Dat BTW-bonnetje was zijn alibi voor de feiten in Eigenbrakel en Overijse.

Patrick Haemers over de Bende van Nijvel (volgens Denise Tyack):

(...) Ik ben eergisteren in Chaumont-Gistoux [Rue Boissonnets 9 » Google Maps] gaan kijken naar een villa die daar te koop staat", zei hij plots. Het verraste me [Denise Tyack], want hij had  er geen woord over gesproken. "Het is perfect gelegen, geen andere huizen in de buurt en het terrein is ongeveer een hectare groot. Ideaal om er twee of drie paardenboxen en een kleine looppiste te installeren. In Lasne is dat onbetaalbaar. Ik heb dus een bod gedaan."

Hij zei het quasi terloops, maar ik zag dat hij trots was en benieuwd naar mijn reactie. "Dus binnenkort verhuizen we?" vroeg ik hem aarzelend. "Nog een paar maanden schat. Ik wil dat alles perfect in orde is voor mijn zoon. En voor jou, natuurlijk. We zijn nu een gezin en we hebben een eigen nest nodig." Een paar maanden later werd het land opgeschrikt door de brutaliteit van een overval-bende die vooral in onze streek actief was.

De zogenaamde Bende van Nijvel was na een korte onderbreking sinds 1983 blijkbaar weer tot leven gekomen, maar dan op een nietsontziende wijze. Het leek wel alsof ze enkel uit waren op gratuit geweld. Ik herinner me dat Patrick en Philippe er mateloos door geërgerd waren. Door de feiten op zich, maar ook omdat er sinds de Bende-aanslagen plots veel meer politie op straat was. "Die kerels bederven de stiel", gromde Patrick. "We kunnen zelfs ons werk niet meer doen zoals het moet. Hoe kun je nog iets voorbereiden als je om de vijf meter over de voeten van een flik struikelt. Het zijn gekken! Ze slachten gewoon onschuldigen af. Die kerels kunnen onmogelijk uit het milieu zijn. Het is tijd dat ze hen pakken!"

De huiszoeking in 1985 in Lasne:

(...) De ochtend nadien werden we op bruuske wijze uit onze slaap gehaald. Ik hoorde verdachte geluiden in de tuin van de villa. Onze hond Perla begon heftig te blaffen en plots baadde de villa in een hard wit licht. Patrick stond op en keek uit het raam. "Verdomme", zei hij, "heel onze tuin staat vol flikken. Ze hebben zelfs grote spots op ons huis gericht." Ik merkte dat zijn gelaat verstrakte. Er werd heftig op de deur gebonkt en ik kleedde me vlug aan.

Voor we het goed en wel beseften krioelde het van de flikken in al de kamers van onze villa. Ze waren duidelijk niet gekomen voor een beleefdheidsbezoek, want ze waren tot de tanden gewapend. Een van hen toonde een papier. "We hebben een mandaat om bij u een huiszoeking te verrichten in het kader van een lopend onderzoek", zei de officier. Patrick haalde zijn breedste lach boven. "Ga uw gang", zei hij zonder een spier te vertrekken. Ik ging naast Patrick in de zetel zitten en speelde het even koel. Maar echt gerust was ik niet. Patrick had altijd wel een of ander wapen in huis. En wat als ze de koffer zouden vinden? Ze deden hun werk grondig en even later werd Patrick bij de officier geroepen. Ze hadden blijkbaar gevonden wat ze zochten. Ik hoorde hem Patrick een aantal vragen stellen.

"Kan u mij zeggen waar dit wapen vandaan komt en of het uw eigendom is, mijnheer Haemers?" Hij toonde hem de riotgun die ze hadden gevonden.

"Tuurlijk is het van mij", antwoordde Patrick luchtig, "waarom zou ik het anders in huis hebben?" "Hebt u het onlangs nog gebruikt?" vroeg de officier onverstoord. "Ik ken niet veel van wapens. Ik hou ze meer als veiligheid, voor als er iemand zou willen inbreken, begrijpt u?"

De flik trok een bedenkelijk gezicht. "Ik ben wel verplicht dit wapen in beslag te nemen. Het zal door ons labo onderzocht worden en later eventueel aan u worden terugbezorgd." "U doet maar", zei Patrick onverschillig. De officier riep zijn manschappen bij zich en liet Patrick nog een document ondertekenen met een korte verklaring en de inventaris van de inbeslagname. "Gelieve ons nu te volgen naar ons bureau, mijnheer Haemers", zei de man, "uw vrouw kan hier blijven, maar u zullen we toch moeten ondervragen en we zullen uw tijdsgebruik van de laatste maanden moeten nagaan. Uw riotgun zal onderzocht moeten worden." Hij keek Patrick strak aan, maar die reageerde niet. "Wat een vertoning voor een riotgun. Dat is toch een wapen in vrije verkoop", dacht ik bij mezelf.

"Maakt u zich niet ongerust", zei de flik tegen mij. "Alle grote blonde mannen met een gerechtelijk verleden worden ondervraagd in het kader van de moordpartijen in de Delhaizes." Nog diezelfde middag werd Patrick al vrijgelaten. Ze hadden hem toch nog het vuur aan de schenen gelegd en hij had het even warm gekregen toen hij geen alibi kon opdissen voor de avond van de aanval op de Delhaizes van Eigenbrakel en Overijse. Er waren immers een heleboel getuigen die gezien hadden hoe een grote blonde man had deelgenomen aan dat bloedbad. Het was dus niet meer dan logisch dat hij ondervraagd werd. Maar ik redde hem uit de brand. Ik vond gelukkig onze restaurantrekening terug. We waren op de avond van de Benderaids gaan eten in Le Tagalo, dus waren ze verplicht hem te laten gaan. Ook het ballistisch onderzoek van de riotgun zou later negatief blijken en kon niet gelinkt worden aan de overvallen van de Bende van Nijvel.

Bron: Mijn leven met Patrick Haemers | Denise Tyack

Idd. Tyack en Beijer zijn de laatste personen die ik zou geloven. Hebben geen geweten. En Tyack heeft ook nog een mooie cadeau gehad. Waarom? Om de broers Haemers aan hun eind te brengen om zeker te zijn dat ze zwegen?

Denk niet dat gaat gaat gebeuren, als ik het zo leest houdt deze dame een aantal **** uit de wind. Vandaar laatst mijn vraag, wie stonden er aan de gevangenispoort.