41

Re: Huurlingen

Kenniz05 wrote:

Eén vraagje hierbij : zie jij de structuur dan militair? Hierbij bedoel ik: zou er een aangewezen leider zijn?

Eerlijk? Ik weet het niet, maar er hoeft volgens mij geen aangewezen leider te zijn.

Ben wrote:

Charles Mazy in café "La Renaissance”:

https://i25.servimg.com/u/f25/11/22/12/24/charle10.jpg

Deze foto komt waarschijnlijk uit onderstaand artikel uit 1987. Het is een reportage over café "La Renaissance". Links op de foto staat Charles Masy, rechts staat James "Jim" Shortt, de auteur van dit artikel.

Brussels’ Bar Simba - Saloon for Mercs

“La Renaissance” reads the sign above the door at the old Brussels building. But here in Belgium, and indeed, around the world, 42 Rue Marche au Charbon is known to military veterans by another name - Bar Simba. Before the Katanga Brewery closed, it was the only watering hole outside Africa where former Congo mercenaries could drink Simba-Tembo beer and recollect their part in the short-lived Republic of Katanga.

Bar Simba is also the headquarters of the Brussels branch of the French Foreign Legion amicale (association), and The Force Publique. The Force Publique, officered by Europeans, maintained order in Belgium’s equatorial African colonies.

Located near the central police station. Bar Simba boasts a clientele drawn from active-duty military, police and veterans. Veterans from World War I to the Falklands have drunk, sung and, on not a few occasions, passed out here. The time-honored custom of donating your cap badge, unit insignia, airborne wings or commando qualification patch is evidenced by the massive display of elite unit insignia that hangs behind the bar. Green Berets, SEALs, Rangers and Marines have “swapped lies” here with their European counterparts, as is witnessed by the bits of America they’ve left behind at this international “rogues’ gallery.”

I first encountered Bar Simba while leading a three-man combat training team at the Para-Commando school of the Belgian army. The Belgian military Etat Major (army headquarters) had asked me to bring a team to establish a close-quarter battle syllabus for the Belgian Para-Commando Regiment. Over a beer in the regiment’s Sous-Officiers (NCO) club it was suggested that I visit Bar Simba. Two hours later, I arrived and was greeted by a legion veteran singing in French:

Les Druses s’avancent a la bataille
En avant, legionnaires a rennemi
Le plus brave au combat comme toujours
C’est le Premier Etranger de Cavalerie

This song of the 1st REC ( Regiment Etranger de Cavalerie, Regiment of Foreign Cavalry) - the elite of the legion before the paras - recalls the Foreign Legion battles against the Druze in Syria. Times haven’t changed much.

My blurred memory of that evening alternates between endless rounds of strong, black Belgian beer, Chimay Trappiste; stories of wars the media missed (thankfully); and the songs - Anne-Marietje , Fallscbirmjagerlied and Op Walcheren, the music to which the Para-Commandos march. The legion veterans replied with Le Boudin, Legionnaire del'Afrique and Contre les Viets - the last being sung by a 1st BEP (Bataillon Etranger de Parachutistes, Battalion of Foreign Paras) veteran of Dien Bien Phu.

Le Patron - their host - at Bar Simba is Charles Masy, a veteran of wars in Europe, Africa and the Middle East. Charles Masy’s father was a Corps of Engineers veteran of the trench fighting in World War I. By his 14th birthday, Charles’ Belgium was again occupied by the Germans. At the age of 17, he joined the resistance movement. His closest scrape with the enemy came when he was arrested by the Gestapo. Charles convinced his interrogators that they had seized an innocent youth, and he was released. He continued to fight with the resistance until 1945, when he applied to join the Belgian SAS (Special Air Service).

When the war ended, the Belgian SAS battalion was handed back to the Belgian army. It was redesignated 1 Parachute Battalion-SAS. “I joined 1 Para, which still wore the SAS winged dagger as its badge at Tervuren in 1945,” said Charles. “I completed my Para-Commando training, kept my nose clean and rose through the ranks. I chose to become a professional soldier.”

Like most European countries that had colonial possessions, the post-1945 period was a busy time for the Belgians. The elite Regiment Para-Commando saw its share of the action. Belgian possessions in Africa - based around the equator and including the area covered by the current African states of Congo, Zaire, Rwanda and Burundi - had been kept relatively peaceful since 1886 by the Force Publique. By the 1950s the force was 30,000 strong, highly disciplined and smartly turned out. But by 1953 the winds of change were blowing. The Para-Commando was tasked with assisting the Force. The regiment helped to preserve order, often by parachuting into villages in rebellion or under siege.

On 30 June 1960, the Belgian possessions were given their independence, starting with the Congo. Force Publique was rechristened Armée Nationale Congolaise (ANC). In July 1960, units of the ANC mutinied, massacring white settlers and Belgian officers. The Para-Commandos moved in. The rebellion was aggressively put down. All but 300 of the original 2,800 members of the ANC were discharged and the remainder were placed under the command of a former NCO who had been promoted to colonel.

