Trobken wrote:imazibraine wrote:Heb jij een verklaring waarom Smets plots geschorst werd bij de Staatsveiligheid in juni 1990? En waarom dat vijf jaar geduurd heeft? Tot Minister van Justitie Melchior Wathelet het departement verliet. Wathelet is wellicht één van de weinigen die weet waarom die schorsing er kwam.
Oei, moeilijk vraag imazibraine maar natuurlijk zijn er eigenlijk geen makkelijke vragen in dit dossier of ze zijn al eerder gesteld en beantwoord. Om een antwoord op je vraag te proberen te formuleren:
Albert Raes werd in juni 1990 gemuteerde door de toenmalige minister van Justitie Melchior Wathelet, op zijn vraag, en benoemde hem tot adjunct-secretaris-generaal van het departement Justitie, een functie zonder werkelijke inhoud.
Dit ging daaraan vooraf, ik citeer even dit bericht om te duiden wat er allemaal fout liep onder Raes en wie daarbij verstrengeld was aan Raes:
Ben wrote:Albert Raes in een notendop:
(...) Ook Bruggeling Albert Raes, de laatste grote historische baas van de Sûreté, was een CVP-benoeming. De mysterieuze spionnenbaas bleef lange tijd een naam zonder gezicht, tot hij uiteindelijk gedwongen werd om voor een parlementaire onderzoekscommissie te verschijnen en de fotografen beelden schoten van een verschijning die zich schichtig probeerde te vermommen met een geruit petje.
Raes moest in 1990 het veld ruimen omdat zijn positie kraakte onder het gewicht van de talloze politiek-criminele affaires uit de ‘loden jaren’ tachtig, toen het leek alsof een demonisch meesterbrein ons land gebruikte als oefenterrein voor de strategie van de spanning. De brandstichting bij het linkse weekblad Pour, de uitgelekte nota over de financiering van het CEPIC (de rechtse vleugel van de toenmalige PSC) door baron Benoît de Bonvoisin, de ontdekking van de neonazimilitie Westland New Post en de zelfmoord van WNP-leider Paul Latinus, de aanslagen van de 'communistische' terreurgroep CCC, de onthullingen over de anticommunistische stay behind-organisatie Gladio, het dossier-Pinon en de ongrijpbare verhalen over de Roze Balletten en vooral de moordende aanslagen van de Bende van Nijvel: in al die dossiers heeft de Staatsveiligheid een nooit helemaal opgehelderde rol gespeeld.
Sinds zijn ophefmakende vertrek werkt Raes (inmiddels 74) in alle discretie als consul-generaal in Marokko, maar zijn invloed op de dienst is ook meer dan vijftien jaar later nog altijd tastbaar aanwezig. Echte spionnenmeesters gaan, dat is bekend, nooit met pensioen. Een aantal van zijn toenmalige adjudanten, zoals Christian Smets (destijds bekend onder de schuilnaam Canard) en Robin Libert (momenteel directeur van de analysedienst) bekleden nog steeds topfuncties bij de Staatsveiligheid. "Zolang de etterbuilen uit het verleden niet volledig zijn leeggehaald, blijven de oude spoken rondcirkelen", weet een insider. "Zeker in de mentaliteit van de dienst blijft het duistere verleden een rol spelen."
Meer » Nieuws
Bovenstaande is dus al algemeen, dan wat specifieker zal blijken dat Raes een Staatsveiligheid binnen een staatsveiligheid organiseerde en uiteindelijk niemand bleek te vertrouwen:
Ben wrote:...
Bestaan er naast de officiële gegevens in de databank van de Staatsveiligheid nog andere dossiers die de top van de Staatsveiligheid verbergt, zelfs voor haar eigen speurders? Misschien beschikt het hoofd van de Staatsveiligheid wel over een speciale, geheime kast. Het lijkt karikaturaal, maar dat is het niet.
In februari 2006 kreeg het Comité I lucht van 'gereserveerde dossiers' bij de Staatsveiligheid. Die vertrouwelijke dossiers bevonden zich uitsluitend - en achter slot en grendel - op het secretariaat van de administrateur-generaal en waren bestemd voor een parallel circuit van ingewijden. In het gewone datanetwerk van de inlichtingendienst vond je er geen spoor van terug.
Op de kaften van de dossiers die een 'speciaal regime' genoten, prijkten onder andere de namen van toppolitici. De Staatsveiligheid had de praktijk om sommige geheime dossiers nog 'extra bescherming' te geven al in 1973 ingevoerd. Wat daarmee gebeurde, mocht nooit op papier worden gezet. Zelfs binnen de inlichtingendienst mocht niets naar die dossier leiden.
