De nota van kabinetschef Nicolas de Kerckhove d'Ousselghem van 21 januari 1986 aan zijn Minister Jean Gol is mijns inziens de smoking gun voor wat betreft de beweegredenen van de moorden van de zogenaamde "bende van Nijvel". Eénieder die het bendedossier met wat gezond verstand heeft gevolgd weet dat de persoon over wie het hier gaat Jean Bultot is. Hij zou ons zoveel meer kunnen vertellen over deze moordaanslagen doch hij zal dat nooit doen zolang de Belgische Justitie hem verder niet te veel meer lastig valt.

Op het moment dat deze kabinetsnota tot stand is gekomen was Jean Bultot rijksambtenaar in de hoedanigheid van adjunct-directeur van de gevangenis van Sint Gillis bij het Bestuur der Strafinrichtingen van het Ministerie van Justitie. Enkele maanden later werd hij van ambtswege ontslagen wegens onwettige afwezigheid, zonder meer. Zijn naam duikt zowat overal op in zware criminele feiten die zich in die periode voordeden en hij werd enkele malen veroordeeld voor "minimale feiten".

Jean Bultot kon reizen en zich vestigen waar hij wou en werd vervolgens steeds "mild" behandeld door de Belgische Justitie. Hij werd tot op heden nog niet van het leven beroofd omdat hij zonder enige twijfel in het bezit is van compromitterend filmmateriaal en foto’s van "sexfuiven" waarin bepaalde gezagsdragers van het allerhoogste niveau zo dwaas zijn geweest om daaraan deel te nemen. De dag dat hem iets overkomt komen de filmpjes weer op het internet, tja, 't is zijn levensverzekering. Deze werkwijze om gezagsdragers te chanteren was niet nieuw en werd eenvoudigweg nageaapt van de SD van Nazi Duitsland, vertegenwoordigd door het duo Heydrich-Schellenberg.

Jarenlang had het toenmalig Belgisch establishment (ondermeer de toenmalige liberalen en de rechtervleugel van de Christen-democraten uit beide landsgedeelten) individuen en groeperingen van extreem-rechtse signatuur de hand boven het hoofd gehouden tot op het moment dat alles uit de hand begon te lopen (lees: bendemoorden) en het aldus te laat was om nog iets te ondernemen.

Om voormelde attitude te begrijpen dient men terug te keren naar de tijdsgeest van destijds:

In volle koude oorlog, Reagan, Thatcher, Paus Johannes Paulus II, ... allen oer-conservatieven die een soort van angstpsychose cultiveerden bij de publieke opinie tegen de Sovjetunie. De Belgische generaal Robert Close (van PRL-signatuur) had enige jaren voordien immers verklaard dat de sovjets binnen 48 uur aan de Rijn zouden kunnen staan (L’Europe sans défense). De Amerikaans-Joodse lobby had hier alles voor het zeggen in België en verdedigden hun belangen: Gladio, Stay Behind, wapenhandel, diamantsector, ...

Het opkomend separatisme vanuit het Vlaams landsgedeelte en de ideologische tweespalt tussen de beide landsgedeelten. Dit leidde tot een unionistische respons vanuit hoofdzakelijk het rechtse Franstalig Belgische establishment (PRL en PSC) en het Koningshuis dat eveneens ondersteund werd door de hiervoor vermelde Amerikaans-Joodse lobby. Sommige conservatieve CVP-politici en gezagsdragers gaven ook hun medewerking. De Amerikanen begonnen zich ook serieuze zorgen te maken over de toenemende politieke instabiliteit. Zij waren - en zijn nog steeds - experts in het toepassen van de "strategie van de spanning" die erin bestaat zinloos en arbitrair weerloze mensen te (laten) vermoorden met als finaliteit  een allesomvattende “big brother Staat” bij de publieke opinie aanvaardbaar te maken waarin de individuele vrijheden maximaal worden beknot en éénieder er hetzelfde denkpatroon dient op na te houden.

Bashar al Assad heeft hier ongetwijfeld inspiratie in gevonden. Terloops wel nog even aanstippen dat de Bende van Nijvel niet uitsluitend arbitrair mensen heeft vermoord maar ook lastige getuigen naar het hiernamaals heeft geholpen.

Iedereen weet nu ook ongeveer wie de auteurs zijn van de moordaanslagen: de meesten worden vernoemd in het dossier doch nog weinigen zijn heden nog in leven. Gelet op de gigantische schadeclaims tegenover de Belgische Staat zal nooit één van de moordenaars formeel worden geïdentificeerd.

Kortom, dit dossier is het verdriet van België!