On 11 July, with the backing of the Belgians, the mineral-rich province of Katanga declared itself a separate country under Moise Tshombe. The United Nations opposed the new republic and sent in troops to dismantle the country and restore it to the Congo. If the United Nations weren’t enemy enough, Katanga also had to cope with a rebellion of the Baluba tribe within her own borders. The Baluba, noted for their brutality and cannibalism, started massacring white families.

Instead of an army, Katanga had a gendarmerie of former ANC members. The Belgian army had pulled out, but not before seconding officers to the Katanganese. The leader of these men was Para-Commando Colonel Guy Weber. One of his men was Lieutenant Charles Masy.

To boost the numbers of the small gendarmerie, one of the Belgians, Carlos Huyghe, suggested that Katanga recruit personnel from white Africans and Europeans. This is where the Congo mercenaries started.

Without consulting the Belgians, Tshombe tried to recruit French Para-Commando officers, including legion paras. The French mercenaries demanded total control of the gendarmerie. The former CO of the French 3rd Colonial Para Battalion, Colonel Trinquier, was contracted as its commandant. However, when he tried to take up his position, the Belgians rerouted his plane to what is now Zambia.

Charles Masy remembers the period well: “Some of the worst trouble we had, including atrocities, was at the hands of the UN-troops, particularly the Sikh and Ethiopian contingents. They seemed to personalize it and were determined to crush Katanga.”

“We were based at Kongolo at the time, which is in the north of Katanga on the border with Kivu. The UN-troops attacked us on three occasions. They came at us very aggressively, not like these days when they have their hands tied.”

Besides the UN-forces, the mercenary army of Katanga had to cope with Congolese army deserters who had linked up with Baluba tribesmen and were engaged in ravaging the countryside. These tribesmen were unopposed by the UN-forces, whose main interest was to bring down the Katanganese government. In September 1961, the United Nations attacked the gendarmerie at Jadotville, in December at Elizabethville, and decisively beat them a year later, again at Elizabethville, thus toppling the Katanganese republic.

In what must be the sole surviving embassy of the old Katanga, Charles brings out memorabilia: copper-cross coins, the enameled badge of the gendarmerie, and two medals hanging from red, green and white ribbons. 4 ‘Moise Tshombe gave these to me himself,’’ said Charles. “This is the Katanganese Croix de Guerre. The crossed swords on it mean I won it twice. This is the Merits Katanganese. The palm leaf means I was also mentioned in dispatches.” Prominently displayed on a wall in Bar Simba is a large-scale map of the Katanganese republic. Behind the bar hangs the flag of the republic: a triangle of red meeting a triangle of white and united by a thin green line. On the white are three red crosses. “Copper crosses were once the currency of the region,” explained Charles.

“In 1962 the mercenaries left Katanga. The whites had lost about seven men out of a total of about 138 remaining mercenaries, which included French and Germans from the legion, Belgians, British and South-Africans. I really don’t know how many blacks died - a lot, the majority because of the UN-performance.”

“We headed for Rhodesia. I went to Nyasaland [Malawi], but the Brits threw me out because of my service in the Katanganese gendarmerie as an officer. When I arrived in Rhodesia, some friends showed me some ads in the newspapers calling for volunteers to join the Rhodesian SAS, which was in the process of being reformed. I was interviewed by the CO who, when he saw Katanga on my passport, told me to go to South Africa and get it changed.”

“I stayed in Rhodesia for about three weeks,” Charles continued. “Then one day when I came out of a tobacco shop I was arrested by two men who said they were immigration officials. I was held for two days. They asked me what I had done in Katanga, what I had done in Rhodesia, who I had met. They then asked me about Katanganese operations on 4th, 5th and 6th September 1961, after which they produced a detailed file.” It was obvious that the UN-authorities had compiled intelligence dossiers on all the mercenaries. “Finally,” said Charles, “they asked me: ‘How many did you kill?’ I was fed up with their games, so I said: ‘Not enough!!’ They put me on a plane for South Africa.”

"In South Africa I was given a job by a Belgian and worked there for about two years. But the Congo flared up again and Tshombe, now serving as president of the Congo, asked for mercenaries to help. Jack Schramme, a Belgian, formed 10 Commando, which was called Kansimba, meaning ‘young leopards.’”

Charles Masy again reached behind the bar and brought out a black embroidered patch with the words “Commando” at the top and “Kansimba” at the bottom. “This was Black Jack’s unit badge. It was worn on the left arm,” said Charles. “We have had some commemoration patches made up for the old 10 Commando hands who come in here.”

“A British ex-officer once approached me and suggested I go to the Congo because I knew the place. I was recruited in Johannesburg by Jan Gordon and left with the first volunteers.”

“Before Mike Hoare arrived on the scene, we were formed into commando companies. I was with 52 Commando [2nd Company, 5 Commando]. One of our most successful operations was against Simba at Boende. Twice we had to turn back after a 300-kilometer advance because we couldn’t cross the river. The town lay between two rivers that joined like a “Y.” We moved along the river about 12 kilometers and met a Belgian expatriate who organized boats which got us behind the town and we took it."