Vanaf de jaren 1980 stonden de ultrageheime dossiers binnen de dienst bekend als de 'gereserveerde dossiers'. Administrateur-generaal Albert Raes begon toen om een of andere duistere reden de dossiers exclusief bij te houden op zijn secretariaat. Papieren dossiers over nieuwe parlementsleden en ministers verdwenen plots uit de databanken. Ook de fiches in de vroegere 'carthoteek' van de Staatsveiligheid waren plots nergens meer te bespeuren. Alleen de dienst 'Affaires Générales', die destijds de archieven beheerde, was telkens getuige van de 'verdwijning'. Onder het bewind van Albert Raes zouden liefst 202 dossiers over politici en socio-economische topfiguren in België uitsluitend op het secretariaat van de grote baas van de Staatsveiligheid zijn bewaard.
Dat doet me terugdenken aan wat Stefaan De Clerck me heeft verteld. Wanneer hij Raes ontmoette, liet die hem altijd voelen dat de Staatsveiligheid ergens wel een dossier over hem bijhield. Beschikte de Staatsveiligheid over een ultrageheim 'gereserveerd' dossier over Stefaan De Clerck, terwijl die als minister van Justitie rechtstreeks verantwoordelijk was voor de dienst.
Bron: De geheimen van de Staatsveiligheid | Lars Bové
Merovinger wrote:Tijdens zijn verhoor voor de Eerste Bendecommissie haalde Paul Vanden Boeynants de slechte verstandhouding met Albert Raes aan en gaf hij twee feiten aan waarmee Raes VDB een hak heeft gezet.
Niet de Rijkswacht die geïnfiltreerd zou zijn door extreem rechtse organisaties om de macht over te nemen, maar de Staatsveiligheidsdienst ‘is een staat in de staat’. Met een man aan het hoofd die niemand naast zich duldt.
En dan wordt België getracteerd op verontrustende bekentenissen over de "ontmoedigende contacten" tussen de oud-premier en Albert Raes, sinds jaar en dag de machtige administrateur-generaal van de Belgische BVD.
Huurlingen
Twee schokkende voorbeelden komen naar buiten. In februari 1979 zijn in de vroegere kolonie Zaïre opstanden uitgebroken. Bekend wordt dat in Luik huurlingen zijn geronseld die reeds op weg zijn om de opstandelingen te helpen. VDB weet van niets. Raes, desgevraagd, wel, "maar het is uw zaak niet", antwoordt deze volgens Vanden Boeynants doodleuk.
De tweede affaire betreft de benoeming door de regering van een tweede man naast Raes. De betrokkene, Jacques Devlieghere, zal de leiding over de belangrijkste tak van de BVD, de inlichtingendienst, gaan voeren. Albert Raes beweert dat er een 'dossier' over Devlieghere bestaat, die de benoeming onmogelijk maakt. VDB blijft net zo lang aandringen tot blijkt dat het dossier niet bestaat. Devlieghere is benoemd.
Bron: Bron: De Telegraaf | 22 februari 1990
Na een paar uur verhoor doet Vanden Boeynants een frontale aanval op de Staatsveiligheid. Vooral administrateur-generaal Albert Raes, de hoogste baas van deze Belgische BVD, moet het zwaar ontgelden. Raes zou VDB tijdens diens premierschap twee keer bewust op het verkeerde been hebben gezet.
Eén keer, door geen informatie door te spelen over het ronselen van Belgische huurlingen die in het toen zeer onrustige Zaïre zouden gaan vechten, en een andere keer bij de benoeming van een hoge ambtenaar. Het komt nooit meer goed tussen Raes en Vanden Boeynants. De Franstalige christendemocraat suggereert dat Raes of op zijn minst de Staatsveiligheid achter de lastercampagne tegen hem zit.
Bron: Trouw | 22 februari 1990
Hij deed een opmerkelijke aanval op de chef van de Belgische staatsveiligheid, Albert Raes die, zo suggereerde hij, wel eens verantwoordelijk kan zijn voor de al jaren durende lastercampagne tegen hem. Als minister-president botste Vanden Boeynants tot twee keer toe met de chef van „deze staat in een staat".
Raes verzweeg in 1979 voor Vanden Boeynants dat in België een groep huurlingen was opgeleid om de opstandelingen in de Zaïrese provincie Saba (het vroegere Katanga) te ondersteunen. De 'regering had toen net twee eenheden para's naar de provincie gestuurd om het leger van maarschalk Mobutu te ondersteunen. Hoogst merkwaardig dat de chef van de inlichtingendienst dat voor zijn hoogste baas, de premier, verzweeg, erkenden sommige commissieleden.
Dossier
De tweede kwestie betrof de benoeming van een sous-chef bij de veiligheidsdienst. Raes probeerde dat tegen te houden door de premier te vertellen dat er over diens kandidaat „een dossier" bestond. Dat bleek niet waar te zijn, zo ontdekte Vanden Boeynants. "VDB" zoekt de oorsprong van zijn ellende, die begon met het belastingproces en voorlopig eindigde met een getuigenis van een prostituee, bij Raes.
