Op 30 april 1979 werd in Dilbeek een postzegelverzamelaar overvallen en doodgeschoten. Eén van de daders was Edmond Duczyk, die later ook opduikt in het Bende van Nijvel-dossier. In 1986 werden de daders gearresteerd en in 1989 werden zij veroordeeld.

Bende van roof en moord gepakt

Een tiental gangsters, waarvan vier betrokken zijn bij een moord gepleegd in 1979 te Dilbeek, werden de jongste dagen door de gerechtelijke politie van Brussel aangehouden.

Behalve bij de roofmoord, gepleegd op de 76-jarige postzegelverzamelaar Ange Hanssens in zijn woning, Koudenaerdestraat 10 te Dilbeek, waren sommige bendeleden betrokken bij 36 gewapende overvallen die tussen 1978 en 1984 op verschillende plaatsen in het land werden gepleegd en die ruim 40 miljoen opbrachten.

De moord en de overvallen konden grotendeels worden opgehelderd dankzij de bekentenissen die de 33-jarige Edmond Duczyk op 12 augustus in de gevangenis van Vorst aflegde.

Wat de moord op de bejaarde Hanssens betreft, verklaarde Duczyk een tip te hebben gekregen van de 40-jarige Jean Michel Van Wolleghem. Deze had laten uitschrijnen dat de postzegelverzamelaar niet alleen over een aanzienlijke collectie postzegels beschikte, maar dat hij ook bestendig in het bezit was van vrij grote geldsommen.

Duczyk deed toen beroep op de 29-jarige Yvan Renard, en samen gingen ze bij de postzegelverzamelaar aanbellen. Toen bleek dat Ange Hanssens hun geen geld kon bezorgen, schoot Duczik hem neer met drie kogels. De 72-jarige echtgenote, die was komen toesnellen, werd vervolgens in een muurkast opgesloten. De daders gingen er van door met verschillende albums waarin kostbare postzegels zaten.

Ze lieten echter een hoeveelheid waardevolle zegels ter plaatse achter, zodat achteraf werd getwijfeld aan hun deskundigheid betreffende de waarde van postzegels.

De buitgemaakte postzegels werden achteraf overgemaakt aan Van Wolleghem, samen met een te Namen gestolen voertuig, gebruikt bij de bloedige overval, alsmede het wapen waarmee werd geschoten. De postzegels werden later verkocht door de 42-jarige Willy Van Goethem. Deze ontkent met de roofmoord enig uitstaans te hebben, in tegenstelling met de drie anderen, die de feiten toegeven.

In verband met de 36 gewapende overvallen werden een vijftiental gangsters geïdentificeerd. Onder hen zijn er tien aangehouden. Het gaat om overvallen die overwegend gepleegd werden ten nadele van de Regie der Posterijen, de ASLK en de Famibank. Ze vonden overwegend plaats in de arrondissementen Brussel, Leuven, Charleroi, Luik, Namen, Nijvel, Brugge en Hoei. Ze brachten tussen 1978 en 1984 circa 40 miljoen op

De aangehoudenen zijn de 37-jarige André Neissen, de 31-jarige Basri Bajrami, de 36-jarige Salihi Shemsedin, de 37-jarige Raoul Arbe, de 40-jarige Jacque Londot, de 41-jarige René Ronvaux, de 25-jarige Rudy Laeremans, samen met de reeds geciteerde Edmond Duczyk, Yvan Renard en Michel Van Wolleghem.

Drie geïdentificeerde gangsters vertoeven thans in het buitenland. Het betreft de 41-jarige Michel Gigot, de 42-jarige Henri Faberes en de 40-jarige Victor Van Obbergh. Een andere gangsters, nl. Serge J., stierf ondertussen een natuurlijke dood.

