Bedankt Bossi, heb een werkdocument opgesteld, had hierbij een lange commentaar geschreven en doorgestuurd maar die is verdwenen hier. Aan iedereen, graag commentaar of kritiek of aanvullingen. Ik herhaal, werkdocument.

Jean Deprêtre bestond het om onmiddellijk na de driedubbele moord op de parking van de Colruyt in Nijvel nijdig de kogelhulzen in het rond te schoppen. Anders toch essentieel bewijsmateriaal. En de Saab Turbo, de vluchtauto van de gangsters, werd op zijn bevel als schroot verkocht. Onwaarschijnlijk!”

De Santana die was gebruikt bij de overval op wapenmaker Dekaise in Waver, werd al even snel naar de sloper gebracht. In het justitiepaleis van Nijvel werden geen reconstructies georganiseerd, geen expertises uitgevoerd, geen confrontaties tussen beschuldigden opgezet.

De Borains werden beschuldigd op basis van ‘bekentenissen’ over de Bende die Michel Cocu tijdens die ondervragingen had afgelegd. “Om de bekentenissen van Cocu te begrijpen, moet je de suggestieve ondervragingstechnieken van de politie kennen”, zegt een magistraat.

de slachtoffers op de parking van de Colruyt in Nijvel werden afgemaakt met een kogel kaliber 7.65 mm. Cocu ‘bekende’ dit detail. Maar achteraf bleek dat de wetsdokters zich hadden vergist en stuurden ze hun verslag bij. Sindsdien was de vrouw met een .22-kogel vermoord. Cocu had dus een fout in het dossier bekend.”

“Hij zei wat onderzocht mocht worden en wat niet.” Bovendien liet Deprêtre tijdens het onderzoek naar de Bende ook allerhande onregelmatigheden toe. Een gerechtelijke politieman vertelde op het proces dat op 18 januari 1988 tegen de Borains begon dat hij zelf de datum van een aanhoudingsmandaat had mogen invullen. Dat is regelrecht in strijd met de bepalingen van het Wetboek voor Strafvordering

“De commissie heeft vastgesteld dat bepaalde leden van het parket-generaal te Brussel een onaanvaardbare druk hebben uitgeoefend op de onderzoeksrechter en op de procureur des Konings. Deprêtre werd voortdurend opgejaagd om toch maar met een aantal schuldigen voor de dag te komen. De vraag kan worden gesteld of dat bewust is gebeurd.”

Tijdens de speurtocht naar de moordenaar van verkoopdirecteur Juan Mendez van FN, kwam Deprêtre in aanvaring met onderzoeksrechter Luc Hennart. De procureur stelde voor telefoongesprekken te laten registreren via de Zoller- en Malicieux-systemen. Hennart weigerde, want het gebruik ervan was toen verboden. Deprêtre wilde dat Hennart mensen verhoorde, die Hennart helemaal niet wilde verhoren vanwege zinloos en tijdverspilling. Dus liet de procureur zijn agenten van de Gerechtelijk Politie geregeld verslag uitbrengen over het onderzoek van Hennart.

“Een magistraat heeft voor de commissie het verhaal verteld van een man die problemen had gehad met de rijkswacht. Hij diende een klacht in bij het parket in Nijvel. Maar de procureur weigerde aan die klacht gevolg te geven. Hij wist dat de betrokkene nog voor de politierechtbank moest verschijnen voor een stomme verkeersovertreding. Deprêtre remde de behandeling van die klacht zo lang mogelijk af om na de uitspraak van de politierechtbank te kunnen zeggen: ‘Moeten we geloof hechten aan de verklaringen van iemand die veroordeeld is?’ Dat is geen recht spreken meer, dat is kromspraak.”

Frans Boulard was een gewetensvol man, geen druktemaker, en zeker geen subversief. In z’n vrije tijd hield hij zich bezig met de lokale folklore. Meer dan dertig jaar geleden begon hij als eenvoudig bediende te werken op het justitiepaleis in Nijvel. In de loop der jaren was Boulard erin geslaagd zich op te werken tot adjunct-secretaris van het parket in Nijvel.

Hij had dagelijks contact met procureur Deprêtre, wiens richtlijnen hij altijd gedwee uitvoerde. Maar op een bepaalde dag wees de procureur hem een nieuwe functie toe, die doorgaans is voorbehouden aan iemand die pas in dienst is getreden. Een degradatie, iedereen in het Nijvelse justitiepaleis was met verstomming geslagen.

