Samenvatting

• Slachtoffer: Alfred Vlassenroot (65), industrieel en eigenaar van het bedrijf “Ateliers Vlassenroot PVBA” in Groot-Bijgaarden.

• Wat? Die avond keert Vlassenroot terug van een etentje in een restaurant in Knokke met zijn wettige vrouw, Clémentine Vlassenroot. Wanneer hij bijna thuis is, wordt hij klemgereden door een auto en hij wordt onmiddellijkqodgeschoten met een riot gun. Er werd vanop korte afstand geschoten, dwars door het ruitje naast het slachtoffer.

• Wanneer? 10 Januari 1986, omstreeks 21u55.

• Waar? De de Perckestraat in Ukkel, aan de grens met de gemeente Linkebeek » Google Maps

• Waarom? Clémentine Leclerc wilde de erfenis van Alfred Vlassenroot veilig stellen. De moord heeft dus niets te maken met de Bende van Nijvel of de moord op Juan Mendez, drie dagen eerder.

Daders:

Er waren vier mensen betrokken bij het complot om Alfred Vlassenroot te vermoorden.

• Clémentine Vlassenroot / Leclerc (75). Zij was de opdrachtgeefster voor de moord maar was hoogstwaarschijnlijk aangestoken door Van Herzele. Ze werd veroordeeld tot 20 jaar gevangenisstraf.

• Herman Van Herzele (44), brandweerman en eigenaar van het privé-detectivebureau Le Renard in Elsene. Hij kreeg een een half miljoen fr. voor de moord. Hij was de organisator en degene die mannen zocht om de moord te plegen. Hij heeft altijd zijn onschuld staande gehouden maar werd veroordeeld tot de doodstraf (omgezet in levenslang).

• Luc Van Hollenbeke (25), een brandweerman die ook werkte in het bureau van Van Herzele. Hij kreeg 480.000 fr. voor de moord. Hij was degene die met de riot gun Vlassenroot doodschoot. Hij werd veroordeeld tot 20 jaar dwangarbeid.

• Jarcques Swaelens (24), een te Schaarbeek wonende Rwandees. Hij kreeg 20.000 fr. Voor de moord. Hij zat achter het stuur van de auto waarmee Vlassenroot werd klemgereden. Hij kreeg elf jaar gevangenisstraf voor zijn aandeel in de moord.

Er was ook sprake van een derde man die aanwezig was tijdens de moord. Hij zat achter het stuur van een witte auto. De moordenaars hebben de naam van die man nooit willen noemen en hij werd nooit gevonden. Het is dus nooit bewezen kunnen worden dat er effectief een derde man aanwezig was tijdens de moord.

Industrieel doodgeschoten in zijn Mercedes te Ukkel

De 65-jarige Alfred Vlassenroot, industrieel, wonende Bremlaan nr. 3 te Sint-Genesius-Rode, werd woensdagavond omstreeks 21u55 vermoord aangetroffen aan het stuur van zijn Mercedes in de wat verder gelegen De Perckstraat te Ukkel. Zoals uit de eerste vaststellingen blijkt, werd hij door vier schoten uit een riot gun of een jachtgeweer kaliber 12, gedood. Er werd vanop korte afstand geschoten dwars door het ruitje naast het slachtoffer.

Doordat de Mercedes van de industrieel sporen van aanrijding vertoont, wordt gedacht aan een afrekening na een botsing met een andere wagen. Het gaat alleszins niet om een roofmoord. Een portefeuille met een aanzienlijke soms geld werd nog in het bezit van het slachtoffer teruggevonden.

Het is echter niet helemaal uitgesloten dat de drijfveer van de moord verband houdt met de beroepsactiviteiten van de industrieel. Hij stond aan het hoofd van een firma, gespecialiseerd in bewaking van non-ferro-metalen.

Bron: Gazet van Antwerpen | 17 Januari 1986

Industrieel uit Rode vermoord te Ukkel

Terwijl het parket van Nijvel moet toegeven dat het momenteel geen enkel precies spoor volgt in de moord op Juan Mendez, een van de FN-topmannen, die dinsdag 7 januari te Rosières (Waals-Brabant) in zijn auto werd doodgeschoten, zijn Brusselse speurders minder pessimistisch. Ze zijn geconfronteerd met een bijna identieke moord op de 65-jarige industrieel Alfred Vlassenroot, die woensdagavond even voor tien uur, te Ukkel in zijn auto werd neergeknield. En dan nog met een riot gun.

In Brusselse politiekringen gelooft men niet dat de twee moorden enig verband hebben, al is het zo dat zowel bij Juan Mendez als bij Alfred Vlassenroot niets werd gestolen, niettegenstaande beiden veel geld op zak hadden. Voor de moord op Alfred Vlassenroot, die te Jette werd geboren en te Groot-Bijgaarden administrateur directeur-generaal was van een groot bedrijf in de metaalsector, dat hij een kwarteeuw geleden had opgericht, sluit de recherche te Brussel een passioneel motief zeker niet uit.

Het slachtoffer woonde in Sint-Genesius-Rode samen met een vriendin en zijn vrouw verbleef te Sint-Pieters-Woluwe. Die echtgenote had nog geregelde contacten met haar man en ze kwam ook nog vaak naar het bedrijf te Groot-Bijgaarden. Een schoonzoon van het echtpaar, die te Ukkel woont, is overigens bij “Ateliers Vlassenroot PVBA” te Groot-Bijgaarden tewerkgesteld.

De relatiekring van Alfred Vlassenroot is echter zo groot dat de “afdeling misdaad” van de Brusselse gerechtelijke politie veel werk op de plank heeft om alles na te trekken. Alfred Vlassenroot was ook goed bekend in de mondaine kringen te Knokke, wat niet hoeft te verbazen aangezien hij zeer rijk was.

