Merci, na een tijd weet je niet meer wat je al weet.

Na alles wat ik al heb gelezen en gezien over Belgen die als huurling hebben gevochten, zou ik hen met volgende woorden omschrijven:

• Racisten, fascisten, anticommunisten.

• Een mensenleven is niets waard voor hen.

• Geld is hun drijfveer.

• Marginalen.

• Aan lagerwal geraakt.

• Komen op voor elkaar.

Een uitermate interessant artikel over (Belgische) huurlingen op de Comoren. Let vooral op de wapens die ze bij zich hadden.

Ter info: de boot waarmee ze naar de Comoren gingen, was de "Althinea", van Raïda Intertraders en Franco Ruy Mendes.

Brussels huurling was commandant van de rijkswacht op de Comoren

In Belgische en Franse huurlingenkringen gaan dezer dagen de gesprekken nog uitsluitend over de penibele situatie, die de Franse huurlingenleider Bob Denard zich op de Comoren op de hals heeft gehaald. Denard, chef van de presidentiële wacht op de Comoren, liquideerde er eind vorige maand met een 30-tal Europese huurlingen president Ahmed Abdallah. Frankrijk, daarbij gesteund door Zuid-Afrika, eist nu dat de huurlingen van de eilanden verdwijnen. Niemand twijfelt er nog aan dat de Comoren ook het roemloze einde betekenen van Denard’s roemruchte loopbaan als huurlingenkolonel. Denard heeft voorrgoed afgedaan.

Denard, nu 62, was met de officieuze goedkeuring van de Franse buitenlandse geheime dienst 30 jaar lang actief op het Afrikaans continent. Als het in Frankrijks verdoken kraam past, mocht hij in Afrika staatsgrepen plegen, presidenten afzetten en andere aan de macht helpen. Nu besloot Frankrijk dat het welletjes is geweest.

"Het vergaat Denard net als de andere huurlingenleiders, die door verschillende regeringen werden gebruikt, en dan zonder meer de goot werden ingekieperd", zegt een Brusselse huurling, die we kortweg "Al" zullen noemen, en die erbij was toen Denard op 13 mei 1978 met een veertigtal fortuinsoldaten de Comoren innam. “Diezelfde Comoren, die ooit het hoogtepunt uitmaakten van Denard’s carrière, beteken nu zijn definitief failliet …”

Per boot

Bob Denard, de huurlingenleider van Belgisch-Congo, van Biafra, van Jemen, van Benin, kreeg in 1975 van Jacques Foccart, verantwoordelijke voor Afrika bij de Franse buitenlandse geheime dienst, de eerste maal de opdracht om “eens te gaan kijken” op de Comoren. Op 6 juli van dat jaar hadden 3 van de 4 eilandjes van de groep, Anjouan, Moheli en Grande Comore, zich unilateraal onafhankelijk verklaard, terwijl het vierde, Mayotte, verkozen had Frans te blijven. Strategisch hadden de Comoren niet veel belang, maar ze waren wel erg waardevol omdat ze op de olieroute via Kaap de Goede Hoop lagen. Daarom ook zag Frankrijk er liefst een Westers gezinde president aan de macht.

“Op de Comoren zwaaide toen Ahmed Abdallah de scepter”, vertelt Al. “Frankrijk dacht dat het een betere kandidaat in petto had: Ali Soilih. Denard landde op 3 augustus 1975 een eerste maal met een boot en 7 huurlingen op Anjouan, nam zonder problemen president Abdallah gevangen - die mocht in Frankrijk in ballingschap leven - en installeerde Soilih. Spoedig bleek dat Frankrijk zich totaal misrekend had: Soilih liet de eilanden helemaal verpauperen en ging de marxistische toer op. In 1977 zetten de Fransen voor Denard weer het licht op groen: hij moest terug naar de Comoren om dit keer Soilih van het toneel te laten verdwijnen. En wie zou zijn plaats innemen? Niemand minder dan Abdallah, de president-in-ballingschap …”

“Ikzelf ben een late roeping in de huurlingenwereld”, zegt Al. “In 1978 was ik al 44 jaar oud, en buiten mijn legerdienst als paracommando was ik nog nergens als soldenier aan de slag geweest. Fit was ik genoeg, dat wel, maar je begrijpt dat men in de huurlingenwereld op iemand van die leeftijd nu niet bepaald zit te wachten. Op een sollicitatieschrijven voor het Rhodedisch leger had ik hoe dan ook toch een positief antwoord ontvangen, en ik stond klaar om naar dat land af te reizen.”