Er is eveneens gebleken dat voormelde bendeleden contacten hadden met de aders van verschillende overvallen op geldtransporten, overwegend in het Brusselse en omgeving, vooral de jongste maanden. In dat verband maakte het parket te Brussel twee namen bekend, nl. die van de Joegoslaaf Turtko Tomicic, die in september jl. te Sint-Jans-Molenbeek werd aangehouden, en van de Albanees Arshi Xhidra, die in september jl. in Ukkel werd doodgeschoten door de gerechtelijke politie nadat deze met zijn vuurwapen had gedreigd.

Volgens een woordvoerder van het parket maakten een vijftigtal personen deel uit van de bende. De meesten konden nog niet worden geïdentificeerd.

Bron: Gazet van Antwerpen | 31 december 1986

Fitalist door huurdoders vermoord in Dilbeek

Vandaag verschijnen voor het Assisenhof van Brabant de 43-jarige Jean Wolleghem uit Huldenberg, de 32-jarige Yvan Renard uit Namen, de 36-jarige Edmond Duczyk uit Diest en de 45-jarige Willy Van Goethem uit Brussel.

Ze staan terecht wegens moord op de 76-jarige postzegelhandelaar Ange Hanssens, die op 30 april 1979 in zijn woning aan de Kaudenaardestraat te Dilbeek omgebracht werd. Het onderzoek naar deze moord leverde niets op, tot Edmond Duczyk tijdens zijn gevangenschap te Leuven in augustus 1986 spontaan bekende dat hij van 1978 tot 1984 aan meederde overvallen deelnam. Eén ervan kostte het leven aan Ange Hanssens.

Op de avond van de feiten meldden Duczyk en Renard zich te 21 uur bij de woning van Hanssens in Dilbeek aan. De fitalist nodigde hen naar de eerste verdieping uit, waar zich zijn kantoren bevonden. Even later trokken Duczyk en Renard hun wapens. Toen Hanssens zich trachtte te verweren werd hij doodgeschoten. De overvallers namen enkele postzegelverzamelingen - en lang niet de waardevolste - mee en ontkwamen.

Brein achter de moordzaak waren Willy Van Goethem en Jean-Michel Wolleghem, die Duczyk (hij kreeg 100.000 fr. voor zijn daad) en Renard (schuldenaar van Duczyk) als huurdoders aanwierven.

Van Goethem kende als amateur-fitalist slachtoffer Hanssens zeer goed. Enkele dagen na de moord kreeg hij van mevrouw Hanssen zelfs een partij zegels die de ongelukkige de dag van zijn dood had gekocht. Van Goethem wist heel goed welke postzegelcollecties er ten huize Hanssens te vinden waren.

Jean-Michel Wolleghem, eigenaar van café “Le Bistro” te Brussel, betaalde samen met Van Goethem een voorschot op de aankoop van een belendende drankgelegenheid. Om de totale overnamesom voor het café in handen te krijgen beraamden zij de roofoverval op Hanssens, maar lieten hem door Duczyk en Renard uitvoeren.

Bron: Gazet van Antwerpen | 23 Januari 1989

Postzegelhandelaar uit Dilbeek werd vermoord bij overval

Maandag begon voor het Hof van Assisen van Brabant het proces tegen Jean Wolleghem (47) uit Huldenberg, Yves Renard (32) uit Namen, Edmond Duczyk (36) uit Diest en Willy Van Goethem (45) uit Brussel, beschuldig van roofmoord en aanstichting tot moord.

De vier moeten zich verantwoorden voor een overval gevolgd door doodslag op de 76-jarige Ange Hanssens, die op 30 april 1979 werd omgebracht in zijn woning aan de Kaudenaardestraat te Dilbeek. De jury bestaat uit zes mannen en zes vrouwen.

Voorzitter Lambeau begon het verhoor van de beschuldigden bij Edmond Duczyk, die tot op zekere hoogte aan de basis ligt van dit proces. Hij hielp immers het gerecht in augustus 1986 de bijna vergeten moord op de postzegelverzamelaar ophelderen. Tijdens zijn gevangenschap te Leuven bekende hij spontaan tussen 1978 en 1984 aan meerdere overvallen te hebben deelgenomen, o.m. aan één die het leven kostte van Agne Hanssens.

