Alte Kameraden
'In de jaren tachtig was een Belgisch minister verwikkeld in de internationale drugshandel via Paraguay.' Dat staat in een rapport van de centrale Duitse politiedienst, het befaamde Bundeskriminalamt (BKA). Het Belgische gerecht weet dat ook al tien jaar, maar heeft nooit de moeite genomen om uit te zoeken of die informatie klopte. Die 'minister' was een zwaargewicht in de Belgische politiek: de onlangs overleden vleeshandelaar en minister van Staat Paul Vanden Boeynants. Heeft het ene alles met het andere te maken?
De bron van deze informatie, de vroegere Duitse cocaïnetrafikant Erich Bunte, zit tegenover ons in een mistroostige kroeg in een voorstad van Keulen. Hij heeft een rijk gevuld misdaadleven achter de rug, dat hij doorbracht met een paar van de grootste misdadigers tegen de mensheid en criminelen van gemeen recht uit de na-oorlogse wereldgeschiedenis: het extreem-rechtse militaire regime van generaal Alfredo Stroessner in het Zuid-Amerikaanse Paraguay. Een bloedspannend verhaal in zes delen.
De Duitse onderzoeksjournalist Jürgen Roth was de eerste die aandacht besteedde aan het merkwaardige leven van Erich Bunte. Hij deed dat in zijn vorig jaar verschenen boek Schmutzige Hände (uitgeverij C. Bertelsmann). De drugstransporteur werd in 1943 geboren in de buurt van Düsseldorf. In zijn jonge jaren trok hij een spoor van fraude, zwendel met cheques en niet terugbetaalde leningen door het Rijnland. Toen de grond hem te heet onder de voeten werd, week hij uit naar Afrika; het continent van de duizend criminele mogelijkheden. Daar kluste hij als piloot voor een ondertussen verdwenen charterbedrijf, in het nu al even verdwenen land Biafra. In 1969 kwam Bunte in de Nigeriaanse hoofdstad Lagos in de gevangenis terecht en werd hij door de Nigeriaanse justitie ter dood veroordeeld voor wapensmokkel.
Maar Bunte was toen al geen ordinaire avonturier meer, want de Bundesnachrichtendienst (BND) - de Duitse staatsveiligheid - ontfermde zich over hem. Volgens een aantal kranten slaagde die Duitse staatsveiligheid erin om in samenwerking met de Duitse ambassade de ter dood veroordeelde uit de gevangenis en ook uit het land te krijgen. Bunte streek neer in Marbella, waar hij zich aanschurkte tegen de rijken der aarde. Vervolgens waagde hij de oversteek naar Zuid-Amerika. Hij probeerde eerst Argentinië, maar stak in het midden van de jaren zeventig de grens over naar het armoedige Paraguay van de rechtse dictator met de Beierse wortels, Alfredo Stroessner.
Het duurde niet lang, of Bunte kreeg ook daar problemen met de justitie. In 1975 vloog hij in de Paraguayaanse hoofdstad Asunción voor drie jaar in de gevangenis wegens uitgifte van ongedekte cheques. Dat bleek het beste wat hem ooit was overkomen. In zijn cel in Asunción leerde hij namelijk twee mensen kennen, die hem in géén tijd tot bovenaan de maatschappelijke ladder van het militaire Paraguay brachten: het hoofd van de politie van Asunción en - nog beter - de directeur van de gevangenis: Hirán Delgado von Leppel. Von Leppel was niet alleen directeur, maar beheerde ook het enorme vermogen dat Stroessner als president bij elkaar had gestolen. Hij was de openstaande deur naar Stroessner himself.
Bunte werd de beste vriend van Von Leppel en trouwde met de dochter van de baas van de politie, hoewel hij op dat ogenblik nog altijd officieel getrouwd was met zijn tweede vrouw. Bunte liep duidelijk hard van stapel: terwijl hij nog in de gevangenis zat, werd hij al vader.
Drugsstaat Paraguay
Toen Bunte vrijkwam, had hij een nieuw vaderland en een nieuwe familie, in de normale maar ook in de Siciliaanse betekenis van het woord. Naarstig toog de man aan het werk. Hij nestelde zich moeiteloos in de inner circle van het Teutoonse regime en richtte het ene bedrijf na het andere op: een autohandel, een supermarkt, en vooral veel vastgoedkantoren.