Opgewacht

Het lijkt er op dat Vlassenroot door zijn moordenaar(s) werd opgewacht. De directeur-generaal hield er welbepaalde gewoonten op na. Zo ging hij elke woensdagavond (dus ook de avond van de moord) eten met zijn gewezen echtgenote in een bekend restaurant in de streek. Toen hij werd neergeschoten kwam hij terug van dat restaurant en hij reed, gewoontegetrouw, altijd met zijn Mercedes langs dezelfde weg terug naar huis. Dat moeten zijn belagers goed geweten hebben. In de Perckestraat te Ukkel, niet ver van het voetbalveld van Ukkel-Verrewinkel, aan de grens met de gemeente Linkebeek, liep Alfred Vlassenroot in de valstrik.

In die verlaten buurt werd de Mercedes van de industrieel uit Rode plots langs rechts voorbijgestoken door een andere auto, die bruusk rechtsomkeer maakte en de doorgang versperde. Alfred Vlassenroot stopte, doch kreeg niet de minste kans zich te verdedigen.

Een onbekende vuurde vier keer met zijn riot gun door het raampje langs de kant van de chauffeur. De industrieel stortte ineen op het stuur van zijn Mercedes.

Vermoedelijk heeft de Brusselse onderzoeksrechter Françoise Cudell, dochter van de burgemeester van Sint-Joost, reeds de echtgenote van het slachtoffer verhoord, want mogelijk is zij de laatste persoon, behoudens de moordenaar, die Alfred Vlassenroot nog levend heeft gezien. Na het wekelijkse dineetje van woensdagavond reden zij elk met hun eigen wagen naar hun woonplaats terug.

Bron: Gazet van Antwerpen | 18 Januari 1986

Vrouw van vermoorde Brusselse industrieel aangehouden

Samen met de gerechtelijke brigade van de Ukkelse politie heeft de gerechtelijke politie van Brussel een spoor gevonden dat naar de moordenaar(s) van de 65-jarige Brusselse industrieel Alfred Vlassenroot leidt.

Twee verdachten, de wel tien jaar oudere wettige vrouw van het slachtoffer en een privédetective uit het Brusselse werden opgepakt. Ze werden vrijdag door onderzoeksrechter Mw. Françoise Cudell onder aanhoudingsmandaat geplaatst.

Restaurant

Alfred Vlassenroot werd woensdagavond 15 januari, even voor 10u, te Ukkel, op 500 meter van zijn woning, in zijn Mercedes 500 neergekogeld met een riot gun.

De schatrijke industrieel had te Groot-Bijgaarden een groot bedrijf in de metaalsector. Vlassenroot woonde in Ukkel samen met een vriendin, zijn echtgenote in Woluwe. Deze laatste, Clementine Vlassenroot, had nog heel wat belangen in het bedrijf te Groot-Bijgaarden waar ze overigens nog veel werd gezien.

Het slachtoffer had de loffelijke gewoonte elke woensdagavond met zijn wettige vrouw, ofschoon ze gescheiden leefden, te gaan dineren in een restaurant te Knokke. Telkenmale bracht hij nadien zijn vrouw met zijn Mercedes naar haar woning te Woluwe waarna hij dan naar huis reed te Ukkel.

Woensdagavond 15 januari was hij met zijn vrouw gaan avondmalen te Knokke en hij zette Clementine af aan haar woonst te Woluwe. Van daar reed hij steeds langs dezelfde weg naar Ukkel. Op 500 meter van zijn verblijf werd hij in een donkere en verlaten buurt plus langs rechts door een andere automobilist ingehaald.

Kennissenkring

De onbekende chauffeur zwenkte bruusk naar links, maakte rechtsomkeer en kwam zo weer ter hoogte van Vlassenroot. Die stopte, doch de onbekende vuurde vier keer met een riot gun door het raampje van de Mercedes, langs de kan van de bestuurder. Alfred Vlassenroot was op slag dood.


De gerechtelijke politie van Brussel en de gerechtelijke brigade van Ukkel hadden het aanvankelijk niet gemakkelijk om een spoor te vinden. Overigens was de kennissenkring van Alfred Vlassenroot bijzonder groot. Uit het onderzoek zou blijken dat Clementine Vlassenroot redenen had om haar man uit de weg te ruimen en daartoe ook besloten had.

Bron: Gazet van Antwerpen | 8 Februari 1986

Industrieel uit Rode werd vermoord door huurdoders

Na een uitgebreid onderzoek van de gerechtelijke politie van Brussel en van de gerechtelijke brigade van de Ukkelse gemeentepolitie is de moord op Alfred Vlassenroot, de 65-jarige industrieel uit Sint-Genesius-Rode die op 15 januari in zijn wagen in de Perckstraat te Ukkel werd doodgeschoten, opgehelderd en zitten de vier verantwoordelijken achter slot en grendel.

Aanvankelijk gingen de speurders ervan uit dat het hier om een afrekening ging, maar na enige tijd zou blijken dat de man in opdracht van zijn vrouw uit de weg werd geruimd. Clementine Leclerc (77) leefde gescheiden van haar man op de Tervurenselaan te Sint-Pieters-Woluwe.

Het was Mw. Leclerc enkel om de erfenis te doen. Daartoe nam zij contact op met de baas van het privé detectivebureau “Le Renard” aan de Kapitein Crespelstraat te Elsene. Het betreft zekere Van Herzele (41), wonende Leeuwerikenlaan te Grimbergen. De man heeft los van zijn speurdersbestaan een baan als brandweerman bij de Brusselse agglomeratie. Mw. Leclerc bood hem één miljoen aan om haar man te laten vermoorden.

