. Dat heet dan een materieel bewijsstuk te zijn, of op z'n minst een indicatie dat Dierick niets verzonnen heeft.

Toch werd verder niets meer van dit spoor vernomen. De speurders lijken meer geloof te hechten aan het relaas van Simona D.B. ('ja, er lagen daar wapens verstopt, maar niet op verzoek van Willy') dan aan dat van Dierick. Ze houden zich nu vooral bezig met het stalken van broer Chris De Vleeschauwer, tegen wie door een ex-rijkswachter uit Lokeren een klacht werd ingediend wegens 'laster en eerroof'.

Hij wordt nu om de haverklap - deze week weer eens - opgevorderd voor een ondervraging, waarbij hem foto's van zichzelf worden voorgelegd en hij moet antwoorden op vragen als: 'Herkent u deze persoon?'

Vorige week donderdag zag Chris De Vleeschauwer een middag lang een anonieme wagen in zijn straat staan: opvallend onopvallend geparkeerd, pal tegen de haag van zijn buren. In de grijze Audi 80 zat een jonge vrouw met een digitaal fototoestel en een notitieboekje.

Toen hij haar aansprak, zei ze dat 'de politie ervan wist'. Kort daarna vertrok ze. Bij het ter perse gaan was het nog onduidelijk wie zich ruim tien jaar na datum zoveel moeite getroost om de familie van een vermoorde rijkswachter te observeren. Een privédetective? De indruk rijst dat onze publicaties ergens iemand zenuwachtig maken.

De zaak-Peter De Vleeschauwer: Gestolen Porsche

Simona en Fabiana D.B. hebben een broer, Luciaan D.B. (58). Van hem is geweten dat hij ooit, lang geleden, onzacht in aanraking kwam met Peter De Vleeschauwer. Luciaan D.B. had een Porsche gestolen en werd gearresteerd door De Vleeschauwer, die toen nog bij de rijkswacht van Berlare werkte.

Er ontstond een schermutseling en achteraf diende de rijkswachter een klacht in tegen D.B. Puur onrecht, legde Fabiana D.B. ons eind vorig jaar uit: 'Hij heeft mijn broer, die moest leven van een OCMW-uitkering, elke maand 5.000 frank laten betalen. Voor wat schade aan een horloge en een uniform! Geen greintje begrip, hé. Betalen moest hij. Het is dat Peter De Vleeschauwer dood is, anders zou ik zeggen: ik wou dat hij dood was.'

Haar schoonzoon, Willy P. dus, dacht er net zo over. De hierna volgende passage komt uit een verhoor van P. op 13 december 1996, twee weken voor het lijk werd ontdekt. Collega De Vleeschauwer, zegt P., was door en door slecht. Een schande voor het korps, kortom. Willy P. (in het verhoor): "Ik ben zelf met een door hem gepleegde onregelmatigheid geconfronteerd via mijn familie. Een oom van mijn echtgenote die psychisch gestoord was, had op een bepaald moment in 1987 een strafbaar feit gepleegd. Een ploeg van de brigade Berlare is tussen gekomen."

"Bij deze interventie diende geweld te worden gebruikt (...). Nadien stelde hij (Peter De Vleeschauwer, red.) zich burgerlijke partij voor een bedrag van 18.500 frank. Ik vermoedde dat de door hem beweerde schade niet klopte. Deze ervaring heeft mij echter van hem afstand doen nemen en mijn omgang met hem beperkte zich tot het absolute minimum. Ik denk dat hij getuigt van weinig hoogstaande moraliteit."

De doorsneepolitieman komt gemiddeld één keer per week tussenbeide bij vechtende zatlappen of op heterdaad betrapte dieven. Om een niet geheel duidelijke reden bleef de arrestatie van D.B., hoewel daterend van 1987, voor veel betrokkenen een onvergetelijke gebeurtenis.

Als Ginda Van den Durpel, de echtgenote van Peter De Vleeschauwer, drie dagen na zijn verdwijning door de politie gevraagd wordt met wie haar man zoal problemen had, is het voorval met de Porsche één van de eerste twee dingen die haar te binnen schieten. Haar man sprak er vaak over, vandaar.