Stroessner ontfermde zich over Bunte. Hij verkocht hem één van zijn ranches waarin Bunte zijn gezin parkeerde, en gaf hem de toestemming om samen met luchtmachtkolonel Gustavo Stroessner - zijn zoon en gedoodverfde opvolger - het casino annex hotel San Bernardino uit te baten. Binnen de korste keren geraakte Bunte betrokken bij de business waarmee het regime van Stroessner rijk werd: de cocaïnetrafiek.
Paraguay was op dat moment het grote toevluchtsoord voor alles wat in de wereld virulent en gewelddadig extreem-rechts was: Alte Kameraden, fanatieke nazi's, Duitse oorlogsmisdadigers, Italiaanse en Belgische rechts-extremisten, terroristen en moordenaars.
Maar niet alleen ideologische gangsters werden met open armen ontvangen door het regime. Ook voor de justitie op de vlucht geslagen misdadigers van gemeen recht uit Europa, Noord-Amerika en zelfs Australië waren zeer welkom. Zo werden Paraguay en het Stroessner-regime in de tweede helft van de jaren zestig het toevluchtsoord van de French connection, de Corsicaanse drugsorganisatie die vanuit Marseille Noord-Amerika en later ook Europa van harddrugs voorzag.
Vanuit Paraguay organiseerde de na de bevrijding naar Zuid-Amerika gevluchte Fransman Auguste Ricord - een ex-medewerker van de Gestapo, de geheime politie van het Duitse nazi-regime - onder de valse naam Lucien Dargelles een indrukwekkend netwerk, waarmee hij Turkse opium naar labs in Marseille smokkelde. Daar werd die tot heroïne verwerkt, en via Paraguay en Argentinië aan de Amerikaanse flower-powergeneratie gesleten.
In 1972, toen het gros van de leden van de French connection oftewel was doodgeschoten oftewel - zoals Ricord - in de Verenigde Staten in de gevangenis zat, veroorzaakte de beroemde Amerikaanse journalist Jack Anderson een schandaal toen hij in mei van dat jaar in de krant The Washington Post onthulde dat Dargelles-Ricord in Paraguay jarenlang de hand boven het hoofd was gehouden door verschillende prominente leden van het regime: Pastor Coronel, het hoofd van de staatsveiligheid van Stroessner; generaal Vincente Quinonez, de chef van de luchtmacht; en de zeer machtige Stroessner-generaal Andrés Rodríguez, die de leiding had over een drieduizend man sterke, door de VS opgeleide elite-eenheid van het leger.
De ayatollahs
Erich Bunte was erg vertrouwd met de Grupo Francés, zoals de French connection in Paraguay werd genoemd. Hij kende Ricord, die een hotel uitbaatte in Asunción, en hij kende vooral diens beschermheren Coronel, Quinonez en in het bijzonder generaal Andrés Rodríguez. Toen Ricord in 1973 in de gevangenis belandde, zetten die drie zijn handeltje gewoon verder.
Erich Bunte: "En ze zijn nog machtiger geworden. Toen het grote doorvoerland Argentinië eind jaren zeventig zijn controles verstrengde, werd Paraguay heel belangrijk in de mondiale drugshandel. Rodríguez was een drugstransporteur. Hij vervoerde de ladingen die de grote drugsfamilies in de productielanden aanleverden. In Bolivië bijvoorbeeld was dat de familie van drugsbaas Roberto Suárez Gómez."
In die jaren werden in Paraguay honderden kleine vliegvelden en landingsterreinen voor helikopters aangelegd. Het hele land was één groot smokkelnest waar álles werd gebruikt om drugs in te verbergen, van vis tot palmharten. Het blijft duister hoe Bunte zelf in die Paraguayaanse drugsstructuren verzeild is geraakt, en welke positie hij erin bekleedde. Het verhaal dat daarover destijds in de Argentijnse pers verscheen, is hallucinant. Zelfs al kreeg Bunte in dat scenario maar een eenmalig optreden in de internationale drugsscène toegeschreven.