Het “karwij” werd geklaard door een detective van het bureau, Luc Van Hollenbeke (22), wonende Maarschalk Fochstraat te Schaarbeek, die geholpen werd door Jarcques Swaelens, een te Schaarbeek wonende Rwandees. Van Hollebeke streek 480.000 fr. op, Swaelens 20.000 fr. en Van Herzele een half miljoen.

Op 15 januari ’s avonds wachtten Van Hollebeke en Swaelens in een huurauto in de Perckestaat. Na een aanrijding sneden zij de wagen van de h. Vlassenroot de doorgang af en schoten de industrieel dood met een riot gun. Aan de hand van de op de plaats van de aanrijding gevonden scherven konden de speurders de daders identificeren. Het bleek immers dat de moordenaars zich verplaatsten met een Mitsubishi Lancer van het jaar 1976, waarvan er op dit ogenblik in België nog 3.200 in het verkeer zijn. Uiteindelijk werd de Japanse auto aangetroffen in een garage te Schaarbeek. Hij was gehuurd door Luc Van Hollebeke.

Clémentine Leclerc, Luc Van Hollebeke en Jacques Swaelens werden vrijdag aangehouden en legden bekentenissen af. Daags nadien werd Van Herzele opgepakt, maar hij loochent elke betrokkenheid bij de moord.

Clémentine Leclerc, Luc Van Hollebeke en Jacques Swaelens werden vrijdag aangehouden en legden bekentenissen af. Daags nadien werd Van Herzele opgepakt, maar hij loochent elke betrokkenheid bij de moord.

Bron: Gazet van Antwerpen | 11 Februari 1986

Vierde arrestatie na moord op industrieel te Ukkel

Naar aanleiding van de moord op de 65-jarige industrieel Alfred Vlassenroot te Ukkel op 15 januari 1986, werd een vierde verdachte aangehouden in Brussel. Het is een 33-jarige man uit Dilbeek.

In deze zaak waren reeds drie andere personen gearresteerd, namelijk de 73-jarige vrouw van het slachtoffer, die in Sint-Pieters-Woluwe woont, een 23-jarige man uit Schaarbeek en een eveneens 23-jarige man uit Grimbergen.

Even voor tien uur, die avond van 15 januari 1986, werd Alfred Vlassenroot met een riot gun neergeschoten. Hij kwam terug van een restaurant waar hij regelmatig heen ging. Gewoontegetrouw reed hij altijd langs dezelfde weg met zijn Mercedes terug naar huis in Sint-Genesius-Rode. Daar woonde de industrieel die te Groot-Bijgaarden de “Ateliers Vlassenroot PVBA” had opgericht, samen met een jongere vriendin. Zijn echtgenote verbleef te Sint-Pieters-Woluwe.

Zijn belagers moeten goed geweten hebben dat hij langs een doodverklaren weg naar huis reed. In de Perckstraat te Ukkel, niet ver van het voetbalveld van Ukkel-Verrewinekl, aan de grens met de gemeente Linkebeek, liep Alfred Vlassenroot in de val.

Daar werd de Mercedes van de industrieel langs rechts voorbijgestoken door een andere auto, die plots rechtsomkeer maakte en de doorgang in het smalle straatje versperde. Alfred Vlassenroot, van geen kwaad bewust, stopte, maar kreeg dadelijk de volle lading. Een onbekende vuurde vier keer met zijn riot gun door het raampje langs de kant van de industrieel. Alfred Vlassenroot was dood.

Het onderzoek liep aanvankelijk niet van een leien dakje, maar er kwam schot in toen de aanrijdende wagen werd teruggevonden. De politie achterhaalde aan wie de auto toebehoorde en er volgden arrestaties. De vouw van Alfred Vlassenroot, Clementine Leclerc, werd opgepakt en bekende. Ze had haar man uit de weg doen ruimen om zijn erfenis te kunnen opstrijken. Daarvoor had ze circa 1 miljoen fr. betaald aan de doders.

Bron: Gazet van Antwerpen | 14 November 1987

Plots een derde man in zaak-Vlassenroot

Maandag begon voor het assisenhof van Brabant de zaak Vlassenroot. De 74-jarige Clémentine Leclerc wordt beschuldigd van aanstichting tot moord op haar 65-jarige echtgenoot, Alfred Vlassenroot. De industrieel werd dood aangetroffen achter het stuur van zijn auto. Hij werd geveld door schoten met een riot gun.

Haar medeplichtigen zijn drie privé-detectives: de 44-jarige Herman Van Herzele, die ontkent als tussenpersoon te zijn opgetreden tussen Leclerc en zijn twee werknemers, die de moord op 15 januari 1986 zouden gepleegd hebben, met name de 25-jarige Luc Van Hollebeke en de 24-jarige Jacques Swaelens. Maandag kwamen de twee uitvoerders plots vertellen dat er nog een “derde man” betrokken was.

Leclerc vertelde tijdens haar ondervraging dat haar echtgenoot een verhouding had, en dat zij op aanraden van haar advocaat wachtte om te scheiden. De voorzitter merkte op dat ze in eerdere verklaringen zei niet van plan te zijn geweest te scheiden omwille van de gemeenschappelijke belangen die zij en haar man hadden in de “SPRL Ateliers Vlassenroot”.

Leclerc is ervan overtuigd dat Vlassenroot veel geld uit het bedrijf ontvreemdde, “voor zijn avontuurtjes, denk ik”. Vlassenroot woonde samen met zijn vriendin Jacqueline, bij wie hij twee kinderen had, en bezat ook een appartement in Knokke.