"Between Mibuta and Watsa we saved 1.489 Europeans. We were in action at Albertville, where we lost two mercs, a German and a South African - Koehtler and Nestler. They were killed on August 29th, 1964, in our first operation as 5 Commando. Later, the French formed a 6 Commando, which is less well-known. We re-equipped at Leopoldville and then moved to Coquilateville. After that we moved on to Stanleyville.”

“The worst for me was when we took Stanleyville. The massacre by the Simba had been terrible. I remember a young nun that the Simba had beaten and raped and then tied to a cart outside the convent so that passersby could rape and abuse her - she eventually died. Later, the mercenaries, acting as advisers, guided in both the Belgian Para-Commando Regiment [Operation Dragon Rouge] and Congolese army units. That was the climax of the Congo operation.”

Charles finally left the Congo as an officer in 1966 and returned to his native Brussels. He bought La Renaissance that same year with the money he had made during Congo service plus a year in service to the Portuguese. “Some other Congo mercs and I were approached by the Portuguese government. We went to Portugal for a year and trained for an operation which we were only told would be in Africa and entailed releasing a prisoner. Nothing came of it, but we got our wages,” said Charles.

Bar Simba, as it became known, rapidly became the haunt of those veterans of Europe’s forgotten wars. Legion veterans of every nationality regularly come through its door seeking a contact for work. Shortly after buying the bar, Charles was recruited through former Congo mercenaries to assist the Royalist government of Yemen in the civil war against the Egyptian/Soviet-backed republican government. Leaving his wife in charge, Charles set off for Yemen. “There were British SAS, French Para-Commando and legion and Belgian mercenaries,” said Charles. The mercenaries in the Yemeni war were some 48 in number - 18 of whom were Brits who had all seen service with 22 SAS. The remainder were French and Belgians under Roger Faulques - a legion hero who operated only with French government approval. The Egyptian and Soviet backers of the republicans used chemical weapons against the Royalists long before their use in South-east Asia or Afghanistan.

“Soon after I finished in the Yemen, the Biafran-Nigerian war started and so people came looking for me to go there. I declined and another Belgian took my place. Within three weeks he was dead,” Charles said.

“On another occasion three Belgians and an Italian were killed by a mortar strike. One of them had served with me in Katanga, another in the Yemen.” Recently, an Afghan came into the bar and left a small packet containing the personal effects of three Belgians whom he claimed had been killed in his country fighting the Soviets. He left names and asked Charles to find the next of kin - with no other clues to their identity.

La Renaissance is not an exclusive drinking club, but it is a special one. Said Charles, “Everyone comes here. Generals sit down and drink with privates. That is the way it is.”

Bron: Soldier of Fortune (63) | Jim Shortt | Augustus 1987

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

Re: Huurlingen

Ongelofelijk, maar Charles Masy (*1925) leeft nog steeds en is ondertussen 99.

43

Re: Huurlingen

Eerste Belgische huurlingen in Suriname

Sinds enkele dagen vechten de eerste Belgische huurlingen mee met het zogeheten Jungle Commando van Ronnie Brunswijk in Suriname. Het tweetal, twee broers uit Brussel, arriveerde dinsdag jongstleden te Saint-Laurent-du-Maroni in Frans-Guyana, en vervoegde zich daar in hotel “Le Toucan” met de andere Europese huursoldaten: 5 Britten en één Fransman.

De groep wordt geleid door de Brit Barl “Panzer” Finch, een ex-para uit Liverpool. Het Jungle Commando van Brunswijk bestaat voor de rest uit Surinaamse Bosnegers.

Een tweetal maanden al circuleerden in huurlingenmilieus in ons land een telefoonnummer te Rotterdam, waar lieden, die met de guerrilla in Suriname willen gaan vechten, terecht kunnen. Volgens goed ingelichte bronnen hebben al ten minste een tiental Belgen op dit nummer hun diensten aangeboden. Verscheidene onder hen trokken zelf naar het bewuste aders te Rotterdam.

Toen ze daar vernamen dat er voor huursoldaten in Suriname momenteel wel plaats, maar hoegenaamd gen fondsen en zelfs wapens voorhanden waren zijn, haakten de meesten af. De enige “zekerheid”, die in het vooruitzicht werd gesteld, was “ruime beloning eens de guerrilla de macht in Suriname zal hebben overgenomen”.

Twee broers uit Brussel, die we voor de gelegenheid Guy (35) en Léon (36) zullen noemen, hadden eveneens verschillende malen met Rotterdam getelefoneerd. Uiteindelijk hadden ze 3 weken geleden rendez-vous met 3 Surinamers aan het Beursgebouw te Brussel. Daar werd hen nogmaals bevestigd dat er geen geld en geen wapens beschikbaar waren, dat het Jungle Commando hun diensten zeker kon gebruiken, maar dat ze zelfs het vliegtuigticket uit eigen zak zouden moeten betalen. Later, na de overwinning, zouden ze rijkelijk vergoed worden.