Ginda Van Den Durpel (in het verhoor): "Na een gijzelingsactie waarbij een zekere D.B. uit Lokeren betrokken was, werd die man gearresteerd. Willy P. zocht Peter daarvoor, omdat D.B. een oom van de echtgenote van Willy P. was. Dit is het gegeven dat ik vernam van mijn man daaromtrent. Hij beschouwde het al een wraakactie van Willy P."

Humo kwam in een bezit van enkele stukken uit het strafdossier over de Porsche-diefstal. Laten wij die eens wat aandachtiger bekijken.

Op 25 mei 1998 geeft de Dendermondse onderzoeksrechter Walter Van de Sijpe in een nota ('zeer dringend') de volgende opdracht aan de commandant van het rijkswachtdistrict: 'Bij een recent verhoor van de uitbaatster van een café te Berlare werd vernomen dat P. De Vleeschauwer zou betrokken geweest zijn in de loop van 1991 (?) bij de aanhouding van een persoon – dader van diefstal van een Porsche die hem, althans volgens uitlatingen van De Vleeschauwer, ernstig zou bedreigd hebben. Is uw dienst een dergelijk feitendossier bekend?'

Vreemd dat het tot halverwege 1998 moet duren voor het voorval de aandacht trekt. In de zaak-De Vleeschauwer zijn de meest dolle en dolkomische sporen gevolgd. Een half dozijn onschuldigen is wekenlang in de gevangenis opgesloten, soms op basis van niet meer dan een op café afgeluisterd dronkenmansgesprek.

Maar wat zien we hier? De echtgenote van Peter De Vleeschauwer suggereert al in de eerste uren na zijn verdwijning een link met de arrestatie van D.B., en daarna moet het anderhalf jaar duren voor niet zij maar één of andere cafébazin de onderzoeksrechter kan motiveren tot nader onderzoek.

De zaak-Peter De Vleeschauwer: Licht geweld

Op 15 juni 1998 bezorgen speurders Ludwig Q. en Frans D.M. (rijkswacht Sint-Niklaas) de onderzoeksrechter een vrij bondig dossiertje. Het bestaat uit de verklaring van één persoon, ondervraagd op 19 mei 1998: Marie-Jeanne B. Zij is de weduwe van Etienne M., de vroegere uitbater van een garage in Berlare. In die garage had Luciaan D.B. zijn Porsche proberen te verkopen. Het verhoor van B. gaat als volgt: 'In de zomerperiode van, ik veronderstel 1991, bood een manspersoon een zilverkleurige Porsche aan in onze garage. Mijn echtgenoot, die toen nog leefde, vond de prijs verdacht, waarop ik de rijkswacht gebeld heb. We hebben de verkoper van de Porsche dan nog aan het lijntje gehouden, doch toen de rijkswacht ter plaatse kwam was de man met zijn Porsche vertrokken. Peter De Vleeschauwer heeft me nadien medegedeeld dat ze de Porsche hebben kunnen onderscheppen en hij met de bestuurder een handgemeen had gehad (...).'

Speurders Q. en D.M. rapporteren verder nog: 'Bij nazicht in de rijkswachtbrigade Berlare blijkt dat er een tussenkomst is geweest van Peter De Vleeschauwer naar aanleiding van het te koop aanbieden van een gestolen personenwagen Porsche. De persoon die de Porsche te koop aanbood betreft D.B. Luciaan (...) In het proces-verbaal 100.662 wordt nergens gewag gemaakt van bedreigingen. Wel werd licht geweld gebruikt om D.B. te overmeesteren en werd hierbij de kledij van de rijkswachters beschadigd.' Licht geweld. Geen sprake van bedreigingen.

Op 22 juli 1998 ondervraagt speurder Q. de dief, Luciaan D.B. Het pv dat onderzoeksrechter Van de Sijpe daarover op zijn werktafel aantreft, kan hem alleen maar sterken in de overtuiging dat dit een zaakje van niks was, een dood spoor, zéker geen verder onderzoek waard.

Luciaan D.B. (in zijn verhoor): "Rijkswachter Peter De Vleeschauwer heb ik persoonlijk nooit gekend. Ik heb via de media vernomen wat er met hem voorgevallen is. Ik herinnerde me toen ook het voorval van mijn aanhouding in 1987, waarbij hij aanwezig was. Ik heb zeker geen wraakgevoelens gehad nopens deze rijkswachter. Ik heb zeker niets te maken met de moord op deze rijkswachter."