“Maar u kreeg wel geld van uw man”, vroeg de voorzitter. “Ja, 35.000 fr. per week voor mijn persoonlijke uitgaven”. Daarmee kocht ze schoenen en kleren, met de rest kon ze “niet meer dan een miljoen per jaar” opzij zetten.

Haar appartement in Sint-Pieters-Woluwe en alle andere kosten werden ook door haar man betaald. Meestal gaf ze dat spaargeld aan haar dochter, behalve in 1985, waardoor ze geld beschikbaar had voor de doders van haar man. Leclerc zegt dat ze vreesde dat Vlassenroot de kinderen die hij met zijn bijzit had zou bevoordelen ten nadele van haar dochter en kleinkinderen.

Mislukte wielrenner

Dan komt Herman Herzele aan de beurt, die beroepsrenner wou worden maar te jong trouwde. Als amateur valt met wielrennerij niet veel te verdienen en hij wordt brandweerman en start tevens een bureau als privé-detective. Hij was twee keer getrouwd en leeft nu samen met een derde vrouw.

Luc Van Hollebeke heeft nauwelijks gestudeerd en kwam na een aantal omwegen bij Van Herzele terecht waar hij ongeveer 30.000 fr. per maand verdiende. Jacques Swaelens zat op school tot zijn zestiende en deed voor het detectivebureau hetzelfde werk als de twee anderen: informatie verzamelen over overspel, maar ook afluisteren van telefoongesprekken via apparatuur die door Van Herzele geplaatst werd.

Leclerc wordt dan over de feiten ondervraagd: ze herhaalde dat ze enkel met Van Herzele contact had, die haar informeerde over de waarde van het appartement dat haar echtgenoot in Knokke bezat, en waar hij geregeld met zijn vriendin verbleef.

De twee andere beklaagden zag ze voor het eerst na hun arrestatie. Voor het “andere” zou ze anderhalf miljoen moeten neertellen. “Ik heb toen enkel gezegd dat ik maar een miljoen had, wat door Van Herzele gretig aanvaard werd, zeggende dat hij het andere halve miljoen later wel zou krijgen”.

“Dat was om hem te doen verdwijnen?”, vroeg de voorzitter, “ja” antwoordde beklaagde.

De derde man

Van Hollebeke en Swaelens maken voor het eerst allusie op de aanwezigheid van een derde man, de avond van de feiten. Het zou gaan om iemand die niet op de hoogte was van de moordplannen van de twee kompanen en dacht dat het om een onderzoek ging voor overspel. Die derde zou de twee op de hoogte gebracht hebben van de thuiskomst van Vlassenroot. De twee willen echter niet zeggen wie die derde Manis.

De voorzitter probeert er achter te komen waarom Van Hollebeke tijdens het onderzoek Van Herzele eerste beschuldigde, dan vrijpleitte. Die zegt dat hij dat deed op herhaalde vraag van Van Herzele.

Bron: Gazet van Antwerpen | 21 Februari 1989

Leclerc contacteerde ook een Fransman

Voor ze Herman Van Herzele inhuurde om haar man Alfred Vlassenroot te vermoorden had Clementine Leclerc een Franse privé-detective gecontacteerd om de moord te plegen, zo getuigde gisteren onderzoeksrechter Françoise Cudell voor het Assisenhof van Brabant. Het plan werd niet uitgevoerd omdat de Fransman bij een verkeersongeval om het leven kwam.

De onderzoeksrechter getuigde verder dat familieleden van Vlassenroot haar vertelden dat daags na de dood van Vlassenroot reeds een privé-detective Leclerc kwam opzoeken. Volgens getuige was er een overeenkomst tussen Leclerc en het detective-agentschap van Van Herzele betreffende een onderzoek naar de waarde van twee eigendommen van Vlassenroot.

Tijdens de ondervragingen heeft Van Herzele dit ontkend. Hij beweerde dat hij Leclerc pas kende na een telefoontje van haar daags na de feiten. Ze zou hem toen gevraagd hebben eens langs te komen in Vlassenroots bedrijf.

Leclerc heeft een andere versie. Zij beweert dat Van Herzele haar voordien liet verstaan dat hij speciale opdrachten aanvaardde en in zijn team mensen had die in de gevangenis gezeten hadden. Van het ene woord zou het andere gekomen zijn en zou, steeds volgens Leclerc, sprake geweest zijn van de fysische uitschakeling van Alfred Vlassenroot.

Een lid van de gerechtelijke politie, die tijdens de namiddagzitting getuigde, zei Clementine Leclerc in kennis stelde van de dood van haar man enkel: “Dat is vervelend voor de zaak”. De politieman vond dit schikkend, maar acteerde het toch niet in zijn verslag.

Aan dezelfde getuige zei Leclerc tijdens het verdere onderzoek dat ze niet wilde scheiden van Vlassenroot omwille van haar belangen in het bedrijf. Maandag verklaarde Leclerc echter dat ze kost wat kost had willen scheiden.

Bron: Gazet van Antwerpen | 22 Februari 1989

Vrouw Vlassenroot wou feesten: “We zijn uit de problemen”

De dochter en de schoonzoon waren in hun getuigenis niet mals voor hoofdverdachte Clémentine Leclerc (74), die voor het Hof van Assisen van Brabant terechtstaat voor de moord op haar echtgenoot Alfred Vlassenroot. Ze deed dat samen met brandweerman en privé-detective Herman Van Herzele (44), en de twee rechtstreekse uitvoerders van de moord, privé-detectives Luc Van Hollebeke (25, de man die Vlassenroot met een riotgun neerschoot) en Jacques Swaelens (24). Leclerc zei op de dag van de begrafenis: “We zijn uit de problemen.” Ze wou zelfs een feestje organiseren.