Léon, ex-para van het Franse Vreemdelingenlegioen en op dat ogenblik te Brussel werkzaam als beenhouwersgast, verzamelde al zijn spaargeld en verkocht enkele gouden ornamenten, terwijl zijn werkloze broer Guy zijn auto van de hand deed en daarmee 70.000 frank rijker werd.

Het tweetal liet zich op vrijdag 20 maart per auto naar de Parijse luchthaven Orly voeren, en stapte daar om kwart na elf op het vliegtuig met bestemming Cayenne in Frans-Guyana. Een Franse ex-legionair, met wie eerst een wachtwoord moest worden uitgewisseld, pikte hen daar op. Van daaruit arriveerden ze afgelopen dinsdag te Saint-Laurent-du-Maroni, aan de Guyaans-Surinaamse grens. Gisternamiddag bevestigde de baas van hotel “Le Toucan” ons telefonisch dat het groepje Europeanen, Belgen incluis, vertrokken was, Suriname in.

België verbiedt aan zijn onderdanen het in dienst treden bij een vreemde legermacht.

Bron: Gazet van Antwerpen | 28 Maart 1987

Belgische huurlingen weer thuis uit Suriname

De zes Europese huurlingen die met de guerrilla’s van Ronnie Brunswijk meevochten om het bewind van Desi Bouterse omver te werpen, hebben totaal ontgoocheld het land verlaten en bevinden zich weer op het Europese continent.

De huurlingen, vier Britten en twee Belgen, hadden er mooi genoeg van elke dag te moeten horen dat de beloofde zware wapens en dergelijke uitrusting “morgen” gingen arriveren, en dat ze pas rijkelijk konden worden vergoed eens de guerrilla de macht had overgenomen. “De Surinaamse Jungle Commando’s lieten ons volkomen in de steek”, zegt één der twee Belgische huurlingen, die we voor de gelegenheid Léon zullen noemen.

Léon, een 35-jarige Brusselaar en ex-legionair, trok met zijn broer Guy op 23 maart jongstleden op eigen kosten via Frans-Guyana naar Suriname. Het tweetal ontmoette er de 4 Britten in hotel “Le Toucan” te Saint-Laurent aan de Guyaans-Surinaamse grens. “Le Toucan” was voor de huurlingen een soort veilig hoofdkwartier op Frans grondgebied vlakbij de grens terwijl de guerrilla’s zich ophielden in junglekampen in Suriname zelf.

Toen Léon en zijn broer in “Le Toucan” arriveerden was de leider van de huurlingen, de Brit Carl “Panzer” Finch al van hun komst op de hoogte gebracht. “Finch zat ons op het terras in gezelschap van zijn landgenoot John Richards op te wachten”, aldus Léon. “Welkom, we kunnen hier iedere professionele vechtjas opperbest gebruiken”, luidde het onthaal. “Van nu af moeten jullie uit eigen zak geen centiem meer uitgeven aan voedsel, drank, sigaretten en logement. Surinamers in Nederland hebben met Robert, de hotelbaas, een overeenkomst gesloten dat zij dit soort onkosten voor hun rekening nemen. Voor de rest gaan jullie, net als wij, voorlopig geen rooie duit verdienen. En een degelijke uitrusting kunnen we jullie al evenmin bezorgen. Wij wachten al maanden op uniformen en ander tuig, waarover een Surinaamse contactman hier in Saint-Laurent, een zekere Paco, ons al die tijd wijsmaakt dat het “morgen” gaat arriveren …”

De twee Belgen werden gelogeerd op de hotelkamer van de Brit John Richards, de drie andere Britten, John “Mad Dog” Love, Carl “Panzer” Finch en Charles Moseley, deelden gezamenlijk een tweede kamer.

“De volgende dag kregen we wapens”, aldus Léon. “Een Beretta-geweer en een 9mm pistool. Zwaarder tuig, waarmee wij de pantserwagens van Bouterse zouden kunnen te lijf gaan, was nog steeds niet opgedoken.”

“In Le Toucan waren permanent twee leden van de Franse Buitenlandse geheime dienst, het zogeheten “Deuxième Bureau” aanwezig. Zij waren van het doen en laten van de Europese huurlingen tot in het kleinste detail op de hoogten maar legden ons geen strobreed in de weg. Integendeel, zij verwittigden ons wanneer we voor zeer nieuwsgierige gendarmes in Saint-Laurent best in het hotel weggedoken bleven.”

“Aan het “Deuxième Bureau hadden we ook te danken dat deze gendarmes nooit één voet in het hotel zelf hebben gezet …”

Het Surinaamse Jungle Commando, dat onder leiding van Brunswijk ergens in een junglekamp in Suriname zelf zat, kreeg volgens Léon enkele weken geleden 200 Winchester riot-guns plus bijhorden patronen bezorgd van een onbekende Amerikaanse schenker. “De 4 Britten vertelden ons dat ze de Bosnegers van het Jungle Commando voor geen fluit vertrouwden”, aldus Léon. “Paraderen met hun riot-guns, dat kunnen ze, zo zei Finch dikwijls maar neem ze niet mee op een of andere raid, want ze gaan lopen als ze een tak horen kraken.”

