Ik ben 20 jaar lang beroepshalve actief geweest in de sector van terrorismedossiers.

Toen Abdelkader Belliraj in 2008 in Marokko gearresteerd werd viel het mij op dat hij ouder was en een veel hoger profiel had dan de modale jihadist/terrorist. Nadat hij tijdens zijn verhoor ook nog bekende dat hij in de jaren '80 een aantal moorden had gepleegd in opdracht van de terreurorganisatie Abu Nidal deed dat mij onmiddellijk denken aan de Silco-affaire: het Belgisch schip dat in de jaren '80 gekaapt werd door Abu Nidal en waarvan de opvarenden zes jaar lang werden gegijzeld.

Het doel van de kapers was de vrijlating te bekomen van een terrorist die in België in de gevangenis zat. Die werd in 1991 effectief vrijgelaten, in ruil voor de gijzelaars.

Dat Abu Nidal - aspect bracht mij op het idee om uit te zoeken of er al eerder pogingen konden geweest zijn om de terrorist te bevrijden. Mijn opzoekingen werden vergemakkelijkt doordat ik toegang had tot het Rijksregister en tot sommige dossiers van Vreemdelingenzaken en Justitie.

Ik begon in het Rijksregister de namen in te tikken van naaste familieleden en vrienden van Belliraj en van Noord-Afrikanen uit zijn regio die eerder al genoemd waren in het dossier Bende van Nijvel.

Al gauw stelde ik vast dat een broer van Belliraj, Benaïssa, spoorloos verdwenen was na de overval op de Delhaize in Aalst. Hetzelfde was gebeurd met ene Mostafa Rezoual, onmiddellijk na de overval op wapenhandel Dekaise in Waver. Bij elk van die overvallen was er een schietpartij geweest waarbij één van de daders kon gedood zijn.
Voor zowel Benaïssa Belliraj als Mostafa Rezoual bleken er vele jaren later Facebookprofielen opgemaakt te zijn die duidelijk fictief waren. Zo kwamen er fouten in voor als: 'studies gedaan in Ivoorkust' (in werkelijkheid in een technische school in Henegouwen), een onmogelijke chronologie in het C.V. enz.

Het leek mij dat iemand probeerde de indruk te wekken dat die twee nog in leven waren, terwijl uit alles bleek dat dat niet zo was. Sommigen probeerden duidelijk te verhinderen dat dit spoor ooit onderzocht zou worden.

Toen ik mijn contact bij de Staatsveiligheid sprak over mijn vermoedens over Belliraj en de Bende werd hij ongewoon zenuwachtig. Niet verwonderlijk, als je weet dat Belliraj sinds de jaren '90 een betaald informant was van de Staatsveiligheid. Ik richtte mij dan maar tot een goede bekende bij de antiterroristische afdeling van de Federale Politie (DJSOC Terro). Die ging daarop zijn oor te luisteren leggen bij onderzoekers die actief geweest waren zowel in de dossiers Belliraj als de Bende van Nijvel. Hij wist mij al gauw te zeggen dat ik op het juiste spoor zat, maar dat het hier ging om een Staatsgeheim dat nooit bekend zou mogen geraken. Toch gaf hij mij nog heel wat informatie waarover ik nog niet beschikte.

Later begon ik te beseffen dat alles te maken had met de infiltratie van inlichtingendiensten (andere dan de Staatsveiligheid) in Abu Nidal en met een contraspionage-operatie tegen KGB-medewerkers binnen onze Staatsveiligheid. De KGB en Abu Nidal waren in die tijd namelijk twee handen op één buik.

Toen begreep ik ook waarom men de publiek opinie absoluut in de richting wou sturen van pistes zoals die van de Rijkswacht, extreemrechts, Bonkoffsky, De Staercke, manipulatie van de vondsten in Ronquières enz. In die mate zelfs dat er een TV-reeks wordt voorbereid ('1985') die de geesten hiervoor opnieuw rijp moet maken. De scenarioschrijver van die reeks is ooit nog de advocaat geweest van de vrijgelaten Abu Nidal -terrorist.

De wereld is klein ...