Anne-Louise Vlassenroot verscheen voor het hof. Ze spaarde haar moeder niet. Ze vertelde dat ze werd opgevoed door haar grootouders. Tot ze 17 was gingen haar ouders ook alleen met vakantie. Haar moeder bekommerde zich nauwelijks om haar kleinkinderen, haar vader had er iets meer tijd voor over en “speelde hem hen wanneer we bij hem op bezoek waren”.

Geld

Het geld dat Leclerc zogenaamd aan haar dochter gaf was haar enkel “toevertrouwd”: Anne-Louise zette het voor haar moeder op een Zwitserse bankrekening, want “mijn moeder gaf nooit geschenken”.

Leclerc werkte tot 1970 mee in het bedrijf, later ging ze er enkel om in de vergaderzaal te lezen of piano te spelen. Rond het tijdstip waarop Lerclerc ophield in het bedrijf te werken leerde Vlassenroot Jacqueline kennen - met wie hij later ging samenleven - en werd Anne-Louise’s eerste kind geboren.

Getuige verdacht haar moeder meteen: “Er was geen andere mogelijkheid, mijn vader had geen vijanden”. Nochtans had ze de dreigementen van haar moeder nooit ernstig genomen, omdat ze steeds werden geuit tijdens uitbarstingen van jaloezie of woede.

Sjofele kerels

De dag na de feiten was ze op het bedrijf getuige van het bezoek dat Herman Van Herzele aan haar moeder bracht. Een bezoek dat Anne-Louise verbaasde: “Mijn moeder had niet de gewoonte bezoek te krijgen op het bedrijf, zeker niet van dat soort sjofele kerels”.

Van Herzele en Leclerc hadden een gesprek dat niet langer dan vijf minuten duurde, maar wachtten wel tot Anne-Louise uit de buurt was.

Over een mogelijke scheiding tussen haar ouders had haar moeder nooit gesproken. Haar vader wel, maar die scheidde niet, omdat hij dan het bedrijf had moeten verkopen. Vlassenroot had het nooit over bedreigingen, maar was wel bang geworden nadat in 1986 zijn wagen gestolen werd.

Anne-Louise Vlassenroot’s echtgenoot voegde daaraan toe dat Leclerc tijdens haar huwelijk toch weleen onderdanige echtgenote was, die de beslissingen aan haar man overliet, en hem bijvoorbeeld altijd de vakantie liet kiezen, of het menu in restaurants. Vlassenroot behandelde zijn vrouw ook altijd met respect, ook tijdens de ergste crisissen, “zelfs wanneer hij het gevoel had in een wespennest te zitten”.

De dag na de feiten maakte Leclerc tegenover haar schoonzoon een aantal opmerkingen die hem schokten: toen hij zijn medeleven betuigde zei Leclerc: “Laat me niet lachen”, en dat er al genoeg vervelende zaken waren gebeurd. En op de dag van de begrafenis zei ze: “We zijn uit de problemen”, en stelde zelfs voor een feestje te houden.

Jacqueline, 46 jaar en vriendin van Alfred Vlassenroot, vertelde dat ze elkaar in 1968 of 1969 voor het eerst ontmoetten en in 1970 gingen samenwonen. Ze beschreef Vlassenroot als “een vechter, een moedige en energieke man” die ze “bewonderde”, voor haar is dat de basis van liefde. De twee hadden samen twee kinderen, hadden geen vrienden en geen mondaine activiteiten, want elkaars gezelschap volstond.

Wat de wekelijkse ontmoetingen van Vlassenroot met zijn echtgenote betreft, zei Jacqueline dat zij ze “noodgedwongen aanvaardde”, maar vermeed erover te praten omdat dat steevast tot ruzies aanleiding gaf. Vlassenroot deed zijn plicht tegenover zijn gezien, zoals het een echtgenoot betaamt”.

Over een eventuele scheiding zegt ze dat ze in 1973 op heterdaad betrapt werden op overspel, maar daar later nooit meer wat van hoorden. Vlassenroot wilde geen scheiding: “Dat was voor hem ondenkbaar, daarvoor zou het bedrijf in twee worden gehakt, en dat bedrijs was zijn hele leven, dat had hij met eigen handen uit de grond gestampt”.

Bron: Gazet van Antwerpen | 23 Februari 1989

Vlassenroot wa een beste baas, zijn vrouw een stug mens

Donderdag werd voor het hof van Assisen van Brabant het defilé van getuigen voortgezet. Vier personen staan er terecht wegens de moord op de 65-jarige Alfred Vlassenroot. Deze werd met een riot gun afgemaakt toen hij huiswaarts keerde naar de woning waar hij reeds zestien jaar met zijn vriendin Jacqueline en hun twee kinderen samenwoonde. Naast zijn 74-jarige vrouw, Clémentine Leclerc, verdacht van het geven van de opdracht tot het doden van haar man, staan ook de 44-jarige Herman Van Herzele, de 25-jarige Luc Van Hollebeke en de 24-jarige Jacques Swaelens terecht.

Donderdagmorgen doet het anekdotische ter zitting zijn intrede als de voormalige vriendin van beklaagde Van Hollebeke, Liliane, komt getuigen. Als de voorzitter een vraag stelt die belangrijk is voor de debatten, zegt Liliane: “moet ik U de waarheid zeggen?” “Natuurlijk”, antwoordt de voorzitter die haar op haar eed wijst.

De meeste andere getuigen zijn familieleden of bedienden van Alfred Vlassenroot. Allen beschrijven hem als een heel goede baas. Een der bedienden zegt over hem: “Hij was de baas die elke beginneling zich zou wensen. Hij was zeer menselijk en gaf eenieder de kans zich in zijn job waar te maken.”

