You are not logged in. Please login or register.
Bende van Nijvel → Gladio - Staatsveiligheid → Gladio Italië
Niemand weigert, Fenix, integendeel zelfs. Er is zonder twijfel een bepaalde (gelijklopende) methodiek maar tot doel van welke en wiens belangen ? Die kunnen wel verschillend zijn van de feiten die zich in het buitenland afgespeeld hebben.
Ik weet niet goed waar beginnen om het doel uit te leggen,misschien bij de protestjaren, deels omdat ik zelf tot deze generatie behoorde maar ook deels omdat de kolonel die ik ooit sprak eveneens daar begon.
De golf van protesten en stakingen gingen niet alleen door Italië, maar de gehele westerse wereld. Het was ook het begin van het tijdperk van de ‘protestgeneratie’. Dit was de generatie die net na de Tweede Wereldoorlog was geboren en zij lieten zich steeds meer horen door middel van grootschalige protesten. Bovendien koesterde deze generatie overwegend linkse sympathieën.
Wellicht zat ik zelf in de kern van deze linkse generatie en ook besefte ik dat niet echt zelf op 17 jarige leeftijd, wij werden als links beschouwd. Terug naar Italie.
In Italië werd dit dus gecombineerd met roep om hervormingen van de (hand)werkers. Dit in combinatie met de grote steun onder de bevolking voor de communisten en de strategische positie van Italië in de Middellandse Zee, zorgden ervoor dat de gevestigde orde in Italië en de VS in alarmfase één verkeerden. Bovendien had Italië ook nog te maken met de giftige erfenis uit de periode van het fascisme en de Tweede Wereldoorlog: de expliciete tegenstellingen tussen de neofascisten en de communisten.
Beide politieke stromingen genoten veel steun onder de bevolking. Samenvattend: de protesten en stakingen waren de aanleiding, en de populariteit van de PCI, de strategische positie en de brede steun voor extreemrechts of extreemlinks waren vooral de oorzaken van de Jaren van Lood.
Een staatsgreep ging een deel de machthebbers te ver, maar zij kozen indirect voor de strategie van spanning. Ik schrijf “indirect” omdat de top van de Italiaanse staat er nooit direct bij was betrokken; althans dat kan niet worden bewezen. Desalniettemin waren er vrijwel zeker onderdelen van de Italiaanse staat bij betrokken. De strategie van spanning hield kortweg in dat er zoveel mogelijk maatschappelijke onrust moest worden gecreëerd. Hierdoor zou de Italiaanse bevolking meer bereidwillig zijn om in te stemmen met antidemocratische maatregelen om de veiligheid te vergroten. Deze maatregelen zouden vanzelfsprekend in het nadeel van de communisten moeten werken.
Terug naar Belgie;
Midden jaren 70 dacht oa het leger bijgestaan door de politiek en industrielen aan een staatsgreep. Dat plan of beter gezegd de uitvoering er van mislukte (zie getuigenis Eyskens).
Met grote waarschijnlijkheid, toch als ik de kolonel mag geloven, koos men hier een aantal jaren later voor de strategie van de spanning naar Italiaans voorbeeld. Al werd naar mijn gevoel het scenario wat aangepast. Maar net zoals in Italie werd ook hier de georganiseerde misdaad betrokken. Hetgeen dat mij doet besluiten dat het geen of/of verhaal is maar een en/en. Zelfs racketeering en drug/wapendeals passen in dit verhaal. Hier en daar zijn zelfs concrete sporen en geldtransacties getraceerd. Declassering van documenten kunnen dit alles bevestigen of ontkennen. Hopelijk zullen we ook wat dat betreft Italie als voorbeeld nemen.
Begraafplaats van alles wat bovenstaande had kunnen bevestigen of ontkennen: Charleroi.
"De Belgische delegatie weigerde, zoals eerder geschreven, iedere samenwerking met de Italianen en begroeven bij hun terugkomst in Charleroi de politieke piste van het internationaal terrorisme. Aan de Italiaanse kant betreurt men die gemiste kans. Een bron wijst erop dat het Italiaans gerecht klaar stond om Yves Guérin-Sérac aan te houden."