“In die tijd bestond in Brussel een bar, ‘Le Katanga’, die werd uitgebaat door een ex-huurling van de Congo-periode. Daar werd ik op zekere dag benaderd door een andere Belg, die voor Denard rekruteerde. Hij vertelde mij over een nieuwe actie, die door de Fransen "ergens in de buurt van Afrika" werd gepland. Het boeide me zo, dat ik Rhodesië vergat, en besloot mij mee in dit Franse avontuur te gooien. Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen, dat ik met medeweten van de Belgische ronselaar mijn curriculum vitae wat aandikte met volkomen fictieve wapenfeiten. Enkele weken later ontving ik een schrijven van de "Compagnie de Navigation pour le Développement des Travaux Maritimes, S.A., Caille Aquilino de la Guardia, 8, te Panama City", dat ik als "matroos voor oceaanonderzoek was aangenomen. Ik moest me op een bepaalde datum naar een restaurant in Parijs begeven. Daar ontmoette ik weer de bewuste Belg, nog twee andere landgenoten, plus de "directeur" van de Compagie Maritime, A.H. Thomas, alias ... Bob Denard.”

“Hij gaf ons een vliegtuigbiljet van Air Inter, met bestemming de Franse havenstad Lorient. Te Lorient lag een 30-jaar oude trailer, de Antinea, voor anker. Aan boord, naast 8 Franse matrozen, die de normale bemanning van de schuit uitmaakten en niets te maken hadden met onze groep: Bob Denard, ikzelf met drie andere Belgen, en één Fransman. We voeren af op 20 maart met bestemming Las Palmas, en arriveerden daar drie weken later. De rest van de groep kwam er aan per vliegtuig: nog eens 8 Belgen, 1 Hollandse ex-legionair, en een 30-tal Fransen. Op 21 april voeren we uit Las Palmas af. Aanvankelijk zetten we koers richting Zuid-Amerika - officieel gingen we immers oceaanonderzoek verrichten voor de Argentijnse kust - maar buiten de territoriale wateren werd het roer omgegooid, en zuidwaarts gestoomd.”

“Eind april rondden we rond Kaap de Goede Hoop, en zo de Straat van Mozambique in. Op dat ogenblik werden de wapens tevoorschijn gehaald. Die staken al van bij de afvaart te Lorient verborgen in een dubbele bodem van de frigokamer. Het waren uitsluitend jachtgeweren en riot-guns, omdat de aanschaf van deze schiettuigen zonder argwaan had kunnen gebeuren: 20 Winchesters 458, 4 geweren Brno 358, 20 geweren Franchi kaliber 12.”

Officieren

De Antinea gooide op 13 mei 1978 om 2 uur 's nachts het anker uit voor het eiland Grande Comore. De huurlinggroep trok zwarte uniformen aan, verdeelde zich over 3 rubberbootjes, en landde even later op het strand van Itsandra. Goed 2 uur later hadden ze zonder verliezen het presidentieel paleis, het radiogebouw, de gevangenis, en de kazerne Voidjou ingenomen. President Ali Souilih werd gevangen genomen, en neergeschoten, zogezegd toen hij probeerde te ontsnappen.

“Twee weken later werd Ahmed Abdallah weer als president geïnstalleerd”, vertelt Al. “Aanvankelijk leefden we op de Comoren zoals in het aards paradijs. De bevolking bejubelde ons als de grote bevrijders. Bob Denard bekeerde zich tot moslim, huwde een inlandse, en noemde zich kolonel Saïd Mustapha Mouhadjon. Wij, de huurlingen bezetten meteen alle leidende functies. Ikzelf werd aangesteld tot commandant van de gendarmerie met een maandelijks salaris van 10.000 Franse frank, een andere huurling, een zekere Marquez, begon onmiddellijk met het oprichten van een presidentiële wacht, met 12 Franse aan het hoofd van 500 Comoriens. Ook het leger kreeg huurlingen als officier. Dat de organisatie voor Afrikaanse Eenheid vlammend protesteerde tegen onze aanwezigheid op de Comoren laat zich makkelijk raden. En dat de Comoriens zelf ons met verloop van tijd niet zo enthousiast meer op de handen droegen, eveneens. Frankrijk zag het gevaar van deze situatie in, en gebood Denard het land te verlaten. Hij trok naar Zuid-Afrika, waar hij trouwens al die Jaren een graag geziene gast van de regering was. Vergeet niet, dat vanop de Comoren de door Zuid-Afrika gesteunde Renamo-rebellen in Mozambique konden worden bevoorraad, en dat via deze eilanden heel wat zaken naar Zuid-Afrika konden worden doorgesluisd ... Zuid-Afrika nam trouwens sinds 1979 af alle kosten van de presidentiële wacht integraal op zich. En tot vandaag de dag is de Franse hulp goed voor 60 procent van het budget der Comoren!”

Franse druk

"Toen Denard pro forma van het toneel was verdwenen, dook in 1979 een Luikenaar op", aldus Al. “Een oud-gediende van Denard van de Congo-periode, die Roger Ghys heette, maar op de Comoren "commandant Charles"werd genoemd. Van 1979 tot 1987 stond commandant Charles aan het hoofd van de presidentiële wacht. Ook hij bekeerde zich, huwde met een inlandse, en noemde zich van dat ogenblik Mohammcd Abdoul Hakim.”