Merkwaardig. Willy P. herinnerde het zich allemaal haarscherp, tot de laatste af te betalen frank voor horloge en uniform. De Vleeschauwer noemt het dispuut met D.B. tot net voor zijn dood het begin van al zijn problemen op het werk. Zus Fabiana D.B. verliest twintig jaar na datum nog altijd de controle over zichzelf als ze eraan terugdenkt. Nu verklaart Luciaan D.B. zelf: 'I know nothing.'

Hier hield het onderzoek tegen Luciaan D.B. op.

De zaak-Peter De Vleeschauwer: Was het nu '87 of '91?

Kent u dat, dat onaangename gevoel dat er iets niet klopt, zonder dat je precies kunt zeggen wat? We besloten zelf een praatje te gaan slaan met Marie-Jeanne B. Ook zij herinnert zich de Porsche-diefstal nog heel goed.

Marie-Jeanne B.: "Die man, vrij groot van gestalte, kwam onze toonzaal binnen om enkele wagens te bekijken, maar ik zag meteen dat hij andere bedoelingen had. Hij vroeg of we interesse hadden om zijn auto over te nemen. Hij had de Porsche zo geparkeerd dat we niet direct konden zien dat de achterste nummerplaat ontbrak. Ik heb er mijn man bij geroepen. Hij is de wagen gaan bekijken en vond het erg verdacht. Hij heeft de motorkap geopend en het chassisnummer genoteerd. Hij kwam terug naar binnen, gaf me dat papiertje en siste: ‘Bel de rijkswacht!’"

Humo: En die kwam?

Marie-Jeanne B.: "Dat heeft toch nog even geduurd. Mijn man heeft samen met de dief nog een testrit gemaakt in die Porsche - hij had er eerst garageplaten op geschroefd. Hij hoopte dat de rijkswacht er tegen die tijd zou staan, maar dat was niet zo. De dief is dan weggereden met de Porsche. Toen ik de rijkswacht belde, heb ik het chassisnummer doorgegeven. Ze zagen meteen in de computer dat het om een geseinde auto ging. Op hun verzoek heb ik toen vanuit het raam op onze eerste verdieping stiekem foto’s gemaakt van de man en de Porsche."

"Ik vond dat niet zo fijn, je weet nooit wat er kan gebeuren als zo'n man dat ziet. Ik was een jaar eerder bevallen, onze baby lag te slapen. Dan wil je dat soort toestanden liever niet."

Humo: Aan de speurders verklaarde u dat het in 1991 gebeurd is.

Marie-Jeanne B.: "Onmogelijk. Mijn dochter was één jaar oud. Dat weet ik echt wel zeker: het was de zomer van 1987. Het kan niet dat ik iets anders zou hebben gezegd. In 1991 ben ik trouwens weggegaan bij mijn man (die korte tijd later zelfmoord pleegde, red.) en alleen gaan wonen in Blankenberge. Dat was geen aangename periode. Het is uitgesloten dat ik die data opeens door elkaar zou halen."

Humo: Er staat in de tekst van het verhoor dan ook 'ik veronderstel 1991'.

Marie-Jeanne B.: "Dat kan ik nooit zo hebben gezegd. Het was 1987, punt uit. Ik ben niet gek."

Humo: Volgens het proces-verbaal zou de man een verdacht lage prijs hebben gevraagd voor de Porsche.

Marie-Jeanne B.: "Niet waar. Er is nooit een prijs genoemd. Mijn man had genoeg aan het ontbreken van de nummerplaat om te zien dat die auto gestolen was. Het is uitgesloten dat ik ooit zoiets zou hebben verklaard."

Humo: U bent ondervraagd, zien we hier, op 19 mei 1998.

Marie-Jeanne B.: "Niks van. Twee of drie dagen - daar wil ik vanaf zijn - na de verdwijning van Peter heb ik de speurders zelf gebeld. Dat moet dan 16 of 17 november 1996 geweest zijn, nadat ik zijn foto in de krant had zien staan. Ik dacht terug aan de toestand met die Porsche, die - als ik me goed herinner - gestolen was aan de kust. Ik heb Peter goed gekend. Logisch toch dat je dan meteen reageert?"

