Kenniz05 : Proficiat om die link te hebben ontdekt. Bij mij was dat niet opgevallen. Toch wel heel bizar nietwaar.

"Het dossier Pinon werd door het parket van Nijvel in 1979 geopend onder het nr. 38.91.1005/79".

Bron : "De namen uit de doofpot, Stef Janssens, EPO, blz. 82

Ik kan niet antwoorden op uw vraag of Meester Guy Hiernaux, advocaat, op dat ogenblik reeds de raadsman was van het koningshuis.

Merkwaardig toch?

De subsituut Steppe stipte nog een aantal "eigenaardige voorvallen" aan zoals het bestendig gekissebis tussen de gerechtelijke inspecteurs Marnette en Audenaert over de audiocassettes die Pinon ter beschikking had gesteld van het gerecht.

Merkwaardig inderdaad, maar dan volgde de getuigenis van de heren Marnette en de heren Audenaert:

“Tot besluit hoorde de kamercommissie de getuigenis van eerstaanwezend commissaris van gerechtelijke politie Glenn Audenaert die o.m. werd ondervraagd over het incident met zijn toemalige chef Georges Marnette rond het onderzoek in het dossier Roze Balletten. "Bijna onmiddellijk na zijn aanstelling tot chef van de Centrale Sectie ontnam Marnette me dit onderzoek "manu militari", zo stelde de getuige. "Incluis een drietal geluidscassettes die dr. Pinon me had overhandigd". "Mijn ontwerpen van PV's en de cassettes werden nooit ter griffie neergelegd - iets was volstrekt onwettelijk was". De getuige voegde er aan toe dat hij nooit grondig kennis had kunnen nemen van de geluidsopnames. “

Merkwaardig inderdaad!

Of er echt bezwarend materiaal op stond, zal wellicht altijd een open vraag blijven. Toen de eerste bendecommissie dit bewijsmateriaal in 1989 opvroeg doken de bandjes als bij toverslag terug op. Ze bleken echter niet meer beluisterbaar te zijn! "Iets wat zeer zeker niet het geval was toen Pinon ze mij overhandigde", zo stelde Audenaert. Wat er precies met het bewijsmateriaal gebeurd heeft, daar heeft Audenaert het gissen naar.

Na de opkuis van de tapes door de Gerechtelijke Politie van Brussel onder leiding van Frans Reyniers kwam er dan - uiteraard! - deze verklaring:

“Dokter Pinon ontkende volgens procureur Defourny van Charleroi eveneens elke band met de Bende van Nijvel. Defourny rapporteerde hierover op 25 januari 1989 aan de Bergense procureur-generaal Demanet: 'Het monster van Loch Ness uit het dossier Pinon lijkt voorgoed uitgeschakeld na het verhoor van dokter Pinon door de Gerechtelijke Politie van Charleroi op 29 november 1988.”

betreffende: "eigenaardige voorvallen", of wat mij betreft: "gelijkaardige voorvallen": hier de zaak Jespers, samengevat: dood minderjarig meisje, vergiftiging (?) Jespers in zijn cel.

Bomauto’s, partnerruil en de Gentse bourgeoisie: moordproces van magistraat Guy Jespers was écht dat van de eeuw

Op 27 februari 1977 werd Gent opgeschrikt door wellicht de sensationeelste aanhouding uit zijn geschiedenis: de succesvolle onderzoeksrechter Guy Jespers werd aangehouden omdat hij zijn vrouw in bad zou hebben verdronken. Vijfenveertig jaar later weet nog altijd niemand wat er toen echt allemaal is gebeurd. Maar heel Gent smulde van de verhalen over seksclubs bij de hogere bourgeoisie, al dan niet gefabriceerde bewijzen, en nog véél meer.

Een stom kapot achterlicht bracht de bal aan het rollen. Toen een rijkswachter daarvoor Jacky Van Renterghem op de Gentse Rooigemlaan tegenhield, deed die garagehouder zo zenuwachtig dat heel zijn auto werd doorzocht. In de koffer stak voor miljoenen (franken) aan juwelen, goud en waardepapieren. Die waren verdwenen bij een overval op het echtpaar Vandenhende-Ledoux uit de Rooseveltlaan, en deels geroofd uit hun bankkluis.

Van Renterghem zei dat hij de buit vervoerde voor zijn vriend Lucien ‘Luc’ De Cramer. Die verklaarde dan weer dat hij de kostbaarheden had gestolen op vraag van onderzoeksrechter Guy Jespers. En dat Jespers ook nog eens zijn echtgenote had verdronken in bad. Eerder zou hij hebben geprobeerd haar te vermoorden met een bomaanslag op haar auto, maar dat was mislukt.

