Topic: Heizel: 29 Mei 1985

In zijn boek over Gladio komt auteur Richard Cottrell met de theorie dat het Heizel-drama een soort van uitgelokte false-flag operatie was. Op zich lijkt me dat nogal vergezocht aangezien er veel officials en getuigen bij zo'n wedstrijd zijn, maar het is misschien toch de moeite waard om te kijken naar de motivatie die hij heeft voor deze theorie.

Volgens Cottrell hadden de officials van Liverpool en Juventus al van te voren ernstige bedenkingen gehad tegen het al lichtelijk aftandse Heizel-stadion. Toen die bezwaren opzij geveegd werden, stelden ze voor om in ieder geval een brede veiligheidszone op te werpen tussen beide supporters-groepen. Ook dat resulteerde in niets meer dan een enkel hekwerk. Opvallend was ook de magere bewaking, van met name de rijkswacht, volgens de officials van beide clubs veel te weinig voor zo'n grote en beladen wedstrijd.

In het stadion waren volgens politiecommissaris Peter Robinson van Liverpool heel veel extreem-rechtse flyers achtergelaten, o.a. van de British National Party. Hij vond het ook zeer vreemd dat vrijwel alle tickets vanuit België waren gekocht, en dus via Belgische bronnen aan supporters uit beide landen. Ook had hij de bedenking dat er in sommige vakken veel te veel mensen waren geplaatst.

In het privé-onderzoek van Robinson sprak hij met een aantal lokale getuigen, die vertelden dat er vlak voor de aftrap een grote groep Belgische skinheads naar binnen was gelaten, en dat die de werkelijke ophitsers waren. Daarna waren ze even snel weer het stadion uit gelaten, en volgens de getuigen stond diezelfde groep even later gezellig te keuvelen met een groep rijkswachters.

Cottrell ging zelf ook op onderzoek uit, en sprak een aantal dagen na de ramp een lokale politieman, die ook ernstige twijfels had over de hele gang van zaken. Cottrell had zijn naam en nummer genoteerd, maar toen hij hem later nog eens wilde spreken gaf de politie aan dat er binnen de politiemacht niemand was of was geweest met die naam of dat nummer.

De officials van Liverpool, gesterkt door de kritiek van commissaris Robinson, wilden protest aantekenen, maar ze kregen direct een sneer van Tatcher dat ze zich er niet mee moesten bemoeien.

Het kan natuurlijk goed dat de Engelsen Cottrell en Robinson niet tegen hun verlies konden, of dat ze de zaken mooier hebben gemaakt dan het was, maar dat wil niet zeggen dat er niet een kern van waarheid in kan zitten. Als dat verhaal van die skinheads waar is, werpt dat natuurlijk weer een heel ander licht op de zaak.

Amateurspecialist berispte me al dat voor mij 'geen complot te dol was' , en dat kan best zo zijn. Alleen, als je eens in de geschiedenisboeken kijkt, zie je vanaf het begin van de mensheid niets anders dan complotten, samenzweringen, hinderlagen, aanslagen, en noem maar op. Als dat toen zo was, is dat tegenwoordig niet anders natuurlijk.

Daarmee zeg ik niet dat ik er van overtuigd ben dat Cottrell en Robinson gelijk hebben, ik weet niet goed wat ik er van moet denken eigenlijk, maar hoewel het niets met de bende heeft te maken vond ik het toch wel interessant genoeg om met jullie te delen.
Het is natuurlijk ook weer zo'n zaak die heel veel met het functioneren van de Rijkswacht te maken had.

Re: Heizel: 29 Mei 1985

Dit is toch ook een vreemd artikel. Heb niet het volledige artikel, zit achter betaalmuur:

Hilde dacht decennialang dat haar man onmiddellijk was gestorven in Heizeldrama, tot die ene foto opdook: “Ik was totaal in de war”

Hilde Vandaele (59) kreeg in 1985 te horen dat haar echtgenoot Dirk in het Heizeldrama een steen tegen zijn hoofd had gekregen en in het stadion vertrappeld was door supporters. Dertig jaar probeerde ze het verlies van haar man een plaats te geven. Tot een foto opdook van een man in een rode trui, schreeuwend op een vensterbank tussen de vele dodelijke slachtoffers. “Zijn neus, zijn haar, zijn gezicht… Die man lijkt sprekend op Dirk”, zegt Hilde. Nu wil ze eindelijk de waarheid weten.