Humo: In het dossier is, voor zover we weten, geen spoor terug te vinden van uw aangifte uit 1996. Alleen dit ene korte proces-verbaal van 19 mei 1998.

Marie-Jeanne B.: "Na mijn telefoontje is men mij nochtans komen ondervragen, bij mij thuis. Ik heb het toen allemaal aan de speurders uitgelegd. Daarna ben ik nooit meer ondervraagd. Dat weet ik zeker."

Hebben speurders Q. en D.M. hier een proces-verbaal zitten antedateren en de feiten verdraaid? Daar lijkt het sterk op. Kijken we eens goed naar de data. Onderzoeksrechter Van de Sijpe verstuurt zijn (handgeschreven) opdracht op 25 mei 1998.

De procureur stuurt die door naar de rijkswacht en stempelt af: 26 mei 1998. De tekst van verhoor van Marie-Jeanne B. begint met: 'Heden 19/05/1998 om 13.20 uur (...) brengen aan uw ambt ter kennis dat we ingevolge de opdracht...'

De speurders krijgen een opdracht op 25 mei en voeren die uit op 19 mei? En wij maar denken dat de teletijdmachine alleen bestaat in de albums van Suske en Wiske.

De zaak-Peter De Vleeschauwer: Meisje gegijzeld

In de stadsbibliotheek van Veurne bewaren ze, netjes gebundeld, hele jaargangen vol oude exemplaren van Het Wekelijks Nieuws - een West-Vlaams weekblad vol faits divers uit die tijd.

Daar staat het, in de editie van 10 juli 1987, pagina 3: 'Tijdens het weekend is de rijkswacht erin geslaagd een man tot staan te brengen die in De Panne een Porsche had gestolen onder bedreiging van een mes. Na een helse achtervolging kon de dief, de 38-jarige Luciaan D. te Lokeren ingerekend worden. Luciaan D. was op vrijdag 3 juli naar zee gekomen om er een weekeindje door te brengen. In de Nieuwpoortlaan in De Panne bedreigde hij ineens een man, eigenaar van een Porsche, met een mes. D. dwong hem zijn autosleutels te overhandigen.'

Luciaan D.B., zien we hier, stal de Porsche op vrijdag in De Panne en reed er de volgende ochtend 120 kilometer ver mee, tot in Berlare. Na de testrit en de afwijzing door Etienne M. reed hij verder richting Lokeren. Hij reed niet snel, hij was er zo te zien gerust op dat de garagehouder politie noch rijkswacht zou verwittigen. Voor zover bekend bood hij de wagen in geen enkele andere garage aan.

Marie-Jeanne B.: "Die arrestatie, dat is nogal iets geweest hoor. Volgens wat Peter vertelde, hadden ze die kerel in hun combi doen stappen, waar ze hem rustig aan het ondervragen waren. Opeens zag die man kans om uit de combi te springen en heeft hij op straat een kind vastgegrepen en als menselijk schild gebruikt."

Humo: Een kind?

Marie-Jeanne B.: "Ja, een klein meisje dat op straat aan het spelen was. Vrij straf hoor."

Humo: Dat staat niet in het pv.

Marie-Jeanne B.: "Jamaar, alles wat u me over dat pv zegt, klinkt totaal anders dan zoals ik het zou verwoorden."

Chris De Vleeschauwer: "Dit is inderdaad het verhaal zoals wij het in de familie altijd gehoord hebben. Die man heeft toen geroepen dat hij het kind 'wat zou doen' als mijn broer een stap dichterbij zou komen. Het ging, als ik het me goed herinner, om een meisje van een jaar of zeven, acht. Het zal wel zijn dat Peter toen kwaad geworden is."

Humo: Hij heeft Luciaan D.B. een paar rake klappen verkocht?

De Vleeschauwer: "Hij was erg sterk, hij heeft nog gebokst. Misschien is hij daar inderdaad wat onbesuisd te werk gegaan, maar die kerel had een kind vastgepakt... Vandaar die klacht, zei hij ons, voor dat gescheurde uniform. Als er iets is waar Peter niet mee om kon, was het geweld tegen kinderen."

Marie-Jeanne B.: "Dáárom heb ik de dag dat ik zijn foto in de krant zag de speurders gebeld. Het was niet zomaar een kleine diefstal, hé. Mij leek het dat De Vleeschauwer daar te maken had gekregen met een zware crimineel die nergens voor terugdeinsde, een impulsieve gek. Ik dacht dat het niet meer dan mijn plicht was om het gerecht daarop te wijzen."