Duczyk verklaarde aan de voorzitter dat hij de overval pleegde samen met Yvan Renard en dat Wolleghem, met wie hij destijds inbraken in auto’s had gepleegd, hen had getipt over de aanwezigheid van een waardevolle postzegelverzameling. Nog volgens Duczyk moest Wolleghem die informatie van een derde hebben, vermits hijzelf weinig of niets van postzegels bleek af te weten. Hij wist niet wie die tipgever wel kon geweest zijn maar hij zei wel te hebben beseft dat de tip moest uitgaan van een bekende van het slachtoffer, vermits men hem de waarde van de collectie had doorgespeeld.

“In de 50 tot 60 miljoen”, aldus Duczyk, die eraan toevoegde dat postzegels doorgaans slechts aan een vijfde van de prijs worden verhandeld. Wolleghem zou volgens hem niet rechtstreeks aan de overval hebben deelgenomen omdat hij als cafébaas in het Brusselse te goed gekend was.

Na een laatste telefoon van Wolleghem trop hij even voor 21u met Renard naar Dilbeek. Zij gezel was gewapend met een nep-pistool en zelf stak hij een geladen Smith en Wesson op zak.

Vechtpartij

Eenmaal in het kantoor van hun slachtoffer op de eerste verdieping van de woning, trok Duczyk zijn vuurwapen. Hanssens liet zich echter niet van de wijs brengen en verdedigde zich hardnekkig, ondanks een slag met de folk van de revolver.

“De man wankelde even maar ging me onmiddellijk terug te lijf, ondanks een eerste waarschuwingsschot in de vloer”, aldus Duczyk. Hij beweert dat hij toen naar de benen zou gemikt hebben. “Hanssens is gevallen om in het geharrewar was dit laatste schot niet gericht, maar werd zijn wapen in het gevecht weggeduwd. Hij herinnert zich niet dat er nog een vierde schot zou zijn afgegaan.

Op de vraag naar het aantal keren dat Duczyk had gevuurd, zei Renard zich enkel te herinneren dat tweemaal werd gevuurd. Volgens Jean Wolleghem is het Van Goethem die de nodige inlichtingen heeft verschaft voor de overval en die het plan heeft doorgespeeld. Deze beklaagde is eveneens naar Dilbeek op verkenning getrokken, zo’n veertien dagen voor de feiten. Hij was vergezeld door Van Goethem.

Willy Van Goethem van zijn kan betwist alles wat gezegd werd, ondermeer dat hij de opdracht voor de overval zou hebben gegeven. Hij had geen geld nodig voor de overname van het café samen met Wolleghem. “Ik had op dat ogenblik een half miljoen baar geld en postzegels voor een waarde van twee miljoen.” Het voorschot voor de overname had hij uit zijn zak betaald. Op dat ogenblik verdiende hij 200.000 fr. per maand, zo vertelde hij nog.

“U ziet goed dat degenen die de overval hebben gepleegd niet goed ingelicht waren”, zei hij verwijzend naar het feit dat de gestolen postzegels vrijwel waardeloos waren.

Bron: Gazet van Antwerpen | 24 Januari 1989

Vrouw van slachtoffer werd in een kast opgesloten

De twee onderzoeksrechters, die zich bezig hielden met de moord op postzegelverzamelaar Ange Hanssens (75) op 30 april 1979 in Dilbeek, kwamen dinsdag aan het woord voor het Assisenhof van Brabant. Jean Wolleghem (42), uit Huldenberg, Yvan Renard (31), uit Namen, Edmond Duczyk (35), uit Diest en Willy Van Goethem (44), uit Brussel staan voor deze roofmoord terecht.

