Deze brief verdiende hier meer dan een simpele link, hij moet hier, mijn mening, integraal staan. Ik hoop dat dit niet alleen mijn mening is.
Hieronder kan u een open brief lezen, gericht aan de onderzoeksrechter te Charleroi belast met het onderzoek naar de ‘Bende van Nijvel’ (lees hier meer over de Bende) en dit naar aanleiding van de huiszoeking en inbeslagname van gegevens bij mevrouw Marie-Jeanne Callebaut op 18 juni laatstleden.
Schetsen we eerst even het kader ervan.
Na de aanslag te Aalst (nov 1985) bleef mevrouw Callebaut als weduwe achter van een van de slachtoffers van de raid. In plaats van te berusten in een slachtofferrol ging ze actief op zoek naar een antwoord op de vele vragen. Ze knoopte contacten aan met nabestaanden, met journalisten, met speurders ... en bouwde een archief en kennis op, nu al 35 jaar lang!
Kortom, zij zocht mensen die zoals zijzelf het onderzoek vooruit wilden helpen. Maar weldra moest ook zij vaststellen dat diegenen die het onderzoek wensten te saboteren veel machtiger waren. Op 18 juni werd haar archief in beslag genomen.
Onderstaande brief werd met haar volle instemming opgemaakt door een medestander van het eerste uur. Het zal velen interesseren om te lezen wat er allemaal kan in een staat die zichzelf een ‘rechtstaat’ noemt, wanneer er een tip van de sluier wordt opgelicht.
(Wilfried)
Open brief: Schandalig. Respectloos. Gevoelloos. Een regelrechte intimidatie van een nabestaande.
Een aanslag in de brutale stijl van de zogenaamde ‘Bende van Nijvel’. Anders valt deze absurde huiszoeking bij Mevrouw Callebaut niet te omschrijven.
Niet alleen de dossierstukken waar Mevrouw Callebaut als Burgerlijke Partij recht op heeft, maar ook al haar persoonlijke nota’s -en dat zijn er doorheen de jaren zeer veel- zijn bij deze voorgoed verloren. Via uw overval bij Mevrouw Callebaut, geraken persoonlijke nota’s en aantekeningen van nabestaanden, in handen van daders en hun medeplichtigen. Daders en medeplichtigen die in uw onderzoek zitten. Alweer helpt U de daders. En niet de nabestaanden. Het wordt een nabestaande moeilijker gemaakt dan een dader. Want een dader kan op hulp rekenen vanuit het onderzoek. Een nabestaande niet.
(Voorbeeld: Na een bijéénkomst van nabestaanden en onderzoekers in de Rijkswachtkazerne van Jumet woedde er een heftige discussie tussen -wijlen journalist van Le Soir René Haquin en de onderzoekers Ruth en Vos. Daarbij verweet Dhr. Haquin - drie maanden voor zijn dood- dat deze onderzoekers geen onderzoekers meer waren omdat dat ze in de praktijk de facto de rol van advocaat speelden voor de Heren Bouhouche en Beijer. Deze twee hoofdverdachten hadden in de praktijk eigenlijk geen advocaten meer nodig - dixit René Haquin - aangezien ze door deze twee speurders systematisch beschermd werden.) Helaas zijn er zo nog veel meer voorbeelden. Zie ook: André Cammerman.
Deze huiszoeking is een zoveelste aanslag, en kaakslag, op Mevrouw Callebaut. Als burger. Als persoon. Als Burgerlijke Partij. Een zoveelste klap om te verwerken voor een persoon die van jullie al zoveel onrechtvaardigheid en onrecht heeft moeten doorstaan.
Voorbeeld: Na de overval van 9 november 1985 kwam daar vijf jaar later de volstrekt illegale overheveling bovenop van de dossiers Aalst en Temse naar de Rechtbank van Charleroi. Dit onrecht heeft Mevrouw Callebaut in de Rechtbank van Gent live onder haar neus zien gebeuren. Hoe staande en zittende magistratuur onder één -illegaal- hoedje speelden. Dit alles onder zware politieke druk vanuit het kabinet van toenmalig Minister van Justitie Melchior Wathelet. Van daaruit werd die dag een fax gestuurd naar het kabinet van Procureur-Generaal Norbert Bauwens te Gent om deze overheveling naar Charleroi af te dwingen. Met de illegale overheveling als gevolg. Een illegale overheveling die trouwens jaren later bevestigd werd door een Rechtbank in Charleroi die daar niet eens voor bevoegd was!
