Dit maakt nogmaals duidelijk dat eender wie die te kort bij bewijzen ten laste kwam werd teruggefloten! Hier moet een zorgvuldige en goed geïnformeerde organisatie achterstaan die op de voor hun gepaste tijd een onderzoek kan lamleggen!

Die organisatie is van politieke aard en met politieke sturing, Leo. Ik spreek nu even over de Bende van Nijvel. Inzake de ontneming van het dossier uit handen van Dendermonde is omdat men op politiek hooggeplaatsten uitkwam. Foto's van goudvinken binnen de rijkswacht en politiekers, kabinet chefs zaten in het dossier van de Bende van Nijvel. Ook die bewijzen zijn verdwenen uit het dossier.

De overheveling van het dossier middels tussenkomst van Wathelet en zijn PG's blijven een onwettig karakter behouden, temeer op welke wijze de zaak door de politiek gestuurde KIB in behandeling is genomen. Daar zit Poseur op verschillende vlakken grondig fout. Er was zelfs geen beroep mogelijk bij het Hof van Cassatie. Om redenen dat de betrokken partijen niet werden vermeld noch in kennis werden gesteld. De zaak werd voor onbepaalde tijd uitgesteld door de KIB. Drie weken later kwam het arrest. U leest goed.

Elke advocaat van een mogelijks beschuldigde zal geen probleem hebben om de nietigheid van het gerechtelijk onderzoek te pleiten en ook te bekomen. Zover zal de zaak geen wending aannemen. Men heeft de rechtsonzekerheid opgeworpen en alle eer aangedaan door zelfs tweemaal de verjaringstermijn in te roepen, nader bepaald, in één gerechtelijk onderzoek.

Verder ter info:

"Dat het gerecht niets mocht aanvangen met de beruchte Atomaschriftjes waarin voormalig CVP-secretaris Leo Delcroix zijn geheimste politieke beslommeringen neerpende, is een schandaal van formaat. De notitieboekjes van Delcroix werden beroemd toen ze eind 1991 in beslag werden genomen door het Hoog Comité van Toezicht, maar kort daarna weer moesten worden teruggegeven. Die teruggave, op bevel van toenmalig justitieminister Melchior Wathelet (PSC), was zonder overdrijving een superdoofpotoperatie."

Pag. 93

Drie dagen na de huiszoeking werd Delcroix door zijn partij voorgedragen als gecoöpteerd senator, een beslissing die allicht vroeger al was genomen maar die hem in elk geval parlementaire onschendbaarheid opleverde. Nog eens twee maanden later werd hij in de regering opgenomen als minister van Defensie, waardoor hij ministeriële onschendbaarheid verkreeg. Ondertussen bemoeide toenmalig justitieminister Wathelet (PSC) zich met het gerechtelijk onderzoek naar de smeerpijpaffaire. Op zijn bevel werd Bulthé verplicht om de inbeslaggenomen schriftjes, die talloze aanwijzingen van andere misdrijven bevatten, binnen de 24 uur terug te geven aan de rechtmatige eigenaar. De teruggave gebeurde echter pas op 5 februari 1992. Volgens Wathelet hadden de schriftjes niets met het smeerpijponderzoek te maken.

Pag. 101

"Het is dan ook bijzonder jammer dat onderzoeksrechter Bruno Bulthé door toenmalig justitieminister Wathelet verplicht werd de in beslag genomen schriftjes terug te geven. In zijn ophefmakende rapport dat hij overhandigde aan de senaatscommissie Georganiseerde Criminaliteit verwijst Vermeulen, adjunct-administrateur van het HCT, naar gevallen waarbij de schriftjes goed van pas zouden zijn gekomen als bijkomend bewijsmateriaal."

Pag. 146

Ik dacht te mogen veronderstellen dat u zelf wel zou weten dat het om minderjarigen en pedofiel gericht is.

Of tegenwerking kende. En alzo konden hogerbenoemde magistraten de wil van de politiek gestuurde opdrachten uitvoeren en bevelen op hun ondergeschikten. Alzo hadden ook Rijkswacht generaals en hogere officieren de greep op hun ondergeschikten dewelke met het onderzoek Bende van Nijvel bepaalde pistes naderden.

Horen wij nog hanen kraaien vanuit de politiek als het om de feiten Bende van Nijvel gaat?

bladzijde 75:

Natuurlijk heb ik in 1978 De Clercq gevraagd hoe het kon dat een burger (ook ministers zijn burgers) in zijn privé-huis een onderzoeksdossier heeft, terwijl hij daar niet in genoemd werd? Zijn antwoord: “Omdat mijn naam vaak in die zaak genoemd werd, heb ik het dossier op het paleis opgevraagd omdat ik het wilde inzien.”

Als de inhoud van dit boek over het HCT nog maar voor de helft overeenstemt met de waarheid, dan is het nog steeds hallucinant. Sedert wanneer kan een burger bij het paleis een onderzoeksdossier opvragen omdat zijn naam in de zaak genoemd wordt?