Onderzoeksrechter Fabry gaf via een diavertoning een wedersamenstelling van de misdaad en legde uit hoe Duczyk en Renard in de woning van het slachtoffer tewerk waren gegaan. Onderzoeksrechters Dejemeppe werd vooral ondervraagd over de kwestie of Van Goethem geld nodig had in de periode dat de misdaad gepleegd werd. Men vroeg hem ook of Wolleghem niet uit wraak beschuldigingen had uitgesproken tegen Van Goethem.

Wetsdokter Claudine Lambert zei dat het lichaam van het slachtoffer één verwonding vertoonde in de buik, veroorzaakt door een postzegel-pincet, en drie kogelwonden, eveneens in de buik. De kogels hadden het lichaam doorzeefd.

Wapendeskundige Jacques Pletinckx zei dat bij de griffie slechts twee kogels werden afgegeven, omdat de derde kogel zo diep in de plankenvloer stak dat de vloer helemaal moest worden opengebroken om de kogel er uit te halen. Volgens de deskundige werden overigens niet drie, maar vier kogels afgevuurd. De vierde kogel bleef spoorloos.

Roger Vanmalder van de Brusselse gerechtelijke politie werd ondervraagd over de verklaring van de echtgenote van het slachtoffer, Nekky Wrana. Met de loop van een wapen tegen haar hoofd beval Renard haar kalm te blijven en zei dat haar niets zou overkomen. De vrouw beet echter in de pols van Renard en daarom werd ze in een kast opgesloten. Ze geraakte er pas uit toen alles al voorbij was.

Psychiaters Yves Crochelet en Jean-Pierre Dehon verklaarde dat Dyczyk veranderd is tijdens zijn gevangenschap. Hij is van de drugs af en heeft tijd gehad om na te denken.

Bron: Gazet van Antwerpen | 25 Januari 1989

“Hij schoot zonder waarschuwing”

Voor het Assisenhof van Brabant getuigde de vrouw van de vermoorde 75-jarige postzegelverzamelaar Ange Hanssens uit Dilbeek. “Geen waarschuwingsschot werd in het plafond gelost. Duczyk schoot direct op mijn man”, zo zei de vrouw over de gebeurtenissen in haar woning op 30 april 1979.

Terecht staan de 35-jarige Edmond Duczyk uit Diest en de 31-jarige Yvan Renard uit Namen. De roof werd ingegeven door de 44-jarige Brusselaar Willy Van Goethem en de 42-jarige Jean Wolleghem.

Volgens mevrouw Nelly Wrana schoot Duczyk nog een tweede maal op Hanssens toen hij de telefoon wou grijpen. Na een derde schot zag de vrouw “het bloed in twee beekjes over de kleren van haar man lopen”. Ze beet de moordenaar, maar werd in de vestiaire geduwd.

Na dit getuigenis stond Duczyk in de beklaagdenbank recht om zich te verontschuldigen. De vrouw van Duczyk vond moeilijk haar woorden voor het het Hof. Zij verklaarde dat ze in 1979 met Duczyk ging samenwonen, en dat ze in 1986 in de gevangenis huwden. “Wat voorbij is, is voorbij”, zo zei ze. Ze voegde er meteen aan toe dat ze haar man nog altijd een kans wilde geven, omdat haar liefde voor hem groot is.

De voorzitter ondervroeg ook Yvan Renard. “Slagen met de ruim waren geen uitzondering thuis”, zei Renard. Hij oefende een heel reeks beroepen uit en als vertegenwoordiger van en agentschap voor leningen hield hij geld achter, omdat hijzelf niet werd betaald. Van toen af begonnen zijn “marginale activiteiten”.

Het Hof hoorde dan Van Goethem over diens leven. Hij is een man die weinig contact had met zijn familie en weinig of geen vrienden had. In 1970 begon hij te handelen in postzegels, maar voordien was het reeds zijn hobby. Met zijn vennoot (en medebeklaagde) Van Wolleghem nam hij de kroeg “Le Festival” over aan de Brusselse Mausstraat. In 1977 ging Van Goethem bij zijn vrouw weg, van wie hij twee kinderen had.

