Er wordt hier gewag gemaakt van een doofpotoperatie, dat is duidelijk. Zeer opmerkelijk zijn de figuren van Bultot en Deprêtre en wat er gezegd wordt over hun beroepswerkzaamheden. Deprêtre was dus als eerste substituut bevoegd of dus hoofd van de afdeling jeugd van het Brusselse parket. Een link tussen Bultot en Deprêtre kan geenszins worden uitgesloten.

En hoe is Bultot benoemd geraakt bij het Belgische gevangeniswezen? Via Vdb, via Deprêtre, eventueel via Gol? En is het niet zo dat de afdeling jeugd van de parketten belangrijke bevoegdheden heeft bij het toezicht op strafinrichtingen voor minderjarigen? Men is onwillig om de bepaalde gekende daders en/of daders-coördinatoren op te pakken, men is onwillig om onderzoeken te voeren naar potentiële opdrachtgevers.

De dag dat er wel wil komt om dit duister zaakje op te lossen, kan men via de personen die in dit onderzoek obstructie pleegden ook vrij snel de opdrachtgevers ontmaskeren. En is Deprêtre niet de magistraat die het meeste obstructie heeft gepleegd? Zoals Hugo Coveliers aangaf, heeft men bij de aanslag in Bologna ook maar resultaat geboekt toen men zich is gaan concentreren op de obstructie van het onderzoek.

Het is in ieder geval een weg die vrij snel leidt naar de opdrachtgevers, want Deprêtre moet, voor zoverre hij niet zelf tot één van de opdrachtgevers moet worden gerekend ,wel direct in contact hebben gestaan met hen.

Zie ook het item De Bende van Nijvel en de gerechtelijke arrondissementen » Forum

Gekke feesten, stoer doen. Tuurlijk durf ik dat! Daarna heeft iemand de 'bende'over genomen.

Op 6 februari 1978 startte de rijkswacht, op basis van een anonieme klacht, een onderzoek tegen de exotische Lydia Montaricourt, die als Madame Claude met een twintigtal meisjes in Schaarbeek actief was. Op 19 februari '79 voerden de BOB'ers Lainé en Jacques in opdracht van onderzoeksrechter Schellekens een huiszoeking uit bij Montaricourt in haar pand in Schaarbeek. Bij deze huiszoeking werden adressenboekjes, foto’s, registers, sleutels, documenten, brieven, een kunstpenis-met-peer en een vibrator in beslag genomen. In haar bankinstelling werden een enveloppe met foto's van meisjes en een rood boekje met namen buitgemaakt. Montaricourt zelf werd enkele dagen later, op 21 februari '79, in voorhechtenis genomen.

Uit het onderzoek van alle inbeslaggenomen stukken concludeerden de BOB'ers dat het netwerk was overgekocht van een andere luxecallgirl luisterend naar de flamboyante naam Fortunato Israel. Montaricourt vertelde de enquêteurs dat ze vanaf de zomer van 1975 voor Fortunato werkte, maar in februari 1977 naar België afzakte en het netwerk van Fortunato overnam. Bij de overname verbrandde Fortunato haar adressenboekje, maar Montaricourt had het vooraf overgeschreven.

Bij de ontlasting van onderzoeksrechter Schellekens moest nog een belangrijke onderzoeksopdracht naar geldkoffers in het buitenland worden uitgevoerd. Deze koffers van Montaricourt werden in Frankrijk en Duitsland wel degelijk geblokkeerd, maar later werd geconstateerd dat deze koffers zonder inventarisering en inhoudscontrole weer werden vrijgegeven.

Bovendien gaf de Brusselse substituut Fischer, tot voor kort als raadsheer van het Hof van Cassatie belast met het dossier Cools, Montaricourt na haar proces in een gulle bui twee van de vijf adressenboekjes en het inbeslaggenomen geld terug. Inspecteur Dorpe van het Hoog Comité van Toezicht, die in het begin van de jaren negentig voor onderzoeksrechter Bulthé het onderzoek van het onderzoek naar de roze balletten voerde, vond dit terecht zeer merkwaardig omdat het hier toch duidelijk om geld ging dat verdiend werd bij het plegen van een overtreding.

Montaricourt werd uiteindelijk op 2 mei 1979 veroordeeld tot 15 maanden voorwaardelijke gevangenisstraf met aftrek van de 70 dagen effectieve voorhechtenis. Het kwam erop neer dat ze dezelfde dag nog werd vrijgelaten waarna ze spoorslags richting Frankrijk verdween. Onderzoeksrechter Schellekens verklaarde: "Het dossier werd buitengewoon snel behandeld. In heel mijn loopbaan als magistraat heb ik dat nooit meegemaakt. Het is nu toch al zo’n 40 jaar – eerst als advocaat en vervolgens als magistraat – dat ik me met gerechtelijke zaken bezighoud en ik sta versteld als ik die data zie."

Bron: De namen uit de doofpot | Stef Janssens

Uit het verslag van de Tweede Bendecommissie, het besluit van de commissie: 

Wat het dossier Montaricourt betreft moet worden opgemerkt dat dit bijzonder snel werd afgehandeld. Het staat vast dat na de uitspraak slechts een aantal van de inbeslaggenomen stukken aan de betrokkene werd teruggegeven; wat met de overige stukken is gebeurd, is niet duidelijk. Hierbij gaat het om minstens één agenda, en om de bandopname van een antwoordapparaat. Volgens de verklaring van een lid van de gerechtelijke politie waren stukken die zich op de griffie moesten bevinden, op een bepaald ogenblik onvindbaar.

Anderzijds is gebleken dat een omslag met foto's die in beslag werd genomen, nooit ter griffie werd neergelegd. Door rijkswachters werd opgemerkt dat na de verklaringen van Sarr - gedaan in het kader van het dossier Montaricourt - omtrent de betrokkenheid van een minderjarige, geen verder onderzoek naar deze verklaringen werd ingesteld. Deze opmerking werd in het kader van het dossier 54/90 trouwens ook gemaakt door onderzoeksrechter Bulthé.

Tenslotte moet er de aandacht op worden gevestigd dat het Hoog Comité van Toezicht vaststelde dat in het dossier Montaricourt een proces-verbaal (van 12 maart 1979) ontbrak waarin de met het onderzoek gelaste rijkswachters te kennen gaven dat zij als gevolg van de mondelinge opdracht van de instruerende magistraat niet zouden overgaan tot uitvoering van de voorgeschreven plichten.

Bron: Verslag Tweede Bendecommissie (bijlage 3)