Bron: De Volkskrant | 22 februari 1990
Met bovenstaande berichten te citeren wil ik je duiden op de ongenaakbaarheid van Albert Raes imazibraine.
Niemand kan/kon Albert Raes iets maken, zo bewees hij zelf.
Het is niet voor niets dat zijn bijnaam 'le roi Albert" was.
Heb jij een verklaring waarom Smets plots geschorst werd bij de Staatsveiligheid in juni 1990?
Christian Smets wist dat Marcel Barbier en Eric Lammers de dubbele moord in de Rue de Pastorale uitgevoerd hadden en was hier meer bij betrokken dan iedereen denkt, maar hield zich stil. Iedereen weet nu dat Smets "nadat" hij ontmaskerd was vertelde dat hij in de WNP geinfiltreerd was, maar niemand bij de Staatsveiligheid was hiervan op de hoogte, ook Raes niet
Albert Raes liet zelfs een onderzoek tegen Christian Smets opstarten, dat een paar dagen later schielijk werd ingetrokken omdat Christian Smets weer op de hoogte bleek te zijn van kwalijke zaken van Albert Raes.
Iedereen had dossiers over iedereen...
Het is dan ook geen toeval dat de "verwijdering" van Smets in gang gezet werd, samen met de "verwijdering" van Raes, een proces dat -mijn inziens- zolang geduurd heeft door de verstrengeling en "ons kent ons", zoals ik met bovenstaande geciteerde berichten wou aantonen...
Antwoord :
Toch wel merkwaardig dat na het overlopen van de KGB-er Cherpinsky en op het ogenblik Raes de Staatsveiligheid verlaat, niet alleen Smets geschorst wordt, maar ook de hoofdcommissaris van de gerechtelijke politie van Brussel, Frans Reyniers (levenslange schorsing). Toevallig zijn het Raes en Reyniers die zich, ongevraagd en onbevoegd, gemengd hadden in het dossier van de Silco-gijzelaars (affaire Abu Nidal). Raes ging zelfs persoonlijk naar Algiers om te onderhandelen, samen met de advocaat van het Abu-Nidal lid Said Al Nasser, alles betaald door Raes. Het is die advocaat (kort daarna ook van beroep veranderd), die nu een TV-reeks maakt over de Bende.
1990 is ook het jaar dat het Bendedossier halsoverkop wordt overgedragen van Dendermonde naar Charleroi (tegen alle regels in, zoals advocaat Peter Callebaut op de zitting kon vaststellen). Daar blijft het jarenlang roerloos liggen, want het moet volledig vertaald worden naar het Frans!
Ik betwijfel of dat allemaal te maken heeft met de Pastoralemoorden, negen jaar eerder, Trobken. De val van de Berlijnse muur zou wel eens van grotere invloed kunnen geweest zijn (de Sovjet unie-Abu Nidal -Khadaffi : goede vrienden). Dat Albert Raes chantage kon plegen : best mogelijk. Hij onderging in elk geval niet het lot van Frans Reyniers : die moest zijn laatste jaren slijten als veiligheidsbeambte bij het winkelcomplex City II. Enkele jaren later werden er documenten van buitenlandse inlichtingendiensten gevonden bij de broer van Baron de Bonvoisin, waaruit moest blijken hoe zeer de KGB geïnfiltreerd was in de top van sommige van onze instellingen. Ook Raes wordt erin vermeld, die 1,1 miljoen dollar zou ontvangen hebben. Er komt een proces van, waarbij rijkswachter Christian Amory verklaart dat Raes hem opdracht gaf om de Bonvoisin te vermoorden (wat hij weigerde).
Allemaal valse stukken en valse namen, volgens de Brusselse correctionele rechtbank, die merkwaardig genoeg de Bonvoisin niet veroordeelt voor het gebruik ervan. Medebeklaagden Amory en Van de Weghe krijgen een eerder symbolische straf voor het leveren van valse stukken, een straf waartegen ze dan nog in beroep gaan. Bij mijn weten heeft niemand ooit het resultaat van dat beroep gepubliceerd.
( Bron : https://www.standaard.be/cnt/gb2jfum4 )
Je kan je afvragen hoe een correctionele rechtbank ooit in staat kan zijn om de authenticiteit van documenten van buitenlandse inlichtingendiensten na te gaan, of van de namen van inlichtingenagenten die erin staan. Geen kwestie van de vraag even te stellen : je krijgt geen antwoord. Dan besluit je maar dat ze vals zijn ... Raison d'Etat?
De Bonvoisin haalt in 2015 in elk geval gelijk over de hele lijn in zijn conflict met de Staatsveiligheid en krijgt een schadevergoeding toegewezen van 100,000 euro. De Staatsveiligheid gaat in beroep, maar dat lijkt niet te vlotten : al zes jaar zit er geen beweging in de procedure.
Je zou bijna gaan denken dat men zit te wachten op het overlijden van de Bonvoisin, die inmiddels gehandicapt is door een zwaar herseninfarct ...