Vooral de overlap van PSC en PRL in mouvement Lecerf interesseert me. Hoe past Gol hierin?

Emile Lecerf werd geboren in 1920 en behaalde een diploma licentiaat in de Romaanse filologie en geschiedenis. Tijdens de oorlog was hij journalist bij de gestolen Le Soir (collaboratiepers), maar werd hier na de bevrijding niet voor veroordeeld. Vanaf de jaren 1960 zien we hem opduiken in diverse extreem-rechtse groeperingen. Hij was een fervent militant van MAC. In MAC ontstond echter een breuk met de Belgicisten wanneer Thiriart, Lecerf en Teichmann een pro-Europese en pro-OAS koers doordrukten. Volgens het Amerikaanse State Department was MAC hoe dan ook gelieerd aan de OAS, getuige de volgende omschrijving in een telegram aan de Secretary of State:

"Mouvement d'Action Civique or MAC, is small, militant neo-fascist Belgian pressure group, ally of OAS and channel for OAS arms, money and men."

In 1962 werd MAC echter opgedoekt en opgevolgd door Jeune Europe. Ook het blad Nation Belgique veranderde van naam in Jeune Europe. Jeune Europe kwam onder leiding van Thiriart te staan. Kolonel Verlinden en dr. Claude Nancy sloten zich aan. Vanaf 1964 werd Lecerf medewerker aan Europe Magazine en schreef hij onder het pseudoniem Coriolanus het racistische artikel "Les noirs en Europe et les maladies vénériennes".

In 1964 ontstond binnen Jeune Europe een afsplitsing onder de naam Révolution Européenne (RE), met een gelijknamig blad. Emile Lecerf had de leiding van die nieuwe groep. De Révolution Européenne steunde actief Rhodesië en Zuid-Afrika en had contacten met traditionalisten. Algauw werd ook een Franse afdeling opgericht. In de periferie van de RE situeerden zich het Comité Belgique-Rhodésie, Comité de soutien à la République du Vietnam en Ligue Internationale de la Liberté (LIL). Deze Belgische afdeling van WACL stond zoals hoger werd beschreven onder leiding van Paul Vankerkhoven en werd opgericht in 1966.

Een andere beweging die nauw verbonden was met de Révolution Européenne was Le Centre des Etudiants Nationaux (CEN), een in 1962 opgerichte studentenbeweging van traditioneel belgicistische inslag. De CEN werd opgeslorpt door de groep rond de RE, maar conflicten maakten dat een harde kern van de CEN zich afscheurde en samen Jeune Garde d'Occident stichtte, later kortweg Occident.

Het trio Thiriart, Teichmann en Lecerf kampte regelmatig met interne conflicten. De afsplitsing door de Révolution Européenne, luidde het vertrek in van Lecerf en Teichmann in Jeune Europe. Thiriart bleef Jeune Europe leiden tot in 1968, toen het werd opgedoekt. Thiriart bleef steeds zijn overtuiging trouw dat extreem-rechts zich op Europees vlak moest organiseren en moest afstappen van het enge nationalisme. Het was onder zijn invloed dat Jeune Europe uitgebreide contacten legde met andere gelijkgezinde groepen in Europa.

In hun visie was Europa één unitaire staat, verdeeld in kleine etnische gebieden. Die communautaire invulling van Europa moest het onderscheiden van haar twee grote vijanden, de Verenigde Staten en de Sovjetunie. Maar Emile Lecerf was van het trio diegene met de meest opmerkelijke connecties en verstrekkende invloed. We herinneren eraan dat hij op 27 januari was uitgenodigd op het 12de Charlemagnediner van Damman en tezamen met Guérin-Serac, Jack de Spirlet en prins François de Merode aan tafel G zetelde. De Charlemagnediners die het verzamelpunt vormden van de Europese rechterzijde en zoals we hoger al zagen nauw gelieerd waren aan de Cercle des Nations (°1969).

De Cercle die, onder het voorzitterschap van Paul Vankerkhoven, wel eens vaker doelwit van protest werd door de controversiële stellingen die ze innam. Nog geen jaar na de oprichting van de Cercle ontstonden reeds rellen aan de ULB
omdat de Association Europe-Grèce (onder het voorzitterschap van George de Lovinfosse) er de staatsgreep van de Griekse kolonels herdacht.