Hilde Vandaele (59) draagt vandaag nog steeds de gouden ring van haar overleden echtgenoot Dirk Daeninckx, die op zijn 27ste omkwam bij het Heizeldrama. Zijn ring, met hun gegraveerde initialen, zijn horloge en portefeuille zijn zowat het enige wat ze van haar toenmalige man terugzag. “Op de dag van de wedstrijd was ik gewoon op mijn werk in het slachthuis van Ruiselede, terwijl Dirk in de Heizel zat voor de finale tussen Juventus en Liverpool”, vertelt ze bij haar thuis in het West-Vlaamse Dentergem over die noodlottige 29 mei 1985. “Na de wedstrijd zou hij met de bus terugkeren. Maar kort na middernacht werd aan mijn deur gebeld. De politie. Ze moesten niets zeggen. Ik wist genoeg.”

Hilde kreeg te horen dat Dirk – zelf een fervent amateurvoetballer en supporter van KV Kortrijk – een van de 39 dodelijke slachtoffers van het Heizeldrama was. “Ze vertelden mij dat Dirk in het stadion een steen tegen zijn hoofd kreeg, die zijn slaap heeft geraakt. Hij zou daardoor gevallen zijn en werd vertrappeld door andere supporters. Met die uitleg heb ik het moeten doen en heb ik meer dan twintig jaar lang geprobeerd om alles een plaats te geven. Ik had het voor mezelf proberen af te sluiten. Ik kon niet anders. Ik moest wel verder en dat is me ook gelukt. Ik heb mijn nieuwe man Marc leren kennen en ik heb vier kinderen en een kleinkind. Maar plots dook enkele jaren geleden die ene foto op. Ik was compleet in de war.”

Die ene foto is intussen een iconisch beeld geworden. Het was Sport/Voetbalmagazine dat het beeld van fotograaf Michel Damanet vijf jaar geleden plaatste bij een herdenkingsartikel over het Heizeldrama. De foto werd genomen in de catacomben van de Heizel. Op de grond, in de schaduw, liggen de lichamen van een twintigtal overleden supporters. Op een grijze vensterbank, waar de zon op weerkaatst, schreeuwt een man zijn verdriet of pijn uit. Hij draagt een rode trui, mist één schoen, en wordt getroost of geholpen door een andere man.

“Ik was helemaal van mijn melk toen ik die foto voor me zag”, zegt Hilde. “Ik ben doorgaans nochtans een harde tante en word niet snel emotioneel. Maar toen sloeg ik echt in paniek. Die man in zijn rode trui lijkt sprekend op Dirk. Zijn neus, zijn haarsnit, zijn gezicht… De gelijkenissen zijn te frappant. Zeker als je de foto op zijn rouwkaartje ernaast legt. Maar als die man op de foto effectief mijn man is, dan betekent dit dat het autopsieverslag niet klopt.”

Het lichaam van Dirk heeft Hilde zelf niet geïdentificeerd daags na het drama. “Dokters raadden me dat af omdat ik vier maanden zwanger was van onze dochter”, zegt ze. Haar vader en de vader van Dirk deden het in haar plaats. Als de man op de foto inderdaad haar toenmalige echtgenoot is, blijft de vraag hoe hij nadien overleden is. “De man op die foto ziet er inderdaad niet stervende uit, maar je kan nadien ook een hartaanval krijgen. Kijk zelf: al dat leed, al dat verdriet, al die lijken. Het is perfect mogelijk dat je dan hysterisch wordt en even later sterft aan een hartaanval. Ik kan me er wel iets bij voorstellen dat men tijdens die immense chaos geen verder onderzoek bij alle slachtoffers heeft verricht. Maar toen ik die foto onder ogen kreeg, dacht ik onmiddellijk: “Ze hebben mij foefkes wijsgemaakt. Die autopsie op Dirk klopt niet.”

Toch durft Hilde niet met zekerheid te stellen dat de man in het rood haar echtgenoot is. Daarvoor is ze te veel details vergeten, geeft ze toe. “Neen, ik kan me echt niet herinneren of Dirk zo’n trui had en of hij zulke schoenen droeg. En op de foto kan ik ook niet goed genoeg zien of de ring en het horloge van die man overeenkomen met die van Dirk. Maar ik wil het nu allemaal wel zeker weten. Want áls het Dirk was, dan heeft hij langer geleefd dan ik al die tijd dacht. Wat als hij daar nog een uur of langer op die vensterbank heeft gezeten? Wat is er dan allemaal in zijn hoofd omgegaan? Ik weet dat ik die gedachten nooit zal kennen, maar ik wil wel de waarheid weten over het lot van mijn man.”