Onderaan het oude berichtje in het vergeelde exemplaar van Het Wekelijks Nieuws lezen we nog: 'Luciaan D. is geen onbekende voor het gerecht. Drie jaar geleden pleegde hij een overval op een bankinstelling in Eksaarde.'

De zaak-Peter De Vleeschauwer: Net als Zone Rupel

Stel, je steelt een Porsche. Je rijdt er een nacht mee rond en uiteindelijk besluit je 'm te verkopen. Maar hoe? De Gouden Gids bevat geen rubriek 'helers gestolen Porsches'.

Een fout café in het Antwerpse Schipperskwartier dan maar? Een adresje in Charleroi? De in die tijd buitengewoon beruchte automarkt rond het Brusselse Zuidstation? Luciaan D.B. rijdt die ochtend linea recta naar de garage van Etienne M. in Berlare.

Humo: Hebt u enig idee hoe hij bij u terecht was gekomen?

Marie-Jeanne B.: "Dat is altijd een raadsel geweest. Hoe kan die vent hebben gedacht dat wij zouden toehappen? Het lag er zo vingerdik op dat die auto gestolen was!"

Humo: Wat voor garage was het eigenlijk?

Marie-Jeanne B. (aarzelt): "U moet weten dat wij in die tijd een speciale relatie hadden met de rijkswacht van Berlare. Het was een kleine brigade, er werkten maar een stuk of tien mensen en we kenden alle rijkswachters persoonlijk. Gemeentepolitie was er hier niet, het is vrij landelijk gebied."

"Het was een soort situatie zoals bij de politie van Zone Rupel (die in 2005 in opspraak kwam wegens verregaande corruptie, red.). Wij hadden exclusiviteit op alle takelopdrachten. U weet hoe dat gaat. Wagen fout geparkeerd? Wij takelden die en rekenden royaal 'kosten' aan."

"Wij sponsorden de rijkswacht om dat contract te behouden: feestjes, kalenders, noem maar op. Had een rijkswachter schade aan z’n auto, dan repareerden wij dat. Gratis, of voor een prijzeke. We verkochten vaak ook wagens aan hen, met fikse korting. In ruil kregen wij nooit boetes."

"In al die jaren, van 1975 tot 1992, hebben wij geen enkele parkeerboete gekregen en hebben we voor geen enkele snelheidsovertreding ooit wat moeten betalen (lacht). Mijn man en ik letten gewoon niet op de verkeersborden."

Humo: Hoe goed kende u Peter De Vleeschauwer dan? Hij was tot 1989 verbonden aan de brigade Berlare.

Marie-Jeanne B.: "Wij kenden hem zeer goed. Wij gingen wel eens bij hem en Ginda op bezoek, onze dochter is ooit nog bij hen gaan logeren toen we geen opvang hadden. Ik ben zelfs nog een wiegje en wat spullen gaan brengen toen zij hun eerste baby kregen."

Humo: Dat is meer dan close.

Marie-Jeanne B.: "Ik was met hem en Ginda bevriend tot aan mijn scheiding. Ik had toen sterk het gevoel dat hij partij koos voor mijn man. Daarna heb ik geen contact meer gehad. Peter was het buitenbeentje in de brigade. De anderen bleven vaak hangen in onze garage. Pintje drinken, beetje zwanzen. Peter dronk nooit alcohol. Geen druppel. Alleen koffietjes en cola's. Eén van die collega's is destijds overgeplaatst naar Gent omdat hij was betrapt terwijl hij ladderzat tegen zijn eigen combi stond te pissen (lacht)."

Humo: Hebt u ook Willy P. gekend?

Marie-Jeanne B.: "Ja, maar dat was lang voor Peter in Berlare zat (Willy P. zat er van 1977 tot 1980, red.). Hij hoorde bij de kliek en kwam na zijn vertrek nog vaak dag zeggen. Ach, er zijn er zoveel geweest, in Berlare. En het waren andere tijden. Er gebeurden dingen die vandaag echt niet meer zouden kunnen."