De Europeanen probeerden de afgelopen weken verschillende malen tevergeefs met Brunswijk in contact te komen. “Finch had een laatste gedurfde actie gepland”, vertelt Léon. “Met ons zessen zouden we in een stadje in het noorden van Suriname, ver weg van de staat van beleg en de onrust, infiltreren. Omdat daar geen soldaten waren gelegerd, zouden we enkel ’s nachts de plaatselijke politiemannen moeten liquideren, en dan zouden we zonder veel moeite de lokale bank kunnen kraken. Dat zou ons fondsen opleveren om zware wapens te kopen en ook een pakje zakgeld. Finch rekende daarvoor op 6 Bosnegers van het Jungle Commando, om proviand, munitie en dynamietladingen voor ons te dragen, want we zouden zowat 6 dagen te voet door de jungle moeten trekken vooraleer we ons doel bereikten."

"Maar Brunswijk bleek plots nergens meer te vinden. Bovendien hadden wij vernomen dat er 200 Libiërs in Suriname waren gearriveerd, die we iedere dag op ons dak konden krijgen. En twee weken geleden hadden we er allemaal, als bij afspraak, plots hartsgrondig genoeg van. Unaniem besloten we uit Suriname en Frans-Guyana te verdwijnen. Voor mijn broer en mijzelf betekende dat geen probleem, want wij waren ginds met een retourticket gearriveerd. Maar de 4 Britten hadden geen ticket voor de terugreis, en evenmin een rooie duit op zak."

"In samenspraak met het “Deuxième Bureau” in het “Le Toucan” hebben ze zich dan maar officieel het land laten uitzetten, met een “repatriëringsticket” Cayenne-Parijs-Londen in de hand. Ik weet echter zeker dat ze die laatste trip van de reis nooit hebben volbracht. Want het “Deuxième Bureau” bezorgde hen een contactadres te Parijs, waar ze zeer welkom zouden zijn, zo heette het …”

De huurlingen hebben al hun wapens achtergelaten bij Robert, de hotelbaas te Saint-Laurent. “Finch had een pracht van een nachtvizier” besluit Léon. “Dat was zijn persoonlijk bezit. Ook dat bleef achter in “Le Toucan”. Samen met een onbetaalde rekening van ruim 11.000 Franse frank. Maar daar kunnen lieden in Nederland zich om bekommeren.”

Bron: Gazet van Antwerpen | 24 April 1987

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

44

Re: Huurlingen

Door de oorlog in Oekraïne en het feit dat er zoveel mannen als huurling vechten, krijgen we een goed beeld van wat zo'n mannen doen als ze terug in de "normale wereld" komen:

(...) Uit een onderzoek van Russische gerechtelijke dossiers door de onafhankelijke media-outlet Verstka blijkt dat er in 2023 ten minste 190 strafzaken zijn aangespannen tegen rekruten van de Wagner-groep die gratie hadden gekregen. Daaronder zijn twintig gevallen van moord of poging tot moord, verder is er sprake van verkrachtingen, berovingen en drugsgerelateerde misdrijven.

(…) “Vroeger deed niemand in het dorp ’s nachts zijn deur op slot, maar nu doet iedereen het, zelfs overdag”, vertelt een inwoonster van Koetana, een Siberisch dorp met zo’n duizend inwoners. Ze wil haar naam niet geven uit angst dat Savinov misschien nog een gratieverzoek zou krijgen als hij veroordeeld werd en zich opnieuw vrijwillig zou aanmelden om in Oekraïne te vechten. “Het normale leven is voorbij”, zegt ze. Ze vertelt dat de tante die Savinov heeft vermoord ooit was uitgeroepen tot ‘leraar van het jaar’ en een prijs van het Kremlin had gekregen.

In andere steden en dorpen zijn soortgelijke ervaringen te horen. In Chita, vlakbij de grens met Mongolië, werd vorige maand een veteraan uit Oekraïne veroordeeld tot veertien jaar gevangenisstraf omdat hij een 22-jarige prostituee met zijn blote handen had gewurgd. In 2020 werd hij veroordeeld tot veertien jaar voor het wurgen en in stukken snijden van een 18-jarig meisje.

In de Siberische stad Novosibirsk werd een voormalige Wagner-huurling die vijftien jaar in de gevangenis had gezeten voor diefstal en fraude in februari veroordeeld tot zeventien jaar cel voor de verkrachting van twee schoolmeisjes van 10 en 12 jaar.

In de buurt van de zuidwestelijke stad Krasnodar stopten afgelopen lente een jonge vader, Kiril Tsjoebko, eigenaar van een feestzaak, en een van zijn werknemers op een donkere weg om een klapband te repareren. Ze stuitten op drie struikrovers die hen dwongen om ongeveer 1.850 euro van hun bank af te halen en hen vervolgens doodstaken, zo blijkt uit een politierapport. Het hoofd van de bende was in 2016 veroordeeld tot achttien jaar gevangenisstraf voor het belagen van automobilisten, maar werd vrijgelaten om zijn straf uit te dienen in Oekraïne.