Veel minder gunstig spreken de getuigen zich over Clémentine Leclerc uit. Ze is een eerder stugge, afstandelijke en kregelige vrouw, zeggen ze.

Piano spelen

Over haar bedrijvigheid op de zaak zijn ze kort. Als ze zich voor haar echtscheiding met haar dochter Anne-Louise met de facturatie bezig hield, dan was dat na de scheiding al veel minder het geval. Volgens de personeelsleden deed ze niets meer dan piano spelen in de raadszaal. Clémentine Vlassenroot zelf verklapte ooit eens aan een der getuigen dat ze naar de fabriek kwam om er een zekere orde te handhaven. Dat kwam er op neer dat ze wilde verhinderen dat de vriendin van Vlassenroot er over de vloer kwam.

De dag na de feiten zag een der getuigen trouwens een man de raadszaal betreden waar Clémentine Vlassenroot vertoefde. Anne-Louise, dochter van het slachtoffer, en haar man waren nogal ongerust over dit bezoek en raadpleegden een telefoongids. Ze lazen erin dat de man die zich aanbood, en die zich als Van Herzele voorstelde, een privé-detective van het agentschap “Le Renard” was.

Alle getuigen weten niets dan goed te vertellen van beschuldigde Herman Van Herzele. Het zijn wel allemaal familieleden. Geen van hen zegt Van Herzele tot zoiets in staat te zien. Twee uitzonderingen nochtans, met name Van Herzeles twee gewezen echtgenotes.

Bron: Gazet van Antwerpen | 24 Februari 1989

Getuige barst in tranen uit

Voor het hof van assisen van Brabant, waar vier personen terechtstaan voor moord, werden vrijdag nog twee getuigen gehoord. De beschuldigden zijn de 74-jarige Clémentine Leclerc die de opdracht gaf en betaalde voor de moord op haar man, de 65-jarige bedrijfsleider Alfred Vlassenroot, de 44-jarige brandweerman Herman Van Herzele die tevens het beroep uitoefent van privé-detective, de 25-jarige Luc Van Hollebeke en de 24-jarige Jacques Swaelens, beiden eveneens privé-detectives. Drie beschuldigden wijzen Van Herzele aan als de man die achter het plan van de moord zat. Hij ontkent dit evenwel.

Vrijdag verscheen in de getuigenbank een bevriend echtpaar van Van Herzele. De getuigenverklaring van de vrouw, Geneviève, werd onderbroken door lange stiltes die voor velerlei interpretaties vatbaar waren. De getuige verklaarde dat Hermen Van Herzele niet bij de zaak betrokken was. Anderzijds zei ze ook dat Van Herzele, “lang voor het ongeval” nog voor mevrouw Leclerc had gewerkt. Volgens haar moest hij uitmaken of Vlassenroot een relatie had met een andere vrouw.

Mevrouw Leclerc van haar kant ontkende dit en zei volle weet te hebben gehad van de relatie. Het enige wat zij wou weten was de waarde van het appartement in Knokke. Het gaat hier om een appartement dat haar man voor zijn vriendin Jacqueline had gekocht. Met Jacqueline leefde hij 16 jaar samen; hij had bij haar twee kinderen. Mevrouw Leclerc en Van Herzele hadden hierover, de dag na de feiten, een gesprek.

Stiltes

Tijdens het getuigenverhoor waren de stiltes van Geneviève zo opmerkelijk dat zelfs de advocaat van de verdediging van Van Herzele aandrong op antwoord. Herman Van Herzele stond op een bepaald ogenblik recht om te zeggen: “Ik geloof dat de getuige buiten zichzelf is.” Hij werd evenwel door de voorzitter van de rechtbank tot de orde geroepen, de getuige was ondertussen in tranen uitgebarsten. Ze zal later nog eens gehoord worden.

De man van Geneviève, Roland, is een 34-jarige rijkswachter die als mecanicien werkt bij de rijkswachtschool. Zijn verklaringen waren duidelijker en meer coherent. Hij zei evenwel dat met Van Herzele vrijwel niet over de feiten werd gesproken. De voorzitter van de rechtbank merkte op dat ook deze getuige niet erg spraakzaam was.

Ook familieleden van twee beklaagden, Luc Van Hollebeke en Jacques Swaelens, werden verhoord. Ze lieten zich lovend uit over de beschuldigden. Brandweercommandant Hugo Van Gompel van zijn kant was ook positief over brandweerman Van Herzele.

Uit het verhoor van Geneviève, vrijdag tijdens de middagpauze door leden van de gerechtelijke politie, blijkt dat de vrouw momenteel om andere redenen in een depressieve toestand verkeert en dat haar huidige gezondheidstoestand haar niet in staat stelt om geconfronteerd te worden met een situatie zoals vrijdagmorgen voor het hof van assisen van Brabant. Van de voorzitter mocht zij dan het gerechtsgebouw verlaten.

Voor het hof van Assisen werden dan nog de directeur van de gevangenis gehoord en een sociale werkster van de gevangenis, dit op verzoek van de verdediging van Van Hollebeke. Zij verklaarden dat Van Hollebeke in de gevangenis een certificaat van lager onderwijs had behaald.

Dochter

De 16-jarige Jessica, dochter van Alfred Vlassenroot en van Jacqueline, zei dat haar vader zeer liefdevol was voor haar en voor haar broer, dat haar ouders veel van elkaar hielden, dat de verstandhouding goed was en dat zij thuis nooit haatdragende woorden had gehoord aan het adres van mevrouw Leclerc.

Vrijdagnamiddag kwamen nog verscheidene getuigen verklaren dat Alfred Vlassenroot een buitengewoon iemand was “van wie je wel moest houden”. Volgens een getuige voelde Vlassenroot voor mevrouw Leclerc soms medelijden en soms irritatie. Volgens deze getuige was Alfred Vlassenroot toen hij met Jacqueline was gaan samenwonen helemaal veranderd: “Hij was als het ware tot leven gekomen”.