De familie D.B. is erg vermogend, altijd geweest. Luciaan D.B. verbraste alles en belandde in de misdaad. Kijken we naar zijn strafblad. Na de bankoverval in Eksaarde zit hij van 24 maart 1984 tot februari 1985 in de gevangenis. Voor de Porsche-diefstal en de gijzeling van het kind moet hij nog eens 22 maanden brommen.

Op 7 oktober 1997 wordt hij in Gent gearresteerd op beschuldiging van verkrachting. Na twee jaar cel wordt hij geïnterneerd en overgebracht naar psychiatrisch centrum Sint-Jan-Baptist in Zelzate. Daar steekt hij in 2004 het meubilair van zijn kamer in brand, waarna hij overgeplaatst wordt naar een andere instelling. Waar hij nu nog steeds zit.

Op het tijdstip van de moord op Peter De Vleeschauwer liep Luciaan D.B. vrij rond. Een eventueel alibi is nooit nagetrokken, laat staan geverifieerd. Het tijdsgebruik van Willy P. op de avond van 14 november 1996 is wél nagetrokken. Hij zat die avond thuis in de sauna, zeggen mensen die bij hem op bezoek waren. Wie zijn de mensen die hem dat alibi verschaffen? Fabiana D.B. en haar echtgenoot.

De zaak-Peter De Vleeschauwer: Niet sexy

Hoe kwam Luciaan D.B. met zijn gestolen Porsche in Berlare terecht, héél toevallig bij de garage waar neef Willy P. jarenlang kind aan huis was? Mogen we ons hier, heel even, aan een kleine hypothese wagen? D.B. wist van de verre van koosjere contacten tussen de garage en de brigade Berlare. Hij bood zijn Porsche daar aan, en alleen daar, omdat hij van zijn neef had gehoord dat er bepaalde dingen mogelijk waren. Dat de familie D.B. zoveel jaren later nog altijd razend was op De Vleeschauwer heeft dan misschien een iets complexere reden dan de schadeclaim voor het gescheurde uniform.

Wat heeft de speurders die ruim tien jaar later dit spoor moesten onderzoeken bezield om een proces-verbaal af te leveren waarin enkel wordt gesproken van 'licht geweld' en 'nergens gewag van bedreigingen'? Wat is er gebeurd met de initiële, échte aangifte van Marie-Jeanne B. uit 1996? In dezelfde diepe lade terechtgekomen als de eerste getuigenis van Koenraad Dierick?

En wat met de weergave van de woorden van Marie-Jeanne B. in het pv van 1998? Het lijkt er wel héél sterk op dat speurders Q. en D.M. de binnen de rijkswacht bekende gegevens snel samengebald hebben in een nepdossiertje waarbij ze haar wat woorden in de mond leggen ('ik veronderstel 1991') om het toch maar zo goed mogelijk te laten rijmen met de opdracht van de onderzoeksrechter.

De fouten en vervormingen in het pv zijn manifest. Hoewel dat normaal zo moet, is het verhoor van Marie-Jeanne B. uit 1998 (?) niet door haar ondertekend. De vraagt rijst wat de speurders aan het oog van de magistraat wilden onttrekken. Een jaren oude fraude met de takeldiensten of iets anders, iets ergers?

We hebben onze gegevens doorgespeeld aan de familie De Vleeschauwer, die niet veel meer kan dan hopen dat de huidige onderzoeksrechter De Leenheer klaarheid wil brengen.

Chirs De Vleeschauwer: "Ik weet het, mijn broer is niet sexy. De destijds door het parket verspreide foto's laten een norse agent met een snorretje zien, het type dat pv's uitschrijft voor een slecht werkend achterlicht. Maar zo was hij niet. Hij was een warme kerel, een buitenbeentje binnen het kille, militaristische apparaat dat de rijkswacht was."

"Wij hebben er vroeger al voor geijverd om het onderzoek uit Dendermonde weg te halen, precies omdat we zien hoe men in alle richtingen wil kijken, behalve waar er een mogelijke betrokkenheid van rijkswachters in beeld komt. We hebben ook al gepleit voor een parlementaire onderzoekscommissie."

Humo: Na 10 juni hebben we een nieuw parlement.

De Vleeschauwer: "Ik weet dat het naïef is te denken dat we steun gaan krijgen uit politieke hoek, maar kan België leven met het idee dat politiemensen met elkaar afrekenen met de kogel? Dat ze elkaar achteraf beschermen en dat sommige van die mensen vandaag wellicht nog op hun post zitten?"