In 2017 werd Sergej Roedenko veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf nadat hij zijn vriendin had gewurgd met een riem. Hij werd vrijgelaten toen hij tekende bij Wagner om te vechten in Oekraïne. In april 2023 ging de toen 34-jarige Roedenko in Rostov aan de Don, in het zuidwesten van Rusland, op zoek naar een appartement. Na een ruzie met de makelaar over de voorgestelde huur, wurgde hij haar met een koord en stak haar daarna in de nek, zo blijkt uit een politierapport. Een rechtbank veroordeelde Roedenko tot meer dan elf jaar gevangenisstraf. Lokale nieuwsberichten noemden het slachtoffer niet en verschillende buurtbewoners, die telefonisch werden gecontacteerd, zeiden dat ze van niets wisten.

(…) Misdaden gepleegd door veteranen, al dan niet van de Wagner-groep, worden vaak niet gemeld. Nationale media hebben tot nu toe over slechts enkele sensationele gevallen bericht. “Het is een verhaal over onzichtbaar geweld”, zegt Kiril Titajev, een Russische socioloog aan de Yale University die gespecialiseerd is in criminologie. “Het is een groot probleem voor de samenleving, maar een dat niet wordt erkend.”

(…) Russische commandanten zetten vaak ongetrainde veroordeelden in als kanonnenvoer. Nadat ze de barre omstandigheden van hun strafkolonies en vervolgens een bloedige oorlog hebben overleefd, komen ze zonder enige vorm van rehabilitatie weer op vrije voeten. Velen van hen keren terug naar hun dorpen met een zekere arrogantie, zo zeggen experts. Ze zien hun diensttijd als een vorm van rehabilitatie en hebben meestal geld; het basismaandloon van Wagner, dat ongeveer 1.850 euro bedroeg, is een klein fortuin in een groot deel van Rusland.

Bovendien zijn ordehandhavers vaak geïntimideerd door de nieuwe status van de voormalige gevangenen, aldus Romanova. Onder hen die gratie kregen nadat ze bijzonder schokkende misdaden hadden gepleegd zijn onder andere een seriemoordenaar uit Sachalin die bekendstond voor kannibalisme, een lid van een satanistische sekte die veroordeeld was voor rituele moorden en een man die zijn ex-vriendin vermoordde door haar urenlang wreed te martelen.

Bron: De Morgen | 9 April 2024

Het volledige artikel kan je hier lezen » www.demorgen.be

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

45

Re: Huurlingen

Men kan Charles Masy nog steeds ondervragen » de.wikipedia.org

46

Re: Huurlingen

Nog een gewezen huurling: Marcel Walthery. Betrokken bij de misdaden van de bende rond Michel Anthemus en Robert Van Oirbeek. Hij werd in augustus 1979 in Marseille (of all places) gearresteerd nadat hij kon ontsnappen aan de Luikse politie tijdens een razzia, waarbij Michel Anthemus en Van Oibeek werden ingerekend.

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

47

Re: Huurlingen

Interessant artikel op basis van een interview met een anonieme, Belgische huurling. Er worden zaken verteld die bij heel veel huurlingen terugkomen: eenzaamheid, alcohol, psychologische problemen, een leven in de misdaad en zware criminele feiten (massamoord, verkrachting, ...) tijdens hun missies die nooit bestraft werden.

“Je went aan de dood” - Zucht naar avontuur brengt huurlingen naar vele oorlogen

Op de groezelige foto staat hij kaarsrecht als een reus tussen een tiental kleine, inktzwarte mannetjes; op de achtergrond de dreigende jungle. Terwijl de hoofden van de mannen schuil gaan onder te grote helmen en er alleen maar lippen, neuzen en hagelwitte tanden zichtbaar zijn, is zijn onbedekte, witte hoofd immens aanwezig. Streng blikt hij voor zich uit, aan zijn rechterschouder hangt achteloos een geweer. “Dat is in Belgisch Congo, 1964”, mompelt hij. "Ik ben er twee van mijn beste kameraden verloren. Een heb ik nog kunnen begraven. De ander heb ik in de jungle moeten laten liggen.”

Veel foto's heeft hij niet. “Huurlingen maken geen foto's. Die hebben wel wat anders te doen", licht hij toe. Op de paar foto's die hij heeft is het beeld bijna altijd hetzelfde: een paar zwaar bewapende blanken kijken, omringd door een aantal ondergeschikten, grimmig de jungle in. En terwijl de zwarten steevast een brede, parelwitte Uncle Tom glimlach produceren, staan de gezichten van de blanken strak en koel.

Ontmoeting

In vele brandhaarden is hij geweest. De namen ervan herinneren aan smerige oorlogen, sluipschutters, martelingen, verkrachtingen en moorden op onschuldige burgers: Belgisch Congo, Angola, Rhodesië, Ethiopië, Algerije. Een telefoontje van een medehuurling was meestal voldoende. Want het is een klein wereldje en de meesten kennen elkaar. Na het telefoongesprek volgde een vluchtige ontmoeting; een man met een anoniem, kritisch kijkend gezicht, in een hotel of op een vliegveld. Als de referenties goed werden bevonden en het gezicht instemmend knikte werd het contract meestal ter plekke ondertekend. Dan moest hij zich een paar dagen later met een aantal andere huurlingen voor het zoveelste karwei in een onbekend gehucht melden.

