Des te meer men zich verdiept in de misdaden rondom de Bende van Nijvel, des te meer het mij overkomt dat 'motieven' en het 'zoeken naar motieven' niet bepaald bevorderlijk zijn voor het zoeken naar de waarheid, noch naar de uitvoerders toe, noch naar tussenpersonen toe, noch naar de opdrachtgevers toe.

In denk dat in eender gerechtelijk onderzoek motieven zolang het onderzoek loopt,vooral verwarring zaaien en zelfs gemakkelijk kunnen leiden tot valse beschuldigingen.

Getuigenverklaringen (bv. robotfoto's) maar vooral materiële bewijsstukken bieden veel meer zekerheid. Als men daarnaar kijkt, ziet men tal van quasi-zekerheden of zelfs zekerheden, niet op basis van één feit, maar als tal van materiële bewijsstukken, aangevuld door getuigenverklaringen, in de richting wijzen van bepaalde personen en groepen. Of zoals Dhr. Londers in de parlementair Fortis-commissie, toch de hoogste magistraat van het land, het treffend verwoordde; een samenloop van aanwijzingen in een bepaalde richting maakt vaak een juridisch perfect aanvaard bewijsmiddel uit. Spijtig dat gerechtelijke onderzoekers niet meer gebruikmaken van statistische bewijsvoering, maar dit geheel ter zijde...

Ik stel ook vast dat sinds ik het forum een beetje ben beginnen volgen nu al méér dan een jaar geleden, vooral de materiële bewijsstukken en onafhankelijke getuigenverklaringen als geheel op vaste ondergrond blijven staan. Wat motieven betreft, omdat die zo onstabiel zijn, en ben ik zelf vaak van mening veranderd, en dat is denk ik, de aard van motieven, kunnen aanvullend werken t.a.v. materiële bewijsstukken en onafhankelijke getuigenverklaringen, maar zijn op zichzelf per definitie duister, als was het maar door de aard van de menselijke psyche.

Hoeveel doet een individu niet in het dagelijks leven waar hij achteraf geen verklaring voor heeft! Uiteraard bedoel ik hier niet in de criminele sfeer. In het geval van gewone mensen, hoeveel doen wij niet op basis van emoties, instinct, geloof... waar wij dan achteraf vaak een logische verklaring aan geven, of anders gezegd: het hart heeft z'n redenen die het verstand niet kent.

Maar volgens mij komt dat overdreven belang voor de motieven de daders wel héél goed uit, hoe méér onzekerheid, hoe liever. En dan te bedenken dat mogelijkerwijze een aantal daders mee hebben gedraaid in het onderzoek, en misschien wel verantwoordelijk zijn voor een aantal motieven die nergens toe leiden.

Men ziet dat ook vaak in processen, de bewijzen zijn overweldigend, hetzij materiële bewijsstukken, hetzij onafhankelijke getuigenverklaringen, hetzij beiden, en dan weten de advocaten héél goed, dat zij vooral niet moeten spelen op de meest standvastige elementen, daar zullen zij wijselijk over zwijgen. Zij zullen zich concentreren op het aanbrengen van valselijke motieven en het in diskrediet brengen van getuigen. Want materiële bewijsstukken bieden nog altijd een stuk méér zekerheid dan zelfs onafhankelijke getuigenverklaringen!

Dus samengevat:

• Meest juridische zekerheid biedend en dus grootste bewijskracht: Materiële bewijsstukken en/of aanverwanten;

• Minste juridische zekerheid biedend en dus beperkte bewijskracht, louter ter aanvulling: Motieven en/of aanverwanten;

• Tussenin: Onafhankelijke getuigenverklaringen.