Volgens die berichten had de Duitse rancher aan zijn Afrikaanse avonturen een vriend voor het leven overgehouden; een wapenhandelaar annex tipgever, die - net als hijzelf - piloot was geweest in Biafra: de Deen Leif Rasmussen. Rasmussen baatte in Egelsbach bij Frankfurt samen met zijn vrouw een viswinkeltje uit. Maar dat belette deze kleine middenstander niet om ook binnen en buiten te lopen bij dé grote man van de drugs- en wapenhandel op deze planeet: de in de buurt van Marbella residerende Syriër Monzer Al Kassar.
Bunte en Rasmussen woonden weliswaar in twee verschillende delen van de wereld, maar ze waren elkaar niet uit het oog verloren. Ze vonden elkaar iedere keer opnieuw als een van de twee weer eens een 'gutes Geschäft' rook. Volgens Bunte was Rasmussen bevriend geraakt met de broer van de latere Iraanse president Hashemi Rafsanjani. Die broer woonde toen in de Bondsrepubliek. In 1986, toen de oorlog tussen Iran en Irak hoog oplaaide, liet ayatollah Khomeini een decreet uitvaardigen om alle jongens vanaf veertien jaar naar de frontlijn te sturen. De Iraniërs in het buitenland weigerden echter hun kinderen af te staan om ze te laten afslachten. Daarop verklaarde het Iraanse regime dat hun paspoorten vervallen waren. Hun verblijfsvergunningen in het Westen werden daardoor ongeldig en zo móesten ze wel met hun kinderen naar Iran terugkeren.
Rasmussen legde Bunte het probleem voor en die zorgde voor een oplossing. Hij zou bij het regime van Stroessner in Asunción bemiddelen om tweeduizend Iraniërs naar Paraguay te kunnen laten emigreren. Ze zouden een Paraguayaans paspoort krijgen en zich moeten vestigen in de Chaco, het onbewoonde noorden van het land. Daar mochten ze zich dan uitsluitend toeleggen op landbouwactiviteiten.
Bunte ging het plan bepleiten bij president Stroessner, die hem doorverwees naar zijn minister van Binnenlandse Zaken, Sabino Montanaro. Die gaf het fiat. Bunte deed via een van zijn firma's, Urbanización Internacional, een aanvraag bij de immigratiedienst voor de overkomst van tweeduizend Iraanse 'boeren' naar de Chaco. Montanaro vaardigde een decreet terzake uit, dat door het parlement werd goedgekeurd en in het staatsblad van Paraguay werd
gepubliceerd.
Maar wat níet in de wettekst stond was dat Montanaro - via Bunte - 4000 dollar (destijds 150.000 BEF) per paspoort van de Iraniërs wilde, te betalen op het moment van de levering. Montanaro bezorgde Bunte duizend blanco passen. De minister had met andere woorden vier miljoen dollar (150 miljoen frank) tegoed van de Iraniërs, dus van Bunte. Die ondertekende een schuldbekentenis voor dat bedrag.
En vervolgens zegden de Iraniërs de overeenkomst op. Daar stond Bunte dan met duizend waardeloze paspoorten en een schuld van pakweg honderdvijftig miljoen frank. Montanaro nodigde hem vriendelijk uit op een amicale bespreking over de betaling. Bij dat gesprek was volgens Bunte ook generaal Andrés Rodríguez aanwezig. Het geld voor de passen moest namelijk gestort worden op een rekeningnummer bij diens keten van wisselkantoren, de Cambio Guaraní.
De twee politici hadden een oplossing voor Buntes financiële problemen. Hij kon zijn schuld vereffenen door via zijn firma's en contacten cocaïne-transporten naar Europa te organiseren. Om dat voorstel kracht bij te zetten, werd meteen ook zijn vrouw ontvoerd. Dat was half mei 1987. Dus belde Bunte zijn ouwe maat, Leif Rasmussen. Die moest het transport in Europa organiseren. Rasmussen deed dat in grote stijl. Toen de kostbare lading in Zaventem arriveerde, stond er een waar ontvangstcomité te wachten.
Bron: Hilde Geens & Raf Sauviller
De waarheid schaadt nooit een zaak die rechtvaardig is.
FUR = FVR... en FVR, dat is