"Lorsque Paul Vankerkhoven organisa en 1970, une réception au Cercle des Nations à la gloire des colonels grecs, ce furent les durs de Emile Lecerf qui défendirent les locaux du Cercle contre les attaques musclées des jeunes de gauche."

Bron: De netwerking van een neo-aristocratische elite | Klaartje Schrijvers

In het extreem-rechtse weekblad Europe Magazine was al op 18 maart 1983 (nummer 1445) een artikel verschenen onder de ophefmakende titel 'Bereidt de Staatsveiligheid een neo-nazistisch complot voor?'. We lichten er enkele belangrijke passages uit:

"Wij vernemen dat een kleine groepering zeer folkloristische aandoende samenkomsten organiseert. De ernst ervan haalt niet eens het niveau van een eenvoudig kinderspel. Maar de overdrijving waarmee de media dit soort samenkomsten belicht - een manier van verslaggeving waarvan zij alleen het geheim kennen! - kan de indruk wekken dat het om neo-nazistische bijeenkomsten gaat. Wij stellen met nadruk de vraag geformuleerd in de titel van deze bijdrage, omdat aan deze samenkomsten wordt deelgenomen door een informant van de Staatsveiligheid. Vandaar trouwens onze bedenking, dat het initiatief misschien wel van haar afkomstig is ... Vanaf dat ogenblik is het geoorloofd bovenstaande vraag te stellen."

"Indien onze veronderstelling juist is, dan is dit een zeer ernstige zaak voor België. Men mag immers een democratie als de onze niet met dezelfde ongehoorde middelen besturen die eigen zijn aan de Sovjetunie of aan het Marseille waarover burgemeester Gastof Deferre al gedurende dertig jaar heerst. Vanaf het ogenblik dat verkiezingen worden vervangen door de manipulatie van de massa's, verandert men het politiek regime."

"Vooraleer de Staatsveiligheid zich van dit soort provocerende acties bedient, zou ze er goed aan doen eerst de hand in eigen boezem te steken. Is het bijvoorbeeld waar dat in de nacht van donderdag 3 maart in verscheidene auto's van de Staatsveiligheid - waaronder de 1 miljoen kostende Mercedes van administrateur-generaal Raes - werd ingebroken en dat men zogeheten 'gesofisticeerd' materiaal heeft gestolen: microfoons, foto's van mensen die door eigen agenten werden geschaduwd en, naar het schijnt ook compromitterende dossiers over bepaalde politici? Wij komen telkens weer tot dezelfde bedenking: verdedigen sommige hoge staatsambtenaren de Staat, dit wil zeggen de gemeenschap van de burgers, of dienen zij enkel de belangen van een welomschreven partijpolitiek?"

Dergelijke informatie komt niet zomaar uit de lucht gevallen. Men zou zelfs kunnen denken dat ze van de Staatsveiligheid zelf kwam. Maar met welk doel? Wie viseerde wie? Welke rekening wilde men vereffenen? De auteur van het artikel, Pierre-Louis Lecour, alias Emile Lecerf, hoofdredacteur van Europe Magazine, zegt dat hij de informatie van een bron buiten de Staatsveiligheid kreeg.

Het doet er niet toe! Bij de Staatsveiligheid sprak men wel degelijk van vereffenen van rekeningen. Wie beschuldigde wie? Sommige zeiden dat de commissaris, die men Canard [Christian Smets] noemde en deel uitmaakte van de nazistische groepering, wist dat hij door zijn collega's van de Veiligheid was ontdekt en dat hij hen wilde compromitteren terwijl hij zich handig uit het spel terugtrok.

Anderen bevestigden het tegenovergestelde: het artikel had duidelijk op het oog de rol van Canard aan de kaak te stellen. Dat in een periode waarin bij de Veiligheid door een team dat officieel werd opgedragen de groep in de gaten te houden, verscheidene rapporten werden opgesteld. Het team bestond in de eerste plaats uit twee mannen die men Chien [Bernard Estiévenart] en Lapin [Joseph Kausse] noemde.

Buiten de Staatsveiligheid en het ministerie van Justitie had het artikel geen weerklank. Er moest zes maanden gewacht worden voor de zaak publiek werd. 

Bron: Operatie Staatsveiligheid | René Haquin