Op dat type bekleding kan je geen afdrukken vinden. DNA stond toen nog in kinderschoenen, correcte behandeling van overtuigingsstukken nog meer. Vergeet ook niet: er lag al minstens een hond te pitten op die bank, ze hing vol haar. En wie weet wie er nog allemaal sporen achtergelaten hebben. Dan krijg je complexe mengprofielen, ik denk niet dat men daar toen mee weg kon. En: ze heeft een onbekende periode gewoon buiten gestaan waar iedereen eraan kon, ook niet optimaal. Misschien afdrukken op het metaal maar dat weet ik niet.

Voor zover ik weet staat ze nu in een lokaal bij de CWB met andere stukken. Gewoon dicht geplooid en toegebonden. Vergeet het maar om daar nu met nieuwe technologie nog iets bruikbaars af te halen. Het is al een succes dat ze niet per ongeluk vernietigd werd of verloren ging.

Bron = iemand die me zegt dat ze daar staat (bij een heleboel andere stukken) en die het beroepshalve kan weten. Ik heb ze zelf niet gezien want niets te maken met heel dat dossier maar ik zou niet weten waarom die zou liegen.

De gegijzelde student was buiten zinnen van angst. Hij werd gevonden in de buurt van de parking en herinnerde zich zijn eigen adres niet meer. Eerst dacht de politie dat hij gegijzeld was. Ook na de feiten herinnerde hij zich weinig details.

Voorzichtig met wat die getuigen al dan niet gezien hebben en of het krantenartikel het relaas van één is, van beiden naast elkaar of een hybride. We weten dat niet en kunnen het niet weten zonder de pv's te lezen.

Ik weet niet hoe de omgeving er toen exact uitzag maar dat één persoon vanuit het café waar werd gebeld een goed zicht had op wat gebeurde, terwijl het buiten donker was, dat is niet evident. En waar was de andere? Wat ik niet begrijp: de daders moeten hen gekruist hebben, toch is er (gelukkig voor hen) niets gebeurd.

Slordig uitgedrukt: de politie dacht eerst dat de daders hem hadden meegenomen omdat ze hem niet dadelijk zagen en de kassiersters vroegen naar hem.

De achterbank in de kamer waar de bewijsstukken liggen opgeslagen » Forum

Maar het heeft allemaal geen zin meer. Justitie heeft de zaak laat doodbloeden. Dat is nu één maal de strategie van Justitie als ze een zaak in handen krijgt die ze liever kwijt dan rijk is. Nu nog de wet van de verjaring aanpassen zodat de zaak voor eeuwig en altijd als onverjaarbaar kan worden beschouwd en het is in kannen en kruiken. Als troostprijs mogen de slachtoffers en hun nabestaanden hopen op een prijs die nooit zal gewonnen worden. Een wedstrijd zonder eindmeet dus.