“Vind je het niet opmerkelijk dat Parijs hem van de Comoren weg wilde, toen hij plannen koesterde waar Frankrijk zelf niet zo direct baat bij vond: een officiële Belgische culturele vertegenwoordiger op de eilanden bijvoorbeeld, en residenties voor Amerikaanse diplomaten … In huurlingenkringen is bekend dat Parijs, in samenspraak met Zuid-Afrika en president Abdallah zelf, verleden jaar al besliste Denard te vervangen, door een jonger iemand, aan wie de zwarte landen van het Afrikaans continent minder aanstoot zouden nemen", besluit Al.

"Kapitein Barril, chef van de interventiegroep van de Gendarmerie Nationale, werd aangeduid om deze klus te klaren. Denard zou echter lucht hebben gekregen van dit plan. Zowat een maand geleden contacteerde Abdallah een van zijn vrienden in Parijs, en gelastte hem ermee de veiligheidsdiensten op de Comoren te komen reorganiseren. Is het echt toeval dat even later Denard in hoogsteigen persoon op de Comoren opduikt, en dat tijdens een zogeheten complot tegen de presidentiële wacht Abdallah wordt neergeknald?”

Bron: Gazet van Antwerpen | 16 December 1989

Huurling "Al" - rechts - op de Comoren, als commandant van de gendarmerie:

Huurling "Al":

Kreeg hier gisteren of eergisteren de wind van voren van Poseur omdat ik met een aantal simpele voorbeelden wou aantonen dat niets is wat het lijkt. Gelukkig schiet Ben die ook commentaar leverde mij vandaag ongewild ter hulp met bovenstaand artikel.

Frankrijk zag dus liefst een Westers gezinde president aan de macht en besloot in te grijpen via Bob Denard en co. Deze laatste besloot huurlingen te rekruteren voor de job en kwam zo bij een Belg terecht.

De matroos voor oceaanonderzoek was dus in werkelijkheid een Belgische huurling aangeworven door Frankrijk om op de Comoren het gewenste regime of de gewenste president te installeren.

Misschien moeten we ons de vraag stellen, wie of wat was er mogelijk ontevreden met de Belgische regering ten tijde van de Bende? Een Bende die nooit bestaan heeft maar een geniaal idee bleek van drie journalisten waarvan er twee voor de inlichtingendiensten werkten.

Jazeker Poseur, ik heb het weer gepresteerd. Niet omdat ik perse wil dat je van het forum verdwijnt maar omdat de piste huurlingen voor mij 1 van de mogelijkheden is in de samenstelling van het doodseskader.

Hierbij heb ik dus jouw post bevestigd:

Spijtig genoeg weet ik niets over de bevindingen in het dossier ivm de huurlingenpiste. Ik moet dus gewoon afgaan op de ongeziene brutaliteit en toch een zekere vorm van professionalisme.

Ik ben hier trouwens niet de enige "nitwit" die linken durft te leggen naar de Bende. Ook Aubanel deed dit » Forum

Vergeet ook het volgende niet dat ik toen schreef "Luciano Bender die dus speciaal naar Belgie gekomen was om te kaarten met vader en zoon Vanden Eynde."

Je kan één artikel per week gratis lezen door je mailadres in te vullen. Hier komt het:

Wie het dossier van de Bende van Nijvel een beetje kent, weet dat er merkwaardige (para)militaire technieken bovendrijven. Zo is er het beruchte kruisvuur aan de hoerenkast ‘Au diable amoureux’. Er is de 'Pirate Mammoth Sniper’-techniek in Aalst. Ook bij de liquidatie van politieman Claude Haulotte wordt een paramilitaire methode gebruikt. Zelfs het schoeisel doet denken aan huurlingen.

Midden 1997 getuigt onderzoeksrechter Pierre Hennuy voor de Bendecommissie in de kamer. Hij probeerde moeizaam te weerleggen dat het Bendedossier bij hem was begraven in 1990.

Hennuy was 54 toen hij in januari 1990 in Charleroi onderzoeksrechter Lacroix opvolgde. Een jaar later kreeg hij er ook nog de twee dossiers van Freddy Troch (overvallen in Aalst en Temse) bij. GVA: “In Vlaanderen noemde men die overheveling naar Hennuy een 'eerste klassebegrafenis'.”