“Albert Raes van Belgische Staatsveiligheid had uitgebreide informatie over P2 ontvangen”
Federico Umberto D'Amato (Milaan, 4 juni 1919 - aldaar, 1 augustus 1996) was een Italiaans ambtenaar, politieagent, geheim agent en gastronoom, algemeen directeur van de openbare veiligheid, directeur van het Bureau Vertrouwelijke Zaken van het Ministerie van Binnenlandse Zaken van 1971 tot 1974.
D'Amato (op foto)werd geboren in Marseille en werkte tijdens de Tweede Wereldoorlog voor het Office of Strategic Services(OSS). Na het einde van het conflict stond hij aan het hoofd van het North Atlantic Treaty Special Office, een schakel tussen de NAVO en de Verenigde Staten.
Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog rekruteerde de Amerikaanse inlichtingendienst met hulp van D'Amato grote aantallen functionarissen uit de Republiek Salò en van de Italiaanse Special Forces, Decima MAS, om te opereren in de nieuw opgerichte Italiaanse staat.
Dit rekruteringsprogramma omvatte prominenten zoals Prins Valerio Borghese, Pino Rauti en Licio Gelli, van wie wordt aangenomen dat ze een belangrijke rol hebben gespeeld bij de terroristische aanslagen in het Italië van de Koude Oorlog.
D'Amato's latere contact met de CIA was James Jesus Angleton. Hij trad in 1957 in dienst bij het Bureau voor Gereserveerde Zaken van het Italiaanse Ministerie van Binnenlandse Zaken.
In 1974, twee dagen na de bomaanslag op de Piazza della Loggia, werd hij uit de functie ontheven en ingedeeld bij de grenspolitie, hoewel hij tot in de jaren 80 een sterke invloed op het bureau behield. Voor zijn activiteiten als directeur van het bureau (1969-1974) is hij beschuldigd van het op een zijspoor zetten van talrijke onderzoeken naar de bloedbaden die in die periode plaatsvonden.
D'Amato was lid van Propaganda 2 (P2), een geheime vrijmetselaarsloge die betrokken was bij talrijke politieke en economische schandalen in de jaren 1970. Als gastronomisch expert had hij een column in het weekblad L'espresso, onder het pseudoniem Federico Godio. Hij verscheen in een BBC-documentaire over Operatie Gladio in juni 1992.
Op 11 februari 2020 wees het parket van de procureur-generaal van Bologna, bij de afsluiting van het onderzoek, hem aan als een van de 4 aanstichters, organisatoren of financiers van het bloedbad op het station van Bologna in 1980, samen met Licio Gelli, Umberto Ortolani en Mario Tedeschi, een beschuldiging die later op 8 juli 2024 door het Hof van Assisen van Beroep van Bologna werd bevestigd.
De terroristische aanslag in Bologna 1980 vond plaats op 2 augustus 1980 in het treinstation van de Italiaanse stad Bologna. Het was de zwaarste naoorlogse aanslag in de Italiaanse geschiedenis.
De codenaam van D’Amato was Zafferano. De identiteit van de persoon werd geïdentificeerd in het Bologna-document en in de andere documenten die door Gelli met de hand zijn geschreven in de vorm van "ZAFF", "ZAF" of "ZAFFERANO”.
In het boek La spia intoccabile (De onaantastbare spion) Federico Umberto D'Amato e l'Ufficio Affari Riservati van Giacomo Pacini wordt dieper ingegaan op deze Italiaan en de link met ons land.
Van Federico Umberto D'Amato is gezegd dat "hij bijna alles over iedereen wist en wat hij niet wist, dacht iedereen dat hij het wist". Daarom was iedereen bang voor hem.
Voor zijn tegenstanders was hij een soort zwarte ziel van de Republiek, waarvan hij de meest verborgen mysteries zou hebben bewaakt; voor zijn bewonderaars was hij echter de meest briljante inlichtingenman die Italië ooit heeft gehad, een meester in de kunst van spionage en de enige exponent van de Italiaanse geheime diensten die internationaal echt werd gewaardeerd.
Aan de top van het zogenaamde Bureau Vertrouwelijke Zaken (het informatieorgaan van het ministerie van Binnenlandse Zaken) tussen het begin van de jaren zestig en het midden van de jaren tachtig had D'Amato zo'n enorme macht dat hij zelfs de politieke keuzes van de verschillende ministers van Binnenlandse Zaken in functie kon bepalen.
