Tijdens het Herderliedstraat-proces kwam ook Michel Libert getuigen. Het verslag van deze getuigenis is ontluisterend. Je vergeet bijna dat Libert daar als getuige, en niet als verdachte, stond:

Ex-kopstuk bevestigt: WNP bestaat vandaag nog steeds

De zaak van de dubbele moord in de Herdersliedstraat te Anderlecht op 18 februari 1982 begint stilaan bevreemdende vormen aan te nemen. Gisteren stonden twee kroongetuigen voor de jury: Michel Libert en Christian Smets. Als spilfiguren in de WNP-zaak werd er van hen opheldering verwacht in een dossier dat nog onnoemelijk veel duistere kanten kent.

Michel Libert stond in de neo-nazistische organisatie WNP op dezelfde hiërarchische hoogte als beschuldigde Marcel Barbier. Beiden stonden als kapitein rechtstreeks onder het bevel van “commandant” Latinus.

Overigens is het Libert geweest die op het einde van de WNP Latinus naar de koon stak en een scheuring binnen de organisatie heeft veroorzaakt. Libert is in zijn antwoorden tegenover voorzitter uitdagend en agressief. Hij leeft duidelijk voor zijn paramilitair wereldje. Voortdurend doorspekt hij zijn antwoorden met gewichtig-aandoende afkortingen, spreekt telkens over zijn opdrachten van mysterieuze personen en kleedt zich zelfs op bijna militaire wijze in strakke zwarte commandobroek en de das diep in het hemd weggestoken. Een kind dat in zijn - gevaarlijk - fantasiewereldje leeft. Zijn onthullingen zijn even spectaculair als onbetrouwbaar, wellicht.

Als enige van de getuigen houdt hij voor het Hof vol dat de WNP wel 300 effectieve leden telde. De organisatie bestaat trouwens vandaag nog, zo zegt Libert fier, hoewel hijzelf er geen lid meer van is.

Libert bevestigt dat hij de nacht van de moord Barbier heeft gedekt met een vals alibi. Barbier had hem gevraagd te vertellen dat hij de hele avond in café Bacchus was gebleven. “Dat was voor mij geen punt. In het kader van een opdracht was het normaal dat wij elkaar dekten”, pocht hij. Hij dacht echter dat het om een vrouwen-affaire ging. Hij heeft Lammers en Barbier trouwens nooit verdacht van de moord in Anderlecht “omdat zij niet goed genoeg waren om zo’n grote en discrete taak tot een goed einde te kunnen brengen.”

Staatsveiligheid getuigt

In de namiddag is commissaris Smets van de Staatsveiligheid aan het woord. Binnen de Staatsveiligheid was Smets belast met het infiltreren van extremistische groeperingen, en in die functie heeft hij verschillende vergaderingen van WNP bijgewoond. Smets’ rol binnen de WNP is op zijn minst wel dubieus te noemen. Hij stuurde, zo blijkt uit zijn antwoorden, nauwelijks rapporten door naar zijn oversten en gaf zelfs aan de WNP-leden cursussen in achtervolgingstechnieken. Twee cursussen werden in totaal gegeven, die telkens gevolgd werden door een praktische oefening op straat. Rond januari ’82 moest het huis van Vandermeulen in de Herderliedstraat in het oog gehouden worden. In maart van datzelfde jaar beveelt de zogenaamde “Operatie Esperanza” dat een bepaalde vrouw in Etterbeek gevolgd wordt.

Tot driemaal toe ontkent Smets dat hij ooit opdracht heeft gegeven tot de observatie van het appartement van Vandermeulen, waar enkele dagen later de moord zou gepleegd worden. Wel heeft hij de operatie Esperanza gesuggereerd. “Ik heb de vrouw van een vriend als doelwit naar voor gebracht waarvan ik wist dat ze geen enkele politieke binding had. Als ik geen doelwit aanbracht, hadden de WNP-leerlingen wel iemand anders gevolgd”, zo verdedigde Smets zich.

Via gerichte vragen suggereert Mr. Dumont, de verdediger van Lammers, dat in de operatie Esperanza mevrouw Pinon werd geschaduwd. Zij is de vrouw van een psychiater [André Pinon] die er destijds prat op ging ophefmakende onthullingen te kunnen doen over verschillende hooggeplaatste personen. Dat verhaal was trouwens al eerder in de media verschenen. Daarin werd de WNP-affaire verbonden met een heleboel duistere zaken die zich in rechtse kringen afspeelden.

Wellicht brengt de uitspraak in dit proces, die pas binnen een tiental dagen verwacht wordt, meer duidelijkheid in dit intrigerende scenario.

Bron: Gazet van Antwerpen | 9 Mei 1987