Bron: Gazet van Antwerpen | 26 Januari 1989

Wolleghem werd na moord reeds veroordeeld wegens overvallen

Donderdag werd voor het Hof van Assisen van Brabant aandacht besteed aan het reilen en zeilen van de eerste betichte. Jean-Michel Wolleghem. Naast hem zitten ook de 31-jarige Yvan Renard uit Namen, de 35-jarige Edmond Duczyk uit Diest en de 44-jarige Brusselaar Willy Van Goethem op de beklaagdenbank.

Het viertal wordt vervolgd voor de moord op de 75-jarige Ange Hanssens die zij op 30 april 1979 in zijn woning te Dilbeek pleegden.

Jean-Michel Wolleghem werd op 27 juli 1946 te Namen geboren. Zijn vader was ontmijnen. Hij kwam om toen de beklaagde maar 9,5 jaar was.

“Na de dood van mijn vader”, aldus Wolleghem tot voorzitter Pierre Lambeau, “werd ik aan de zorgen van mijn grootouders toevertrouwd. Later ging ik bij mijn moeder wonen, die na de dood van vader terug naar Namen was gaan wonen, waar ze een zaak had. Ze plaatste mij in een internaat.” Omdat Jean-Michel Wolleghem lagere school in het Nederlands had gevolgd, moest hij het laatste jaar ervan in het Frans overdoen, maar hij mislukte. Hij deed dus driemaal het laatste jaar van de lagere school.

“Ik zag de andere leerlingen elke weekeinde naar huis gaan en mocht enkel eenmaal per maand weg. Daarom liep ik meermaals weg, maar telkens werd ik door mijn moeder terug naar het internaat gestuurd.”

Toen hij mechanica begon, kwam Wolleghem tot de vaststelling dat zulks hem eigenlijk niet lag.

Toen hij naar een internaat te Dinant werd overgeplaatst, ging hij in de horeca-sector werken, ondermeer in een thans verdwenen hotel te Namen. Daar was hij tevreden, maar had het ongeluk door een homoseksueel aangerand te worden. Zijn moeder beval hem van werkplaats te veranderen. Dan ging hij in de confectie in het Naamse werken, maar zijn hart bleef bij de horeca-activiteiten. Omdat hij niet in de kledingnijverheid wilde blijven, sleurde zijn moeder hem voor de jeugdrechter, die hem in een “verbeteringsgesticht” liet plaatsen. Toen begon zijn kleine criminaliteit en die nam dergelijke afmetingen aan dat hij tot vier jaar opsluiting werd veroordeeld. Wolleghem geeft toe, omdat de doodslag zo lang geleden gepleegd werd, dat hij sedertdien meerdere overvallen pleegde die hem tien jaar gevangenisstraf opleverden.

Dr. Jean-Louis Legrand, geneesheer-antropoloog van de gevangenis van Doornik, komt vervolgens verklaren dat Yvan Renard hem in november 1985 gevraagd had hem te spreken.

“De man was toen zwaar getekend door de omstandigheden waarin hij opgesloten zat. Omdat ik vreesde dat Yvan Renard zelfmoord zou kunnen plegen, vroeg ik bijstand voor hem.”

Bron: Gazet van Antwerpen | 27 Januari 1989

Beschuldigden hebben zwaar verleden

De zitting van het Hof van Assisen van Brabant werd vrijdag besteed aan de verslagen van de psychiaters. Achtereenvolgens werd rapport uitgebracht over Yvan Renard (31) uit Namen, Jean-Michel Wolleghem (42) uit Huldenberg en Willy Van Goethem (44) uit Brussel.

Samen met de 35-jarige Edmond Duczyk, uit Diest, waarover donderdag al een psychiatrisch verslag werd uitgebracht, staan zij terecht voor de moord op fitalist Ange Hanssens op 30 april 1979 in diens woning in Dilbeek.