Pag. 77, 79 en 80

Depret: ‘Ik was bezig met een drugstrafiek op het ogenblik van de zaak-François van het Nationaal Drugsbureau (NDB). Ik heb documenten kunnen vinden die bewezen dat de rijkswacht destijds weet had van en bezig was met een trafiek van drugs in bevroren vlees. Ik heb die documenten aan de justitie gegeven. Bij deze zaak waren zeer belangrijke personages betrokken, via vennootschappen. Ik kreeg het bevel om elk onderzoek in de zaak te laten vallen.’

Depret werd naar eigen zeggen herhaaldelijk het doelwit van aanslagen en intimidaties. Zo tekenden onbekenden in de nacht van 18 op 19 oktober 1996 met krijt een doodskist voor zijn voordeur in het Zuid-Franse Lézignan Corbières, waar Depret om gezondheidsredenen verblijft. ‘Precies die dag had het persagentschap Belga gemeld dat ik werd opgeroepen als getuige door de Senaat,’ zei Depret. ‘Er wonen enkele Belgen in de buurt van Lézignan Corbières. Het gaat niet om oud-collega’s, maar om personen naar wie ik onderzoek deed en die vinden dat ik te veel weet over hun rol in een zaak van seksfuiven.’ Eerder kreeg Depret af te rekenen met een verdachte brand in zijn woning in België en met een geval van sabotage van zijn dienstwagen, tijdens een onderzoek dat verband hield met de Bende van Nijvel. De klacht die Depret indiende, werd geklasseerd zonder gevolg.

Ten slotte werd hij naar eigen zeggen het slachtoffer van een geënsceneerd verkeersongeval, toen hij in 1990 in opdracht van het HCT onderzoek deed in Frankrijk. Als gevolg van dit ongeval was Depret gedurende jaren gedeeltelijk verlamd en werkonbekwaam. Gevraagd naar officiële documenten die bewijzen dat hij de waarheid sprak, antwoordde Depret dat alle documenten in handen zijn van het gerecht. ‘Al van begin jaren tachtig heb ik met een collega (HCT-commissaris Wim Elbers, GT) klacht ingediend over PV’s die we moesten vernietigen en PV’s waaruit we stukken moesten weglaten, zodat ze vervalst werden. Maar alles werd geklasseerd zonder gevolg.Ik werd vervolgens gepest en administratief gestraft, niet omwille van de inhoud van mijn verslagen, maar voor het feit dat ik klacht had ingediend.’

Eén van de vervalste PV’s had volgens Depret te maken met een onderzoek naar mogelijke fraude bij de Centrale Dienst voor Sociale en Culturele Actie (CDSCA) van het leger, eens te meer een zaak waarin de entourage van Vanden Boeynants bij betrokken was. De vroegere commissaris hoopte dat nog meer collega’s zouden willen getuigen over de druk die op hen werd uitgeoefend door hun hiërarchie, ‘zodat we eindelijk, voor eens en voorgoed, van al die vreselijke dossiers verlost zijn. Tenslotte zitten er achter elk dossier slachtoffers, die recht hebben op genoegdoening.’

Politiemensen die willen spreken, riskeren wel sancties, gaf Depret toe. ‘Alle storende personen worden gek verklaard of zijn zogenaamd provocateurs. Maar dat wapen is al te eenvoudig om iemand die de waarheid durft te zeggen te vernietigen.’ Samen met Vermeulen werd ook Depret opgeroepen om te getuigen voor de parlementaire onderzoekscommissie naar de Georganiseerde Criminaliteit. Meteen na zijn getuigenis voor de senaatscommissie, op 25 oktober 1996, bleek dat Depret de inzet was geworden van een conflict tussen rivaliserende politiediensten.

Na afloop van zijn getuigenis verliet Depret ongemerkt via een achterdeur de gebouwen van de Senaat en verdween met onbekende bestemming. Tijdens zijn getuigenis hadden enkele senatoren al opgemerkt dat twee onopvallende figuren, getooid met zonnebrillen en loopschoenen, de wacht hielden voor de deur van de commissiezaal. De twee bleken te behoren tot de nationale 23ste brigade van de gerechtelijke politie. ‘Het ging om een ploeg die belast was met mijn protectie,’ verklaarde Depret. ‘De bewaking en mijn verdwijning uit het gebouw waren nodig om veiligheidsredenen, want er was een andere ploeg op pad die probeerde mij te pakken. Die andere ploeg bestond uit BOB’ers.’ Op de vraag waarom de BOB probeerde hem te arresteren, antwoordde Depret: ‘Ik weet veel over de rijkswacht. Het begint heel gevaarlijk te worden voor bepaalde personen.’

Elke burger heeft het recht om na beëindiging van een opsporings- of gerechtelijk onderzoek waarin hij/zij werd vernoemd en verhoord, inzage en kopie te bekomen van het dossier.

Het opsporingsonderzoek is onder leiding van een Substituut of eerste Substituut Procureur des Konings, een gerechtelijk onderzoek is onder leiding van een Onderzoeksrechter.