Een vrouw die Clémentine Leclerc in de jaren ’30 op school had gekend verklaarde over haar dat zij “speciaal was en weinig spraakzaam”. Zij had haar teruggezien na veertig jaar en vond haar nog steeds even antipathiek en weinig sociaal.

Volgende zitting maandagmorgen.

Bron: Gazet van Antwerpen | 25 Februari 1989

Verdediging wil derde man kennen

In de zaak Vlassenroot heeft maandag op het einde van de zitting de verdediging gevraagd het verder verloop van het proces uit te stellen. De advocaten willen dat eerst getracht wordt te achterhalen wie de derde man is over wie de beklaagden Van Hollebeke en Swaelens het hadden en over wie ook enkele getuigen spraken.

De getuigen zagen een man in een witte auto op de plaats waar industrieel Vlassenroot werd doodgeschoten. Andere getuigen zagen zo’n witte auto voor de feiten op de parking van het bedrijf Vlassenroot. Vandaag zal voorzitter Wezel een beslissing nemen betreffende de vraag van de verdediging.

Bij het begin van de zitting maandag werden de laatste moraliteitsgetuigen gehoord. Dat waren o.a. collega’s van Herman Van Herzele, een tante van Jacques Swaelens en drie vrouwen die ooit met Clementine Leclerc samenwerkten, lang voor ze met Vlassenroot huwde. Alleen waren vol lof over de beklaagden. De drie vrouwen getuigden dat Leclerc een uitstekend collega was, een charmante vrouw die met iedereen goede relaties had.

Vervolgens getuigden de psychiaters Crochelet, Delattre en Dumont dat alle beklaagden hun daden kunnen beheersen en geen gevaar voor de maatschappij betekenen. Clémentine Leclerc beschreven ze als een rigide persoonlijkheid met zekere affectieve koude en paranoïde trekken. Deze gevoelsarmoede wordt verklaard door haar voorbije leven: eerst het meisjespensionaat, dan haar huwelijksleven dat haar verbitterde omdat haar activiteit in het bedrijf minder intens werd en omdat Vlassenroot haar bedroog.

Van Herzele werd door de psychiaters beschreven als iemand die het oordeel van anderen wantrouwt en die zichzelf in de kijker werkt. Luc Van Hollebeke is volgens getuigen op affectief vlak niet rijp. Hij vroeg de psychiaters hem te helpen, omdat hij verbaasd was over zijn gebrek aan wroeging en schuldgevoel. Van Jacques Swaelens sluiten de psychiaters niet uit dat hij in een min of meer nabije toekomst geestesziek kan worden.

Bron: Gazet van Antwerpen | 28 Februari 1989

Burgerlijke partijen pakken Van Herzele aan

Voor het assisenhof van Brabant waren dinsdag de advocaten van de burgerlijke partijen aan het woord. Marc Preumont en Philippe De Page pleitten voor Anne-Louise Vlassenroot, dochter van het slachtoffer, maar ook van beschuldigde Clémence Leclerc.

Meester Preumont pakte daarbij vooral Herman Van Herzele hard aan en onderstreepte dat hij alles in het werk zou stellen om te beletten dat “deze man nog 12 bijkomende slachtoffers zou maken”, zijnde de leden van de jury, die zich wel eens door de strategie van beklaagde zouden kunnen laten misleiden.

Voor meester Preumont aan het woord kwam, verwierp het hof een verzoek van Van Herzeles verdediging om het proces tijdelijk te schorsen. Het verzoek steunde op het onderzoek naar de “derde man”, die voorkomt in de verklaringen van Van Hollebeke en Swaelen en die door sommige getuigen op de dag van de feiten werd opgemerkt aan boord van een witte auto.

Daarna kwamen nog twee advocaten van de burgerlijke partijen aan het woord voor de twee kinderen die Alfred Vlassenroot heeft gehad met zijn vriendin Jacqueline.

Mr. Renchon hing een bijna idyllisch beeld op van de gezinsvreugde die Alfred Vlassenroot deelde met Jacqueline en hun twee kinderen, de 16-jarige Jessica en de 10-jarige Anthony. De advocaat ging vooral in de aanval tegen Herman Van Herzele, die volgens hem grote verantwoordelijkheid in het drama draagt. Hij werd o.m. omschreven als een “beroepsleugenaar”.

Mr. Spreutels had evenmin een goed woord over voor Van Herzele. Hij noemde hem een koele kikker die nooit zijn zelfbeheersing verliest. Volgens de advocaat is Van Herzele het brein, de inspirator en de organisator van de misdaad. Mr. Spreutels haalde ook uit naar Clementine Leclerc die hij verweet de nagedachtenis van Vlassenroot door het slijk te halen.

Bron: Gazet van Antwerpen | 1 Maart 1989

Een spinnenweb rond Van Herzele

“Een afgrijselijke, laaghartige en seder weken geplande misdaad.” Dat was de hoofdtoon van het rekwisitoor van advocaat-generaal Mazy in het proces van de moord op industrieel Vlassenroot.

De aanklager had het vooral gemunt op Van Herzele en haalde twaalf punten aan die “zich als een spinnenweb rond Van Herzele zullen weven en waaruit hij niet meer kan ontsnappen.” De advocaat-generaal waarschuwde de jury voor het door de verdediging van Van Herzele aanvoeren van een derde man op de plaats van de misdaad. De aanwezigheid van een man die op wacht stond vermindert trouwens niet de aansprakelijkheid van Van Herzele, aldus de aanklager.

