Meer misdadigheid blijft ongestraft

Luitenant-kolonel Willy Bruggeman van de generale staf van de rijkswacht bracht de criminaliteit van België in kaart. Daaruit blijkt dat de provincie Luik de meest criminele provincie van ons land is, Roosdaal in het Pajottenland de “braafste” gemeente van België is en in Brussel de meeste misdadigheid gebeurt.

Ook trekt kolonel Bruggeman er de aandacht op dat van jaar tot jaar steeds minder misdrijven worden opgehelderd. Steeds meer misdaad blijft ongestraft in België en daarmee vestigt ons land een weinig lofwaardig record voor wat Europa aangaat …

Direrse factoren zijn er de oorzaak van dat misdadigers steeds meer door de netten van politie en rijkswacht weten te glippen. Zo is er volgens Willy Bruggeman de ingewikkelde politiestructuur binnen dewelke verschillende korpsen vaak op eigen houtje werken.

Voorts zijn misdadigers tegenwoordig zeer mobiel en komt de politie hoe snel zij ook ingrijpt meestal te laat! Een ding is zeker: de recherche is sterk onderbemand en kan allang het werk niet meer bijbenen. Meestal ook moeten ze de daders van een overval achterna met oude voertuigen.

Aan politie en rijkswacht worden tegenwoordig zeer zware eisen gesteld en als de stijging van het aantal misdrijven in een versnelling is geraakt dan is dit inderdaad voor een deel te wijten aan de onmogelijkheid van de recherche om ernstige wandaden op te lossen.

Formule

Voor de onderwereld betekent dit een hele geruststelling en tevens een aansporing om haar misdaadpraktijken verder te zetten. Daar komt nog bij dat geslaagde misdaad aanstekelijk werkt. Hoge percentages onopgeloste misdrijven werken activerend op de criminaliteit. Niets werkt zo criminogeen als de ervaring dat de criminaliteit lovend wordt. Dat is trouwens de voorbije jaren duidelijk aan het licht gekomen. Ontelbare bank- en postovervallen zijn onopgehelderd. Vandergucht loopt nog ongestoord vrij met vele bankbriefjes op zak, de handel in drugs breng schatten op en de oplichtingen met valse en gestolen cheques zijn niet meer te tellen.

Hoe groter de welvaart, hoe groter de criminaliteit. Daarom is het utopisch aan te nemen dat de criminaliteit volkomen uit te roeien is. Mocht dat kunnen dan volstond het politie en rijkswacht voldoende te versterken. Meer politiemensen op straat kunnen inderdaad misdaad voorkomen. Straatmisdadigheid althans maar talrijk zijn de factoren die voedingsbodem vormen voor de misdaad.

Terroristen krijgen veel te veel aandacht in de media, de werkloosheid zet aan tot “lucratief” tijdsgebruik, sommige straffen zijn te licht, er is geen eerbied meer voor het gezag, viert het zielloos materialisme hoogtij, verwilderden de zeden.

Bovendien is er corruptie bij politie, rijkswacht en magistratuur, worden advocaten en burgemeesters in de nor gedraaid. Zonder te spreken van de losbandigheid in de gezinsstructuur, de stormaanval op de morele waarden, de amusementsindustrie. Dit alles vergiftigt in belangrijke mate de samenleving en het is een droombeeld te geloven dat men de misdaad geheel en al kan doen ophouden.

Voor een beroep bij politie en rijkswacht bestaat geen grote belangstelling omdat het niet wordt gewaardeerd en ook omdat het geregeld door critici wordt belaagd. Verontrustend is eveneens dat men tegenover het strafrecht anders staat dan vroeger. De politie spoort op en maakt processen verbaal, doch of al die zaken ooit voor de rechter komen is de knellende vraag. Vandaar wellicht de ontmoediging bij de politie, die ’s morgens geboefte op heterdaad betrapt, voorleidt, maar dan ’s anderdaags die nietsnutten weer op straat ontmoet. Vrijgelaten door het parket, luidt de bittere commentaar dan in de wandelgangen van de politiecommissariaten. Menig politiebeambte meent echter bij dit alles dat het geijkte patroon van zwaardere straffen voor zwaardere vergrijpen, niet achterhaald zou mogen zijn.

Bron: Gazet van Antwerpen | 12 Augustus 1985