Door uw actie neemt u deze nabestaande af wat haar het dierbaarst is. Haar persoonlijke nota’s, waar ze jaren aan gewerkt heeft om haar verdriet te verwerken; in een poging om het onbegrijpelijke te begrijpen. Dit was haar levenslange zoektocht naar de waarheid. U kon Mevrouw Callebaut niet harder treffen. Dit is niet meer of niet minder dan een aanslag op haar emotioneel welzijn. En dat was – volgens mij- ook uw bedoeling: een slachtoffer treffen. Haar definitief monddood maken. De nabestaande, die in Vlaanderen de grootste dossierkennis had, en met het meeste kennis van zaken sprak, die hebt u met deze actie willen breken. U hebt deze overval uitgevoerd omdat u weet dat deze dame verzwakt is en zich niet meer kan verdedigingen zoals een normale burger dat in deze situatie zou doen.
U bent volkomen respectloos. Al vijfendertig jaar. Zelfs tegenover mensen die in hun leven al de grootste tragedies hebben meegemaakt.
Mag ik er dan ook van uit gaan dat U de verantwoordelijkheid voor de persoonlijke veiligheid van Mevrouw Callebaut op zich neemt? Om haar te beschermen tegen daders die via U aan haar persoonlijke nota’s zijn geraakt?
Achtergrond
Al decennia viel het ons in Aalst op dat de onderzoekers van de Cellule Brabant Wallon (CBW) geen enkele concrete dossierkennis hadden over de bloedige overval op de Delhaize van Aalst op 9 november 1985. (Dat viel trouwens ook op bij ex-speurders van Delta Force Dendermonde). Bijna ieder PV waar wij naar verwezen of naar vroegen, was hen (CBW) onbekend. Decennia hebben wij ons daar mateloos aan geërgerd.
Uit meerdere incidenten tussen ons en de CBW bleek overduidelijk dat Onderzoeksrechter Monsieur ‘Le Président’ Jean-Claude Lacroix en Onderzoeksrechter Jean-Paul Raynal, en hun onderzoekers, geen enkele correcte dossierkennis hadden over Aalst. Van het bestaan van cruciale PV’s wisten zij volstrekt niets af. Sterker nog: ze ontkenden zelfs vaak het bestaan er van! Wanneer Mevrouw Callebaut de CBW hierop wees kreeg ze meerdere malen te horen dat ze de waarheid niet sprak. De CBW suggereerde niet meer of niet minder dan dat ze loog.
Voorbeeld: Tijdens de zittingen van de 2de Parlementaire Onderzoekscommissie toonde Mevrouw Callebaut aan Meester Dirk De Meerleer uit Aalst - hij vertegenwoordigde ook Burgerlijke Partijen - een getuigenverklaring over de aanwezigheid van de ‘Bende van Nijvel’ in het centrum van Aalst, tijdens de namiddag al van 9 november 1985. Dit PV bevatte heel gedetailleerde persoonsbeschrijvingen en beschrijvingen van de voertuigen van de daders en hun bewegingen in het centrum van Aalst. Toen wij de onderzoekers van de CBW daarover aanspraken, ontkenden onderzoekers Ruth en Vos formeel het bestaan van een dergelijk PV. Toen we hen later dit PV onder de neus duwden moesten ze eerst hun nota’s verifiëren, zeiden er, alvorens ze gingen reageren. Die reactie kwam er uiteraard niet. Omdat er van hen geen reactie volgde vroegen we hen er weken later opnieuw naar. Toen lieten ze weten dat dit PV - waar ze dus vooraf nog nooit over gehoord hadden - geen ‘nieuwe feiten’ bevatte!
En zo waren er - helaas - nog meerdere incidenten met de Onderzoeksrechters in Charleroi. Bijvoorbeeld: Over Robotfoto nr.17 - een door de onderzoekers aangelegd dwaalspoor naar Claude Delperdagne - Bijvoorbeeld: Over Dhr. Finné in Overijse.
Helaas waren wij ook niet de enige Burgerlijke Partijen die degelijke conflicten hadden met de CBW. Bijvoorbeeld: Marius Szymusik werd ‘en publique’ gediscrediteerd tijdens een samenkomst van de nabestaanden met het Gerecht in Jumet. Nadat hij eerder al hoog oplopende ruzies had gehad met alweer dezelfde speurders Ruth en Vos.) (Bijvoorbeeld: Albert Van Den Abiel werd ook ‘en publique’ gediscrediteerd en persoonlijk aangevallen door de onderzoekers Ruth en Vos tijdens een gelijkaardige bijéénkomst in de Palais du Verre in Charleroi.
Telkens vielen deze onderzoekers beledigend en intimiderend uit tegen nabestaanden die zelf op onderzoek uit gingen. Waarom deden deze nabestaanden dat? Zelf op onderzoek uitgaan? Evident. Omdat ze geconfronteerd werden met onderzoekers die jarenlang niets deden. Werkelijk niets.