Alle beklaagden zijn volgens het openbaar ministerie schuldig aan moord met voorbedachtheid. Leclerc liet haar man uit eigenbelang tegen betaling vermoorden. Van Herzele was de “drijfriem”, Van Hollebeke pleegde op beestachtige manier de moord en Swaelens blokkeerde koelbloedig het voertuig van het slachtoffer.

In hun pleidooi wezen Mrs. Vanderveeren en Delfosse op de totaal veranderde persoonlijkheid van Clementine Leclerc. De olijke dame werd een eenzaat omdat ze met niemand over haar onfortuinlijk huwelijksleven kon praten. Geestelijk ondermijnd kon ze uiteindelijk niet meer “neen” zeggen op het aanbod dat Van Herzele haar deed.

De pleidooien worden vandaag voortgezet.

Bron: Gazet van Antwerpen | 2 Maart 1989

Swaelens verantwoordelijk voor zijn daden

Donderdag kwamen voor het Assisenhof van Brabant de advocaten van beschuldigden Luc Van Hollebekeen Jacques Swaelens aan het woord. Beiden staan er met Herman Van Herzele en de bejaarde Clémentine Leclerc terecht wegens de moord op 65-jarige Alfred Vlassenroot.

Na een laatste verklaring van de psychiaters, die Jacques Swaelens nogmaals onderzochten en hem verantwoordelijk voor zijn daden achten, neemt mr. Eric Vergauwen het woord voor Luc Van Hollebeke. Mr. Vergauwen stelt dat zijn cliënt ofwel een doder is die de waarheid zegt over zijn eigen rol en over die van de anderen, ofwel heeft hij - “en deze hypothese zal ik nooit kunnen bijtreden”, aldus Vergauwen - niet enkel Alfred Vlassenroot doodgeschoten, maar ook al drie jaar lang getracht om een onschuldige te doen veroordelen. “Zoiets zou afschuwelijk zijn”, zegt Vergauwen die vervolgens de redenen geeft waarom zijn cliënt pas tijdens het dertiende verhoor gewag maakte van een derde man op de plaats van de misdaad in de Perkstraat te Ukkel.

Wat er ook van zei, aldus de advocaat, de aanwezigheid van een derde man bij de misdaad verandert niets voor Van Herzele. “Mijn cliënt of de andere beklaagden konden Van Herzele trouwens niet ten onrechte betichten omdat ze geen enkel motief of belang hadden. Er kan geen samenzwering tegen Van Herzele geweest zijn.

Medeplichtige

Mrs. Christine Callewaert en Carine Couquelet, verdedigers van Jacques Swaelens, probeerden niet alleen aan te tonen dat hun cliënt geen leugenaar is, maar ook dat hij slechts een medeplichtige is. “Geld was voor Jacques Swaelens niet de drijfveer zoals dat wel het geval was voor de drie andere beklaagden.”

“Mijn cliënt is trouwens de enige die berouw heeft getoond en die zelfs getracht heeft zich van het leven te benemen. Zonder Swaelens, maar me de drie anderen in de Ukkelse Perkstraat, zou Vlassenroot toch vermoord zijn”, aldus Mr. Couquelet.

Tijdens de replieken van donderdagnamiddag was, zoals te verwachten, Van Herzele opnieuw het belangrijkste doelwit van zowel het openbaar ministerie als de advocaten. De advocaten Fernande Motte-De Raedt en Guy François, die Van Herzele verdedigen, bleven niettemin de thesis verdedigen dat hun cliënt onschuldig is. Ze kwamen nog eens terug op “de derde man” die bij de moord aanwezig zou geweest zijn. “Er zijn nog steeds geen bewijzen”, aldus Mr. François.

Bron: Gazet van Antwerpen | 3 Maart 1989

Twintig jaar voor Leclerc en Van Hollebeke, elf jaar voor Swaelens, doodstraf voor Van Herzele

Voor het Hof van Assisen van Brabant werd Clementine Leclerc vrijdagavond veroordeeld tot 20 jaar dwangarbeid. Herman Van Herzele kreeg de doodstraf, Luc Van Hollebeke kreeg 20 jaar dwangarbeid en Jacques Swaelens elf jaar. Na minder dan één beraadslaging had de jury vrijdagochtend “ja” geantwoord op alle schuldvragen. De vier beklaagden werden dus allen schuldig bevonden aan de moord op Alfred Vlassenroot.

Clémentine Leclerc had voordien nog gezegd dat ze betreurt wat er gebeurd is en dat ze veel wroeging heeft. Ook Herman Van Herzele weende, verontschuldigde zich en hield vol onschuldig te zijn. Hij had het ook over Clémentine Leclerc “die monsterachtige, diabolische vrouw”.

Luc Van Hollebeke keerde zich dan weer tegen Herman Van Herzele en gaf toe verkeerd te hebben gedaan voor die “funeste zaak met Van Herzele te aanvaarden”. Jacques Swaelens tenslotte beschuldigde ook Herman Van Herzele.

Advocaat-generaal André Mazy wilde voor Herman Van Herzele geen verzachtende omstandigheden aanvaarden omdat hij de organisator is geweest. Clémentine Leclerc scheert hij, als mede-auteur van de moord, over dezelfde kam. Noch het leven dat ze moest leiden, noch haar hoge ouderdom vergoelijken wat ze gedaan heeft. Wegens haar leeftijd kan wen een gratieverzoek ingediend worden.

Volgens de advocaat-generaal heeft Luc Van Hollebeke terecht de nefaste invloed van Van Herzele ingeroepen. Toch mogen het gruwelijke van zijn daad en zijn koelbloedigheid niet vergeten worden.

Bron: Gazet van Antwerpen | 4 Maart 1989