Hennuy: "Het totale dossier telde 10.000 namen en 3.000 verdachten. Ik had twee en half jaar nodig om het door te nemen. En hoewel het Dendermondse dossier al op 11 december 1990 was overgeheveld, kwam het laatste stuk pas op 15 oktober 1991 bij ons toe. Het laatste stuk was vertaald op 12 maart 1992. Zolang ik het dossier niet gelezen had, deed ik gewoon wat de speurders mij vroegen. Want zij kenden het onderzoek het beste. Ik sloot geen enkele piste uit. Maar ik had geen overleg met Lacroix en Troch. Ik wou het ook niet. Ik wilde onbevooroordeeld tegen de zaak aankijken".

Hennuy legde volgens GVA uit waarom hij zich in 1990 had verzet tegen de oprichting van een eenheidscel onder leiding van de twee onderzoeksrechters in Charleroi en Dendermonde. Zijn voorganger Lacroix had dat voorgesteld en Troch ging daarmee akkoord. Ze moest versnippering van het onderzoek tegengaan.

Hennuy: "Een flink deel van de speurders (de 23e brigade van de gerechtelijke politie) was tegen. Procureur-generaal Demanet (Bergen) had zich al in september 1989 tegen zo'n cel uitgesproken. Zo'n eenheidscel met twee koppen is absurd: moeten aanhoudingsmandaten en huiszoekingsbevelen door twee personen getekend worden? Wie zal beslissen bij conflicten tussen de onderzoeksrechters? En tenslotte: ik kende het dossier nog niet. Ik zou zeker overvleugeld worden door Troch".

De cel kwam er nooit. Hennuy zei dat hij niet geloofde in de extreem-rechtse piste in het Bende-onderzoek. "Ik zie niet in hoe de Bendeleden het land kunnen destabiliseren door alleen maar grootwarenhuizen te overvallen. Er waren dan toch veel belangrijker doelwitten. En voorts: dan stopten ze wel heel plots". Het is ook de visie van Christian Smets van VSSE.

Hennuy geloofde al evenmin in de piste van de Roze Balletten of in een mogelijke betrokkenheid van de mensen van Gladio, een netwerk dat bestemd was om bij een Russische bezetting onmiddellijk het verzet te organiseren. “Waarom zouden mensen die zich opofferen voor hun land, plots grootwarenhuizen gaan overvallen?”

Hennuy: “Dappere mensen als de leden van Gladio die tijdens een overval op een warenhuis onschuldige kinderen vermoorden... ik kan het mij niet inbeelden.”

Hennuy hield vast aan de piste van de "racketeering": bepaalde boeven wilden grootwarenhuizen afpersen en overvallen als die bedrijven niet met geld over de brug kwamen. Ook hier volgt Smets.

“Van alle hypothesen is deze van een geldafpersing van Delhaize nog de meest geloofwaardige”, aldus Hennuy.

Ook meende hij dat de "betrokkenheid van huurlingen" verder moest worden onderzocht. Hennuy: "Dat is meer dan een hypothese. Huurlingen zouden het militair optreden van de Bende van Nijvel kunnen verklaren".

Merk op dat beide pistes elkaar niet uitsluiten.

Ook substituut Eric Labar, die in Charleroi Hennuy begeleidde, stipte aan dat Charleroi zich op de 'werkelijke feiten' had geconcentreerd.

"Misschien was de bende plots gestopt omdat alle wapens in andere onderzoeken in beslag waren genomen. Wij gingen dat bij alle griffies uitpluizen. Tussen 1990 en 1995 stelden we 1.000 processen-verbaal hierover op en deden we 120 expertises. In de Gladio-piste deden we enkele precieze onderzoeken. Ik geloof die piste niet".

En dan was er nog de zaak-Mendez. De moord op deze FN-wapenhandelaar zou volgens sommigen leiden naar de twee ex-rijkswachters Bouhouche en Beijer.

Verschillende eerdere getuigen denken dat zij iets met de Bende te maken hebben. Ze zagen daarin de sleutel tot de oplossing van het Bende-raadsel. In Charleroi probeerde men tevergeefs inzage van het Mendez-dossier te krijgen van onderzoeksrechter Hennart in Nijvel. Maar die weigerde systematisch omdat het onderzoek nog niet af was. Men moest het assisenhof afwachten.

Hennuy hierover: "Hennart antwoordde steeds op alle precieze vragen die wij hem stelden. In mei 1992 schreef ik aan Hennart dat ik niet geïnteresseerd was in het dossier Mendez. We moeten geen dossiers bijnemen als we onze eigen zaken nog niet verwerkt krijgen".

Op 24 juni 1994 kreeg Charleroi het dossier Mendez toch. Op 23 maart 1995 was een synthesenota klaar met allerlei nieuwe tips voor verder onderzoek. En toch stelde het parket van Charleroi drie weken later voor om de onderzoekscel naar de Bende van Nijvel te ontbinden.

Labar: "Er waren maar vier speurders meer en die waren het beu". Hennuy: "Ontbinden zou onlogisch zijn. Er zouden nog altijd twee speurders overblijven om het werk voort te zetten".