Als de financiële nood hoog was en er geen werk werd aangeboden kon hij zijn diensten nog altijd aanbevelen via een advertentie in een van de obscure, door ex-huurlingen opgerichte contactblaadjes of zich simpelweg aanmelden bij een doorgaans in Engeland of de VS gevestigd rekruteringsbureau. Zijn favoriete contactorgaan was het in de jaren zeventig in de VS opgerichte maandblad Soldier of Fortune (oplage zo'n 300.000 exemplaren), dat zichzelf 'het blad voor de beroepsavonturiers' noemt.

Hij wendde zich ook wel tot in Engeland gevestigde organisaties als de 'Watchguard Organisation' of de 'International Security Organisation', die begin jaren zeventig onder meer aan de wieg stond van de mislukte staatsgreep in Rhodesië. Ter illustratie haalt hij een vergeelde advertentie te voorschijn, waarin hij zijn diensten aanbiedt: “Ex-soldaat met veelzijdige ervaring in vele gebieden, in uitstekende conditie, gewend aan gevaarlijke opdrachten, zoekt werk. Bij voorkeur in Afrika. Curriculum vitae op aanvraag ...”

Op 20-jarige leeftijd, toen hij zich aanmeldde bij de Oostfront-strijders, zette hij zijn eerste stappen op het huurlingenpad. “Geldbejag en drang naar avontuur waren mijn drijfveren. Ik wilde de wereld zien, had geen scholing en was al op jeugdige leeftijd met de politie in aanraking gekomen, waardoor de kans op werk nog kleiner werd.” Wie het meeste bood kon hem krijgen. Met één uitzondering: voor linkse groeperingen was hij niet beschikbaar, daar moest hij niets van hebben. Een opvatting die de meeste huurlingen overigens delen. Links is taboe en wie er toch mee in zee gaat, is een verrader en wordt buitengesloten.

Tientallen mensen heeft hij in zijn leven gedood. Soms in man-tot-man-gevechten, maar meestal in anonieme strijdhandelingen, via hinderlagen, bombardementen en lange-afstandsbeschietingen. “Je went aan de dood. Bovendien was het leven of sterven. Net als in de natuur. Veel keus had ik niet, laat staan tijd om er over na te denken.” Als hij al wroeging heeft, dan is het vooral over de verkrachtingen en de martelingen. Zoals die ene keer in Belgisch Congo, toen hij samen met zijn kameraden in een euforie van dronkenschap en bandeloosheid een dorp “tot zijn rekening nam”. Als een dodelijke orkaan joegen ze door de hutten, en tientallen onschuldige burgers moesten boeten voor het verlies van medestrijders, wekenlang opgekropte agressie, mislukte aanslagen en de altijd aanwezige, zenuwslopende angst voor de onzichtbare guerrilla die elk moment dood en verderf kon zaaien.

“Zulke uitbarstingen kwamen helaas af en toe voor. Zeker Afrika, waar leven en dood veel dichter bij elkaar liggen dan hier", zegt hij ietwat filosofisch.

Schaduwwereld

Pas in het begin van de jaren tachtig, toen hij fysiek snel achteruitging en hij zijn huurlingen-carrière moest beëindigen, zijn de beelden van de opgestapelde lijken en de verminkte lichamen in alle scherpte weer teruggekomen. Vooral 's nachts kan hij, verstrikt als hij is in zijn eigen macabere schaduwwereld, de slaap niet vatten. Doelloos ijsbeert hij dan door zijn kleine woninkje en zit hij uren lang naar buiten te staren. Vrienden heeft hij niet. In het kleine, Belgische stadje waar hij woont is hij een getekend mens die men op zijn hoogst tolereert.

Sinds een aantal jaren is hij aan de alcohol. Een eenzame drinker in een klein huisje aan de Maas. Heel soms komt een oude collega langs en onvermijdelijk gaan dan de gesprekken over vroeger, toen het allemaal beter en span ender was en ze jong waren en de wereld nog aan konden.

Jaarlijks is er een reünie, maar elk jaar komen er minder ex-huurlingen omdat er steeds meer sterven of het lichamelijk niet meer kunnen opbrengen. De laatste reünie was vorig jaar in Luik. Ze waren met z'n tienen en tot diep in de nacht hebben ze, net als vroeger, zitten drinken en herinneringen opgehaald over vergeten oorlogen, schimmige veldslagen en dubieuze heldendaden.

Zeventig jaar is hij nu en als hij niet dronken is, kijkt hij naar de tv of naar zijn foto's. Eén foto is zijn lievelingsfoto. Hand in hand staat hij er op met een grote negerin in een spierwitte jurk met een Greta-Garbohoed op. “Dat was mijn liefje in Belgisch Congo. Ze wilde niet mee naar België en ik heb haar nooit meer kunnen vinden. Misschien is ze dood, misschien ook niet", mompelt hij, terwijl hij het zoveelste flesje bier aan de mond zet.