Antwoorden krijgen

Al vier jaar probeert Hilde daarom bij het Rijksarchief in Brussel binnen te geraken om het autopsierapport van Dirk in te kijken. Maar ondanks tal van telefoons, mails en aanvragen wordt ze aan het lijntje gehouden en kreeg ze nog steeds geen inzage. “Sommige mensen denken: Dat verandert toch niets meer. Maar ik vind dat ik als echtgenote het recht heb om te weten of dat autopsieverslag juist was. Ik wil zijn foto’s van toen bekijken. Gek genoeg kreeg ik wel al te horen dat er één belangrijke pagina van zijn autopsierapport uit het archief verdwenen is. Ik begrijp dat niet, en zal daarom blijven aandringen om zijn volledige dossier te mogen lezen.”

Daarnaast koestert Hilde nog de voorzichtige hoop om ooit de man te ontmoeten die zich op de foto ontfermde over de persoon met de rode trui. “Die man weet misschien meer. Misschien werd er een naam genoemd. Misschien herinnert die persoon zich nog wat er gezegd werd. Misschien kan die man mij verder helpen. Ik hoop dat die persoon zich ooit eens kenbaar maakt. En als het uiteindelijk niet Dirk was op die foto, dan wil ik het ook weten. Dan stopt dit verhaal. Maar dan kan ik het tenminste afsluiten.”

Bron: Het Nieuwsblad | 6 Juni 202

Los van dit artikel is het ook een ideaal moment om enkele moorden te camoufleren.

Re: Heizel: 29 Mei 1985

Inderdaad een heel vreemd artikel, ik had het ook nog nooit gelezen. Raadselachtig!

Re: Heizel: 29 Mei 1985

Heel vreemd, komt de kleding van echtgenoot haar dan niet bekend voor? Hopelijk raakt het mysterie opgelost, waarom probeert men niet te achterhalen wie de andere man op de foto is?

Re: Heizel: 29 Mei 1985

De gelijkenis is niet te ontkenen, maar of dit om dezelfde persoon gaat ...?

https://web.static-rmg.be/if/c_crop,w_1200,h_800,x_0,y_0,g_center/c_fit,w_940,h_626/e87fb3cbcbf0ac3759f03c1213b420dd.jpg

Re: Heizel: 29 Mei 1985

Ik begreep dat de genoemde Peter Robinson in het boek van Cottrell niet chief-police was, maar chief-executive, blijkbaar de voorzitter van Liverpool of zo. Maakt niet heel veel uit, maar toch nog het vermelden waard. Eén van de laatste zinnen in het artikel in Cottrell's boek is deze:

Een wedstrijd in een haveloos stadion, dichtbij grote concentraties van skinhead- en neo-nazi-communities, verstoken van veiligheidsmaatregelen die absoluut nodig waren voor zo'n belangrijk duel, is een scenario dat recht uit het Gladio-handboek komt.

Al met al blijft het een bijzonder verhaal, net als het genoemde artikel van de man in het rode shirt. Lijkt een beetje op het verhaal van Arvo Piht. Dat was de tweede officier van de veerboot Estonia toen die zonk in de Oostzee op 28-09-1994. Toen een persfotograaf later foto's maakte op de kade van overlevenden die naar het ziekenhuis werden gebracht, maakt hij er ook één van een ambulance, waarin een man te zien is die volgens familie en vrienden 100% Arvo Piht is. Alleen, er is nooit verder iets van deze Piht vernomen, en ondanks de foto is de officiële lezing dat hij is verdronken.

Re: Heizel: 29 Mei 1985

De persoon op de beruchte foto lijkt me ouder dan 27. En inderdaad moet de vrouw toch de kleding van haar man herkennen?

Re: Heizel: 29 Mei 1985

Als ik mij niet vergis, zaten er op de tribune ook hoge leger officials. Althans meende ik dat hier ergens op het forum te hebben gelezen.

9

Re: Heizel: 29 Mei 1985

Erg vergezocht, deze piste. Maar in heel het Bende van Nijvel-verhaal : je weet maar nooit.

Re: Heizel: 29 Mei 1985

P-51 wrote:

Erg vergezocht, deze piste.

Ja, vind ik ook wel, het lijkt me nogal moeilijk om zo'n operatie uit te voeren met zoveel getuigen, officials en camera's, maar je weet het maar nooit. Ik vraag me met name af of dat verhaal van die skinheads waar is. Als dat zo is maakt deze theorie zeker een kans, maar het hangt of staat een beetje met dat skinhead-gebeuren.