Morele armoede

Dr. Yves Crochelet en Dr. J.-P. Dehon, psychiaters, vertelden dat Yvan Renard in een gestoord familiaal milieu leefde, dat hij een lage scholingsgraad heeft, dat hij “twaalf stielen en dertien ongevallen” en heel wat op zijn kerfstok had. Die criminaliteit - tussen zijn 22e en 29e jaar gepleegd - betrof steeds diefstal en nooit geweldpleging. “De man lijdt aan morele armoede”, aldus de arts.

De experten menen dat Renard onder psyche-medisch toezicht moet staan. Hij vormt geen gevaar voor de maatschappij.

“Jean-Michel Wolleghem werd in zijn jeugd zwaar getekend door de dood van zijn vader, die als ontmijnen levend onder een gebouw werd begraven. Beklaagde voelde zich door zijn moeder, die hem in een internaat plaatste, verstoten. Na diverse ontvluchtingen en een plaatsing in een verbeteringsgesticht, ging hij stelen”, aldus de psychiaters.

Ook Wolleghem was weinig weerbestendig: hij oefende tussen zijn en 18 en 38 jaar 12 verschillende beroepen uit, 8 jaar gevangenisstraf en een verblijf in Frankrijk buiten beschouwing gelaten. Jean-Michel begon met het kraken van brandkasten en eindigde met roofovervallen. Volgens de artsen is Wolleghem licht psychopatisch. Hij heeft weinig sociaal en moreel gevoel, is opvliegend en gaat rap in het defensief.

Geen medewerking

Willy Van Goethem heeft altijd beweerd dat hij onschuldig is. Vandaar dat hij weinig medewerking verleende toen de psychiaters hem onderzochten. Zijn jeugd verliep rimpelloos en hij zit iets boven de gemiddelde intelligente. Wel verliet hij op 15 jaar de school en verhulde dat later met de bewering dat hij autodidact en viertalig was. Na de moord op Hanssens kreeg hij op professioneel vlak een inzinking, zo erg zelfs dat hij sociale steun nodig had.

Guy François, verdediger van Willy Van Goethem, vroeg of Van Goethem inderdaad verklaard heeft dat hij de overval op Hanssens nooit voorgesteld heeft, dat hij het in voorkomend geval evengoed zelf had kunnen doen en dat hij maar verdacht werd nadat hij wegens heling van postzegels werd veroordeeld. “Ik heb in aanwezigheid van Wolleghem mijn mond voorbij gepraat”, zou Van Goethem er aan toegevoegd hebben.

De psychiaters kunnen alleen maar bevestigen dat zulks door Van Goethem inderdaad gezegd werd.

Maandag wordt het proces voortgezet.

Bron: Gazet van Antwerpen | 28 Januari 1989

Alle beklaagden afzonderlijk verantwoordelijk

In het proces tegen Jean-Michel Wolleghem, Yvan Renard, Edmond Duczyk en Willy Van Goethem, die beschuldigd worden van moord op de bejaarde postzegelverzamelaar Ange Hanssens in Dilbeek, kwamen gisteren de openbare aanklager en de verdedigers aan het woord.

Advocaat-generaal Fischer trok bij aanvang van de zitting fel van leer tegen het volkomen eerloos karakter van de feiten. Bovendien, aldus de aanklager, werd de moord gepleegd om diefstal te vergemakkelijken. Daardoor zijn de omstandigheden nog verzwaard en zijn volgens de openbare aanklager de vier beklaagden ook afzonderlijk verantwoordelijk.

Advocaat-generaal Fischer schetste vervolgens de rol van elke beklaagde. Duczyk besloot te schieten omdat hij wist dat de bejaarde postzegelhandelaar fysiek nog krachtig uit de hoek kon komen. Wolleghem zorgde dat na de misdaad het wapen en de auto verdwenen. Renard ontpopte zich als een dief-in-opdracht, want hij stal vooraf de auto en het wapen.