Bron: NRC Handelsblad | Ad Kooyman | 23 November 1988

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

48

Re: Huurlingen

Uitermate interessant artikel over huurlingen in o.a. Congo en de Comoren:

Op avontuur in Afrika

De oude vrienden van Tshombe, de koning van Comoren, een bedrijf in beveiliging, werkloze beroepssoldaten, Nobelprijs voor economie, met de hulp van de duivel de zakenui aangesproken

In Afrika, vooral in Zaïre, treden huurlingen zoals Christian Tavernier weer op de voor- grond. Wie zijn ze en wie of wat drijft ze? (...)

Ook Noddyn en Bracco lieten geen verstek gaan en voorts was de "troep” opgetrokken uit tal van curiosa: oudgedienden van de Wehrmacht, zoals majoor Siefried Mueller, avontuurgeile jongeren, tot en met een paar onvervalste psychopaten. Uit de mond van huurlingen raapte RTBf-journalist Jacques Burlion naderhand verhalen op over levend verbrande rebellen of over een huurling die doodskoppen collectioneerde.

(…) Bob Denard gaf echter de moed niet op. Op de Comoren voerde de Fransman in mei 1978 een staatsgreep uit waar president Ali Soilih het leven bij inschoot. Diens voorganger Ahmed Abdallah werd weer op de troon geïnstalleerd. Tot 1989 maakte Denard het mooie weer op de Comoren. In zijn omgeving opereerden diverse Belgen: "Commandant Charles”, die tot 1987 aan het hoofd van de presidentiële garde (GP) stond, maar ook enkele Katangaveteranen, Bracco en Jo Wallendorf. De Comoren dienden als draaischijf voor hulp aan het verzet in Mozambique, met steun van Zuid-Afrika. (...)

Zo goed als iedere Belg die toen met Denard heeft meegedaan aan de staatsgreep heeft het achteraf geschopt tot verdachte in het Bende van Nijvel-dossier.

En ook de onvermijdelijke Jean Bultot komt in het artikel aan bod:

In januari opende het parket van Luik een onderzoek naar de rekrutering van huurlingen voor Zaïre. Het vond het vreemd dat een Katangaveteraan, Pierre-Louis Balbeur, baas van de beveiligingsfirma Candel Consulting, naar drieduizend kandidaten vragenlijsten opstuurde waarin gepeild werd of ze militaire vrachtwagens konden besturen en of ze over leiderscapaciteiten beschikten.

De ambassadeur van Zaïre in België, Kimbulu Moyanso wa Lokwa, geeft toe dat Mobutu voorstellen kreeg (maar afwees) van Balbeur en van Jean Bultot, de gewezen adjunct-directeur van de gevangenis van Sint-Gillis die werd genoemd in verband met de aanslagen van de Bende van Nijvel. Voordien, in oktober 1991, citeerde Panorama een in Antwerpen gevestigde “sergeant-rekruteur”, die verklaarde dat vijf Belgische firma’s twintig huurlingen naar Zaïre hadden gestuurd voor bewakeningsopdrachten. Ze waren door Belgische officieren opgeleid.

Lees hier het hele artikel » Nieuws

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

49

Re: Huurlingen

Dit artikel over de gevechten in Congo in 1964-1965 (de Simba-opstand) stelt ons in staat om nog een aantal huurlingen aan de lijst toe te voegen » soldatducontingent8308.wordpress.com

  • Bob Noddyn

  • Charles Masy

  • Armand Traweels

  • Xavier Piers de Raverschoot

  • Goossens

  • Michel Pauchen

  • Thadeus Kowalsky

  • Alphonso Abession-Conde

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

50

Re: Huurlingen

Kan er iemand aan dit artikel? » www.knack.be/nieuws/

Xavier Piers de Raverschoot schreef een boek;

  • Title, N'ge: Congo 1964-1965.

  • Author, Xavier Piers de Raveschoot.

  • Publisher, Xavier Piers de Raveschoot, éditeur, 1995.

  • Length, 208 pages.

Het waren toch zo'n schatjes van patatjes die huurlingen van ons, die "andere huurlingen" daarentegen waren rebellen geconditioneerd door communistische leiders en voornamelijk gerekruteerd vanwege hun natuurlijke wreedheid. Dus neen, het waren die van ons niet deze keer.

Uit het artikel hierboven door Ben vermeld:

"Ik zou ook graag via dit artikel degenen willen rehabiliteren die door de pers "Les affreux" werden genoemd. De meesten van hen keerden niet terug omdat de gevechtsomstandigheden erg precair waren. Aan de andere kant hebben ze nooit de burgerbevolking aangevallen, in tegenstelling tot hun tegenstanders, vaak ongeschoold. oien van hen in de nog steeds trillende menigte! Stel je voor wat het lot zou kunnen zijn van een huursoldaat die in de handen van deze barbaren viel, de oorlogen waarin ze zich bevonden, nou ja, de conventies van Genève lagen." (...)