Wie was Federico Umberto D'Amato? En welke functie had het Bureau van Vertrouwelijke Zaken (UAR), waar hij zoveel jaren leiding aan gaf?
Pas onlangs heeft men zich gerealiseerd hoe belangrijk de rol van de UAR was tijdens de jaren van de Koude Oorlog in Italië, en hadden journalisten eindelijk voldoende documentaire elementen om te begrijpen hoe het het orgaan was dat verantwoordelijk was voor een van de meest gewetenloze en wijdverbreide infiltratiewerken binnen politieke partijen, vakbonden en buitenparlementaire bewegingen.
Deze documentatie heeft aangetoond dat de UAR decennialang werd geleid door een soort parallelle politie die volledig onafhankelijk van de openbare veiligheidstroepen opereerde en die in staat was om honderden informanten verspreid over het grootste deel van het Italiaanse grondgebied op de loonlijst te beheren en te houden.
Het Bureau Vertrouwelijke Zaken opereerde in wezen als een echte geheime dienst, hoewel het niet wettelijk als zodanig werd erkend. En hoewel het geen juridische legitimiteit heeft, bestaat het in feite al sinds de onmiddellijke naoorlogse periode zonder dat zijn werk ooit bijzondere belangstelling heeft gewekt van de pers, de oppositie en de rechterlijke macht.
De figuur van Federico Umberto D'Amato daarentegen is vandaag de dag nog steeds te weinig bekend, hoewel hij zeker de belangrijkste en invloedrijkste leider van de UAR was, jarenlang de houder van zo'n enorme macht dat het hem in staat stelde om zelfs de politieke keuzes van de verschillende ministers van Binnenlandse Zaken in functie te bepalen
In het boek wordt ingegaan op de link tussen D’Amato, P2, Gelli en ons land.
Een document is opgenomen in het dossier op naam van D'Amato dat wordt bewaard op de afdeling Personeel van het ministerie van Binnenlandse Zaken en dat voor het eerst naar voren kwam in het onderzoek van het Openbaar Ministerie in Brescia naar het bloedbad op de Piazza della Loggia.
Het bloedbad op Piazza della Loggia was een neofascistische terroristische aanslag met samenwerking door leden van de Italiaanse staat van die tijd, geheime diensten en andere organisaties, uitgevoerd op 28 mei 1974 in Brescia, op het centrale Piazza della Loggia.
In dat document onthulde D'Amato, na te hebben herhaald dat hij alle informatie die hij over Gelli had verzameld onmiddellijk aan zijn superieuren had doorgegeven, dat zelfs Dr. Domenico Sica, destijds de leidende magistraat van het Openbaar Ministerie in Rome in het onderzoek naar terrorisme, alvorens een onderzoek in te stellen naar het hoofd van de P2 “mij vertrouwelijk heeft ondervraagd en dat ik hem informatie en aanwijzingen in mijn bezit moest geven die nuttig bleken in de beginfase van het onderzoek”. De magistraat is bereid het bovenstaande aan de S. V. te bevestigen”.
Maar bovenal, schreef hij, was het nodig dat “iedereen” zich herinnerde dat hij, ruim voor het uitbreken van de P2-affaire, de geallieerde geheime diensten onmiddellijk op de hoogte had gesteld van Gelli's activiteiten, door hen te voorzien van: “de adressen van de respectieve belangen (in Parijs, Brussel, New York, Los Angeles) waar ik te horen kreeg dat Gelli correspondenten had. Deze diensten zijn ook bereid te bevestigen wat ik verklaar”.
In het bijzonder had hij sinds 1977 alle mogelijke informatie over Gelli doorgegeven aan de Italiaanse afdeling van de CIA en, zo sprak hij Rognoni polemisch toe: als de minister niet op de hoogte was van dit alles, kon hij het zelf verifiëren door te praten met “de heer Allen Morrib, de ambtenaar van de Amerikaanse ambassade die belast is met de contacten tussen de CIA en het ministerie van Binnenlandse Zaken”.