Humo: U hebt geen vertrouwen in het onderzoek zoals het nu nog loopt?

De Vleeschauwer: "Het zit structureel fout. Als het een inside job was, zullen de insiders de moord niet ophelderen. Dit strafdossier telt intussen 80.000 pagina's, met merendeels ridicule sporen en bergen kopieën van volslagen irrelevante andere dossiers. Hier zou je minstens verwachten dat men een kopie had toegevoegd van de vaststellingen die mijn broer heeft gedaan na de arrestatie van die man en de gijzeling van dat kind. We zullen de advocaat vragen dat hij een brief schrijft om die stukken op te vragen. Hoe lang gaat dat dan weer duren?"

De zaak-Peter De Vleeschauwer: Blonde bimbo

We draaien nog even de klok terug naar 13 december 1996: het moment waarop Willy P. tijdens een ondervraging uitgebreid zijn beklag doet over die door en door slechte Peter De Vleeschauwer en niet nalaat te speculeren over wat hem overkomen zou kunnen zijn.

Willy P. (in het verhoor): "Opgezet spel van hemzelf is volgens mij, rekening houdend met zijn complexe persoonlijkheid, niet uit te sluiten. Ik heb echter geen enkel idee waar of bij wie hij zich in dat geval zou schuilhouden."

Willy P. suggereert hier dat De Vleeschauwer alles zelf heeft geënsceneerd: de gevallen kom soep in het wachtlokaal, de auto die buren met gierende banden hoorden wegrijden, de klacht wegens doodsbedreigingen...

Acht dagen later zegt P. iets totaal anders. Niet aan zijn oversten, en ook niet aan de onderzoeksrechter. Hij vertelt het aan zijn buren, die naar jaarlijkse traditie een standje met glühwein in de straat hebben neergezet en toosten op de nakende kerst. Buurman Willy De Meyer en een paar andere buurtbewoners praten over koetjes, kalfjes en - natuurlijk - de op dat moment nog hoogst mysterieuze verdwijning van die rijkswachter.

Of hij, zoals her en der al wordt gezegd, de benen heeft genomen met een blonde bimbo? Nee, hoort De Meyer zijn buurman Willy P. zeggen: ‘Als ze Peter De Vleeschauwer vinden, dat ze hem dan maar niet vinden met een kogel in zijn hoofd.’

Het is dat online gokken op criminele mysteries in 1996 nog niet bestond, anders had P. een aardige duit kunnen verdienen. Had hij een glazen bol? Een familielid dat meer wist? De buurman wordt in 1999 - niks te vroeg - ondervraagd over wat hij tijdens dat kerstfeestje heeft gehoord. Dat gaan dan zo:

Willy De Meyer (in het verhoor): "In feite werden deze woorden niet alleen tegenover mij uitgesproken. Ik bevond mij op dat ogenblik in gezelschap van de heer P., samen met een groepje van een zeven- à tiental personen. Er werden door de deelnemers aan het gesprek een aantal hypothesen geformuleerd."

"Sommigen dachten dat hij gewoon verdwenen was, anderen dachten dat hij ergens onder de zon lag en P. heeft daarop iets gezegd in de zin van ‘dat ze hem maar niet terugvinden met een kogel door het hoofd’. Enkele dagen later werd Peter De Vleeschauwer gevonden. Ik was heel verbaasd toen naderhand bleek dat hij vermoord werd met een kogel in zijn hoofd."

Zowel Willy P. als zijn buurman is vorige maand opnieuw ondervraagd door het Comité P. (de politie van de politie), dat sinds de publicaties in Humo over Koenraad Dierick de zaak tijdelijk in handen heeft genomen.

Willy P. stelde, zoals hij al eerder deed, dat hij 'nooit zoiets heeft gezegd'. Zijn buurman zegt nu dat hij zich helemaal niets van die aard meer herinnert, maar inmiddels wel zeer goed bevriend is geraakt met Willy P. Dat is altijd fijner, trouwens: goed bevriend blijven met je overbuur als die bij de politie zit.

Bron » www.humo.be | 14 november 2011 (Verschenen in Humo 3481/21 op 22 mei 2007)