De arrestatie van Jespers was een bom in Gent. “Le beau Guy”, zoals hij werd genoemd, kwam uit de betere Gentse bourgeoisie en had gewerkt op het kabinet van minister Willy De Clercq, het Gentse liberale boegbeeld. Hij maakte steil carrière als magistraat, was populair bij pers en politie, greep zelfs nipt naast een benoeming tot procureur-generaal.

Het was een publiek geheim dat Jespers en zijn vrouw, Rosine De Sutter, wel onder één dak leefden maar zich voor de rest niets van elkaar aantrokken. Zij had gezelschap in de tennisclub van La Gantoise, hij werd de jongste tijd vooral gezien met ene Ghislaine Clyncke, gewezen echtgenote van een Eeklose textielfabrikant.

De man die Jespers aan de galg praatte, Luc De Cramer, was een veroordeeld oplichter die goed bevriend was met Jespers. De Cramer gaf toe dat hij de overval en diefstal had gepleegd, maar wel in opdracht van Guy Jespers. Volgens hem had Jespers met mevrouw Ledoux een combine opgezet om het fortuin van haar man veilig te stellen. De Cramer had ook de auto doen ontploffen – bewust met een lichte bom, opdat Rosine er niets van zou voelen, zo zei hij. In één klap vertelde hij dat Jespers daarna zijn vrouw in bad had verdronken.

De Cramer had een aantal bars en cafés, onder meer het Clubke bij het kanaal Gent-Brugge in Lovendegem. Daar kwamen nogal wat notabelen champagne drinken met de aanwezige gezelschapsdames. De bazin was zijn vriendin. Maar tegelijk had De Cramer twee kinderen bij Rosane Van Laere, voor wie hij een hoeve in Laarne had gekocht. Jespers gebruikte die hoeve vele jaren als liefdesnestje.

Het assisenproces tegen Guy Jespers begon nog datzelfde jaar, in november 1977. Bladzijden en bladzijden schreven de kranten vol over dit “proces van de eeuw” … om helemaal op het einde tot de conclusie te komen dat men eigenlijk nog altijd niet wist wat er precies was gebeurd. “Het proces is gedaan, maar de vragen blijven”, kopte De Gentenaar. Jespers werd vrijgesproken voor het verdrinken van zijn vrouw, maar schuldig bevonden aan de overval en de moordpoging op zijn vrouw door een bom in haar auto te laten stoppen.

Jespers bleef zijn onschuld volhouden. Hij beweerde dat De Cramer werd gedwongen om hem te beschuldigen. De magistraat werd namelijk al vele jaren bedreigd vanwege zijn onderzoek naar de zogenaamde ‘sleutelclub’. Dat was een vermeende partnerruilclub in Eeklo, waar mannen uit een hoed de sleutel graaiden van de slaapkamer waar een vrouw klaarlag voor een liefdesnacht. In dat circuit was een minderjarig meisje omgekomen. Jespers zei dat zijn onderzoek daarnaar werd gedwarsboomd. (lees verder onder de foto)

In Eeklo en ver daarbuiten gonsde het van de wildste geruchten en meest vergezochte complottheorieën. Zelfs de hyperpopulaire Willy De Clercq werd genoemd. Toen zijn liberale PVV (vandaag Open VLD) in april 1977 een zware verkiezingsnederlaag leed en hij zijn voorkeurstemmen van 54.000 naar 38.000 zag dalen, schreef De Gentenaar dat de geruchten rond de affaire-Jespers daarvan mee de oorzaak waren.

Vijf weken na zijn veroordeling tot twintig jaar cel trouwde Jespers in de gevangenis met zijn minnares, Ghislaine Clyncke. In de ziekenboeg van de gevangenis kreeg hij een foute injectie toegediend, waardoor hij niet meer kon spreken of schrijven en een half wrak werd. Daarom werd hij in 1980 in vrijheid gesteld.

Macaco

Luc De Cramer kreeg vijftien jaar cel. Na zijn vervroegde vrijlating in 1982 baatte hij nog vele jaren café Macaco op de Antwerpsesteenweg in Sint-Amandsberg uit, tot hij door een drugszaak opnieuw de cel in geraakte. Vele jaren later gaf hij in een documentaire op Canvas toe dat Jespers helemaal niets met de ontploffing van die auto te maken had. Of hij die keer de waarheid sprak of opnieuw loog, weet niemand.

Jespers overleed in de zomer van 2002. Hij bleef tot het einde zijn onschuld uitschreeuwen.

Bron: Het Nieuwsblad | Bart Moerman | 26 februari 2022