Maar ook de vertegenwoordiger van Sdece (de Franse buitenlandse geheime dienst) in Italië was op de hoogte gebracht van Gelli's transacties en hetzelfde was gebeurd met de Belgische geheime dienst, waarvan het hoofd, Albert Raes, hem ook een brief had gestuurd waarin hij bevestigde dat hij al in de jaren '70 uitgebreide informatie over de P2 had ontvangen. Hij vervolgde:
En zelfs op het gebied van de publieke opinie leverde ik een bijdrage aan de kennis van het fenomeen, toen de bekende journalist Roberto Fabiani {...} een boek publiceerde gewijd aan Gelli en de P2 , dat in 1978 verscheen, grotendeels vooruitloopt op wat er in recente tijden is geschreven of gezegd. De journalist (met wie ik, opnieuw als onderdeel van mijn activiteiten, een vriendschappelijke relatie had), kreeg nuttige medewerking van mij in zijn werk. En dit is een andere beschikbare getuigenis.
Het boek waar D'Amato het over had was Vrijmetselaars in Italië, waarin de auteur, Roberto Fabiani (journalist voor Espresso), de activiteiten van Licio Gelli zeer nauwkeurig reconstrueerde, drie jaar voordat zijn loge officieel werd 'ontdekt'.
Bron: Thierry Debels | 25 September 2024
"Jean Bultot, geholpen door een attaché van de ambassade van Congo in ons land, leverde vuurwapens aan MSI. Dat staat in een pv van de BOB van Brussel.
De Movimento Sociale Italiano (MSI) was een eerst neofascistische en later nationaal-conservatieve Italiaanse partij, opgericht in 1946 door Giorgio Almirante (1914-1988), chef van het kabinet van de minister van Volkscultuur van Mussolini's fascistische marionettenstaatje de Italiaanse Sociale Republiek in Noord-Italië (1943-1945).
Na de Tweede Wereldoorlog werd Almirante 'leider' van de MSI, wat hij tot 1950 bleef. In die functie hield hij strikt vast aan een neofascistische koers (wat hij zich kon veroorloven, omdat de fascistische beweging tot in de jaren 50 in Italië tot een machtsfactor van betekenis kon worden gezien). Door het fascistische karakter van de MSI zijn er mensen die beweren dat MSI eigenlijk staat voor Mussolini Sei Immortale (Mussolini is onsterfelijk).
Er is ook een link tussen Licio Gelli en MSI. Licio Gelli (Pistoia, 21 april 1919 – Arezzo, 15 december 2015) was bekend als de "Eerbiedwaardige Meester" van de subversieve vrijmetselaarsloge P2.
Hij werd veroordeeld voor het frauduleuze faillissement van Banco Ambrosiano en voor het misleiden van het onderzoek naar het bloedbad van Bologna in 1980. Volgens de uitspraken van het Hof van Assisen van Bologna van april 2023 en juli 2024 is Gelli de aanstichter én financier van het bloedbad.
Minder geweten is dat Licio Gelli ook mede-grondlegger was van de mysterieuze organisatie ‘Rosa dei Venti’. In die militie waren er ook MSI-politici aanwezig. Waren de vuurwapens van Bultot voor deze politici?
Rosa dei Venti (letterlijk: windroos) was een geheime Italiaanse neofascistische organisatie met anticommunistische doelstellingen, verbonden met militaire kringen. De windroos is niet toevallig het symbool van de NAVO.
Het doel van de organisatie was om een soort bijgewerkte versie van het Solo-plan uit te voeren. Het Solo-plan was een speciaal noodplan om de openbare orde te beschermen, opgesteld in 1964 door Giovanni de Lorenzo tijdens zijn ambtstermijn als algemeen commandant van de Carabinieri, in opdracht van de president van de republiek Antonio Segni.
Er wordt vandaag gesteld dat de organisatie Rosa dei Venti vergelijkbaar was met Gladio, een soort lokale tak van een NAVO-inlichtingendienst die parallel aan - en op een hoger niveau - opereerde dan de officieel erkende diensten.
Om vandaag duidelijke redenen werd tegen de trafiek van vuurwapens van Bultot aan MSI waarvan sprake in het pv van BOB Brussel geen vervolging ingesteld."
Bron » p-magazine.com
Hoeveel bewijzen in die richting moeten er nog boven komen denk ik dan? Landen en Staten prediken vrede maar de wapenleveringen die zij ondertussen doen zijn niet alleen militaire hulp maar ook een teken van politieke steun.