Van Goethem was, aldus het openbaar ministerie, evenmin zuiver op de graat. Hij fungeerde als tipgever voor de moordenaars en is bijgevolg medeplichtig aan moord.

Geen doder

Na het rekwisitoor probeerden de verdedigers van Duczyk, mr. Noël en mr. Saels, via een hele reeks details aan te tonen dat hun cliënt nooit het inzicht had te doden. Ze legden er de nadruk op dat Duczyk in zijn jeugd van iedere familiale binding en steun verstoken bleef. Hun cliënt is geen geweldenaar, stelden zij en als bewijs voerden ze aan dat Duczyk geen geweld gebruikte toen mw. Hanssens de deur voor hem opende.

Mr. de Bontridder en mr. Humblet, verdedigers van Renard, zegden eveneens dat hun cliënt niet het inzicht had te doden. Gewelddadigheid, aldus pleiters, was Renard vreemd: “Zowel voor als na het drama in Dilbeek zijn nergens sporen aanwezig die op bruut geweld wijzen”.

De pleidooien voor de twee overige beklaagden volgen vandaag.

Bron: Gazet van Antwerpen | 31 Januari 1989

Vrijspraak gepleit voor Van Goethem

De verdediger van Willy Van Goethem, een van de vier beklaagden die voor het Brabantse Assisenhof terecht staan op beschuldiging van moord op postzegelhandelaar Hanssens in Dilbeek, heeft de vrijspraak gevraagd. Mr. François eiste dit “omdat Van Goethem onschuldig is”.

De advocaat zei tot de jury dat ze de keuze had tussen de beschuldigingen van medebeklaagde Van Wolleghem, die reeds een veroordeling tot tien jaar op zijn strafregister heeft en die Van Goethem als tipgever aanduidde, en de uitleg van Van Goethem die sedert het drama in 1979 zijn onschuld uitschreeuwt.

Mr. Fernande Motte-De Raedt was voordien aan het woord geweest als verdediger van Wolleghem. Zij ontkende met klem dat haar cliënt zou gelogen hebben toen hij zei dat het Van Goethem was die aangaf welke slag er bij de postzegelhandelaar kon geslagen worden. Mr. Motte vroeg de juryleden voor haar cliënt bevestigend te antwoorden op de vraag betreffende gewelddadige diefstal, maar ontkennend op de vraag of er een duidelijke bezwarende omstandigheid voor de moord is.

Wil om te doden

Tijdens de replieken stelde de openbare aanklager dat de wil om te doden wel aanwezig was. Hij achtte ook Van Goethem schuldig, niet enkel op basis van de verklaringen van Wolleghem maar ook omwille van tegenstrijdigheden in zijn eigen verklaringen.

Daarna kwamen de verdedigers nogmaals aan het woord. Mr. Saels vroeg dat Edmond Duczyk alleen zou geoordeeld worden op de beschuldiging van het opzettelijk toebrengen van slagen en verwondingen met de dood tot gevolg, maar zonder het inzicht te doden. Mr. Humblet, verdediger van Yvan Renard, wees erop dat bij andere processen wel een onderscheid werd gemaakt tussen de verschillende beklaagden.

Nadat zijn verdediger hetzelfde als voorgaande pleiter had gezegd, nam Jean-Michel Wolleghem zelf het woord. Hij zei dat de thesis van wraak niet opgaat. Tot slot vroeg mr. François nogmaals de vrijspraak voor Van Goethem.

De jury kwam vervolgens korte tijd samen, maar besliste de beraadslaging tot vandaag uit te stellen.

Bron: Gazet van Antwerpen | 1 Februari 1989

Van Goethem gaat vrijuit

Een van de vier verdachten in de moordzaak op de 75-jarige Dilbeekse postzegelverzamelaar Ange Hanssens zal niet meer moeten wachten op de afhandeling van de zaak. Woensdag werd immers Willy Van Goethem vrijgesproken. De jury antwoordde ontkennend op de schuldvragen, die op hem betrekking hadden.

