Wat meer wiki/persinfo over Sylvain Tack. De baas van de originele Mi Amigo, Suzy Wafels en Joepie hiieronder. Er is ook al enkele jaren sprake van een verfilming van zijn levensverhaal.

Veroordelingen en handelsfailliet

Na het Spaanse avontuur vertrok Sylvain Tack later naar Haïti. Na terugkomst vanuit Bolivië naar Europa, in Frankrijk, werd hij op 27 november 1981 opgepakt wegens belastingfraude, smokkel, drughandel en medewerking aan een illegale onderneming. Hij werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van 7 jaar, waarvan hij er 5 uitzat. Nadien begaf hij zich - terug in België - in de handel in geneeskrachtige kruiden en aanverwante middelen. Een van zijn producten bleek een geregistreerd medicijn dat niet vrij verkocht mocht worden. Het leverde hem zijn firma Orgakefi een fiscale schuld op die hem bij zijn laatste handelsavontuur, een kefirconcentraat, noodlottig werd.

Dood

De politie trof hem op 5 februari 2006 dood aan in zijn woning te Oudenburg. Hij was 72 jaar oud. Waarschijnlijk had hij zelfmoord gepleegd.

Bron: Wikipedia

"Sylvain Tack gooide met geld"

Sylvain Tack staat model voor de vele selfmade miljonairs die nooit genoeg geld en aandacht hebben en op één dag alles verliezen wat ze met één geniaal idee en met hard zwoegen hebben opgebouwd. Dat zegt Guido Van Liefferinge, voormalig uitgever van Dag Allemaal en voormalig hoofdredacteur van deze krant.

Met Radio Mi Amigo wou Sylvain Tack twee vliegen in een klap slaan, herinnert Van Liefferinge zich. Via de radio promootte hij in de eerste plaats zijn artiesten. De reclame die hij voerde voor zijn Suzy -wafels, voor het blad Joepie en voor zijn opnamestudio's was mooi meegenomen. Dat zijn project onwettig was, kon hem geen moer schelen. "Zo zijn wel meer fortuinen gemaakt'', zei Tack telkens wanneer hij goede raad kreeg.

"Terwijl de politie met man en macht probeerde om Mi Amigo het zwijgen op te leggen, genoot Sylvain van zijn succes. Zijn melkkoe Suzy bezorgde hem handenvol geld. Hij reed rond in een kanariegele Porsche en liet zich graag fotograferen in zijn nieuwe villa met zwembad in Spanje. Maar achter de façade speelde zich een ander verhaal af,'' weet Van Liefferinge.

Tack omringde zich voor zijn zender met een stelletje kruimeldieven en radiotechnici die hun sporen hadden verdiend in de handel in drugs en illegale muziekcassettes. Zij wilden Tack zoveel mogelijk pluimen. En dat was kinderspel. Want Tack was bezeten van zijn radiozender. Telkens wanneer die uit de ether verdween, werd hij hyperkinetisch, brak het angstzweet hem uit en belde hij in paniek zijn contactpersonen op. De technische en andere mankementen stopten nooit. De oplossing was steeds dezelfde: cash geld. Zwart of wit, Tack hoestte elke keer honderdduizenden franken op.''

"Maar hoe meer geld er naar de zender ging, hoe moeilijker het werd om de facturen van het muziekweekblad Joepie te betalen. Het blad, waarvan Sylvain Tack niet de hoofdredacteur was, had wel een verkoop van 40.000 exemplaren, maar was nog niet winstgevend,'' herinnert zich Van Liefferinge. "Toen Tack eindelijk alle handtekeningen had gezet had waardoor Joepie in de handen van Sparta kwam, vluchtte hij in het holst van de nacht het land uit, naar zijn villa in Playa de Aro, van waaruit hij zijn piratenzender nog enige tijd in de lucht hield.''

Na het Mi Amigo-avontuur week Sylvain Tack uit naar Haïti, waar hij een bar opende, de King's Club . In wit kostuum en Panamahoed overheerste hij het nachtleven van de hoofdstad. Tot zijn doodvonnis werd geveld tijdens een voodooritueel. Voldoende reden om de benen te nemen naar Paraguay.

Het raadsel van de drugs

"Het blijft voor iedereen die hem gekend heeft een raadsel wat hem heeft bezield om vanuit dat land drugs naar Frankrijk te smokkelen. Waande hij zich een drugsbaron? Was hij alleen maar koerier? Zat hij financieel zodanig aan de grond dat hij met enkele drugsreizen opnieuw een grote slag wilde slaan?'' vraagt Van Liefferinge zich af. "Is hij er in geluisd door een vrouwelijke beauté van een drugsbende op wie hij smoorverliefd was geworden?''

Tack werd veroordeeld en opgesloten in de beruchte gevangenis van Fleury-Mérogis. Hij werkte er in de keuken en verdiepte zich in homeopathie en natuurgeneeskunde.

"Toen hij in aanmerking kwam voor een genadeverzoek heb ik aan een bevriend advocaat gevraagd om de procedure voor zijn vroegtijdige vrijlating in te zetten'', vertelt Van Liefferinge. "Tack kwam vroeger vrij dan hij zelf had durven hopen. Hij wist niet wie daarvoor stappen had ondernomen en de procedurekosten had betaald. Dat was het minste wat ik kon doen voor de man die mijn uitgeversavontuur mede mogelijk heeft gemaakt.''

Bron: Het Nieuwsblad | 10 februari 2006

Club H F, Bedankt voor je post! Heel interessant en dit is zacht uitgedrukt. You make my day!

De programma's werden na 31 augustus 1974 in het geheim opgenomen in de Suzywafelfabriek van Sylvain Tack, maar omdat dit te gevaarlijk werd, werd al snel uitgeweken naar een afgelegen boerderij in het Belgische Opbrakel (zie o.a. bij Plaatsen "Lessines"). Deze werd overvallen in februari 1975 door de Belgische politie, toen nog de BOB genoemd, en de opnameapparatuur werd in beslag genomen. Wel werden de programmabanden, het bewijs voor justitie, op tijd gewist.

Normaal gezien stond de Radio Mi Amigo  die in Aalst te ontvangen was los van de zeezender. Maar veel voormalige fans (en misschien ook dj's) zullen dan misschien naar dit station overgeschakeld zijn.

Voor de "jongere forumlezers", de impact van Mi Amigo en Maeva was destijds de grote vijand van de VRT. Het volk was niet geïnteresseerd in de stijve VRT maar in die piratenzenders en vrije radio.

Het is pas in de jaren 90 dat Radio Donna, Radio 2 en Studio Brussel aan populariteit zijn beginnen winnen bij het grote publiek. Daarvoor hadden de vrije radio's een groter aandeel dan de concurrentie van VMM (Q-music, Joe FM,...). Ook Verdeyen zat in de wereld van vrije radio's als ik me goed herinner?

We weten alleszins dat één van de bendeleden een passie had voor autoradio's en hifi. Dergelijke dingen waren toen statussymbolen die niet voor iedere simpele werkmens weggelegd waren. Als je in die tijd met een Golf met daarin zo'n dure geluidsinstallatie rondreed dan was je "de man" en stond men aan te schuiven om met u mee te rijden en kon je de vrouwen imponeren.

Het verhaal van het plaatje van de Marlets dat werd aangevraagd kwam onlangs kort ter sprake op tv met enkele van de leden van de Marlets erbij » www.een.be