Bultot die voor de feiten in Aalst zogezegd op zoek ging naar een wapen dat is voor mij ongeveer hetzelfde als een cafébaas die zijn café uit loopt en aan een voorbijganger een flesje bier vraagt. Toch raar he dat het bandje met het bewijs hier van verloren ging bij de Staatsveiligheid, niet?
"Jean Bultot belde daags voor de laatste overval van de Bende van Nijvel een informant van de Staatsveiligheid met de vraag of die hem ‘dringend’ een machinegeweer kon bezorgen. De informant nam het gesprek op en alarmeerde de Staatsveiligheid. Die verbood de infiltrant hiermee door te gaan en maakte zijn bandje zoek"
Vertaling:
Het bloedbad op Piazza Loggia, dit “ontbrekende dossier” en de doofpotaffaires van zwarte extremisten
Generaal Massimo Giraudo, voormalig commandant van de Carabinieri ROS, werd urenlang in de rechtszaal gehoord. Zorzi's advocaat, beschouwd als een van de materiële uitvoerders van de aanval: "Indien nodig zal hij verschijnen." Vier uur vol geschiedenis: om ‘de context te herkaderen’ van extreemrechtse bewegingen in de jaren zeventig. Ordine Nuovo vooral, vanaf het moment dat de zinnen die al definitief zijn geworden, het aanduiden als de zwarte matrix van het bloedbad op Piazza Loggia. Generaal Massimo Giraudo – voormalig commandant van de Carabinieri ROS, die zijn leven wijdde aan het onderzoeken van terrorisme, “vooral ter rechterzijde” en de Italiaanse bloedbaden – deed dat in de rechtszaal tijdens het proces tegen Roberto Zorzi: destijds twintig jaar oud en opgegroeid in Verona, tegenwoordig Amerikaans staatsburger, wordt beschouwd als een van de materiële uitvoerders van de aanslag van 28 mei 1974 in Brescia.
Het eerste deel van zijn getuigenis is bedoeld om het lidmaatschap van de verdachte aan te tonen van de Ordine Nuovo, een beweging die in 1973 officieel werd ontbonden bij ministerieel besluit, maar 'nooit dood was: ze bleef leven onder andere acroniemen, zoals l' Year Zero, the Guerrillas of Christ. de Koning of de Zwarte Orde'. De gewapende arm van subversie. In 1997 sprak legergeneraal Emanuele Borsi uit Parma er als volgt over: “Van 1961 tot 1965 wisten we al van Sifar het bestaan van een extreemrechtse paramilitaire organisatie, Ordine Nuovo, gesteund door de NAVO. Typisch Amerikaans, toegewijd aan guerrillaoorlogvoering. Ik geloof dat de training door de Amerikanen werd gegeven en dat deze afhing van de “Ftase van Verona” die was gestationeerd in het Palazzo Carli, waar de supergetuige bevestigde dat er bijeenkomsten hadden plaatsgevonden met als doel het plannen van aanslagen waarvan de medeverdachte van het bloedbad zou ook hebben deelgenomen, bij de kinderrechtbank, Marco Toffaloni (toen zestien jaar oud uit Verona, nu thuis in Zwitserland).
En nogmaals: “De vijand werd van binnenuit bestreden, en toevlucht nemen tot On betekende het inzetten van jonge mensen die vanuit Amerikaans standpunt de verdediging van de natie en het thuisland zouden verzekeren. » De beschuldiging vermeldt de namen van de directeuren en medewerkers van de Veronese ordinovist, van Elio Massagrande tot Roberto Besutti: samen met andere mensen onderzoekend naar een diefstal in 1973, leidden de onderzoeken tot de ontdekking van "verschillende afzettingen van wapens, munitie en explosieven, inclusief een Israëlische militaire gelatiniseerder.
Ze werden beschouwd als “louter verzamelaars” en de officier van justitie werd niet op de hoogte gebracht, zoals gebeurde toen Toffaloni vier jaar later zijn portemonnee verloor in Bologna. Vervolgens gevonden en teruggebracht “met een verborgen doorgang naar het centrale commando van de Carabinieri van Verona”, maar zonder de rechterlijke macht op de hoogte te stellen, hoewel het “een pamflet bevatte waarin de verantwoordelijkheid werd opgeëist voor bepaalde brandstichtingen, programmatisch voor andere”.