Knap speurwerk echt waar en heel gedetailleerd, hier is tijd en werk ingestoken. Ook ben ik er net als Mincky van overtuigd dat De Staerke niets met de Bende van Nijvel te maken heeft. Wat ik mij wel afvraag is waarom hij niet praat in ruil voor een beter regime in de gevangenis of overplaatsing naar België. Hier is een gevangenis de club Med in vergelijking met Marokko.

Wat Bouhouche betreft: in het boek van Guy Bouten lees ik dat hij zou verklaard hebben:

"... Max Buslik verving mijn Algerijnse vader, die ik nooit gekend heb. In Sint-Joost ontmoette ik ook Gérald Damseaux en Jacques Duriau, die later bij de Staatsveiligheid gingen werken. In de zomervakantie heeft Bob Beijer zich bij ons groepje aangesloten ..."

Als dat klopt zou het er op wijzen dat Jean-François Buslik, Bouhouche, Beijer en Damseaux al in hun jeugd een nauwe band hadden. Ze doken later in elk geval alle vier op in het dossier van de aanslag op de rijkswachtauto in Brussel in 1981, Damseaux enkel als getuige à décharge. De verbindende factor tussen hen zou dan vader Max Buslik geweest zijn, die een verleden had als inlichtingenagent. En wanneer zoon Buslik 'aangebrand' geraakt na de aanslag op de rijkswachtauto zetten Bouhouche en Beijer hun parcours jarenlang samen verder. Daaruit kan ik alleen maar besluiten dat ze actief waren in een verhaal van contraspionage/contraterrorisme waarbij zij het vuile werk moesten opknappen.
Met alle risico's vandien: Beijer beweert in zijn memoires dat zij de instructie gekregen hadden om niet ontmaskerd of betrapt te worden, en dat zij, als dat toch zou gebeuren, in geen geval getuigen mochten achterlaten.

Heeft bewakingsagent Zwarts op Zaventem dat met zijn leven moeten bekopen? Bouhouche en Beijer waren als rijkswachter af en toe op de luchthaven geweest. Heeft Zwarts één van hen herkend? Toen het misliep bij de Libanees Suleiman in Antwerpen werd ook die prompt doodgeschoten.

Wat Elnikoff betreft meen ik gelezen te hebben dat hij lid zou geweest zijn van de Franse SAC (Service d'Action Civique). Barbier beweerde in een brief van 20 juni 1986 hetzelfde over Calmette en Adriano Vittorio. Ze hadden in elk geval alle drie de Franse nationaliteit. De SAC zou een Counter Intelligence organisatie geweest zijn, bestaande uit burgers.

Bewijs genoeg dus van zware misdrijven, maar daarom gaat het nog niet om criminaliteit van gemeen recht. De Franse inlichtingendienst heeft in 1985 in Nieuw Zeeland de Rainbow Warrior, het vlaggenschip van Greenpeace, opgeblazen, met een dode tot gevolg. Twee Franse inlichtingenagenten werden tot 10 jaar gevangenisstraf veroordeeld. We spreken hier over dezelfde periode en over een Staatsbelang (de voortzetting van de Franse kernproeven in de Stille Oceaan). Geen werk voor koorknapen, dus.

Voor wat de bende Belliraj betreft zie ik niet zo direct een link met misdadigers van gemeen recht, genre de bende van Baasrode.

Het Nederlands dat gehoord werd in Aalst beperkte zich blijkbaar tot enkele woorden gebroken Nederlands, in de zin van: 'Uit de weg! Opzij dan!' Volgens getuigen waren het geen Nederlandstaligen. Die paar uitdrukkingen kan je wel inoefenen als je een overval gaat plegen in Aalst.

Ik heb gesproken met de fotograaf die in 1983 onaangenaam in aanraking kwam met de Bende aan het kruistpunt 'de Ster' in Sint-Niklaas, tijdens hun verkenning van het traject naar Temse. Hij was formeel ; ze spraken enkel Frans met hem (hoewel hij nauwelijks Frans verstond), en ze waren allemaal van het mediterrane type. De man die hem tegen de muur plakte was veel groter dan de anderen, ongeveer 1.90 m.

Merkwaardig dan toch dat er de dag daarna geen interventieploeg aan de deur van Haemers en Libert stond om hen te arresteren en hun tijdsgebruik na te gaan.

En om na te gaan of zij in staat waren een vreemde taal te spreken die niemand verstond. Want die hoorde David Van de Steen de daders onderling spreken.