Ik vermeld slechts deze incidenten omdat ik daar zelf getuige van ben geweest. Er waren er jammer genoeg nog veel meer.
Ontbrekende documenten
Maar er was niet alleen een volledig gebrek aan dossierkennis van de onderzoekers, voor wat Aalst betrof, er bleken ook heel wat documenten ‘verdwenen’ te zijn. Uit het dossier zijn verschillende cruciale PV’s verdwenen of gestolen. Net zoals er een heleboel bewijsstukken - tot autowrakken toe - zijn verdwenen. Of gestolen.
Voorbeeld: Tijdens een bezoek aan Advocaat - wijlen - Xavier Magnée, kon deze man tot zijn eigen - gespeelde? - ontsteltenis geen enkel stuk vinden waar wij naar vroegen. Hij stelde zelf vast -samen met ons- dat ze ontbraken! We vroegen Meester Magnée naar de initiële verhoren van Madani Bouhouche en Philippe De Staerke. Twee cruciale stukken.
De Bende zit bij u
Waarom geen onderzoek naar de personen IN uw onderzoek die deze PV’s hebben gestolen? Die PV’s hebben vervalst? (Voorbeeld: Parket Nijvel.) Die bewijsstukken hebben ontvreemd? Die dwaalsporen hebben aangelegd? Waarom hebben deze personen dat jarenlang ongestoord kunnen doen? Waarom gaat u daar uw ontbrekende documenten niet zoeken? De zogenaamde ‘Bende van Nijvel’ zit bij U, Mevrouw. In uw eigen onderzoek. En niet bij Mevrouw Callebaut in Aalst.
Onderzoekers als A., V., A., R., V., F. (Namen bekend bij de auteur en Mevrouw Callebaut), waren onderzoekers met een alles behalve cleane achtergrond. Allemaal hadden zij ongehinderd toegang tot de dossiers. Tot de daders. Jaren lang. Zij hebben collega’s die wel diepgaand onderzoek wilden doen op verkeerde pistes gezet, geïntimideerd en ronduit tegengewerkt. Buiten gewerkt. (Voorbeeld: wijlen Roger Romelart). Ook hier zijn helaas veel meer voorbeelden beschikbaar.
Eis
Om al deze redenen eisen wij de restitutie van al de persoonlijke documenten en documentatie van Mevrouw Callebaut. We zien geen enkele reden waarom u toegang tot die documenten zou kunnen nodig hebben. Geen enkele. Wel integendeel. Volgens onze kennis van zaken zijn deze documenten veel veiliger bij Mevrouw Callebaut dan bij uw onderzoeksteam. Daar worden ze door medewerkers van de daders gestolen.
Conclusie
Mevrouw Onderzoeksrechter en uw team, wordt het geen tijd - in plaats van de archieven van een weerloze Mevrouw Callebaut te plunderen - dat u de documenten die u mist gaat zoeken waar ze zich echt bevinden? Namelijk bij die personen - uit uw onderzoekscel - die ze onrechtmatig gestolen hebben? (Bijvoorbeeld: Bij onze Veiligheid van de Staat en de voormalige SDRA? Op hun last hebben verschillende Procureurs des Konings - vele tientallen - cruciale PV’s uit de dossiers van de zogenaamde ‘Bende van Nijvel’, ‘CCC’, en andere dossiers doen verdwijnen.) Ook werden meerdere PV’s door onderzoekers zelf gestolen, of vervalst. Dit laatste al dan niet onder druk van - alweer de verantwoordelijke Procureurs des Konings. Moeten uw onderzoeksacties niet tegen deze dieven gericht zijn? Tegen deze saboteurs van het onderzoek? In plaats van weerloze en ouder wordende weduwen te intimideren en te overvallen die alle documenten al die tijd op een gewetensvolle en secure wijze bewaard hebben?
Of ontbreekt het u - en uw team - hiervoor aan de gepaste moed?
Als u die moed niet kunt opbrengen om de echte waarheid te laten zegevieren; de echte dieven van deze PV’s te vervolgen; de echte saboteurs van het onderzoek te vervolgen; dan moet u - wat mij betreft - uw opdracht, en deze van uw team, teruggeven. Als u die moed niet hebt, dan hebt u gefaald. En zult u blijven falen.
Het is de hoogste tijd voor de demystificatie van het ‘Bende-Onderzoek’ dat in werkelijkheid nooit een onderzoek die naam waardig is geweest.
Mark De Wit, Een goede vriend van Mevrouw Marie-Jeanne Callebaut
