Topic: 1 jan 2018 > too little too late?
Ja, je mag het gerust mijn hypothese noemen.
Ondanks de nieuwe sporen zoals Bonkoffsky, de gebr. Sliman, de biecht van de fruithandelaar, Pilarski en co is er mijn inziens fundamenteels niets veranderd. Ik bedoel; de linken met de politiek, het gedrum binnen de magistratuur, de onbekwaamheid en gefoefel van rijkswacht en politiediensten ... Het is allemaal zonneklaar maar de losse eindjes krijgen we niet met elkaar geknoopt.
Het is eigenlijk niets meer dan een virtueel gevecht tegen het menselijk ego aan het worden. Want wie wil er nu graag opgeven?
Ondertussen zijn er ook al zoveel schakels tussenuit, de overledenen ... Stel dat je ooit iets kunt bewijzen tegenover verdachten zoals Bouhouche, Marnette, Beaurir, Lhost, Mayerus, Godfroid, Smets, VDB en ga zo maar door ... Zelfs een bekentenis zit er niet meer in. De overgeblevenen, ondertussen waarschijnlijk krasse zeventigers-plus, hebben al lang geen zin meer om er nog maar met één woord over te praten (er vanuitgaande dat ze dat nog zouden kunnen). Daarbij komt nog dat een aantal dossiers geheel of gedeeltelijk (gemanipuleerd) verdwenen zijn. Voorgoed. We hopen misschien dat ze nog ergens op een stoffige zolder liggen maar is dat realistisch?
Eens was het een georkestreerde doofpotoperatie, dat is ook mijn idee, maar ik vrees dat het dat al lang niet meer is. Het zijn allemaal uitgerafelde draadjes geworden die stilaan uit elkaar vallen tot stofjes die onverbiddelijk door onze vingers wegwaaien. Zouden we niet beter trachten te aanvaarden dat we er niet uitkomen. Dat het gewoon niet meer mogelijk is. Dat de ketting al lang stuk is en de ontbrekende schakels verloren? Instinctief heb ik het gevoel ‘neen’ te roepen. Doorgaan tot het bot, al was het alleen maar voor de nabestaanden. Maar maak ik mezelf nu niets wijs? Geven we allen de nabestaanden geen valse hoop door ons gedrag? Ik vraag het me elke dag af. Soms meer dan één keer.
Ik hoop ik dat ik me schromelijk vergis.