Het verdict van de Brabantse jury viel pas na ruim vijfenhalf uur beraadslaging. Op de vier hoofdvragen - nopens de diefstal - werd slechts driemaal bevestigend geantwoord. Dit betekende dat de vierde beklaagde en vermeende opdrachtgever Willy Van Goethem vrijuit ging. Nadat de hoofdgezworene op alle vragen had geantwoord, mocht Van Goethem de beklaagdenbank verlaten en als een vrij man tussen het publiek gaan zitten.

Ook de overige beklaagden kregen de gunst van de twijfel, vermits de gezworenen van oordeel waren dat zij niet het oogmerk hadden postzegelverzamelaar Hanssens te doden, maar enkel geweld hadden gebruikt dat ongewild de dood voor gevolg had. Dit verdict werd mogelijk gemaakt omdat de vragen over de objectieve verzwarende omstandigheden door het hof werden geïndividualiseerd. De jury volgde daarmee de stelling van de verdediging dat Renard, Duczyk en Wolleghem geen roofmoordenaars zijn.

Tenslotte oordeelde de jury dat er ook geweld werd gepleegd tegen de weduwe van het slachtoffer en werd bevestigend geantwoord op de vragen betreffende de overige verzwarende omstandigheden, zoals bendevorming, het gebruik van een voertuig en van wapens.

Onmiddellijk na zijn vrijspraak richtte Willy Van Goethem het woord tot de jury: “Ik wil u echt bedanken. Deze vrijspraak betekent voor mij een bijna ongelofelijke opluchting.”

De openbare aanklager stelde daarna dat bij de bepaling van de strafmaat rekening moest worden gehouden met de ernst van de feiten en het persoonlijke aandeel van ieder van de beklaagden afzonderlijk. Voor Wolleghem en Renard eiste openbaar aanklager Fischer een zware straf. Voor Duczyk vroeg hij niet de maximumstraf, maar stelde voor dat hij psychologisch zou begeleid worden.

De debatten werden op voorstel van de jury gestaakt om 19u30. De laatste pleidooien van de verdediging worden donderdag gehouden. Dan zal men ook het vonnis tegen de drie resterende beschuldigden kennen.

Bron: Gazet van Antwerpen | 2 Februari 1989

Dwangarbeid voor roofovervallers

Na een deliberatie van drie uur heeft de jury van het Brabantse assisenhof donderdag de drie beschuldigden Wolleghem, Renard en Duczyk veroordeeld tot dwangarbeidstraffen van 14 tot 18 jaar. Ze waren woensdag al schuldig bevonden aan diefstal met geweld, met de verzwarende omstandigheid dat de feiten op 30 april 1979 de onopzettelijke dood van Ange Hanssens uit Dilbeek tot gevolg hadden. De vierde beschuldigde, Willy Van Goethem, werd woensdag al onschuldig bevonden.

Jean-Michel Wolleghem werd tot 15 jaar dwangarbeid veroordeeld. Ivan Renard kreeg 14 jaar dwangarbeid en Edmond Duczyk 18 jaar dwangarbeid. “Het Hof heeft voor de veroordeelden niet het einde van de tunnel willen afsluiten, omdat ze zich klaarblijkelijk bewust zijn van de ernst van de gepleegde feiten”, aldus voorzitter Lambeau.

Bij de strafbepaling in deze zaak wordt de door de wet bepaalde techniek “van opslorping van straf” toegepast. Dit betekent dat de eerder door Wolleghem opgelopen straf van 10 jaar wegens overvallen “opgeslorpt” wordt door deze nieuwe hogere straf van 15 jaar dwangarbeid, die het assisenhof hem oplegt. Hetzelfde geldt voor Renard, die in totaal al 8 jaar kreeg, en voor Duczyk die eveneens al een even lange straf tegen zich hoorde uitspreken. Dit alles ongeacht de klassieke aftrek van de voorhechtenis.

Bron: Gazet van Antwerpen | 3 Februari 1989