Man man man... wat een onzin. VDB had helemaal niet de ambities om "terug" premier te worden. Dat hij premier was tussen oktober '78 en april '79 had hij te danken aan samenloop van omstandigheden en het feit dat hij de enige kandidaat was om eventjes te depanneren tot aan de verkiezingen. Het is doordat de onderhandelingen om tot een nieuwe regering te komen moeizaam verliepen dat hij wat langer is kunnen aanblijven.

Kan iemand "the end" eens uitleggen dat je niet al te veel ambities tot het premierschap moet koesteren als je slechts de 7de grootste partij in België bent, met minder dan 6,5% van het totaal aantal stemmen?

We mogen niet speculeren wat Wilfried Martens in zijn biografie, zelf suggereert? Haemers die opeens handelt als een elite soldaat uit een militair commando, terwijl hij een ex-premier als gijzelaar heeft. Vooral geen foute vragen stellen waar je het antwoord niet op wilt krijgen. Ik dacht dat de bende van Nijvel bestond uit elite-eenheden, niet uit zatte facteurs. In heel het verhaal van de bende van Nijvel is plausible deniability de kernboodschap.

Heren Geronimo en Leo, groots gelijk! En inderdaad, Haemers was geen elitesoldaat, maar crapuul, een parasiet, een crimineel. Hem een elite-soldaat noemen is een aanfluiting voor elke militair die zijn leven heeft gegeven voor volk en vaderland, democratie of voor een ander hoger doel. Heb filmpje bekeken waar zijn vader een beetje lachend zei dat het eigenlijk toch zo'n lieve jongen was. Die was nog schijnheiliger. Haemers zei tenminste nog dat het puur voor zijn exuberant luxeleven was en hij werken niet zag zitten.

En ja ... een overval op een waardetransport om eigenlijk minister-president Martens te treffen aan de andere kant van de autosnelweg. Zucht... ja, want Haemers en zijn kompanen wilden een gezellig hotelletje beginnen in Frankrijk met alleen ministers als gasten. Dit is toch weer een straffe denkpiste.

Mijn beste Leo, laat zo'n (domme) uitspraken niet op je humeur werken, dat zijn ze niet waard.

Al van bij mijn aantreden in april 1979 werd ik beschermd door agenten van het Speciaal Interventie Eskadron van de rijkswacht, een combattieve antiterreureenheid die in de volksmond bekendstond als de groep Dyane. Binnenlandse Zaken wilde immers niets aan het toeval overlaten, gezien het toenemend aantal gijzelnemingen en aanslagen op het einde van de jaren zeventig. Terecht, want enkele maanden later ondernamen twee gangsters een poging om Leo Tindemans te ontvoeren. De rijkswacht kon hun plan gelukkig tijdig verijdelen.

De eerste keer dat ik plaatsnam in de gepantserde Mercedes van het SIE was ik nogal onder de indruk van de gesofisticeerde uitrusting en de zware bewapening van mijn begeleiders. Ze waren perfect getraind en mijn veiligheid was voor honderd procent gegarandeerd. Maar na verloop van tijd begon ik mij toch wat te storen aan hun optreden in commandostijl. Ik ben nu eenmaal opgegroeid in een antimilitaristisch milieu en had het moeilijk om te midden van zovele politieke stress te wennen aan al dat opzichtig wapenvertoon en het artificiële onveiligheidsgevoel dat dat met zich meebracht. Maar er was geen sprake van om de bewaking op te heffen. Toen de CCC in het najaar van 1984 hun bommencampagne aanvatten, drong koning Boudewijn erop aan dat ik zou overschakelen naar een speciaal veiligheidsregime met haast doorlopende politiebewaking. Ditmaal werd de groep B7 van de Belgische Staatsveiligheid met mijn bescherming belast. De rijkswacht nam van dan af enkel nog de bewaking van mijn huis in Gent voor haar rekening.

In totaal heb ik zeven jaar samengeleefd met de agenten van de Staatsveiligheid. Het waren stijlvolle, trouwe en vooral discrete bodyguards met wie ik een uitstekende band kon opbouwen. In vergelijking met de agenten van Dyane waren zij veel rustiger in de omgang. Dankzij hun discretie leed mijn privéleven op geen enkel vlak onder de bescherming. Ik vind het overigens een goede zaak dat politici die een doelwit kunnen vormen, worden beschermd. Misschien komt dat omdat ik ben opgegroeid met de tragische moord op president Kennedy, die onuitwisbare sporen heeft nagelaten op mijn generatie.

Eenmaal had ik de close protection van de Staatsveiligheid zeer hard nodig. Op dinsdag 31 januari 1989 deed zich een incident voor op het kruispunt van Groot-Bijgaarden, net op het moment dat ons konvooi daar passeerde. Op nauwelijks twintig meter van de ministeriële wagen werd een gepantserd geldtransport van de GMIC door anderhalve kilo TNT opgeblazen. De klap was enorm. De bende van topgangster Patrick Haemers ging in een minimum van tijd met de buit aan de haal. Hoewel de veiligheidsmensen van GMIC er alleen voor stonden - waren ze al uitgeschakeld? - zag onze chauffeur zich genoodzaakt in volle vaart door te rijden in plaats van hen ter hulp te snellen. De explosie kon immers een afleidingsmanoeuvre zijn. Dit maar om aan te geven hoe professioneel de agenten van de Staatsveiligheid te werk gingen, zelfs in onverwachte noodsituaties.

Bron: De memoires, Luctor et emergo | Wilfried Martens