Ik heb het boek en heb het verscheidene keren gelezen. Van die leugens ben ik helemaal niet zeker. Ik vind het net iets te gemakkelijk om Beijer als leugenaar te classificeren. In dat boek staan enkele bijzonder interessante dingen.

Inderdaad bertlagaisse, Beijer wikt telkens heel goed zijn woorden zodat hij niet op een leugen kan betrapt worden.

En in tegenstelling tot de WNP'ers (WNP waarvan nochtans gezegd wordt dat de interne structuur zodanig gemaakt was dat men elkaar niet kende maar uiteindelijk in de verhoren iedereen iedereen opnoemt), heeft Beijer zijn kompanen nooit verklikt en zelfs nooit willen noemen omdat deze perso(o)n(en) tot op heden niet geïdentificeerd is/zijn geweest door de speurders. Denk maar aan de derde/vierde persoon die betrokken was bij de aanslag op Vernaillen, de verdwijning van Zwarts en de diefstal binnen het SIE. Beijer heeft het enkel maar over 'le Congolais' of over 'een derde dader of medeplichtige waarvan ik de naam niet ga noemen' of 'ik heb aan iemand gevraagd om een garage leeg te maken en de inhoud naar een bepaalde plaats te verzetten waarna ik iemand anders heb gevraagd om het pak op die plaats te gaan ophalen en ergens van de hand te doen op een plaats die hijzelf mocht bepalen'. Hij neemt dus bepaalde personen al tientallen jaren in bescherming omdat het hem (en deze personen natuurlijk) heel goed uitkomt.

Heel juist en het heeft met de begin periode van de bende te maken, er is een link of verband tussen de aanslag op Vernaillen en de overval op Dekaise. Waarbij de doden die aan de kust vallen in de 88/89 periode een niet onbelangrijk element zijn in het schaduwspel dat Beijer speelt. Wie hij beschermt is af te leiden uit de 88/89 periode.

Ik ben blij met de hier al geponeerde inzichten omtrent Beijer. Het zou m.i. een goeie zaak zijn mochten we met enkele van onze forumleden eens even de tijd nemen om dat boek samen grondig door te lezen. Ik heb dat gedaan met enkele collega's uit dezelfde discipline als de mijne. Ik heb daar aan Ben over bericht.

Beijers relaas vertoont uiteraard de nodige zelfingenomenheid, een groot egoïsme en narcisme, enkele pogingen om de schuld in de schoenen van Bouhouche en anderen te schuiven, etc. Maar tegelijk poneert hij enkele erg concrete dingen. Het zijn elementen waarvan ik denk dat de onderzoekers - vaak ex-rijkswachters - deze niet zo graag zullen horen en ze dus maar bij liever onaangeroerd laten. In die zin ben ik absoluut van oordeel dat Beijer enkele aandachtspunten meegeeft en waarbij zowel de magistratuur als de toenmalige Rijkswacht ferme vegen uit de pan te verwerken krijgen.

Beijer noemt namen, en maar al te graag. Hij doet dat echter niet wanneer hij denkt dat dit medestanders van hem alsnog in de problemen zou kunnen brengen. Wie zich al heeft moeten verantwoorden voor de Rechtbank - Bouhouche, Chang, Amory - noemt hij resoluut bij naam. Dat is belangrijker dan het lijkt. Want wanneer hij de naam niet wil noemen, - 'le Congolais' bijvoorbeeld, bij de aanslag op kolonel Vernaillen - geeft hij een schuilnaam of noemt identificeert hij het individu gewoonweg niet. Vreemd is wel dat hij één naam effectief noemt, die van een ex-Rijkswachter met wie hij en Bouhouche blijkbaar goede banden hadden: Emile Besbrugge. Hij wordt zelfs meermaals aangehaald. Ik weet niet of Besbrugge nog leeft en of hij daar in dat geval vrolijk van werd. Ook de indruk die Beijer wekt dat een flink aantal oud-RW'ers uit de regio Brussel hem wilden helpen, lijkt me to the point.