De reden voor die degradatie zat in een kleine hoek, Boulard had tijdens een gerechtelijk verhoor een paar voorbeelden gegeven van bedenkelijke tussenkomsten van procureur Deprêtre. Dat verhoor gebeurde in het kader van twee onderzoeken naar het eigengereide optreden van de procureur. Het eerste was een disciplinair onderzoek, dat werd geopend op 25 mei 1990 op bevel van PSC-minister van Justitie Wathelet, nadat de parlementaire Bende-commissie in haar verslag fors naar Deprêtre had uitgehaald.

Dat onderzoek had betrekking op een brief, die Deprêtre op 13 december 1988 aan de minister had gericht. Hoewel persoonlijk en vertrouwelijk was de inhoud ervan toch in de pers openbaar gemaakt. Het perslek zou door de procureur zelf georganiseerd zijn. In die brief schamperde Deprêtre in niet mis te verstane bewoordingen op de leden van de Bende-commissie. “Ik ben ten zeerste verontwaardigd over de onbetamelijke en groteske wending, die het onderzoek van enkel middelmatige volksvertegenwoordigers in de commissie neemt”, schreef Deprêtre.

“Uw voorganger was categoriek tegen de oprichting van zo’n parlementaire onderzoekscommissie. Vandaag is het duidelijk dat hij duizend keer gelijk had. De commissie gaat haar boekje ver te buiten. Haar activiteiten zijn uitgegroeid tot een laag bij de grondse heksenjacht.”

Toen ik als getuige werd opgeroepen, verwachtte ik ernstige en op zijn minst intelligente vragen over de manier, waarop onze wetgeving moet worden gewijzigd opdat de grote criminaliteit daadwerkelijk bestreden kan worden. Maar er werden me alleen zeer domme vragen gesteld over onbestaande affaires zoals de Roze Balletten. Zijn een aantal van onze volksvertegenwoordigers voyeurs of pornografen geworden?”

Tijdens dat tuchtonderzoek lieten magistraten en andere personeelsleden zoals Boulard in het Nijvelse justitiepaleis verstaan dat Deprêtre geregeld tussenbeide kwam in gerechtelijke dossiers. Er was zelfs sprake van schriftvervalsing. Daarom vroeg minister Wathelet op 26 juni 1990 een gerechtelijk onderzoek te openen ‘tegen X’ wegens valsheid in geschrifte.

Zo gaat de Nijvelse procureur Jean Deprêtre in 1983 met ooglappen achter ‘les Borains’ aan, een kleine Henegouwse gangsterbende rond ene Michel Cocu, een ex-politieman. Zelfs wanneer de Bende een nieuw feit pleegt, terwijl Cocu en zijn kompanen al achter de tralies zitten, wil Deprêtre van geen discussie weten. “Cocu en co. zijn de Bende van Nijvel. Gewone bandieten die snel rijk willen worden”, aldus Deprêtre. De Waalse magistraat denkt daarbij vooral aan zijn eigen carrière en dat zal hem later zuur opbreken. Zeker wanneer blijkt dat hij acht maanden lang een bewijsstuk dat de Borains zou vrijpleiten, heeft achtergehouden. Het Hof van Cassatie ontneemt hem het dossier wegens partijdigheid.

De klacht van Pinon, op het parket van Nijvel bekend onder het nummer 38.91.1005/79, werd einde 1981 door procureur des Konings Jean Deprêtre zonder gevolg geklasseerd.

Gesprek van Bouten met Florizoone:

Il avait pris en location la villa que Marc Vanden Eynde (fils du concierge assassiné de l'auberge de Beersel) occupait avant lui. L'enquête sur ce meurtre a été suspendue pendant trois ans, probablement à la demande de Deprêtre. Il voulait sans doute protéger certaines personnes.

Schreef liefdesbrieven naar X2, zie pv. Affaire wapenvondst, inviteerde zelf de pers, huiszoekingsbevel kwam pas 4 dagen later, gevolg lege loodsen en alle wapens weg. PSC, VDB, Opus Dei, dochter drugsverslaafd en mogelijk goede bekende van X2, vader SS.