Er is geen verder onderzoek gedaan, onderstreept aanklager Caty Bressanelli, die samen met plaatsvervangend aanklager Silvio Bonfigli verantwoordelijk is voor het onderzoek. En hij doet dit om meermaals te beweren dat “destijds rechts-extremisten” profiteerden van een soort “beschermscherm” van de gerechtelijke politie. Een min of meer voor de hand liggende cover. “Bewuste onzorgvuldigheid”. Rita Stimamiglio, in de ‘tovenaars’ van On (het meest esoterische deel), zuster van Gianpaolo, een ordinovistische medewerker van de onderzoekers die dit laatste onderzoek naar het Verona-spoor lanceerden, zou ‘beschermd’ zijn door de carabinieri ‘met het oog op zijn ideologie” in 1975, ondanks het feit dat een brandstichting in een trattoria nabij de kazerne van Verona aan hem te wijten was.
Maar deze theorie zal ook worden aangetoond door de leiding van het beroemde ‘Occorsio-proces’ dat in juni 1973 plaatsvond tegen honderd leden van de Ordine Nuovo door de aanklager, die echter het einde niet wilde zien: hij werd vermoord (voor het eerst bedreigd) drie jaar later door Pierluigi Concutelli, een neofascistische activist (en mede-dader van de moord op Ermanno Buzzi, de vermeende basis van het bloedbad op Piazza Loggia voor degenen die er onderzoek naar deden). En zij beweerden het: in wezen had hij het aangedurfd de ‘beweging’ te onderzoeken. Ook Zorzi en Toffaloni behoren tot de verdachten. Ze werden allemaal vrijgesproken.
En dat is nog niet alles. Giraudo legt uit dat er in elk carabinieri-station een dossier was over vermoedelijke extremisten (en ook over burgers in het algemeen), gebaseerd op hun woonplaats. "Die van Roberto Zorzi – noch op het S. Ambrogio-station in Valpolicella, noch op het verhuurkantoor in Caprino Veronese – was er niet meer, en toch bestond het. Verdwenen. Evenals de referentiekaart voor archiefonderzoek. Bijna onmogelijk voor de manier waarop we destijds werkten”, antwoordt hij, onder druk van de president van het Hof, Roberto Spanò, die dit omschrijft als een “chirurgische mislukking”. “Dit dossier, en zelfs een substantieel dossier, werd later gevonden op het provinciaal bevel van Verona”, antwoordt een van de verdedigers, de advocaat Stefano Casali. “Maar het is niet hetzelfde en het is niet “mogelijk om met zekerheid te zeggen dat daarin zaten dezelfde documenten", antwoordt de getuige).
Die op verzoek van de president zelf aan het begin van de hoorzitting liet weten dat ‘we niet uitsluiten dat Zorzi ooit naar de rechtszaal zal komen. Laten we eens kijken of het nodig zal zijn. Zorzi en Toffaloni zouden dat hebben gedaan’ made a bang", in Brescia, om de dood te wreken van hun kameraadvriend Silvio Ferrari, die op de avond van 18 mei 1974 stierf aan boord van zijn Vespa op Piazza Mercato, terwijl hij explosieven vervoerde.
Ter herinnering:
Het onderzoek naar de roofmoord in Temse valt onder de bevoegdheid van de speurders in Dendermonde. Die hebben zelfs een informant die Massagrande ontmoet heeft bij Jean Bultot in Paraguay. Volgens die tipgever komt Massagrande vaak naar België: hij heeft een flat op de Louizalaan en verplaatst zich in een witte Mercedes 500. De speurders willen de tip natrekken, maar dat is buiten de collega's in Jumet gerekend. "Momentje, extreem-rechts is ons terrein."
En, de volgende personen zijn naar Paraguay gevlucht of gereisd » Forum
Iemand een idee wat Massagrande op de Louisalaan zat te doen? Iedereen ziet de parallellen met Belgie maar o.a. P-51 vroeg wat het verband kon zijn. Geen verband volgens jullie?
Voor wie nog volgt, de link Bultot en Adriano Vittorio » dynamedia.be of tueriesdubrabant.1fr1.net/ (onderaan het blad)
Bende van Nijvel → Gladio - Staatsveiligheid → Gladio Italië
Powered by PunBB, supported by Informer Technologies, Inc.